Posted
Η βαρύτητα μιας αμαρτίας εξαρτάται από τον άνθρωπο που την διαπράττει.
Άλλη βαρύτητα έχει η αμαρτία του άρχοντα και άλλη του υπηκόου – άλλη του ιερωμένου και άλλη του λαϊκού – άλλη του σοφού και άλλη του απλοϊκού – άλλη του μορφωμένου και άλλη του αγράμματου. Κοντολογίς, η ίδια αμαρτία παίρνει
διαφορετικές διαστάσεις σε κάθε πρόσωπο, ανάλογα με τη θέση και τα ατομικά χαρακτηριστικά του.
Υπάρχουν, όμως, και άλλοι παράγοντες, που καθορίζουν την βαρύτητα μιας αμαρτίας. Βαρύτερη λ.χ., είναι η αμαρτία που γίνεται σε καιρό μεγάλης σαρακοστής και νηστείας ή Κυριακή ή μεγάλη γιορτή, παρά η αμαρτία που γίνεται σε μια καθημερινή. Η αμαρτία, επίσης, που γίνεται σε τόπο ιερό και άγιο, είναι βαρύτερη από εκείνη που γίνεται σ’ έναν τόπο απλό. Όλα αυτά πρέπει να τα λαμβαίνουν υπόψη τους οι πνευματικοί πατέρες, όταν εξομολογούν, για να δίνουν τα κατάλληλα φάρμακα σε κάθε περίπτωση.
Αν, λοιπόν ένας άρχοντας, ένας ηγέτης, ένας αξιωματούχος αμαρτήσει θανάσιμα, η αμαρτία του είναι ασύγκριτα βαρύτερη, από την όμοια οποιουδήποτε υπηκόου ή υφισταμένου του. Αυτός ο άνθρωπος, επομένως, οφείλει απαραίτητα- και όχι μόνο στην εξομολόγησή του, αλλ’ ακατάπαυστα – να φωνάζει με δάκρυα ενώπιον του Κυρίου:
«Αμάρτησα σ’ Εσένα , Θεέ μου, πάνω απ’ όλους τους ανθρώπους! Μόνος μου αμάρτησα, απ’ την δική μου κακή προαίρεση. Άλλος κανένας δεν φταίει για την αμαρτία μου. Μου έδωσες ένα αξίωμα, για να γίνω φως όσων βρίσκονται στο σκοτάδι , κι εγώ έγινα γι’ αυτούς σκοτάδι με το κακό μου παράδειγμα… Αν τηρούσα με επιμέλεια και προσοχή τις άγιες εντολές Σου, δεν θα αμάρτανα…Ελέησε με, λοιπόν, Θεέ του ελέους! Σπλαχνίσου το πλάσμα Σου! Ως Σωτήρας του κόσμου όλου, σώσε κι εμένα, τον πανάθλιο, για να δοξαστεί το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομά Σου στους ατέλειωτους αιώνες. Αμήν».
από το βιβλίο: «Θησαυρός Μετανοίας» (Ι.Μ. Παρακλήτου – Ωρωπός Αττικής 2003).
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου