To πρόσωπο του Αναδόχου είναι ιερό, συνάπτει δεσμούς πνευματικής συγγένειας με τον Αναδεκτό και την οικογένειά του.Και λόγω της φύσεώς του λειτουργήματός του επιβάλλεται να τυγχάνει εμπιστοσύνης και εγκρίσεως της Εκκλησίας. Ο Ανάδοχος πρέπει να ξαναβρεί το ρόλο του, δηλ να γίνει για τον Αναδεκτό«εγγυητής εις Χριστόν, ώστε τηρείν τα της πίστεως και Χριστιανικώς ζην».
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι: «Αν οι Ανάδοχοι ήξεραν το τι λένε, τι υπόσχονται κατά τις κατηχήσεις και το βάπτισμα και τι μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν, δεν θα ήθελαν να βαπτίσουν, ούτε και αν με θερμά παρακάλια τους παρότρυναν».
Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης αναφέρει σχετικά με τον Ανάδοχο:«Αναδόχους ποιείσθαι φιλευσεβείς και διδασκάλους σχεδόν της πίστεως».
Ο σύγχρονος άγιος κοιμηθείς Γέροντας της Ρουμανίας π. Κλεόπας Ήλιε έλεγε για τους Αναδόχους: «Αντιλαμβάνονται όσοι γίνονται Ανάδοχοι, ότι θα δώσουν λόγο ενώπιον του Θεού για τα πνευματικά των παιδιά; Μπορούμε να πούμε ότι πολλοί Ανάδοχοι σώζονται από τα πνευματικά τους παιδιά, εάν τα αναθρέψουν με φόβο θεού. Αλλά οι περισσότεροι τιμωρούνται για την οκνηρία και αδιαφορία των προς τα πνευματικά τους παιδιά».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Θέλεις να γίνεις ανάδοχος;»του Πρεσβυτέρου Θεμιστοκλέους Στ.Χριστοδούλου,εκδόσεις Ομολογία.
Εχω μια βαπτιστηρα στην οποια εγινα νονα οταν ηταν 8 χρονων απο την Χειμαρα της Βορειου Ηπειρου. Πριν βαπτιστει της εδινα βιβλια για παιδια απο χριστιανικα βιβλιοπωλεια και προσπαθουσα να της μαθω το Συμβολο της Πιστεως μας αφου προσπαθουσα να της εξηγισω τα λογια που περιλαμβανει. Οταν βαπτιστηκε προσπαθουσα να πηγαινω καθε Σαββατο στο σπιτι της για να προετοιμαζομαστε για την Θεια Κοινωνια. Ομως αντιμετωπιζα καποια προβληματα απο τους γονεις της οι οποιοι οπως φανηκε ηθελαν να βαπτιστει για ειναι ισοτιμη με τα αλλα παιδια στο σχολειο. Δεν ηθελαν ουτε εκκλησια να παει το παιδι και ο πατερας αντιδρουσε σε οτι ειχε σχεση με την Πιστη μας. Προσπαθησα να της πω και στην ιδια καποια πραγματα στην ιδια σλλα και στην μητερα της αλλα παντα συναντουσα ενα τοιχο. Ο πατερας ηταν βαπτισμενος στην Χειμαρα πριν κλεισουν οι εκκλησιες ενω η μητερα οχι αν και ηταν απο τις θιγμενες οικογενειες γιατι ειχαν συγγενεις στην Ελλαδα και στην Αμερικη. Παντα προσπαθουσα να κανω κατι για κεινη μα υπηρχε σθεναρα αντισταση απο μερους τους. Απο τα αδελφια της μητερας της ειχα παντα ειρωνικα σχολια για το πως ζουσα. Τους εδειχνα κατανοηση γιατι ηξερα πως μεγαλωσαν σε ενα κρατος με επικρατηση της Αθεϊας. Αλλα καποια στιγμη μη ξεροντας τι να κανω αλλο τα παρατησα και μονο προσευχομαι γιαυτους. Οι γονεις χωρισαν γιατι ο πατερας χτυπουσε ασχημα το πρωτο του παιδι. Τωρα πια εχω αποκαμει και μονο στην προσευχη στηριζομαι. Σκεφτομαι πολλες φορες οτι καλυτερα να μην ειχα κανει το μυστηριο. Δεν ξερω τι να πω και ποσο ειχα χαρει τοτε που θα γινοταν μια ψυχη Χριστιανικη. Συγνωμη που κουρασα αλλα ειναι κατι που με τρωει πολυ μεσα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστευω ότι ο Θεός δε θα αφησει να χαθεί αυτή η ψυχή....εχω γνωρισει στο κατηχητικο παιδακια που τα στελνουν οι γονεις τους...μαθαινουν για τον Χριστό και την πίστη μας αλλά ακόμη οι γονείς δε παιρνουν απόφαση να τα βαπτίσουν ( τρια στο συνολο τα παιδιά ) ..κάνουν κανονικα το Σταυρό τους λένε προσευχές και τραγουδάκια, δεν κοινωνουν βεβαια ουτε εξομολογούνται αλλά τα βλέπεις κι έχουν ένα ζηλό και τέτοια αγάπη...πιστεύω οτι ο Θεός δεν αφήνει τέτοιες ψυχές...θα φωτίσει αυτά τα παιδιά να βρουν το δρόμο προν την Αλήθεια....
ΑπάντησηΔιαγραφή