Το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ

Την φωτογραφία φιλοτέχνησε η Βίλυ Σαμαλτάνη του volosnow.gr, όπου πρωτοδημοσίευσα το κείμενο


Κάποτε θα γινόταν αυτό ή κάτι ανάλογο.
Ο λόγος είναι απλός: Ξεκίνησαν -ομολογημένα- δίχως Θεό και συνεχίζουν -προκλητικά- δίχως Αυτόν.
Το έχουμε ξαναγράψει αλλά το υπενθυμίζουμε: Και οι προηγούμενοι και προ-προηγούμενοι κ.τ.λ. δεν είχαν ιδιαίτερα ένθεες ενέργειες αλλά δεν είχαν επιλέξει την αθεΐα, ως στάση ζωής.
Είναι άλλο ο αμαρτωλός που παλεύει εντός της Εκκλησίας και τελείως διαφορετικό ο συνειδητά και κατ’ επιλογήν άθεος. Ο πρώτος έχει ευκαιρίες μετάνοιας ενώ ο δεύτερος εξ’ ορισμού δεν πιστεύει στην μετάνοια.
Η χώρα μας έχει το 97% του λαού της να πιστεύει στην Ορθοδοξία και να πορεύεται αγωνιζόμενος με βάση τις χριστιανικές αξίες.
Στις κρίσιμες στιγμές, γύρω από την Εκκλησία συσπειρώνεται αυτός ο λαός και όχι σε αποδεδειγμένα αλλοπρόσαλλες συγκεντρώσεις στήριξης δήθεν μοντέρνων τάσεων αλλά, στην πραγματικότητα, κινήσεις υποταγής σε σοδομικές καταστάσεις….
Ποτέ στην ιστορία αυτός ο λαός δεν έφτυσε και δεν πρόσβαλε τα ιερά της πίστης, δεν αμφισβήτησε το θαύμα (το έζησε άλλωστε σε πολλές εκφάνσεις του βίου του), δεν σάρκασε τους Αγίους και τα λείψανά τους.
Πρόσφατα το ζήσαμε και αυτό, σε επίπεδο υπουργών.
Τώρα οι ίδιοι υπουργοί, μας καλούν σε « Όχι» λένε σαν εκείνο της 28ης Οκτωβρίου….Της 28ης Οκτωβρίου που η παρέλαση προς τιμή των ηρώων της ,ενοχλεί τους μεταμοντέρνους της πολιτικής!
Ας είναι.
Να τονίσουμε όμως ότι εκείνο το «Όχι» ανέλαβε την ευθύνη και το είπε ο πρωθυπουργός της χώρας και ας ήταν δικτάτορας. Δεν ρώτησε ποτέ τον κόσμο καθώς ο κόσμος την νύχτα κοιμάται (!) και ήταν ήδη τρεις τα ξημερώματα….
Βέβαια ο κόσμος -έμπρακτα και ματωμένα- στήριξε εκείνη τη γενναία άρνηση αλλά την αποκλειστική τιμή και ευθύνη είχε ο πρωθυπουργός. Άλλωστε οι κυβερνήσεις εκλέγονται ακριβώς για να τιμούν την ανάθεση των πρώτων κινήσεων, με την οποία τιμήθηκαν από την ετυμηγορία του λαού.
Τώρα λοιπόν αυτά που αγνόησαν ή χλεύασαν ως αξίες, δηλαδή το υπέρλογο του θαύματος και το υπέροχο του ελληνισμού, τα χρειάζονται απόλυτα, τα χρησιμοποιούν δημαγωγικά και «τιμωρούνται» από τις ίδιες τις έννοιες που τις έδειχναν ως τάχα αδειανά και …παλαιομοδίτικα πουκάμισα.
Το σίγουρο είναι πως αυτή η πατρίδα δεν χάθηκε στον χρόνο, ακριβώς για χάρη του λαού της που δάκρυσε μπροστά στις εικόνες και πόνεσε σε ασκητικά κομποσκοίνια.
Το σίγουρο είναι πως αυτός ο λαός -με την μετάνοια και την επιστροφή του- θα σώσει και πάλι την πατρίδα από την ασεβή στάση όσων πολιτικών διανοήθηκαν ότι θα μπορούσαν ανέξοδα θα γκρεμίσουν όσα στηρίχθηκαν σε αξίες, ιδανικά και πολύτιμα αίματα αιώνων.
Δεν ξέρουμε τις βουλές και τα σχέδια του Κυρίου για μας.
Όμως γνωρίσαμε πολύ καλά, και ελπίζω όχι καθοριστικά τραγικά, τις συνέπειες από την προσπάθεια των ανθρώπων να αποπλέξουν τον Θεό από τις καθημερινές τους υποθέσεις.
Κάπως έτσι η ζωή μοιάζει με κόλαση, κάπως έτσι ο φόβος αποκτά υπόσταση.
Είναι βέβαια θέμα επιλογής αλλά δικής τους και όχι δικής μας!
Εμείς Τον έχουμε επιλέξει ή -αν θέλετε- νιώθουμε ευλογημένοι που «επέλεξε» να μας ανέχεται….
Το ζήτημα είναι όντως ένα «ναι» ή ένα «όχι». Αλλά όχι στα φυλλοροούντα των ανθρώπων σχεδιάσματα.
Το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι» το λέμε σε Κείνον και έτσι καθορίζουμε την ίδια μας την ζωή ή επιλέγουμε να έχουμε τον θάνατο των αλαζόνων.
Βλέπετε, μερικές φορές, (όπως τώρα) η παρουσία ή η απουσία του Θεού, είναι ο πιο βασικός και ξεκάθαρος ήχος στις ακοές των λαών…..

Αναρτήθηκε από ΕΛΕΝΑ



http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html