Και τί λοιπόν; Αυτό ήταν; Πάει, τελείωσε το πανηγύρι;
Όχι. Τα Χριστούγεννα είναι εορτή που δεν τελειώνει.
Είναι εορτή που δεν παύει να συγκινεί και να χαροποιεί όλους εκείνους που ψηλαφούν τον μανικό έρωτα του Θεού προς τον άνθρωπο βλέποντας το Θείο Βρέφος, κάθε ημέρα, κάθε στιγμή.
Δεν τελειώνει η εορτή, γιατί δεν τελειώσε τίποτα ακόμα.
Όλα έγιναν καινά, όλα γίνονται καινά.
Όλα εξελίσσονται μυστικά, με τον τρόπου που Εκείνος θέλει.
Όχι. Δεν τελείωσε το πανηγύρι.
Ίσως τελείωσε γι'αυτούς που Χριστούγεννα σημαίνει φαΐ και ποτό, δώρα και αργία.
Μα για εκείνους που προσκυνούν τον μικρό Ιησού ως Χριστό δεν τελείωσε τίποτα...
Και έρχεται ο Χριστός κάθε ημέρα, μέσα στην φάτνη, μέσα σε φουσκωτά, πρόσφυγας, ζητιάνος καταλύματος· ζητώντας μόνο λίγη γη. Δίνοντας την ευκαιρία σε όλους να Τον αναγνωρίσουν, να Τον γνωρίσουν, να Τον βοηθήσουν...
Λίγη γη του αρκεί, για να κάνει την γη ουρανό.
Ζητά ευσπλαχνία, Αυτός που είναι η Ευσπλαχνία.
Ζητά έλεος, ο Ελεήμων.
Μα εμείς ούτε λίγη γη του δίνουμε, ούτε έλεος δείχνουμε, ούτε μια στάλα από τα "δικαιώματά μας" θυσιάζουμε. Σκληροί. Κι ας λέμε ότι Τον προσκυνούμε.
Μα Εκείνος δεν κάνει πίσω. Όπως ο ερωτευμένος που δεν βρίσκει ησυχία. Τώρα βρήκε άλλον τρόπο.
Δεν θέλει γη για να Tον φιλοξενήσει. Θέλει κάτι πιο απλό, κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό.
Ξέρει την σκληρότητά μας. Ξέρει την δυστυχία μας αυτή...
Τώρα σκηνώνει στις σπηλαίες των καρδιών. Ήσυχα, σιωπηλά.
Αρκεί να βρει έστω μία χαραμάδα για να μπεί.
Να δώσει Ζωή. Αυτό ποθεί.
Τίποτα λιγότερο.
Να δώσει Ζωή στην ζωή μας.
Να κάνει τον θάνατό μας μια γέννα, μία αρχή.
Θα Τον αφήσουμε;
Χριστούγεννα...
Και ο Χριστός να ξεψυχά ως πρόσφυγας.
Και ο Χριστός να διακονεί τους πρόσφυγες.
Και ο Χριστός να ζει στις γειτονιές μας ως άστεγος, ως πάσχων, ως ανήμπορος.
Και ο Χριστός να ψάχνει χαραμάδες για να μας επαναφέρει στη ζωή που χάσαμε, στην ζωή που χρωστάμε, στην ζωή που δεν ζήσαμε, στην ζωή μας που ξεψυχά...
Όχι. Τα Χριστούγεννα είναι εορτή που δεν τελειώνει.
Είναι εορτή που δεν παύει να συγκινεί και να χαροποιεί όλους εκείνους που ψηλαφούν τον μανικό έρωτα του Θεού προς τον άνθρωπο βλέποντας το Θείο Βρέφος, κάθε ημέρα, κάθε στιγμή.
Δεν τελειώνει η εορτή, γιατί δεν τελειώσε τίποτα ακόμα.
Όλα έγιναν καινά, όλα γίνονται καινά.
Όλα εξελίσσονται μυστικά, με τον τρόπου που Εκείνος θέλει.
Όχι. Δεν τελείωσε το πανηγύρι.
Ίσως τελείωσε γι'αυτούς που Χριστούγεννα σημαίνει φαΐ και ποτό, δώρα και αργία.
Μα για εκείνους που προσκυνούν τον μικρό Ιησού ως Χριστό δεν τελείωσε τίποτα...
Και έρχεται ο Χριστός κάθε ημέρα, μέσα στην φάτνη, μέσα σε φουσκωτά, πρόσφυγας, ζητιάνος καταλύματος· ζητώντας μόνο λίγη γη. Δίνοντας την ευκαιρία σε όλους να Τον αναγνωρίσουν, να Τον γνωρίσουν, να Τον βοηθήσουν...
Λίγη γη του αρκεί, για να κάνει την γη ουρανό.
Ζητά ευσπλαχνία, Αυτός που είναι η Ευσπλαχνία.
Ζητά έλεος, ο Ελεήμων.
Μα εμείς ούτε λίγη γη του δίνουμε, ούτε έλεος δείχνουμε, ούτε μια στάλα από τα "δικαιώματά μας" θυσιάζουμε. Σκληροί. Κι ας λέμε ότι Τον προσκυνούμε.
Μα Εκείνος δεν κάνει πίσω. Όπως ο ερωτευμένος που δεν βρίσκει ησυχία. Τώρα βρήκε άλλον τρόπο.
Δεν θέλει γη για να Tον φιλοξενήσει. Θέλει κάτι πιο απλό, κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό.
Ξέρει την σκληρότητά μας. Ξέρει την δυστυχία μας αυτή...
Τώρα σκηνώνει στις σπηλαίες των καρδιών. Ήσυχα, σιωπηλά.
Αρκεί να βρει έστω μία χαραμάδα για να μπεί.
Να δώσει Ζωή. Αυτό ποθεί.
Τίποτα λιγότερο.
Να δώσει Ζωή στην ζωή μας.
Να κάνει τον θάνατό μας μια γέννα, μία αρχή.
Θα Τον αφήσουμε;
Χριστούγεννα...
Και ο Χριστός να ξεψυχά ως πρόσφυγας.
Και ο Χριστός να διακονεί τους πρόσφυγες.
Και ο Χριστός να ζει στις γειτονιές μας ως άστεγος, ως πάσχων, ως ανήμπορος.
Και ο Χριστός να ψάχνει χαραμάδες για να μας επαναφέρει στη ζωή που χάσαμε, στην ζωή που χρωστάμε, στην ζωή που δεν ζήσαμε, στην ζωή μας που ξεψυχά...
φωτο: εθελοντές ιατροί προσπαθούν να επαναφέρουν στην ζωή ένα προσφυγόπουλο από την Συρία (Ελλάδα 2015)
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου