Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου: Έχουμε εντολή να συγχωρούμε τους αδελφούς μας!

Ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν μοιάζει μὲ τὴν περίπτωση ἑνὸς βασιλιά, ποὺ ζήτησε νὰ τοῦ ἀποδώσουν λογαριασμὸ οἱ ὑπηρέτες του. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τοῦ χρωστοῦσε ἕνα ὑπερογκο χρηματικὸ ποσό. Μπροστὰ στὴν ἐντολὴ τῆς φυλάκισής του καὶ τῆς πώλησης τῆς συζύγου καὶ τῶν παιδιῶν του ὡς δούλων, μὲ δάκρυα καὶ παρακλήσεις, κατάφερε νὰ ἑλκύσῃ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ βασιλιά, νὰ τύχῃ ἀφέσεως καὶ μάλιστα νὰ τοῦ χαριστῆ καὶ τὸ χρέος. Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ παλάτι ὄμως, βρῆκε ἕνα συνάδελφό

 

του, ὁ ὁποῖος τὸν χρωστοῦσε ἕνα ἀσήμαντο ποσό, τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ λαιμό, ἀπαιτῶντας τὴν ἄμεση ἐκπλήρωση τοῦ χρέους, καὶ στὸ τέλος τὸν ἔβαλε στὴ φυλακή. Ὅταν τὸ ἔμαθε ὁ βασιλιάς, τὸν συνέλαβε καὶ τὸν τιμώρησε μὲ τρομερὴ αὐστηρότητα, ὅπως τοῦ ἄξιζε.

Μικροὶ καὶ μεγάλοι ὀφειλέτες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ζητοῦμε ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας νὰ ξεπληρώσουν τὰ πρὸς ἡμᾶς δικά τους χρέη. Τοὺς πνίγουμε μὲ τὸν παραλογισμὸ τοῦ κόσμικοῦ δικαίου. Τοὺς στραγγαλίζουμε μὲ τὰ χέρια μας βουτηγμένα σὲ ἁμαρτίες. Τὰ σφάλματα τὰ χωρίζουμε σὲ δύο κατηγορίες, στὰ οἰκεῖα καὶ στὰ ἀλλότρια. Γιὰ τὰ οἰκεῖα, γιὰ τὰ δικά μας, ζητοῦμε συγχώρηση, γιὰ τὰ ἀλλότρια ζητοῦμε τὴν ἀπόδοση τῆς δικαιοσύνης καὶ τὴν τιμωρία. Παπαγαλίζουμε τὸ «Πάτερ ἡμῶν», ἀλλὰ «οὐκ ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Ἀν μᾶς χαστουκίσουν, δὲν προτείνουμε καὶ τὸ ἄλλο μάγουλο, γιατὶ τὰ δικαστήρια δικαιώνουν τὸν πληγωμένο μας ἐγωϊσμό. Ἂν μᾶς βλάψουν, αὐτὸ εἶναι ἄδικο καὶ κακό. Ἂν ἀνταποδώσουμε τὴ βλάβη, αὐτὸ εἶναι δίκαιο καὶ καλό. Αὐτὸ τὸ παράδειγμα ἔδωσε ὁ Χριστός; Αὐτὸς ποὺ καὶ χλευάστηκε καὶ ῥαπίστηκε καὶ μαστιγώθηκε καὶ σταυρώθηκε; Ποιόν στέρησε τῆς εὐλογίας Του; Ποιόν στέρησε ἀπὸ τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαχνία Του; Ζήτησε ποτὲ νὰ ἀνταποδώσῃ τὰ ἴσα γιὰ ὅσα ὑπέφερε ὑπὲρ ἡμῶν; Ζήτησε ποτὲ νὰ Τοῦ ἀνταποδώσουν τὰ ἴσα γιὰ ὅσα μᾶς εὐεργέτησε; Δωρεὰν δὲν μᾶς δίνει; Δωρεὰν δὲν μᾶς ἐλεεῖ; «Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ...;»

Χρωστοῦμε λάθη, λαμβάνουμε ἀλήθεια· χρωστοῦμε ἀστοχίες, λαμβάνουμε ἀγάπη· χρωστοῦμε ἁμαρτίες, λαμβάνουμε συμπάθεια· χρωστοῦμε φυλακή, λαμβάνουμε ἐλευθερία. Τὸ μεγαλύτερο ποσοστὸ ἀπὸ ἐσᾶς, ναὶ, ἀπὸ ἐσᾶς, ἀγαπητοί μου, κάνουν τοὺς πνευματικοὺς νὰ φρίττουν ὄχι μὲ αὐτὰ ποῦ ἀκοῦνε, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀναίδεια τῆς ἀσπλαχνίας. Τὴν ὥρα τῆς ἐξομολογήσεως, τὴν ὥρα ποὺ ἔρχεστε νὰ λάβετε συγχώρηση, ἐκείνη ἀκριβῶς τὴν ὤρα ἡ ἀσπλαχνία σας μᾶς κάνει νὰ ὑποφέρουμε περισσότερο γι’ αὐτὴν παρὰ γιὰ ἄλλες μεγαλύτερες ἁμαρτίες σας. Ὁ γείτονάς σας, ἡ νύφη σας, ἡ πεθερά σας, οἱ συγγενεῖς σας, ὅσοι τέλος πάντων εἶπαν ἢ ἔκαναν κάτι ἐναντίον σας, παραμένουν γιὰ πολλὲς ἐξομολογήσεις ἀσυγχώρητοι. Λεπτομερῶς καὶ μὲ κάθε ἀκρίβεια ἀναφέρετε περιστατικά καὶ αἰτίες γεγονότων, γιὰ νὰ δικαιολογήσετε τὴν ἀγανάκτησή σας κατ’ αὐτῶν, ἀλλὰ λεπτομερῶς δὲν ἐρευνᾶτε τὴν καρδιά σας γιὰ ἄλλα ἁμαρτήματα ἢ τὶς αἰτίες τῶν παθῶν σας, γι’ αὐτὸ καὶ πολλοὶ λέτε στὸν πνευματικό: «Δὲν ἔχω τίποτε ἄλλο, πάτερ». Ὅλη σας ἡ πολύωρη ἐξομολόγηση εἶναι ὁ γείτονας, ἡ νύφη, ἡ πεθερά, ὁ συγγενής, ποὺ εἶναι ἄνθρωποι σὰν κι ἐσᾶς. Καὶ ναὶ μὲν λέτε: «Ἔ, ἄνθρωπος εἶμαι κι ἐγώ, ἔσφαλα», γονατίζετε ὅμως στὴν συγχωρητικὴ εὐχὴ μὲ περισσῆ εὐλάβεια, ἀφήνοντας ἀσυγχώρητους ἐκείνη τὴν φοβερὴ στιγμὴ ὅλους τοὺς ἄλλους καὶ νομίζοντας ὅτι φεύγετε δικαιωμένοι, καθαροὶ καὶ ἀναμάρτητοι. Γιὰ σᾶς τὸ πετραχῆλι, γιὰ τοὺς ἄλλους ἡ πέτρα τοῦ ἀναθέματος. Γιὰ σᾶς ἡ μεγαλοψυχία τοῦ Θεοῦ, γιὰ τοὺς ἄλλους ἡ μικροψυχία. Ἂν ἤσασταν θεοί, θὰ ῥίχνατε κεραυνούς.

Δὲν εἶναι ὅμως ἔτσι τὰ πράγματα. Ἔχουμε ἐντολὴ νὰ παραγράφουμε τὰ παραπτώματα τῶν ἀδελφῶν μας πρὶν προλάβῃ νὰ δύσῃ ὁ ἥλιος, ἂν πραγματικὰ θέλουμε νὰ ἔχουμε μερίδιο στὸ δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ὅπου δὲν χωροῦν ὅσοι δὲν συγχωροῦν. Ὁ Χριστὸς ἑνώνεται μὲ τὸν ἀδελφό, τὸν κάνει μέλος τοῦ σώματός Του, ἔρχεται μαζί του πρὸς ἐμᾶς κι ἐμεῖς θέλουμε νὰ κρατήσουμε τὸν πρῶτο καὶ διώχνουμε τὸν δεύτερο. Ἄς πάρουμε ἕνα παράδειγμα. Πῶς θὰ νιώσετε, ἀδελφοί μου, ἂν σᾶς καλέσουν σὲ ἕνα σπίτι κι ἐσεῖς πάρετε μαζὶ τὸ λατρευτὸ παιδί σας καὶ σᾶς ποῦν τὴν ὥρα ποὺ σᾶς ἀνοίγουν τὴν πόρτα: «Τὸ παιδί σου νὰ φύγῃ· δὲν τὸ θέλω σπίτι μου»; Δὲν θὰ τὸ θεωρήσετε προσβολή; Θὰ μπῆτε στὸ σπίτι μόνοι, ἀφήνοντας τὸ παιδί σας ἔξω ἤ θὰ ἐπιστρέψετε πάραυτα σπίτι σας ὀργισμένος γιὰ τὴν προσβολή; Τί λοιπόν συμβαίνει, ὅταν κοινωνᾶτε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀφήνετε ἔξω ἀπὸ αὐτὸ τὸ Σῶμα τοὺς ἀντιδίκους σας; Νομίζετε ὅτι ὁ Χριστὸς μπαίνει στὴν καρδιά σας ἢ φεύγει ἀγανακτισμένος; Τί εἶναι αὐτὸς ποὺ μισεῖτε; Δὲν εἶναι λατρευτὸ παιδί τοῦ Χριστοῦ; Λέτε νὰ τὸ ἀφήνῃ μόνο του ἔξω;

Συλλογιστεῖτε τὴν ἀπάντηση καὶ ἀναθεωρεῖστε τὴ στάση σας ἀπέναντι σὲ αὐτοὺς ποὺ σᾶς ὀφείλουν μικρὲς συγγνῶμες. Γιατὶ σίγουρα ὅλοι μας ὀφείλουμε μεγάλες συγγνῶμες στὸν Κύριο. 

http://imverias.blogspot.gr/2014/08/blog-post_23.html

π. Στυλιανός Μακρής