Λυκούργος Νάνης, Ποινικοποιώντας εκκλησιολογικά και θεολογικά την υπό των πιστών αντίσταση απέναντι στην επιχειρούμενη νόθευση του Δόγματος και Ήθους…

Ποινικοποιώντας εκκλησιολογικά και θεολογικά την υπό των πιστών αντίσταση απέναντι στην επιχειρούμενη νόθευση του Δόγματος και Ήθους…..

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Από σχόλιο ΕΔΩ

Πολύ εύστοχη η σχολιογραφική κριτική, από την πλευρά του αξιότιμου κ.Χαραλάμπους που κοσμεί το διαδίκτυο με τις κατά καιρούς παρεμβάσεις του,των όσων ατόπων διαλαμβάνει η συλλογιστική του, διεπομένου, κατά τα άλλα, από αντιοικουμενιστικό φρόνημα, μητροπολίτη Λεμεσού.

Έχουμε την πεποίθηση ότι τα κίνητρα του επισκόπου

 

τυγχάνουν αγαθά. Τα όσα δήλωσε, θεωρούμε ότι υπαγορεύθηκαν, ένεκα του φόβου δημιουργίας σχίσματος εξ αιτίας των κατά πάντα δικαιολογημένων αντιδράσεων απ την πλευρά κλήρου και λαού λόγω της ακατάσχετης και φρενήρους οικουμενιστικής πορείας γνωστών και μη εξαιρετέων εκκλησιαστικών αξιωματούχων.

Επί ζητημάτων, όμως, νοθεύσεως του Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους η εκ μέρους του ποιμνίου παθητική θέαση των όσων ανατρεπτικών και καταλυτικών τεκταίνονται και υλοποιούνται από υπεροχικά εκκλησιαστικά πρόσωπα κάθε άλλο παρά βρίσκει δικαίωση στην εκκλησιαστική μας ιστορία και παράδοση. Και συνιστά ολέθρια πρακτική η υπό των ποιμαινομένων υιοθέτηση της στρεβλής συλλογιστικής του επισκόπου και, πολύ περισσότερο, η υλοποίησή της, αφού, ποινικοποιώντας εκκλησιολογικά και θεολογικά την υπό των πιστών αντίσταση απέναντι στην επιχειρούμενη νόθευση του Δόγματος και Ήθους, ψύχεται ο θερμουργός, υπέρ των Ιερών και Οσίων της "άπαξ παραδοθείσης τοις αγίοις Πίστεως", ζήλος, μαραίνεται και παραλύει η αγωνιστικότητα του λαού του Θεού, αμβλύνεται το ορθόδοξο αισθητήριο, και το δηλητήριο του οικουμενιστικού συγκρητισμού εισέρχεται όλο και βαθύτερα αλλά και πλατύτερα στο εκκλησιαστικό σώμα αλλοιώνοντας το ορθόδοξο φρόνημα των μελών του με κατάδηλες σωτηριολογικές συνέπειες.

Επιπροσθέτως η από μέρους του ποιμνίου, αντίδραση και αντίσταση εναντίον της φρενήρους οικουμενιστικής πορείας ενίων ταγών της Εκκλησίας, όπως αυτή προδιαγράφεται απ τους Θείους και Ιερούς κανόνες, τη διαχρονική εκκλησιαστική πρακτική και όπως έχει καταγραφεί στις ένδοξες δέλτους της εκκλησιαστικής μας Ιστορίας, αποτελεί εκδήλωση ομολογίας πίστεως που τόσο επαινείται απ τον Κύριό μας στο Θείο και Ιερό Ευαγγέλιο (κατά Ματθαίον 10, 32).

Επί τη ευκαιρία θα θέλαμε να παρακαλέσουμε το μητροπολίτη Λεμεσού (επειδή γνωρίζουμε ότι διέπεται από αντιοικουμενιστικό φρόνημα) να ενώσει και αυτός τη φωνή της διαμαρτυρίας του με αυτήν κάποιων άλλων συνεπισκόπων του για τα όσα ανατρεπτικά των θείων και ιερών κανόνων, οικουμενιστικά και συγκρητιστικά τολμήματα, συντελούνται στις ημέρες μας με πρωταγωνιστές πατριάρχες και αρχιεπισκόπους της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, μη διστάζοντας και να τους κατονομάσει. Εδώ και καιρό ο λαός του Θεού περιμένει τη συγκεκριμένη αντίδραση του συγκεκριμένου επισκόπου.

Αυτά ακριβώς τα τολμήματα, διαρκώς αυξανομένης εντάσεως, εκτάσεως και συχνότητος, εξ αντικειμένου πυροδοτούν εντάσεις, διαιρέσεις και σχίσματα και όχι η εντός των ιεροκανονικών πλαισίων αντίδραση και αντίσταση του ποιμνίου, που όχι απλώς συνιστά αναφαίρετο κανονικό του δικαίωμα αλλά και επιβαλλόμενη υποχρέωση. Καλό, λοιπόν, θα είναι ο σεβαστός επίσκοπος να τοξεύσει τα βέλη της κριτικής του προς την κατεύθυνση των συνεπισκόπων του, των ζευγμένων στο άρμα του οικουμενισμού και όχι εναντίον του δεινώς αλγούντος και αγωνιώντος ποιμνίου, του αξίου επαίνου και τιμής και ουδόλως ψόγου.

Λ.Ν.

Δείτε και:

-Απαράδεκτες υποδείξεις του Μητροπολίτου Λεμεσού στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας

-Νίκος Χειλαδάκης, Σε ποιάν αλήθειαν ομολογούμεν;

 

πηγη  http://aktines.blogspot.gr/2014/08/blog-post_790.html