Ο στρουθοκαμηλισμός δεν βοήθησε. Αντιθέτως, έβλαψε. Παρά τη διαρκή επιδείνωση της κατάστασης, μάλιστα, το δημόσιο ενδιαφέρον ήταν ανύπαρκτο. Μόνο στις περιπτώσεις εγκλημάτων ή συγκρούσεων (που κάποιους βόλευε να βαφτίζονται συλλήβδην και «ρατσιστικές») η μάστιγα αυτή ερχόταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, έως τη στιγμή που τελικά έλαβε ανεξέλεγκτη και μη διαχειρίσιμη μορφή...
Ο ίδιος κίνδυνος υπάρχει τώρα και στο θέμα της εισόδου τζιχαντιστών στη χώρα μας. Πολλοί γνωρίζουν το πρόβλημα, ακόμα περισσότεροι το υποψιάζονται, αλλά κανείς δεν μιλά.
Επειδή η χώρα μας (και ευτυχώς) δεν έχει πέσει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης από τους παρανοϊκούς του Ισλαμικού Κράτους, θεωρείται ότι όλα είναι καλά και πως ό,τι συμβαίνει δεν μας ακουμπά.
Και αυτό την ώρα που πάνω από 170.000 άνθρωποι -μόνο τους τελευταίους επτά μήνες- έχουν εισβάλει με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο στην Ελλάδα. Μάλιστα, στην πλειονότητά τους προέρχονται από τις χώρες όπου το Ισλαμικό Κράτος έχει επιβάλει τον άγριο νόμο του.
Αντί λοιπόν να έχουμε θέσει τους πάντες, και κυρίως τους εταίρους μας, σε «κόκκινο» συναγερμό για το πραγματικό πρόβλημα -το οποίο θα πονέσει και τους ίδιους, καθώς αποτελούν στόχο-, εμείς περιοριζόμαστε μόνο στο ανθρωπιστικό σκέλος με τις οικονομικές διαστάσεις του.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι δυστυχώς ότι αυτό όχι μόνο δεν το καταλαβαίνουν οι εταίροι μας, αλλά ίσως, εκτός των άλλων, και να τους βολεύει η μετατροπή της Ελλάδας σε αποθήκη των δικών τους βρόμικων επιλογών.
Αν λοιπόν η ελληνική πλευρά δεν τους πείσει (με πραγματικά στοιχεία) ότι ο τρόμος του τζιχάντ είναι εδώ, αποτελεί πλέον ψευδαίσθηση το να νομίζει κανείς ότι θα αλλάξουν στρατηγική. Αντε, το πολύ πολύ να μας δώσουν κανένα ευρώ παραπάνω...
Πηγή "Δημοκρατία"
πηγη
Ελλάδα αποθήκη βρόμικων επιλογών από τους εγχώριους αλλά και ξένους δυνάστες της. Αλλά δεν ξέρουν ότι πρώτο το κεφάλι τους θα πληρώσει τις επιλογές τους. Το ανθρωπιστικό σκέλος της υπόθεσης γίνεται για τα μάτια του κόσμου, δεν έχει ουσία, δεν είναι πραγματική αλληλεγγύη, ούτε νοιάζονται για τους ταλαίπωρους εξαθλιωμένους πρόσφυγες που φεύγουν χωρίς να το θέλουν από τις εστίες τους και ταξιδεύουν μέσα σε τρισάθλιες συνθήκες για να γλυτώσουν τα αίσχη των υποκινούμενων τζιχαντιστών. Γιατί αν νοιαζόντουσαν πραγματικά το ενδιαφέρον τους θα ήταν για κάθε άνθρωπο που πάσχει και όχι επιλεκτικά προσπαθώντας έτσι να προλάβουν την οργή του κόσμου εναντίον τους. Τόσος κόσμος στην πατρίδα μας υπάρχει που πεινάει που δεν έχει να θρέψει τα παιδιά του, που δεν μπορεί να πάει στο γιατρό, που χάνει το σπίτι του από τα χρέη, που αφήνει τα παιδιά του στα ιδρύματα, που αυτοκτονεί. Η υποκρισία τους έχει φτάσει πια να γίνεται κοροϊδία πρώτα πρώτα του εαυτού τους και ύστερα του λαού. Αλοίμονο τους όμως αν έρθει η ώρα Του Θεού, αλοίμονο τους δεν θα ξέρουν από που να φύγουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή