Δεν αρκεί η αγάπη...

Πεθαίνει κάποιος και αμέσως γίνεται συμπαθής. Όλοι χειροκροτάνε στον χυδαίο "συντροφο" που βωμολοχεί στην "πολιτική κηδεία".

 

Όλοι έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν τί κηδεία θέλουν και τί να γίνει το σώμα τους.

Άλλο αυτό, ας κάνουνε ότι θέλουν...και άλλο η κατάντια μας να ηρωοποιούμε την αμαρτία και αδιάκριτα να θεωρούμε κάποιον αρνητή του Χριστού χριστιανό, ήρωα, αδικημένο.

Όλα έχουν όρια, κάποια όμως δυστυχώς δεν έχουν, ειδικά ο νόθος φιλελευθερισμός που γεννάται από την θεολογία του καναπέ, που όμως έχει πέρασει σε όλους και όλες που δεν θέλουν να ζοριστούν, που θέλουν την σωτηρία χωρίς μετάνοια, χωρίς θεραπεία, χωρίς μυστηριακή ζωή. Που θέλουν ο Χριστός να τους σώσει χωρίς να κουνηθούν από το βόλεμά τους, χωρίς να πούνε ήμαρτον...

Μάλλον είμαι και εγώ κάποιος "χριστιανοταλιμπάν" -καινούργιος όρος κατάκρισης- ο οποίος είμαι κολλημένος στα λόγια του αποστόλου Παύλου: "...ουκ οίδατε ότι άδικοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι;
μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ού λοιδοροί, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι. Και ταύτα τινες ήτε· αλλά απελούσασθε, αλλά ηγιάσθητε, αλλά εδικαιώθητε εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού και εν τω Πνεύματι του Θεού ημών. Πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ου πάντα συμφέρει..." (Α' Κορ. 6,9)

Όλοι μας, ανήκουμε σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες. Όλοι μας αμαρτωλοί και ταλαίπωροι. Φανταστείτε λοιπόν εάν, όχι μονο ανήκεις σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων αλλά εμμένεις στην αμαρτία σου και αναγάγεις το παραφύσιν σε φυσικό, το χυδαίο σε έρωτα, την ντροπή σου σε καμάρι σου, τον σοδομισμό σου σε πράξη αγάπης.

Πώς θα σε σώσει ο Χριστός μας άνθρωπε που δεν μετανοείς;

Πώς θα δεχτείς την αγκαλιά Του, εσύ που Τον αρνήθηκες σ'αυτήν την ζωή;

Πώς θα νιώθεις την αγάπη Του ως μακαριότητα και όχι ως κόλαση και έλεγχο εσύ που αρνήθηκες τα μυστήριά Του, την Εκκλησία Του.

Θέλησες να ζήσεις σύμφωνα με τα πάθη σου, σύμφωνα με τα "θέλω" σου...

 Κανείς δεν σε καταδικάζει, κανείς δεν σε κολάζει, κανείς δεν σε απορρίπτει...μόνος σου το έκανες.

Εσύ, ο μεγάλος δήμιος του εαυτού σου, τώρα στέκεσαι πάνω από το άψυχο κορμί σου και θρηνείς για όλα αυτά που δεν μπορείς να πάρεις πίσω.

Περιμένεις να γίνει στάχτη το σώμα σου· να "καλλιτεχνίσεις" την διαφορετικότητά σου...μάταια όμως. Η Χάρις έχει τέχνη, όλα τα άλλα είναι άτεχνα και τιποτένια μπροστά Της.

 Ο χαμός σου στοιχίζει σε κάποιους, στοιχίζει και στην Εκκλησία Στοιχίζει πιο πολύ στην Εκκλησία. Γιατί σε έχασε, την αρνήθηκες, την απέρριψες. Έγινες νεκρός γι'αυτήν εδώ και καιρό.

Είναι τίμιο αυτό που κάνεις -λένε κάποιοι- που θέλεις μέχρι τέλους να δείξεις την άρνησή σου.

Τίμιο; Από πότε η μωρία έχει τιμή; Από πότε η νέκρωση της συνειδήσεως έγινε αρετή; Από πότε η δίψα για αμαρτία έγινε θεάρεστη;

Νεκρός μέσα στην Ζωή...αυτή είναι η κόλασή σου.

"Θεός συχώρεσ' τον..." θα πούμε. Κάποιοι θα προσευχηθούμε για σένα. Όμως ανέβασες φίλε τοίχος στην προσευχή μας. Έριξες την αυλαία απότομα, βίαια, χωρίς καμία αναστολή. Απόκοψες την δέησή μας για σένα...και αυτό μας λυπεί.

 Από την άλλη μεριά γεμίσαμε με θεολόγους της πολυθρόνας, με "πατέρες" του σαλονιού, που υπερασπίζονται την αμαρτία, την εμμονή στην αμαρτία ως κάτι το θεάρεστο, το αποδεκτό από τον Θεό.

Μιλούν για την Αγάπη του Θεού, παραμερίζοντας την προσωπική μετάνοιά μας που θα μας κάνει δεκτικούς στην Αγάπη Του. Παραθέτουν αποφθέγματα αγίων περί αγάπης, ξεχνώντας όλα όσα έχουν πει για την μετάνοια, ξεχνώντας πως έζησαν οι ίδιοι μέσα στην άσκηση και την μυστηριακή ζωή. 

Υπερτονίζουν την βοήθεια προς τον συνάνθρωπο αναγάγοντας την σωτηρία σε ένα γεγονός το οποίο εξαρτάται από την κοινωνική μας προσφορά και τίποτα παραπάνω.

Οι Άγιοι δεν είχανε απλά αγάπη, είχανε αγιοπνευματική ζωή.

Είχανε αγάπη προς τον Χριστό, προς την Αλήθεια, προς τον συνάνθρωπο. Όχι ασυδοσία. Όχι αδιακρισία.

Διότι εκεί φτάσαμε. Καλός χριστιανός να είναι αυτός που δέχεται την αμαρτία του άλλου. Μέγα λάθος.

Η Εκκλησία δέχεται τον άνθρωπο. Την αμαρτία του την θεραπεύει με τα μυστήριά της.

Όπως το νοσοκομείο. Ο άνθρωπος πηγαίνει στο νοσοκομείο όπως είναι. Με τις πληγές του, τα τραύματά του. Όμως πηγαίνει εκεί για να θεραπευτεί, όχι για να μείνουν οι πληγές του ίδιες. Πηγαίνει στο νοσοκομείο όπως είναι, ώστε να θεραπευτεί. Να μην μείνει ο ίδιος, να αλλάξει, να γίνει καλά. Αλλιώς δεν έχει νόημα να έρθει στο νοσοκομείο.

Έτσι και εδώ. Δεν έχει νόημα ο άνθρωπος να έρθει στην Εκκλησία, εάν δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει. Και εάν έρθει και φύγει επειδή τα βρήκε "σκούρα" δεν φταίει η Εκκλησία.

Τί ευθύνη έχει ο ιατρός εάν εσύ αρνήσε την εγχείρηση; Τί ευθύνη έχει η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός εάν εσύ αρνήσε την βοήθειά Του;

Η ευθύνη είναι δική μας.

Είπαμε όμως: Το πάθος της ανθρωπαρέσκειας μας κάνει να κηρύττουμε σωτηρία άνευ όρων, μας κάνει να κηρύττουμε περί αγάπης χωρίς διάκριση, συγχώρεση, χωρίς μετάνοια.

Δεν «θα τα βρούμε» με τον Χριστό στην άλλη ζωή, εάν δεν τα βρήκαμε σ'αυτήν.

Εάν το νομίζουμε αυτό πλανόμαστε και πλανούμε.

Όλοι κάνουμε λάθη, όλους μας αγαπά ο Κύριος. Όμως εάν μόνοι μας βγάζουμε το τριαντάφυλλο της ύπαρξής μας μέσα από «τo ύδωρ το ζων, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον», θα μαραθεί και θα χαθεί για πάντα...

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

ΠΗΓΗ