Βρέθηκα σε μια απόμερη γειτονιά της πόλης. Μπήκα σε ένα μαγαζί για μια δουλειά μου κι όταν βγήκα, μία έκπληξη με περίμενε...
Ένας λατερνατζής, με τα δυο ξυπόλυτα παιδιά του περνούσε από τον δρόμο!
Δεν θυμάμαι πότε ξαναείδα λατέρνα αν και αυτή ήταν λίγο διαφορετική...
Φαινόταν εξωτερικά ίδια με τις παλιές λατέρνες κι αυτές που έχουμε δει στον κινηματογράφο στις παλιές ελληνικές ταινίες αλλά "στήνοντας" αυτί διαπίστωσα εύκολα ότι δεν επρόκειτο για λατέρνα που ο ρυθμός της μουσικής αυξομειωνόταν αναλόγως της ταχύτητας περιστροφής της μανιβέλας από τον λατερνατζή αλλά επρόκειτο απλά για ένα ...κουτί, διαμορφωμένο εξωτερικά σε λατέρνα το οποίο όμως θα έβγαζε ήχο από κάποιο cd player...
Το τραγούδι που έπαιζε ήταν το γνωστό από την ταινία "ΛΑΤΕΡΝΑ, ΦΤΩΧΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ" και είχε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Αλεξανδράκη και της Καρέζη.
Από την μια συγκινήθηκα για το θέαμα που με γύρισε πίσω στον χρόνο, σε χρόνια όμορφα και ξένοιαστα τότε που ο ελληνικός λαός ζούσε στο παρόν. Στο εδώ και τώρα, απλά κι ανεπιτίδευτα, με φτώχια μεν αλλά και με φιλότιμο δε...
Από την άλλη ο "γκρινιάρης" μέσα μου που πάντα ψάχνει να εστιάσει στο αρνητικό, παρατηρούσε εάν η μανιβέλα του λατερνατζή γύριζε με την δική του προσπάθεια ή συμμετείχε κι αυτή στο όλο θεατρικό σκηνικό δηλ. γυρνούσε μόνη της κι ενδεχομένως να παρέσυρε στο γύρισμά της και το ...ελεύθερο χέρι του λατερνατζή... Πάντα υπερβολικός!
Το παράταιρο θέαμα που ποιος ξέρει τι ελατήρια της ψυχής άγγιξε, σε κάθε περίπτωση κατέδειξε μέσα μου, από την μια την υποταγή μας στις μηχανές αλλά από την άλλη ότι η ψυχή μας δεν μπορεί να ξεδιψάσει με αυτές που παραπέμπουν σε έναν κόσμο δίχως λάθη δηλ. απάνθρωπο...
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου