...(και ναι, θα είναι αρκούντως "ανήθικο" να φανταστεί κανείς σήμερα τα παρακάτω αίσχη να συμβαίνουν στο σήμερα και σε δημόσια θέα...πχ στο Σύνταγμα...)
Δείγματα βασανιστικών θανάτων του παρελθόντος
01. Βρασμός
Αν και όχι τόσο διαδεδομένος όσο άλλες μέθοδοι εκτέλεσης, ο βρασμός έως θανάτου αποτελούσε κοινή πρακτική στην Ευρώπη και την Ασία τα τελευταία δύο με τρεις χιλιάδες χρόνια.
Στην Αγγλία της εποχής του Ερρίκου του 8ου αποτελούσε νόμιμη μέθοδο εκτέλεσης, καθώς και στις Κάτω Χώρες το Μεσαίωνα. Στη σύγχρονη εποχή, ο Idi Amin της Ουγκάντα, καθώς και ο Islom Karimov του Ουζμπεκιστάν τον είχαν χρησιμοποιήσει για να θανατώσουν πολιτικούς τους αντιπάλους.
Ο κρατούμενος, είτε ρίχνεται γυμνός μέσα σε υγρό που ήδη βράζει, είτε δένεται και τοποθετείται μέσα σε ένα μεγάλο μεταλλικό δοχείο γεμάτο με το υγρό. Στη συνέχεια ο εκτελεστής ανάβει φωτιά κάτω από το δοχείο μέχρι το υγρό να αρχίσει να βράζει και, συνεπώς, να πεθάνει ο καταδικασμένος. Το υγρό μπορεί να είναι, νερό, λάδι, οξύ, πίσσα ή ακόμα και υγρό μολύβι.
02. Μπρούτζινος ταύρος
Ο μπρούτζινος ταύρος ήταν μια συσκευή βασανισμού/εκτέλεσης, που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Επρόκειτο για ένα άγαλμα, κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από μπρούτζο, κούφιο εσωτερικά και με μια πόρτα στο πλάι. Ο καταδικασμένος κλεινόταν μέσα στον ταύρο, κάτω από τον οποίο άναβαν φωτιά. Το μέταλλο πύρωνε και ο έγκλειστος, κυριολεκτικά, ψηνόταν ζωντανός.
Εκτός από τους αρχαίους Έλληνες, τη μέθοδο αυτή χρησιμοποίησαν και οι Ρωμαίοι, κυρίως για να βασανίζουν και να εκτελούν χριστιανούς. Ο Άγιος Ευστάθιος μαρτύρησε με αυτόν τον τρόπο, μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του, επί αυτοκράτορος Αδριανού και η Αγία Πελαγία επί αυτοκράτορος Διοκλητιανού.
03. Τροχός
Ο τροχός αποτελούσε μια μέθοδο βασανιστικής εκτέλεσης, αρχικά στην Αρχαία Ελλάδα, που είναι και ο τόπος έμπνευσής του, και κατόπιν στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Σουηδία και τη Ρωσία.
Έμοιαζε με έναν μεγάλο τροχό κάρου, πάνω στον οποίο δενόταν, με ανοιχτά χέρια και πόδια ο κρατούμενος. Στη συνέχεια ο τροχός περιστρεφόταν αργά, ενώ o εκτελεστής με ένα σφυρί ή με έναν σιδερένιο λοστό έσπαζε τα κόκαλα του καταδικασμένου. Αν κάποιο από τα χτυπήματα, στο στήθος ή στο κεφάλι, δεν ήταν αρκετά δυνατό ώστε να τον σκοτώσει και να θέσει έτσι τέλος στο μαρτύριό του, ο άνθρωπος υπέφερε φρικτά για πολλές ώρες.
Μετά το θάνατο του καταδικασμένου, ο τροχός με τα υπολείμματά του στερεωνόταν σ’ έναν ψηλό στύλο, ώστε τα όρνια να φάνε ό,τι είχε απομείνει.
04. Ταφή
(ζώντος, γνωστή και ως «το πηγάδι»)Στην αρχαία Ρώμη, τις Εστιάδες που παραβίαζαν τους όρκους τους, τις «έθαβαν ζωντανές», κλείνοντάς τες σε μια σπηλιά με ελάχιστη τροφή και νερό. Σε περίπτωση που ήταν αθώες, η θεά Εστία θα φρόντιζε να τις απελευθερώσει!
Άλλος τρόπος ταφής ζωντανού ανθρώπου ήταν να ανοιχτεί απλά μια τρύπα στο έδαφος, να τον πετάξουν μέσα και να τη σκεπάσουν, στη συνέχεια, με χώμα. Αυτή η μέθοδος, γνωστή ως «το πηγάδι», χρησιμοποιήθηκε στη μεσαιωνική Ιταλία ως τρόπος εκτέλεσης των δολοφόνων και στη Ρωσία, κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, όπου τιμωρούσαν έτσι τις γυναίκες που είχαν σκοτώσει τους συζύγους τους.
Στη σύγχρονη εποχή χρησιμοποιήθηκε ευρέως, κατά το τέλος του 1937 μέχρι τις αρχές του 1938, από τους Γιαπωνέζους κατά τη Σφαγή του Νανκίν, όπου έθαβαν ζωντανούς τους κινέζους πολίτες καθώς και τους αιχμαλώτους πολέμου.
05. Σταύρωση
Η σταύρωση είναι ένας αρχαίος τρόπος εκτέλεσης, κατά τον οποίο ο καταδικασμένος δένεται ή καρφώνεται σε έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό ή πάσσαλο, και αφήνεται εκεί μέχρι να πεθάνει.
Αυτή η μέθοδος εκτέλεσης ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Αρχαία Ρώμη και στους γειτονικούς μεσογειακούς πολιτισμούς και ήταν σε ισχύ μέχρι το 313 μ.Χ., οπότε ο Χριστιανισμός νομιμοποιήθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και έγινε γρήγορα η επίσημη θρησκεία του κράτους.
06. Σύνθλιψη
Ο κρατούμενος πέθαινε κάτω από το βάρος βράχων που σωρεύονταν στο κορμί του ή του συνέθλιβαν το κεφάλι κάτω από το πόδι ενός ελέφαντα. Στην πρώτη περίπτωση ο θάνατος μπορούσε να είναι αργός και βασανιστικός, εάν οι βαριές πέτρες δεν ρίχνονταν επάνω του μονομιάς. Η εκτέλεση με σύνθλιψη είχε εφαρμογή σε πολλές χώρες και οι τεχνικές διέφεραν από τόπο σε τόπο.
07. Ξεκοίλιασμα
Όταν εφαρμόζεται σε ζωντανό άνθρωπο τα αποτελέσματα είναι, αναπόφευκτα, μοιραία. Χρησιμοποιήθηκε ευρέως στο παρελθόν ως τρόπος επιβολής της θανατικής ποινής σε πολλές δυτικές και ανατολικές χώρες. Τα τελευταία όργανα που αφαιρούνται είναι η καρδιά και οι πνεύμονες, έτσι ο καταδικασμένος διατηρείται στη ζωή για να υποφέρει από το αβάσταχτο μαρτύριο για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα.
08. Διαμελισμός
Ο διαμελισμός συνίσταται στο κόψιμο, σκίσιμο, τράβηγμα και, γενικά, αποκόλληση των μελών ενός ζωντανού ανθρώπου ή ζώου από το σώμα του. Στους ανθρώπους συμβαίνει είτε μετά από κάποιο ατύχημα, είτε ως αποτέλεσμα εκτέλεσης με αυτή τη βάρβαρη μέθοδο.
Ήταν πολύ διαδεδομένος τρόπος θανάτωσης κατά τον Μεσαίωνα, όπου ο κρατούμενος δενόταν σε τέσσερα άλογα, δύο για τα πόδια και δύο για τα χέρια. Στη συνέχεια τα άλογα έτρεχαν προς διαφορετική κατεύθυνση το καθένα με αποτέλεσμα τον διαμελισμό του άτυχου ανθρώπου. Υπήρχαν και αρκετοί εναλλακτικοί τρόποι.
Στη σύγχρονη εποχή ο διαμελισμός έχει πάψει να χρησιμοποιείται ως μέθοδος εκτέλεσης. Όμως δεν είναι σπάνιο φαινόμενο σε περιπτώσεις δολοφονίας, ακόμα και κανιβαλισμού. Οι αμερικανοί κατά συρροή δολοφόνοι Albert Fish και Jeffrey Dahmer συνήθιζαν να διαμελίζουν (και να τρώνε) τα θύματά τους. Και στη σύγχρονη Ελλάδα είχαμε περιπτώσεις διαμελισμού, αν και όχι σε ζωντανό άνθρωπο. Οι διαμελισμοί του Δημήτρη Αθανασόπουλου και της Ζωής Φραντζή έγιναν για να μην αποκαλυφθούν οι φόνοι.
09. Γδάρσιμο
Το γδάρσιμο ανθρώπου χρησιμοποιήθηκε ως μέθοδος βασανισμού ή/και εκτέλεσης, ανάλογα με το ποσοστό του δέρματος που αφαιρείται. Γίνεται όσο ο καταδικασμένος είναι ζωντανός, αν και υπάρχουν καταγραφές γδαρσίματος μετά θάνατον, κυρίως για βεβήλωση του σώματος του εχθρού ή για θρησκευτικούς λόγους. Μερικές φορές το δέρμα χρησιμοποιείται για τελετουργικούς σκοπούς ή και «διακοσμητικούς», όπως στην περίπτωση του κατά συρροή δολοφόνου Eddie Gain!
Το γδάρσιμο είναι μια πολύ αρχαία πρακτική. Υπάρχουν καταγραφές για τους Ασσύριους, που έγδερναν τους αιχμαλώτους πολέμου, για τους Αζτέκους του Μεξικού που έκαναν το ίδιο κατά τα τελετουργικά ανθρωποθυσιών, για τη μεσαιωνική Ευρώπη που χρησιμοποιούσε το γδάρσιμο σε περιπτώσεις προδοσίας. Στην Κίνα, γνωστό με το όνομα «θάνατος από χίλια κοψίματα», ήταν σε χρήση μέχρι το 1905.
10. Ανασκολοπισμός
Ο ανασκολοπισμός ήταν μια μέθοδος βασανισμού και, τελικά, εκτέλεσης κατά την οποία ένας αιχμηρός πάσσαλος εισάγεται στο σώμα του κρατουμένου μέσω των πλευρών, του πρωκτού, του κόλπου ή του στόματος. Η συγκεκριμένη μέθοδος εκτέλεσης οδηγεί σε έναν ιδιαίτερα επώδυνο θάνατο. Ο πάσσαλος συχνά ήταν στερεωμένος στο έδαφος, αφήνοντας τον κατάδικο να πεθάνει κρεμασμένος.
Σε μερικές περιπτώσεις ανασκολοπισμού, ο πάσσαλος εισάγεται με τέτοιο τρόπο στο σώμα του καταδικασμένου, ώστε να αποτρέψει τον άμεσο θάνατο αφενός, και να λειτουργήσει ως «πώμα» που θα εμποδίσει την απώλεια αίματος αφετέρου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παρατείνει την επιθανάτια αγωνία του μελλοθάνατου έως και τρεις ημέρες. Μετά την κατάλληλη προετοιμασία του θύματος, η οποία συμπεριλαμβάνει δημόσιο βασανισμό και βιασμό, το θύμα γδύνεται και του κάνουν μια τομή στη βουβωνική χώρα, μεταξύ πρωκτού και γεννητικών οργάνων. Ένας γερός και αμβλύς πάσσαλος εισάγεται στην τομή. Το στρογγυλεμένο του άκρο πιέζει τα ζωτικά όργανα προκαλώντας αβάσταχτο πόνο, χωρίς όμως να τα τρυπά και να επιφέρει το θάνατο, όπως γίνεται κατά την εισαγωγή αιχμηρού πασσάλου. Η έλευση του θανάτου, με αυτόν τον τρόπο, μπορούσε να καθυστερήσει αρκετές ημέρες.
Η χρήση του ανασκολοπισμού ως μεθόδου επιβολής της θανατικής ποινής ήταν κοινή σε περιοχές όπως η Αρχαία Εγγύς Ανατολή, η Αρχαία Ινδία κ.λ.π. Ο Ηρόδοτος εξιστορεί πώς ο βασιλιάς Δαρείος ανασκολόπισε 3.000 Βαβυλώνιους όταν κατέκτησε τη Βαβυλώνα. Επίσης ο ανασκολοπισμός χρησιμοποιήθηκε ευρέως κατά το Μεσαίωνα σε Ασία και Ευρώπη. Ευρωπαίοι ηγεμόνες όπως ο Βλαντ Τέπες ο Τρίτος, που έμεινε στην ιστορία ως Δράκουλας, καθώς και ο Ιβάν ο Τρομερός τον εφάρμοζαν τακτικά για τους αιχμαλώτους. Το ίδιο έκαναν και οι μογγολικές ορδές.
Από τον 14ο μέχρι τον 18ο αιώνα, ο ανασκολοπισμός ήταν ο συνηθισμένος τρόπος εκτέλεσης για προδοσία στην Κοινοπολιτεία Πολωνίας-Λιθουανίας. Την ίδια εποχή τον χρησιμοποιούσαν και στη Σουηδία. Οι Ζουλού της Νότιας Αφρικής χρησιμοποιούσαν τον ανασκολοπισμό για να εκτελέσουν στρατιώτες που αποτύγχαναν στην εκτέλεση του καθήκοντός τους ή εξεδήλωναν δειλία. Τέλος, από ανασκολοπισμό πέθαναν πολλοί ιθαγενείς κατά τον αποικισμό της Χιλής από τους Ισπανούς.
11. Δηλητηρίαση
Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, έγινε εντατική χρήση της δηλητηρίασης ως μεθόδου δολοφονίας, αυτοκτονίας και εκτέλεσης. Η χρήση του δηλητηρίου ως μεθόδου εκτέλεσης, συνίστατο στον εξαναγκασμό του καταδίκου να καταπιεί το δηλητήριο, όπως έγινε με τον Σωκράτη στην Αρχαία Αθήνα. Στο Μεσαίωνα ήταν ένας προσφιλέστατος τρόπος για την εξόντωση εχθρών και αντιπάλων, αλλά και για αυτοκτονία σε περίπτωση κινδύνου. Είναι γνωστό ότι οι ευγενείς συνήθιζαν να φορούν δαχτυλίδια, μέσα στα οποία μετέφεραν ποσότητα δηλητηρίου ικανή να επιφέρει το θάνατο. Στη σύγχρονη εποχή η δηλητηρίαση βρίσκει εφαρμογή στο θάλαμο αερίων και στη θανατηφόρα ένεση.
12.Πριόνισμα
Μέθοδος εκτέλεσης αρκετά διαδεδομένη στην Αρχαία Ρώμη. Λέγεται πως ο αυτοκράτορας Καλιγούλας ήταν ένθερμος υποστηρικτής της και πως ο προφήτης Ησαΐας εκτελέστηκε με αυτόν τον τρόπο.
Ο καταδικασμένος κρεμιέται ανάποδα και στη συνέχεια πριονίζεται στη μέση, αρχής γενομένης από τον καβάλο. Στη θέση που βρίσκεται και παρά τη σοβαρή αιμορραγία, μεγάλη ποσότητα αίματος συγκεντρώνεται στον εγκέφαλο. Ο μελλοθάνατος παραμένει ζωντανός και με πλήρη συνείδηση μέχρι το πριόνι να πλήξει τις αρτηρίες της κοιλιάς και, μερικές φορές, περισσότερο. Στις ασιατικές χώρες, ο καταδικασμένος στηνόταν όρθιος και το πριόνισμα άρχιζε από το κεφάλι.
13. Λιθοβολισμός
Ο λιθοβολισμός ήταν μια μέθοδος επιβολής της θανατικής ποινής, κατά την οποία ένα οργανωμένο πλήθος πετάει πέτρες στον καταδικασμένο, μέχρι αυτός να πεθάνει. Χρησιμοποιήθηκε –και ακόμη χρησιμοποιείται σε διάφορες χώρες- τόσο ως έκφραση τιμωρίας από την κοινωνία, όσο και ως νόμιμη μέθοδος εκτέλεσης. Λιθοβολισμούς συναντάμε στην ιστορία πολλών χωρών, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας, καθώς και σε χριστιανικά, ιουδαϊκά και ισλαμικά κείμενα.
14. Λάκκος με φίδια
Οι λάκκοι με τα φίδια ήταν μια ιστορική ευρωπαϊκή μέθοδος επιβολής της θανατικής ποινής. Οι κατάδικοι ρίχνονταν σε ένα βαθύ πηγάδι γεμάτο με δηλητηριώδη φίδια, όπως οχιές. Πέθαιναν από το φαρμάκι των φιδιών που, ερεθισμένα από την παρουσία τους, τους επιτίθονταν.
Μια παρόμοια πρακτική εμφανίστηκε στην αρχαία Κίνα, όπου ο καταδικασμένος ριχνόταν σε ένα λάκκο με νερό, γεμάτο από δηλητηριώδη φίδια.
Εκτός από τα φίδια, πολλές φορές στην ιστορία χρησιμοποιήθηκαν ζώα για να εκτελεστούν άνθρωποι. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον βιβλικό «λάκκο των λεόντων», το κατασπάραγμα από σκυλιά, τα θηρία στις ρωμαϊκές αρένες, το ποδοπάτημα από ελέφαντες στη Μογγολία και άλλα.
15. Εκπαραθύρωση
Η εκπαραθύρωση ως μέθοδος εκτέλεσης χρησιμοποιήθηκε περισσότερο σαν εκδήλωση επαναστατών και αγριεμένου πλήθους, παρά σαν επίσημη μέθοδος εκτέλεσης. Κατά τη διάρκεια του Βρώμικου Πολέμου της Αργεντινής, πολλά θύματα πετάχτηκαν ακόμη και από αεροπλάνα, πάνω από τον ποταμό Rio de la Plata ή τον Ατλαντικό Ωκεανό, κατά τη διάρκεια των περίφημων «πτήσεων θανάτου» (vuelos de la muerte). Πτήσεις θανάτου είχαμε και κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας 1954-1962).
Στις σύγχρονες κοινωνίες, πολλά «ατυχήματα» κρατουμένων σε αστυνομικά τμήματα ή φυλακές, κυρίως σε χώρες με αυταρχικά καθεστώτα, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, δεν είναι άλλο παρά εν ψυχρώ εκτελέσεις μέσω εκπαραθύρωσης.
Οι τρόποι που αναφέρονται πιο πάνω δεν είναι, ασφαλώς οι μόνοι που χρησιμοποιήθηκαν από τον άνθρωπο για να θανατώσει άλλους ανθρώπους. Υπήρξαν ακόμη πολλοί τρόποι επιβολής της θανατικής ποινής, όπως ο πνιγμός, το μαχαίρωμα, ο θάνατος από πείνα ή/και δίψα, η κατακρήμνιση και άλλοι.
Προκειμένου να βασανίσει και να σκοτώσει, ο άνθρωπος –σε κάθε εποχή της ιστορίας του- χρησιμοποίησε τις γνώσεις που είχε για να εφεύρει και να κατασκευάσει όργανα βασανισμού και θανάτωσης, τα περισσότερα από τα οποία ήταν αποτρόπαια και ασύλληπτα στη φρικαλεότητά τους. Οι επιστήμες και η τεχνολογία χρησιμοποιήθηκαν –και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται- γι αυτό το σκοπό.
ΜΕΡΙΚΟΙ ακομα τροποι βασανισμου με ''φυσικο τροπο'' ηταν οι εξης:
- φυσικη βια
- τυφλωση
- καψιμο
- ευνουχισμος
- ηλεκτροπληξια
- ασφηξια
- το ''χαμογελο της Γλασκωβης'' η αλλιως ''το χαμογελο της Μονα Λιζα'' (χρησιμοποιηθηκε στην μεθοδο δολοφονιας της ''Μαυρης Νταλιας''
- διαμελλισμος των ακρων
- συμπιεση
- εξαγωγη δοντιων
- θαλαμος αεριων
- κολλαρο στραγγαλισμου
- εντομα & αρουραιοι
12 ΟΡΓΑΝΑ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥ
1. Το δίκρανο του αιρετικού
Η μια άκρη αυτής της συσκευής στερεωνόταν κάτω από το πιγούνι του θύματος και η άλλη στο στέρνο του. Ένα λουρί έδενε την συσκευή στον λαιμό του άτυχου αιρετικού. Ακινητοποιημένος και σε απίστευτο πόνο το θύμα έπρεπε να πει την Λατινική λέξη “abiuro” (αποκηρύσσω), για να μην καταλήξουν στην κρεμάλα ή στην πυρά.
2. Μολυβένιος ψεκαστήρας
Αυτή η συσκευή που θυμίζει τον ψεκαστήρα του Αγιασμού των Καθολικών, γεμιζόταν με λιωμένο μολύβι ή πίσσα ή καυτό λάδι ή καυτό νερό και χρησιμοποιούταν για να βασανίσει τα θύματα στάζοντας το περιεχόμενό του πάνω σε διάφορα σημεία του σώματός τους. Αν και μερικοί φαν του σοδομισμού μπορεί να ενθουσιαστούν με τις εφαρμογές της, οι περισσότεροι κοινοί θνητοί που βρέθηκαν στην θέση των δεκτών, είχαν αντίθετη άποψη.
3. Δακτυλοσφίκτης
Υπάρχουν πάρα πολλές παραλλαγές αυτής της συσκευής. Μερικές φτιάχτηκαν για να συνθλίβουν αργά δάκτυλα, ενώ άλλες για να κάνουν το ίδιο σε γόνατα και αγκώνες. Αποτελεί μια απλή μέγγενη αλλά πολύ πιο επώδυνη. painful.
4. Αποκολλητής Γλώσσας
Αμέτρητοι αιρετικοί και βλάσφημοι έχασαν την γλώσσα τους με βίαιο τρόπο (δεν γίνεται και αλλιώς) με αυτή την απλή συσκευή. Την επόμενη φορά που θα ρίξετε καντήλια σκεφτείτε το ξανά.
5. Η Κρεμάστρα
Η κρεμάστρα είναι μια συσκευή με μοναδικό σκοπό την εξάρθρωση κάθε ενός συνδέσμου στο σώμα του θύματος. Δεμένο κατά μήκος της συσκευής από τους καρπούς και τους αστραγάλους, το σώμα του θύματος τεντώνεται προς αντίθετες κατευθύνσεις με την στροφή απλών κυλίνδρων στις άκρες της συσκευής. Πολύ καλό για την πλάτη αν χρησιμοποιηθεί πολύ απαλά, καταστροφικά τα αποτελέσματα αν το παρακάνετε.
6. Αποκολλητές Στήθους
Κατανοητός ο σκοπός της συσκευής και μόνο από το όνομα. Φτιαγμένο αποκλειστικά για γυναίκες, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον σε αιρετικές, μοιχαλίδες, βλάσφημες.
7. Σιδηρά Κόρη (Iron Maiden)
Πρόκειται για ένα σιδερένιο κουβούκλιο που βρέθηκε στην Νυρεμβέργη. Το εσωτερικό της συσκευής καλύπτεται από προσεκτικά τοποθετημένα αιχμηρά αντικείμενα με σκοπό να βασανίσουν τον ατυχή τύπο που θα καταλήξει στο εσωτερικό του. Τα καρφιά καταλήγουν στα μάτια, στο στήθος και την πλάτη του θύματος αλλά αποφεύγουν να τραυματίσουν κάποιο ζωτικής σημασίας όργανο αφήνοντας το θύμα να αιμορραγεί και να υποφέρει για μεγάλο χρονικό διάστημα.
8. Κροκοδείλια ψαλίδα
Μερικές απ’ τα πιο συνταρακτικές δολοφονίες θα είχαν αποφευχθεί αν γινόταν ακόμα χρήση αυτής της συσκευής. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως σε δολοφόνους βασιλέων στην Μεσαιωνική Ευρώπη. Η συσκευή είναι βασικά μια σιδερένια λαβίδα με ημικυλινδρικές λεπίδες οι οποίες σχηματίζουν ένα λεπτό σωλήνα όταν κλείνουν. Στο εσωτερικό τους βρίσκονται καρφιά ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα τα οποία αρχικά πυρώνονται προτού πιαστούν στα γενετικά όργανα του θύματος. Όταν τα τελευταία ψηθούν αρκετά, τότε αποκολλώνται από το σώμα του.
9. Η Καρέκλα του Ιούδα
Η Ισπανική ιερά εξέταση χρησιμοποίησε (ανάμεσα σε άλλα βασανιστήρια) και την καρέκλα του Ιούδα ή αλλιώς το Λίκνο του Ιούδα. Τα θύματα δεμένα με σχοινιά τοποθετούνταν έτσι ώστε κάθονταν στην αιχμηρή μύτη της καρέκλας που ήταν σε σχήμα πυραμίδας. Απλό και αποτελεσματικό.
10. Το αχλάδι
Αν τυχόν καταδικαζόσασταν στην Μεσαιωνική Ευρώπη για σοδομισμό, μοιχεία, αιμομιξία, βλασφημία ή σεξουαλική συνεύρεση με τον... Σατανά (!!!), τότε πολύ πιθανότατα να είχατε μια στενή επαφή με την συσκευή αυτή. Αφού εισαγόταν σε μία από τις τρεις, για γυναίκες, ή δύο, για τους άνδρες, οπές του σώματός σας, ένας απλός μηχανισμός επεκτείνει δυο αιχμηρά φύλλα προκαλώντας σοβαρούς ακρωτηριασμούς.
11.Ο Τροχός
Γνωστή με πολλά ονόματα, όπως τροχός σύνθλιψης ή τροχός της Αικατερίνης, η συσκευή συγκαταλέγεται σε μια από της πιο επίπονες του είδους. Περισσότερο συσκευή επίπονης θανάτωσης παρά μέσω βασανισμού, το θύμα δενόταν στο πλάι της του τροχού και ένας δήμιος χρησιμοποιώντας ένα σφυρί ή μια σιδερένια βέργα έσπαγε όλα τα κόκαλα του θύματος. Το τελευταίο έκανε ώρες ή και μέρες πριν αποδημήσει εις Κύριον, ενώ λίγοι τυχεροί, τύγχαναν ελέους δεχόμενοι θανάσιμα κτυπήματα στο στομάχι ή το στήθος.
12. Μπρούτζινος Ταύρος
Μια συσκευή για την οποία μπορούμε να είμαστε "περήφανοι" ως λαός μια και κατέχουμε την πατέντα της. Αποδιδόμενη στον Αθηναίο Πέριλλο που την παρουσίασε σαν μέσο τιμωρίας εγκληματιών, η συγκεκριμένη συσκευή είναι ένας μπρούτζινος ταύρος κενός στο εσωτερικό του, με μια πόρτα στα πλάγια. Το θύμα έμπαινε μέσα στο Ταύρο, κάτω από τον οποίο έμπαινε φωτιά μέχρι να πυρώσει ο χαλκός. Το θύμα ψηνόταν κανονικά στο εσωτερικό του, ενώ ένα πολύπλοκο σύστημα σωλήνων στο κεφάλι του ταύρου μετέτρεπαν της κραυγές του θύματος σε ήχους που θύμιζαν μαινόμενο ταύρο
Τα «ιερά» βασανιστήρια
Οι ανακριτικές μέθοδοι για την απόσπαση ομολογίας τελειοποιούνται επί πάπα Γρηγορίου του Θ΄ (1233) και ανάγονται σε επιστήμη.
Συντάσσονται εγχειρίδια με λεπτομερείς οδηγίες βασανιστηρίων!
Τα μαρτύρια είναι σωματικά και ψυχικά. Οι οδηγίες αναφέρουν πώς θα προκληθεί στο θύμα ο χειρότερος πόνος. Συμπεριλαμβάνονται εργαλεία τα οποία δημιουργούν κλιμάκωση του πόνου και οι πρακτικές έχουν λεπτομερείς περιγραφές.
Οι ιεροεξεταστές, αυτό που είχαν κατά νου ήταν και το δημόσιο θέαμα, το οποίο και παρείχαν σε χορταστικές δόσεις.
Οι εκτελέσεις και τα βασανιστήρια λίγο πριν την εκτέλεση ενός καταδίκου, γίνονταν πάντα υπό τα όμματα του πλήθους, το οποίο συνωστιζόταν ουρλιάζοντας κατά του κατηγορουμένου. Ο όχλος παρακολουθούσε γοητευμένος το θέαμα και πολλές φορές είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο να διαπληκτίζονται και να γρονθοκοπούνται για να βρουν μία καλή θέση όσο το δυνατόν πιο κοντά στον μελλοθάνατο. Πολλοί ποδοπατούνταν από τον συνωστισμό και πέθαιναν εκείνη τη στιγμή.
Στην Ισπανία ο βασανισμός διεξαγόταν από τρία πρόσωπα: Τον ανακριτή, τον δήμιο ή βασανιστή (executor) και τον γραμματικό (escribano).
Από τα πρακτικά που γράφτηκαν μέσα στις αίθουσες βασανιστηρίων (και γράφονταν με την παραμικρή λεπτομέρεια μεταφέροντας ως και τα βογκητά και τις κραυγές του θύματος) προκύπτει πως ο μεσαιωνικός κλήρος μάλλον διακατεχόταν από νοσηρή ψυχοπαθολογία, καθώς ο σαδισμός του δεν γνώριζε όρια.
Ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν αιρετικοί, «οι άγιοι του Θεού» διακατεχόμενοι από χριστιανικό ζήλο, εφευρίσκουν αιτίες για να εξοντώσουν αθώα θύματα.
Υπάρχει ένα ανατριχιαστικό κείμενο μεταξύ των χιλιάδων, που αναφέρεται στον βασανισμό μιας γυναίκας. Η κατηγορία δεν είναι ούτε μαγεία, ούτε αίρεση. Η Maria Rodriquez είναι απλώς και μόνον ύποπτη για κλοπή.
Γράφουν τα πρακτικά:
Πράξις βασανισμού…
Μαδρίτη 30 Ιουλίου 1648.
Ενώπιον του Εξοχοτάτου εμποροδικαστού Mathias de Cavezo y Belasco, εμού του γραμματέως και του Isidoro Ortiz οργάνου της δικαιοσύνης με το potro (εργαλείο βασανισμού, ένα είδος οδοντωτού τροχού που συνδυαζόταν με φαρδείς ιμάντες οι οποίοι καταλλήλως προσδενόμενοι στο θύμα, λειτουργούσαν ως αιμοστατικοί επίδεσμοι σταματώντας την κυκλοφορία του αίματος.) και τα σκοινιά (cordeles), ενεφανίσθησαν εις την αίθουσα βασανιστηρίων η Maria Rodriquez η οποία κρατείται με την ως άνω κατηγορία. Εκλήθη υπό του Εξοχοτάτου να ορκισθή συμφώνως τω νόμω. Συμμορφωθείσα υπεσχέθη ότι θα είπη την αλήθειαν. Εγνωστοποιήθη εις αυτήν πως εάν αποκρύψει την αλήθειαν θα υποβληθεί εις βασανιστήρια.
Αρχίζει τυπικά η ανάκριση η οποία γρήγορα περνά από τη μία φάση βασανισμού στην άλλη. Κύριο μέλημα των ιεροεξεταστών η διασφάλιση της…δικονομικής νομιμότητας! Για τούτο ο γραμματέας δηλώνει στα γραφόμενά του:
Ο Εξοχότατος την κάλεσε για πρώτη φορά να καταθέσει τι ακριβώς συνέβη και την προειδοποίησε ότι εάν κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων, σπάσει κανένα πόδι ή χέρι, ή της βγει το μάτι, ή αν πεθάνει, το λάθος θα είναι όλο δικό της και όχι του Εξοχοτάτου και την ξανακάλεσε να πει την αλήθεια.
Εκείνη απάντησε πως ισχύουν όσα έχει καταθέσει αρχικά. Έπειτα ο Εξοχότατος πρόσταξε τον χειριστή να τη γδύσει και να την δέσει στο μηχάνημα βασανισμού κρεμασμένη στους γάντζους. Τότε την κάλεσε για δεύτερη φορά, να πει την αλήθεια κι εκείνη επανέλαβε τα ίδια. Ότι δεν ξέρει τίποτα παραπάνω απ’ όσα έχει καταθέσει.
Και ο Εξοχότατος πρόσταξε τον χειριστή να τακτοποιήσει τα σχοινιά για το σφίξιμο των μπράτσων…ο σενιόρ δικαστής, πρόσταξε τον χειριστή να αρχίσει την πρώτη φάση της μανκέρδα (manquerda), το σφίξιμο των μπράτσων με σκοινιά κι εκείνος άρχισε το βασανιστήριο εφαρμόζοντας την πρώτη μανκέρδα στις τρεις και μισή το πρωί περίπου…
Η φτωχή γυναίκα αρχίζει να ουρλιάζει από τον πόνο. Οι βασανιστές συνεχίζουν το έργο τους. Αυτή αρνείται τα πάντα, δηλώνει κάθε φορά αθώα, παρά τους αφόρητους πόνους, αλλά οι ιεροεξεταστές επιμένουν σε μια απόσπαση ομολογίας της ενοχής της (και επαναλαμβάνω πως η γυναίκα είναι απλώς ύποπτη κλοπής, ούτε καν συνελήφθη να κλέβει).
Η αγωνία της κλιμακώνεται όπως και τα βασανιστήρια. Ο χειριστής έχει φτάσει στην τέταρτη μανκέρδα.
Αυτό το βασανιστήριο που άρχισε να εφαρμόζεται κατά τη γέννηση της Ιεράς Εξέτασης και συνεχίστηκε μέχρι τον ΙΗ΄ αιώνα γινόταν με σφίξιμο των μηρών και των μπράτσων του κατηγορουμένου με σκοινιά, που τα αποκαλούσαν cordeles ή garrotes.
Το θύμα ήταν ανυψωμένο και κρεμασμένο σε ένα γάντζο. Το σφίξιμο γινόταν από το έδαφος με μηχανικό μέσον, με κοχλιωτό άξονα του οποίου η περιστροφή έκανε τα σχοινιά να τυλίγονται και να μπαίνουν στη σάρκα του θύματος προκαλώντας αφόρητους πόνους αλλά και συμφόρηση του αίματος. Πολλές φορές τα σχοινιά τα έβρεχαν κι έτσι σφιχτά καθώς ήταν έμπαιναν στη σάρκα σχίζοντάς την, σακατεύοντας τα νεύρα.
Η δύστυχη Maria Rodriquez βασανίστηκε σε σημείο που τα νεύρα της καταστράφηκαν ολοσχερώς και τα κόκκαλά της από την στρέβλωση και την πίεση των σχοινιών, βγήκαν έξω από το δέρμα. Αιμορραγούσε μέχρι θανάτου οπότε και οι βασανιστές πείστηκαν να σταματήσουν για λίγο, διότι η πρακτική ήταν να μην πεθάνει το θύμα και να μην πληγούν βασικά ζωτικά όργανα ώστε να παραταθεί το μαρτύριο επί ώρες ή μέρες ή εβδομάδες – ουσιαστικά δηλαδή όσο αντέξει ο κατηγορούμενος.
Η Maria Rodriquez μπήκε σε μία κατάσταση μη αναστρέψιμη, από την οποία δεν θα έβγαινε ποτέ ούτε θα γιατρευόταν.
Μια από τις πιο «ελαφρές» τιμωρίες λόγου χάριν, ήταν η Verginella (Παναγίτσα).
Έφερναν τον κατηγορούμενο μπροστά σε ένα ομοίωμα της Παρθένου, φυσικού μεγέθους, ντυμένο με ωραία και πλούσια φορέματα. Μέσα από τις δαντέλες και το μετάξι όμως, το ομοίωμα από την κορυφή ως τους αστραγάλους, ήταν γεμάτο με πολυάριθμες αιχμηρές βελόνες.
Ο Ιεροεξεταστής που διενεργούσε την ανάκριση, πρόσταζε τον κατηγορούμενο να αγκαλιάσει σφιχτά το άγαλμα. Τότε όλες οι βελόνες μπήγονταν στο κορμί του.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως οι ίδιοι οι ανακριτές «βάφτιζαν» με αθώα και όμορφα ονόματα τέτοιου είδους θηριωδίες!
Το sueno italiano (σουένιο ιταλιάνο – ιταλικό όνειρο) π.χ. ήταν μια παραλλαγή της Βερτζινέλλας. Το θύμα στηνόταν όρθιο σε ένα στενό φέρετρο το οποίο είχε στο εσωτερικό του άπειρα αιχμηρότατα καρφιά. Μετά το στήσιμο του κρατουμένου, το καπάκι κλεινόταν με δύναμη και τα καρφιά διαπερνούσαν τη σάρκα. Η παραμικρή κίνηση πολλαπλασίαζε τους πόνους του θύματος. Η πρακτική αυτή, παρότι ιταλική, έδρασε στη μεσαιωνική Ισπανία. Το θύμα και στις δύο περιπτώσεις ή συνθλιβόταν εάν ήταν υπέρβαρο και όχι μικροκαμωμένο, ή πέθαινε από ακατάσχετη αιμορραγία…
Αξίζει να σημειωθεί πως στο κάτω μέρος του φερέτρου, υπήρχε μια τρύπα έτσι ώστε να συλλέγεται το αίμα και να μη λερώνει το πάτωμα!
Οι δράστες για απόπειρα δολοφονίας του βασιλιά, ή για βασιλοκτονία είχαν ανήκουστη τύχη.
Μετά τη σύλληψή τους, περνούσε μία όσο το δυνατόν μακρά περίοδος βασανιστηρίων. Ο ένοχος έπρεπε να ακρωτηριάζεται πάρα πολύ αργά και οδυνηρά. Απέκοπταν με τανάλιες κομμάτια κρέατος από τους μηρούς, το στήθος, την κοιλιά ή τα μπράτσα του. Κατόπιν έχυναν πάνω στις οπές των πληγών καυτό λιωμένο μολύβι. Διαδοχικά κατακρεουργούσαν τον κατηγορούμενο, αποκόπτοντας πρώτα το χέρι που διέπραξε τον φόνο, από τον καρπό και το πετούσαν μπροστά στα μάτια του θύματος μέσα σε φωτιά που έκαιγε. Ακολουθούσε αποκοπή γλώσσας ή εξόρυξη οφθαλμών. Τέλος, εκτελούσαν την καταδικαστική απόφαση με θανάτωση του ενόχου. Υπογραφόταν η διαταγή με τον τρόπο, το χρόνο και την τοποθεσία που θα λάβαινε χώρα η εκτέλεση και το έγγραφο παραδιδόταν στον δήμιο.
Το περίεργο είναι όμως πως παρ’ όλ’ αυτά, ο δήμιος, αν και «θεάρεστο» έργο επιτελών, ήταν κατάπτυστος. Το σφραγισμένο έγγραφο με την εντολή για εκτέλεση του καταδίκου, δεν το παρέδιδαν ποτέ στα χέρια του ούτε το άφηναν πάνω σε τραπέζι, αλλά το πετούσαν με αποστροφή κατά γης.
Η ποινή του θανάτου ήταν συνήθως ο τετραχισμός. Τίποτε φρικτότερο δεν έχει εφεύρει η ανθρώπινη θηριωδία.
Κατά τον τετραχισμό, έδεναν κάθε ένα από τα τέσσερα άκρα του θύματος (χέρια, πόδια), σε τέσσερα διαφορετικά άλογα. Με το παράγγελμα του δήμιου οι ίπποι μαστιγώνονταν και έτρεχαν ξέφρενα προς τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις. Έτσι ο κατάδικος διαμελιζόταν με τον φρικτότερο τρόπο. Η πρακτική αυτή ήταν πολύ της μόδας στη Γαλλία.
Θηριωδίες διαπράττονταν από κάθε θρησκευτική πλευρά. Οι Προτεστάντες, ακινητοποιούσαν ξαπλώνοντας ανάσκελα τον «κακό αιρετικό», τον έγδυναν και πάνω στη γυμνή του κοιλιά έβαζαν μία χάλκινη φαρδειά λεκάνη. Μεταξύ κοιλιάς και λεκάνης, παγίδευαν μια νυφίτσα. Κατόπιν έπαιρναν πυρωμένα κάρβουνα και τα τοποθετούσαν πάνω στην αναποδογυρισμένη λεκάνη. Το ζώο τρελαμένο, αγρίευε και πασχίζοντας να ξεφύγει για να γλιτώσει από τον πυρωμένο κλοιό, κατασπάραζε τον άνθρωπο από κάτω του, τρυπώνοντας στα σπλάχνα του για να σωθεί.
Οι δε Καθολικοί, άνοιγαν την κοιλιά των Προτεσταντών, φροντίζοντας όμως το θύμα να παραμείνει ζωντανό και να μην πεθάνει. Γέμιζαν την κοιλιά του με κριθάρι, κι έφερναν πεινασμένα άλογα να βοσκήσουν μέσα εκεί…
Σε κάθε περίπτωση, οι τρόποι βασανισμού που χρησιμοποιούν οι Ιεροεξεταστές και εφαρμόζουν στο θύμα, εμφανίζουν όλη την κλινική εικόνα της ψυχοπαθολογίας των ανθρώπων του Θεού. Σαφώς και δεν εξυπηρέτησαν ποτέ ανακριτικούς σκοπούς. Σαφέστατα διακρίνεται εδώ κάθε είδους διαστροφή, κάθε ικανοποίηση θηριωδίας και κάθε σαδιστική τάση.
http://www.e-psychology.gr
σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου