Κοντέψαμε να ξεχάσουμε την ψυχή μας με δαύτους. Με τον τρόπο που μας
βομβαρδίζουν «σωτηρία» παραλίγο να ονομάσουμε σημαντικά τα ασήμαντα, την
ώρα που οι ειδήσεις οι τρανταχτές είναι αλλού.
Αυτοί είναι απλώς οι φωνασκούντες των ημερών. Που θα πάει…θα γίνουν οι εκλογές και θα τους ξεχάσουμε και θα μας ξεχάσουν.
Είδηση –τελικά- είναι τα παράπλευρα και τα ξώφαλτσα που υπομονεύουν, περιμένοντας ένα χάδι και μια προσευχή.
Και εξηγούμαι:
Ένα μωρό, εδώ στην πόλη, έχει μια σπανιότατη αρρώστια και τώρα είναι σε
νοσοκομείο της Αθήνας, περιμένοντας τον θάνατο. Δέκα μηνών.
Όχι, δεν γίνεται τίποτε (ανθρωπίνως).
Όχι, δεν ζητούν τίποτε, κανένα ρουσφέτι, οι γονείς του.
Μόνο προσεύχονται να γίνει το θαύμα και να μην ορφανέψουν τα φουστανάκια
της κόρης τους αλλά αν ο Κύριος έχει πάρει την «άλλη απόφαση» αυτοί
σκύβουν το κεφάλι και μαζεύουν τα δάκρυα να τα κάνουν ελπίδα και φτερά
για νάχει κάτι δικό τους μαζί του το παιδί, όταν γίνει άγγελος.
Το ενώπιος ενωπίω αυτών των ανθρώπων με το Θεό είναι ένα «δευτερεύον»
συμβάν για την επικαιρότητα αλλά για μένα μια πραγματική είδηση, αν
ειδήσεις είναι οι μεγάλες στιγμές και όχι το βήξιμο κάποιου πολιτικού…..
Καλά κάνουν αυτοί και τρέχουν και βγάζουν λόγους. Το ζήτημα είναι πώς
αντιμετωπίζουμε εμείς τους λόγους τους και γιατί επιτρέπουμε να μας
αποπροσανατολίζουν από όσα θα έπρεπε να έχουν τον πρώτο λόγο στη ζωή
μας. Και τούτα είναι όσα διεκδικούν σιωπηλά (συνήθως) την εναπομείνασα
τρυφεράδα, το φιλότιμο, το χαμόγελό μας.
Αμαρτία μεγάλη όλα αυτά να τα υποστέλλουμε ως άκαιρα και αταίριαστα με
τον ρυθμό των ημερών. Αν όντως είναι παράταιρα, τότε μάλλον φταίνε οι
μέρες που τρέχουν λαχανιασμένες και μεις ξοπίσω τους αναμένουμε τον
επόμενο της καρέκλας, με την γλώσσα απέξω.
Δεν είναι αυτοί που θα μας σώσουν.
Ας πούμε μια προσευχή για το κοριτσάκι, μήπως και ξανατραγουδήσουμε «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα»….
Ας πούμε μια προσευχή και για το αγόρι που είναι στο Αναμορφωτήριο και
έχει ένα λόγο-χαστούκι για τα «δήθεν» μας. (Πηγαίνω τακτικά εκεί με
κάποιους φίλους και έχω αγαπήσει αυτά τα παιδιά).
Ετούτος είναι γύρω στα 16 και σε μια συζήτηση που είχα μαζί του μου είπε
πως όπου νάναι βγαίνει αλλά θα ξανακλέψει! Στις αντιρρήσεις μου,
αντέτεινε: « Είμαστε επτά άτομα στην οικογένεια και δεν έχει κανένας
δουλειά. Με παίρνουν τηλέφωνο και με ευχαριστούν επειδή ζουν με αυτά που
έκλεψα…Πώς θα ζήσουμε αν δεν το ξανακάνω; Ξέρεις εσύ καμιά δουλειά να
κάνω;»
Δεν ήξερα….
Δεν ήθελα να του πω πήγαινε σε κανέναν υποψήφιο να σου βρει, γιατί
φοβήθηκα μην το χαλάσουν το παιδί καθώς αυτοί (όταν και όσοι κλέβουν),
κλέβουν για τα καλά. Δεν κάνουν μπάζα για επτά άτομα μόνον!
Τον χάιδεψα, του χαμογέλασα, είπα «θα το συζητήσουμε αυτό» και νομίζω
πως είδα ένα μικρό παγάκι να λιώνει στην Ανταρκτική των ματιών του. Δεν
είναι λίγο και είναι σχεδόν ηδονικό, αν σκεφτείς πως το επόμενο χάδι για
το αγόρι θα είναι πάλι δικό μου (αυτό της επόμενης βδομάδας)…
Όχι πως κάνω κάτι σπουδαίο. Αντίθετα εγώ παίρνω πολλά από αυτά τα παιδιά.
Όμως βρίσκοντας μονοπάτια για τους ακριβούς δρόμους του πόνου,
ξαναβρίσκεις την έννοια του σημαντικού στις πραγματικές της διαστάσεις
και δύσκολα παρασύρεσαι να ορίσεις ως σημαντικά τα ψευδή και τα
κατασκευασμένα.
Οι λαμπεροί ομιλητές του σήμερα, αύριο θα σωπάσουν.
Το κοριτσάκι στο Νοσοκομείο, το αγόρι στο Αναμορφωτήριο και όλοι οι πιο
αναγκεμένοι από μας θα είναι πάντα εκεί, στο πάλεμά τους, σαν φωτεινές
επιγραφές αλήθειας.
Και Κείνος που κάποτε είπε «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια
ελευθερώσει υμάς», δηλαδή «γνωρίστε την αλήθεια και αυτή θα σας
ελευθερώσει» σίγουρα ήξερε για τούτες τις ματωμένες αλήθειες που δεν θα
γίνουν ούτε καν μονόστηλο και είναι αυτές που αν τις πάρουμε απ’ το
χέρι, θα μας βγάλουν κάπου καλύτερα από το «τώρα» που μας ντροπιάζει.
Το πρωτοδημοσίευσα στο volosnow.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου