Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος
Πέμπτη πρωί, όχι πολύ νωρίς, έχω μια...δουλειά να κάνω. Ή μάλλον μακάρι να ήταν τέτοια, αφού κάποιος που πηγαίνει να στηθεί στην ουρά του ΟΑΕΔ για να ανανεώσει την κάρτα ανεργίας, προφανώς δεν έχει δουλειά ή δουλεύει περιστασιακά.
Βρίσκομαι λοιπόν, αρχικά σε μια αίθουσα αναμονής με αριθμό 175, ενώ είμαστε αισίως στο 112. Ευτυχώς, με ειδοποιούν πως γι' αυτό που θέλω «δεν χρειάζεται να περιμένετε, πηγαίντε στον πάνω όροφο δεξιά και θα εξυπηρετηθείτε αμέσως».
Χαίρομαι που θα τελειώσω γρήγορα. Ανεβαίνω εκεί που μου είπαν, για να βρεθώ προ εκπλήξεως: Μια μεγάλη ουρά, τουλάχιστον είκοσι ατόμων, περιμένει υπομονετικά για να ανανεώσει την κάρτα ή να δώσει παρουσία, προκειμένου να εισπράξει το επίδομα.
Μπαίνω τελευταίος στην ουρά, που καταλήγει στο γκισέ ενός υπαλλήλου που παλεύει να εξυπηρετήσει μόνος του τόσους ανθρώπους. Παρότι η αναμονή είναι μεγάλη, ο χώρος στενός και μιλάμε για άνεργους, δεν δημιουργείται η παραμικρή φασαρία. Το μόνο που ακούγεται, είναι κάποιες σκόρπιες συζητήσεις μεταξύ όσων έχουν έρθει με συζύγους, παιδιά ή φίλους τους.
Όντας αδιάκριτος, «στήνω» αυτί ν' ακούσω. Να αφουγκραστώ τι λένε οι άνεργοι μεταξύ τους. Να δω αν ισχύουν όσα λένε μερικοί ξεδιάντροποι προπαγανδιστές, πως «και οι άνεργοι περνούν καλά στην Ελλάδα». Να μάθω, τέλος πάντων, τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί, που ο μέσος Έλληνας γνωρίζει μονάχα ως αριθμούς που χρησιμοποιούνται για πολιτικούς λόγους από τα κόμματα.
Μπροστά μου, στέκονται δυο νεαροί, ηλικίας μέχρι 25. Συζητούν μεγαλόφωνα. Ο ένας, όπως ακούω, περιμένει να δώσει παρουσία στο Ταμείο. Ο άλλος, ετοιμάζεται να φύγει στη Γερμανία για να δουλέψει. Ήταν κι αυτός, μέχρι πρόσφατα, τακτικός...θαμώνας σε αυτή την ουρά. Σήμερα, είναι η τελευταία φορά που έρχεται, για να συνοδέψει τον φίλο του. Για τον ΟΑΕΔ, δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από ένας αριθμός. Για τους κυβερνώντες, αιτία πανηγυρισμού επειδή έτσι «μειώνεται η ανεργία». Κανείς δεν νοιάζεται που με αυτό τον τρόπο αιμορραγεί ακατάπαυστα το σώμα της Ελλάδας, χάνοντας τη νεολαία που την εγκαταλείπει.
Πιο μπροστά, διακρίνω μια νέα μητέρα. Κρατά ένα μωρό στο χέρι της, ενώ δυο μεγαλύτερα παιδάκια, ένα κοριτσάκι κι ένα αγοράκι, βρίσκονται κοντά της προσπαθώντας να περάσουν την ώρα τους παίζοντας και κάνοντας ερωτήσεις, αντάξιες της ηλικίας τους. Η μάνα, δεν δυσανασχετεί. Ούτε δέχεται να πάει μπροστά στην ουρά, όπως της προτείνουν οι άλλοι. Αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια και κουράγιο την ανεργία, με τρία μικρά παιδιά δίπλα της. Διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, αυτόν της έντιμης επιβίωσης. Κράτησε τα παιδιά της και δεν τα σκότωσε, κάνοντας εκτρώσεις.
Λίγο παραπάνω, στη μέση της ουράς, στέκονται κάποιοι πενηντάρηδες - ίσως πλησιάζουν τα εξήντα. Τα πρόσωπά τους είναι σκοτεινά, τα ρούχα τους χιλιοφορεμένα. Τους ακούω να ρωτούν τον υπάλληλο αν δικαιούνται το επίδομα μακροχρόνια ανέργων. Εκείνος απαντά αρνητικά, διαλύοντας τις ελπίδες αυτών των ανθρώπων. «Μα δεν βρίσκουμε δουλειά σ' αυτή την ηλικία», ακούγονται να λένε. «Ξέρετε, μπορείτε να πάρετε ένα επίδομα 180 ευρώ μια φορά. Αυτό δικαιούστε», τους λέει κυνικά ο υπάλληλος. Εκείνοι χαμογελούν πικρά. Το «κράτος πρόνοιας», δίνει ένα...χαρτζηλίκι σε όσους παραμένουν άνεργοι και μετά τον πρώτο χρόνο, θεωρώντας πως έτσι κάνει το καθήκον του! Ξεφορτώνεται χυδαία ανθρώπινες ψυχές, που ιδιαίτερα στην ηλικία αυτή οι πιθανότητες να ξαναεργαστούν είναι απειροελάχιστες. Την ίδια ώρα, εγκρίνουν ατελείωτα κονδύλια για χρηματοδότηση κομμάτων, ενώ θρασύδειλοι βο(υ)λευτές κουνούν το δάχτυλο στον κοσμάκη, λέγοντάς του πως «το κράτος πτώχευσε». Μα πώς γίνεται να πτωχεύσαμε κι εκείνοι να ζουν ακόμα πλουσιοπάροχα, από τους φόρους μάλιστα των πτωχευμένων; Ρητορικό ασφαλώς το ερώτημα.
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ούτε που καταλαβαίνω πως πίσω μου προστέθηκε ένας ακόμα στην ουρά: Πρόκειται για έναν σαραντάρη, που έχει κάνει πολλαπλές εγχειρίσεις. Θεωρείται άτομο με ειδικές ανάγκες, όμως κι εδώ το ανάλγητο κράτος απαιτεί ένα σωρό δικαιολογητικά και προϋποθέσεις για να του εγκρίνει 200 ευρώ το μήνα (!!!) προκειμένου να ζήσει. Ο άνθρωπος αυτός, είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Χιλιοευχαριστεί όσους του παραχωρούν τη σειρά τους, ευχαριστεί και τον υπάλληλο που ψυχρά του ανακοινώνει ότι «ίσως» εγκριθεί η αίτησή του για το επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας!
Παρατηρώ την ουρά απ' άκρη σ' άκρη. Βλέπω νέους ανθρώπους, που δεν πρόλαβαν να μπουν στην αγορά εργασίας και είδαν τα όνειρά τους να καταστρέφονται. Λίγο μεγαλύτερους, που νόμισαν ότι χάρη στα πολλά προσόντα τους θα είχαν μια αξιοπρεπή δουλειά. Μεσήλικες που βρίσκονται στη χειρότερη θέση, αφού οι «επιχειρήσεις» δεν θέλουν κάποιους με τα χρόνια τους.
Βλέπω άνδρες, γυναίκες, πατεράδες, μητέρες, γιους, κόρες, ίσως και κάποιους που πλησιάζουν στην ηλικία των...παππούδων. Ένα ετερόκλητο ανθρώπινο μωσαικό. Μια μικρή Ελλάδα, με λίγα λόγια. Μια Ελλάδα που δεν θα δείτε ποτέ στα «δελτία ειδήσεων» και για την οποία δεν θα κάνουν καμία αναφορά οι καλοπληρωμένοι παπαγάλοι (μετάφραση=δημοσιογράφοι) που λένε κατόπιν εντολών συνεχώς «θετικές ειδήσεις», μιλούν για «ιστορίες επιτυχίας», «ανάπτυξη» και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Η Ελλάδα της ανεργίας και των εκατομμυρίων φτωχών, δεν βολεύει το κυβερνητικό παραμύθι. Καλύτερα να επαναλαμβάνουμε συνεχώς πόσο καλά παιρνούν οι Έλληνες, αφού πουλήθηκαν 10.000 νέα i-phone, αφού τα μαγαζιά τις Κυριακές έχουν κόσμο, αφού τα ξενοδοχεία στην Αράχωβα είναι γεμάτα ενόψει Εορτών...Αυτές είναι «ειδήσεις»! Όχι η ενοχλητική ανεργία, οι αυτοκτονίες, η εξαθλίωση, η έλλειψη θέρμανσης που σκοτώνει, η διαλυμένη υγεία κι άλλα πολλά.
Όλοι οι παραπάνω, θεωρούν τους ανθρώπους των ατελείωτων ουρών στον ΟΑΕΔ ως...παιδιά ενός κατώτερου θεού. Αγκάθι για όσους ζουν ακόμα καλοβολεμένοι και κοιτούν πώς να σταταλήσουν το χρήμα τους, αντί να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους. Καρφί μεγάλο σε μια κοινωνία εγωιστική, υποκριτική και ανάδελφη. Η σκληρή αλήθεια, απέναντι στα αισχρά ψέματα των πολιτικάντηδων.
Γι' αυτούς λοιπόν, τους «ανθρώπους της ουράς», έχουμε χρέος κάτι να κάνουμε. Όλοι εμείς. Ο ένας, να βοηθήσει τον άλλον. Τον διπλανό του, τον γείτονα, τον φίλο, τον άγνωστο. Με όποιον τρόπο μπορεί: Όχι μονάχα υλικό, αλλά και μια καλή κουβέντα. Έναν λόγο στήριξης. Να σώσουμε όσους μπορούμε από την απογοήτευση και την απελπισία. Να κάνουμε ό, τι περνάει απ' το χέρι μας, για να απαλύνουμε τον πόνο που τους δημιουργεί καθημερινά η έλλειψη εργασίας.
Αυτούς, τους ανθρώπους της ουράς...Που βαρέθηκαν να περιμένουν εκεί, μπας και τους βοηθήσουν, ποιοι άραγε; Αυτοί που τους έφτασαν σ' αυτό το σημείο...
Σ' αυτούς λοιπόν, αφιερώνεται αυτό το κείμενο. Με την συμπλήρωση, πως ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ που στάθηκα κάποιες ώρες, περιμένοντας μαζί τους...!
Εκεί, στην (μόνιμη) ουρά του Ταμείου Ανεργίας... - See more at: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/11/blog-post_573.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/hellas-orthodoxy+(Hellas-Orthodoxy)#sthash.nJV8Kw2V.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου