Οι περισσότεροι είμαστε χριστιανοί-θεατρίνοι, είμαστε "χριστιανοί των καλλιστείων".
Ο Χριστός κατάντησε παρείσακτος της ζωής μας, κατάντησε για άλλη μία φορά ο "βλάσφημος διδάσκαλος" που τόλμά να μιλά για κάτι πιο βαθύ από τα ατομικά μας "πνευματικά κατορθώματα". Μας μιλά για κοινωνία αγάπης, για συγχώρεση, για την απώλεια του "εγώ" μας.
Ο Χριστός μας προτρέπει να κάνουμε "τούμπα" την ζωή μας. Να φέρουμε τα πάνω κάτω σε σχέση με αυτά που ο εκκοσμικευμένος μας χριστιανισμός μας καλεί να ζήσουμε.
Κάποιοι ίσως είναι υποψιασμένοι ότι αυτό που ζούν μέσα στην Εκκλησία δεν είναι χριστιανικό, γιατί; Γιατί δεν έχουν χαρά, γιατί ενώ ζούνε μέσα στο Σώμα του Χριστού είναι σαν να ζούνε μέσα στο σώμα της μιζέριας, της σοβαροφάνειας, του καθωσπρεπισμού, της αλαζονείας, του εγωισμού.Εγκλωβισμένοι μέσα σε κανόνες, σε "όχι", σε "πρέπει", σε ηθικούς κανόνες τελειοποίησεις της "έξωθεν καλής μαρτυρίας".
Δεν είναι εύκολο να αποδεκτείς ότι τόσα χρόνια, αν και ήσουν άνθρωπος της Εκκλησίας, ζούσες χωρίς Χριστό. Δεν είναι εύκολο να αποδεκτεί κανείς ότι ο χριστιανισμός που βίωνε και ίσως ακόμα βιώνει είναι κάποιο κεκαλυμένο ψυχολογικό τρικ για να μεταλλάσσει τις ενοχές του σε τιμωρία-λύτρωση, και τον Χριστό σε τον υπέρτατο δικαστή της ζωής που μπορεί να εξαγοράσει κάνοντας "τα θελήματά" Του.
Μερικοί από εμάς Τον ψάχνουμε. Ψάχνουμε όχι κάποιο απομεινάρι του Χριστού, αλλά Τον ίδιο. Ψάχνουμε για τον Χριστό των Πατέρων της Εκκλησίας και όχι τον Χριστό του ηθικισμού και της μιζέριας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου