Όταν ο Adam γνώρισε τη Hollie εκείνη ήταν η νοσοκόμα του στο «Thousand Oaks Hospital». Φαίνεται, όμως, ότι η μοίρα ήθελε οι δύο αυτοί άνθρωποι να γνωριστούν, γι” αυτό και τους έφερε κοντά.Τότε, ο Adam ακολουθούσε θεραπεία για τη νόσο του Lyme, που προκαλείται από το βακτήριο που εισέρχεται στον οργανισμό μετά το τσίμπημα του τσιμπουριού και εκδηλώνει διάφορα συμπτώματα.
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας αυτής, οι δύο τους περνούσαν πολλές ώρες μαζί, τρεις φορές την εβδομάδα, και πολύ σύντομα άρχισαν να έχουν αισθήματα ο ένας για τον άλλο.
Αφού κατάφερε να ξεπεράσει την ασθένεια, ο Adam περνούσε ακόμα περισσότερο χρόνο με τη Hollie και τον γιο της, Joshua. Το ζευγάρι φαινόταν να τα πηγαίνει πολύ καλά και γρήγορα αποφάσισαν να κάνουν το επόμενο βήμα στη σχέση τους.
Δεν είχε περάσει μεγάλο διάστημα από τότε που ξεκίνησαν να μένουν μαζί και το κακό τους χτύπησε την πόρτα. Για ακόμα μια φορά ο Adam έπρεπε να μπει στο νοσοκομείο. Μπορεί αυτή να ήταν η αφορμή για να γνωριστούν, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα δεν ήταν τόσο θετικά.
Η Hollie την πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής της, μαζί με τον γιος της, Joshua
Ο Adam διαγνώστηκε με Αμυοτροφική Πλάγια Σκλήρυνση (ALS), μια νευροεκφυλιστική πάθηση που επηρεάζει τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου και της σπονδυλικής στήλης.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δίνονται για την ασθένεια αυτή, οι μισοί από τους ανθρώπους που νοσούν ζουν τουλάχιστον τρία ή περισσότερα χρόνια, το είκοσι τοις εκατό πέντε ή περισσότερα, ενώ μόνο το δέκα τοις εκατό καταφέρνουν να ζήσουν περισσότερα από δέκα χρόνια.
Η διάγνωση, λοιπόν, ήταν καταδικαστική, αφού για τους ανθρώπους αυτούς, κάθε μέρα είναι ένας αγώνας. Ένας αγώνας απέναντι στην επιδείνωση και την αδυναμία του σώματος. Για το ζευγάρι αυτό, όμως, τίποτα δεν άλλαξε.
Όπως εξήγησε και η Hollie η ασθένεια δεν άλλαξε τον τρόπο που έβλεπε ο ένας για τον άλλο, ούτε τα αισθήματά τους. Και τότε ήρθε η πρόταση.
Τα πάντα στο γάμο τους ήταν τέλεια, τόσο η τελετή όσο και το τραπέζι που ακολούθησε
“Θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί σου. Θέλω να ζήσω τις τελευταίες μέρες μου βλέποντας το πρόσωπό σου, φιλώντας τα χείλη σου. Θέλω να κοιμάμαι δίπλα σου. Θα το καταλάβω αν αυτό για σένα είναι βάρος. Αλλά αν θες, θέλω να σε παντρευτώ. Τι λες”;
Αυτά τα λόγια ήταν αρκετά για την Hollie, που πιο χαρούμενη από ποτέ είπε το “ναι”, χωρίς να σκεφτεί τη κατάσταση του μέλλοντα συζύγου της.
Όσο η ασθένεια προχωρούσε, καταβάλλοντας όλο και περισσότερο τον Adam, που γρήγορα αναγκάστηκε να καθίσει σε αναπηρικό καροτσάκι, το ζευγάρι προγραμμάτιζε την σημαντικότερη ημέρα της ζωής του.
Είχαν φροντίσει ακόμα και το που θα γινόταν ο γάμος, ώστε ο γαμπρός να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα με το καροτσάκι. Τόσο η τελετή, που έγινε σε εξωτερικό χώρο, όσο και το τραπέζι που ακολούθησε ήταν ονειρικά, ακόμα και αν η ασθένεια δεν είχε γιατρευτεί.
Στον πρώτο τους χορό, η Hollie έκατσε στα πόδια το Adam και εκείνος έκανε κύκλους με το καροτσάκι του, υπό τους ρυθμούς του “In my Life” των Beatles.
O πρώτος χορός των συζύγων
Η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε όταν, μετά τον γάμο, ο Adam υιοθέτησε τον Joshua, που από την αρχή τον αποκαλούσε “μπαμπά”, και έγιναν πραγματική οικογένεια. Όμως, δεν θα ήταν για πολύ καιρό και το ήξεραν.
Ο Adam έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβρη του 2013, αλλά η Hollie δεν έχει μετανιώσει για τίποτα. Σήμερα κρατά μόνο τα καλά, τις όμορφες στιγμές που έζησαν μαζί και το πάθος του Adam για ζωή.
“Ένα από τα πολλά πράγματα που με βοήθησε να ξεπεράσω όλη αυτή τη κατάσταση, από τη στιγμή που άρχισα να τον βλέπω να “φεύγει” σιγά σιγά χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι γι” αυτό, μέχρι τη στιγμή που τον έχασα, ήταν εκείνο που κάποτε μου είχε πει “Μόνο οι καλοί πεθαίνουν νέοι… Σε αγαπώ και θα σε δω ξανά σύντομα’”.
H ευτυχία τους ολοκληρώθηκε, όταν μετά τον γάμο ο Adam υιοθέτησε τον Joshua
Η απίστευτη ιστορία τους είναι μια από τα πολλά και αληθινά παραδείγματα που
αποδεικνύουν ότι η αγάπη μπορεί να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που θα συναντήσει, ακόμα και αν πρόκειται για τα χειρότερα.
Είναι μια ιστορία που αποδεικνύει πως οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα πάντα, αρκεί να το θέλουν πολύ. Πως μπορούν να υποχωρήσουν για το καλό του άλλου και να είναι ευτυχισμένοι, ενώ γνωρίζουν οτι αυτό θα κρατήσει για λίγο.
Πολλοί ασθενείς δεν θέλουν τη λύπη και τη συμπόνια, αλλά την αγάπη. Γιατί πολύ απλά, έχουν καταλάβει
ποιο είναι το νόημα της ζωής. Έχουν μάθει να την αγαπούν και να την ζουν στο έπακρο. Γιατί ξέρουν πως δεν θα ζήσουν αυτοί καλά και οι άλλοι καλύτερα…
tsekouratoi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου