γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Επανειλημμένα έχουμε ακούσει γύρω μας την (όχι και τόσο ρητορική) «ερώτηση»:
Μα καλά...τόσα εκατομμύρια φτωχολογιά και χαρατσωμένοι πολίτες και
κυρίως κοντά στα δύο εκατομμύρια άνεργοι τι κάνουν; Γιατί δεν
εξεγείρονται;
Στο ερώτημα μάλλον απαντάει και μάλιστα σοκαριστικά,
από τα τέλη του 19ου αιώνα ο Γουστάβ Λεμπόν, μέσα από το «Η ψυχολογία
των επαναστάσεων». Εν συντομία και προτού δούμε το
συγκεκριμένο
απόσπασμα του βιβλίου του, να πούμε πως, σύμφωνα με τον Λεμπόν, δύο
είναι οι «ψυχές της Εξέγερσης του Όχλου»:
Ο «Χειραγωγός» τους (ο Δημαγωγός, ο Ηγέτης, ο Δημοκόπος, κλπ) και ο...«Υπόκοσμος»....
Ναι, καλά ακούσατε....
Ο «Παραβατικός Υπόκοσμος της Εγκληματικότητας»...
Μέσα σ’ αυτόν τον υπόκοσμο συμπεριλαμβάνει και ένα τμήμα πληθυσμού που καθώς φαίνεται κάνει την «διαφορά»...
Τους «άνεργους»...
Οι «απλοί εργαζόμενοι (ακόμη) Πολίτες», όσο κι αν θίγονται από τις
θανάσιμες αντιλαϊκές πολιτικές των Κυβερνητών, αρνούνται να ξεσηκωθούν
αγόμενοι και φερόμενοι από μια«εγγενή αυτοσυγκράτηση» προκειμένου να
διατηρηθεί η «ηρεμία» και η όσο το δυνατόν πιο εύρυθμη και ομαλή ροή
καθημερινότητας και οικονομικής ζωής.
Όσο οι Άνεργοι – η ψυχολογία τους – είναι κοντά σ’ αυτή την
«ψυχολογία/νοοτροπία» της Νομιμόφρονος Ομάδας δεν υπάρχει πιθανότητα για
εξέγερση.
Εάν, εφόσον και όταν η ψυχολογία της «θάλασσας των ανέργων» τείνει προς
αυτήν του Υποκόσμου (βλ. ροπή προς την εγκληματικότητα και εξοικείωση μ’
αυτήν), τότε η εξέγερση είναι κοντά...
Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από τα γραφόμενα και τους συλλογισμούς του Λεμπόν. Άλλοτε «επακριβώς» και άλλοτε «διασταλτικά».
Αλλά δείτε το σχετικό απόσπασμα:
Υποκεφάλαιο «Τα συστατικά της λαϊκής ψυχής», σ.73
«Από τι ακριβώς αποτελείται όμως αυτή η μυστηριώδης καταλυτική δύναμη
που αποκαλούμε λαό; Θα τη διαιρέσουμε σε δύο διαφορετικές κατηγορίες:
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι εργαζόμενοι κάθε είδους: εργάτες και
αγρότες, έμποροι και τεχνίτες, άτομα δηλαδή που έχουν μια συγκεκριμένη
επαγγελματική δραστηριότητα και που για να την ασκήσουν σωστά
χρειάζονται τάξη και ηρεμία. Αυτή η μερίδα του λαού, αν και αποτελεί την
πλειοψηφία του, ποτέ δεν προβαίνει σε επαναστάσεις. Μάλιστα, καθώς
ζούσε πάντα μέσα σε συνθήκες σιωπηλής βιοπάλης, όλοι οι ιστορικοί την
έθεσαν στο περιθώριο.
Η δεύτερη κατηγορία του λαού περιλαμβάνει μια ομάδα κατώτερης κοινωνικής
στάθμης, άνεργους, αλκοολικούς, παράνομους, άτομα εκφυλισμένα ή
απόκληρα. Αυτά τα κατακάθιαπαρόλο που αποτελούν τον κίνδυνο των
επαναστατικών στρατών, παίζουν πρωταρχικό ρόλο σε όλες τις εξεγέρσεις.
Η εγκληματική τους νοοτροπία που κάτω από ομαλές κοινωνικές συνθήκες
εμποδίζεται να εκδηλωθεί, ξεσπά αμέσως μόλις βρει την ευκαιρία να δράσει
δίχως το φόβο του νόμου.
Αν όλες οι επαναστάσεις κυλίστηκαν στο αίμα και στη βία, το οφείλουν σ’ αυτό τον ασύνταχτο και καταστροφικό όχλο.
Αυτός ο συρφετός που οι λαοπλάνοι τον ωθούν να γεμίζει τα μεγάλα
επαναστατικά συμβούλια, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις επαναστατικές
αρχές. Το μόνο που επιθυμεί είναι να καταστρέφει και να πυρπολεί.
Τούτες οι ομάδες, στρατολογημένες από τα κατώτερα στρώματα, παρασυρμένες
από την ορμή του κινήματος, κραυγάζουν και εξεγείρονται επειδή βλέπουν
τους άλλους να το κάνουν, δίχως να γνωρίζουν τον λόγο. Οι αγορητές με τα
φουσκωμένα λόγια απευθύνονται ακριβώς σ’ αυτό το χυδαίο και επιζήμιο
όχλο που μάλιστα τον χαρακτηρίζουν ως κυρίαρχο λαό.
«Αλίμονο σ’ αυτόν που θα ξεσηκώσει τον όχλο», έλεγε ο Ριβαρόλ, από τις
αρχές κιόλας της Γαλλικής Επανάστασης. «Πως είναι ποτέ δυνατόν να
διαφωτιστούν πνευματικά οι μάζες»;
Και ο Θιέρσος έλεγε:
«Από την εποχή που ο Τάκιτος είδε τον όχλο να χειροκροτεί τα εγκλήματα
των αυτοκρατόρων, αυτή η χυδαία μάζα δεν άλλαξε σε τίποτα. Είναι
ημιάγρια πλάσματα που δυστυχώς, ολοένα αυξάνονται μέσα στους κόλπους της
κοινωνίας και ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμα να την μολύνουν με κάθε
λογής έγκλημα. Μπορούν να ακολουθήσουν οποιαδήποτε εξουσία αδιάκριτα και
μ’ αυτό τον τρόπο προσβάλλουν τις αρχές μιας επανάστασης».
Πράγματι, αυτός ο συρφετός που φαίνεται τρομερός, υποκύπτει πολύ εύκολα
μπροστά σε κάθε δεσποτική εξουσία που θα βρεθεί μπροστά του:
ζητωκραύγαζε πάντα όλους τους καίσαρες, από τον Καλιγούλα και το Νέρωνα
μέχρι το Μαρά και τον Ροβεσπιέρο. Γιατί η δουλικότητά του είναι εξίσου
απεριόριστη με την αγριότητά του.
Στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης οι όχλοι έδειξαν τα πιο θηριώδη
ένστικτά τους. Πολύ πριν από την Εθνοσυνέλευση, στις αρχές κιόλας της
Επανάστασης, οι άτακτες μάζες έκαναν τις πιο φοβερές εξοντώσεις. Έσφαζαν
τους φυλακισμένους με κομματιαστές σπαθιές για να παρατείνουν την
αγωνία τους ενώ το πλήθος ξεφώνιζε από χαρά μπροστά στο μαρτύριό τους!
Μια ατέλειωτη σειρά από εγκλήματα, εμπρησμούς και λεηλασίες έλαβε χώρα
όχι μόνο στο Παρίσι αλλά και στη Ρουέν, στη Λυών, στο Στρασβούργο. Ο
εξαγριωμένος όχλος έβγαλε τα μάτια του δήμαρχου της Τρουά και
κατακρεούργησε τον συνταγματάρχη Μπελζούντς. Και δεν έμεινε εκεί: σε
πολλές πόλεις ξερίζωνε τις καρδιές των θυμάτων και τις περιέφερε μέσα
στις πόλεις τρυπημένες σε λόγχες!
Τις περισσότερες φορές, επειδή οι πολιτικοί χρειάζονται τον όχλο, του
συγχωρούν αυτές τις θηριωδίες. Αν φανταστούμε για μια στιγμή πως όλα
αυτά τα άτομα συγκεντρώνονται σε ένα μόνο πρόσωπο, τότε θα συντεθεί ένα
φοβερό και υπερφυσικά αιμοβόρο τέρας.
Όπως είδαμε όμως, αυτές οι καταστρεπτικές στρατιές παίζουν κυριαρχικό ρόλο στις επαναστάσεις.
Δεν εκπροσωπούν ωστόσο τον αληθινό λαό που, αν και έχει οφέλη από τα επαναστατικά κινήματα, δεν τα υποκινεί.
Οι θεωρητικοί της επανάστασης δεν εμπιστεύονται απόλυτα αυτή τη μερίδα
του λαού...επειδή, αν και παρασύρεται εύκολα από τους δημαγωγούς, στο
βάθος είναι συντηρητική και παραδοσιακή.
Κι όσο κι αν τους ακολουθεί προσωρινά...θα αναζητήσει μοιραία τον Ηγέτη που θα επαναφέρει την κοινωνική τάξη.
Κι αυτός ο Ηγέτης δεν μπορεί παρά να έχει δικτατορικές αρχές.
Γιατί από τις αρχαιότερες κοινωνίες ως τις μέρες μας, μόνο μια
δικτατορία κατόρθωνε να ισορροπήσει τις καταστάσεις μετά από μια
αναρχία....».
..............................
Λοιπόν; Πως Μεταστρέφεται μια Ψυχή;
Ποιά στοιχεία άραγε θα μπορούσαν να κάνουν την ειδοποιό διαφορά και να
ωθήσουν την «ψυχή του ανέργου» προς την «απένταξη» από την πρώτη ομάδα
και την ένταξή της/του στη δεύτερη;
Προφανώς, τόσο μεγάλα όσο και σωρεία από μικρά δυσάρεστα δρώμενα (Αστάθμητοι Παράγοντες) της ζοφερής καθημερινότητάς του.
Πόσο θέλει άραγε κάποιος για να «ξεφύγει» (από την «αυτοσυγκράτηση») και
ν’ αρχίσει τις «μικροκλοπές» πχ στην αρχή φαγητού και στην πορεία η
ανάγκη αλλά και η εξοικείωση με την παραβατικότητα να τον «αναβαθμίσει
ποιοτικά/τεχνικά» και να τον ωθήσει στην έμπρακτη ανώτερη
εγκληματικότητα;
Θα πρέπει να θυμίσουμε εδώ πως ο Λεμπόν στη δεύτερη ομάδα εντάσσει και τους αλκοολικούς.
(Να σημειωθεί πως τα στοιχεία για τον αλκοολισμό των – όλο και
αυξανόμενων – αστέγων είναι ανησυχητικά – και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα
υπό το πρίσμα του Λεμπόν).
Σήμερα, αυτή την «υποομάδα» θα την διευρύναμε μάλλον και θα την
ονομάζαμε «τοξικοεξαρτημένοι. Ένας «θολωμένος/συγχυσμένος νους» εύκολα
άγεται και φέρεται από «πονηρούς καθοδηγητές» ή ακόμη κι από το
«σύνδρομο στέρησής» του και συμμετέχει πιο πρόθυμα/αβίαστα σε μια βίαιη
συλλογική ενέργεια προκειμένου να εξασφαλίσει μια ακόμη δόση, μερικά
ακόμη μπουκάλια...και βεβαίως μια «ισχυρή θυμική εκτόνωση»...
Στον ευρύτερο όρο «Απόκληροι» που αναφέρει επίσης ως μέλη αυτής της
«ευρείας δεξαμενής του υποκόσμου» θα πρέπει σήμερα να εντάξουμε και
όλους όσους θεωρούν τον εαυτό τους ως «περιθωριοποιημένο», «απόβλητο»,
«ριγμένο», «απομειωμένο», κλπ. Άνθρωποι που για διάφορους λόγους
βρέθηκαν «εκτός» (από αγορά ή/και κοινωνία) και αναζητούν θυμωμένοι την
«ηχηρή αποκατάστασή» τους. Αυτοί, από θυμό και πανίσχυρη τάση εκδίκησης
είναι διατεθειμένοι να χτυπήσουν σκληρά και αλύπητα όταν τους δοθεί η
ευκαιρία.
Στους έκφυλους που αναφέρει ο Λεμπόν εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πόσο
θα «χαίρονταν» κάποιοι (πολλοί δυστυχώς) διεστραμμένοι τύποι (πχ
βιαστές, παιδόφιλοι και σαδιστές) μέσα σ’ ένα τέτοιο «ταραγμένο
περιβάλλον». (Οι όλο και αυξανόμενοι σχετικοί δείκτες εγκληματικότητας
άραγε λένε κάτι επ’ αυτού;)
Για τους καθ’ έξιν φονιάδες, ούτε συζήτηση. Άλλο που δεν θα ήθελαν.
Όσο για τους εξαθλιωμένους υπο-αμειβόμενους, δεν θα ήθελε και πολύ να
επιλέξουν «στρατόπεδο» ενισχύοντας καθοριστικά τους εξεγερθέντες.
Προς μια «οργανωμένη Φαβελοποίηση» των Ανέργων (και γενικότερα εξαθλιωμένων) Ελλήνων;
Ποιός θα μπορούσε λοιπόν να είναι ο «Αδύνατος Κρίκος»;
Ένα απ’ αυτά που θα μπορούσαν να στρέψουν καθοριστικά το «τιμόνι των
ανέργων» προς την δεύτερη ομάδα (με αποτέλεσμα να τους
ριζοσπαστικοποιήσει) θα ήταν ο «αστάθμητος παράγοντας της
τοξικοεξάρτησης (αλκοολισμός και τοξικές ουσίες) σε συνδυασμό με την
«πολιτικά καθοδηγούμενη» αύξηση της οργανωμένης εγκληματικότητας που θα
άρχιζε εντατικά και μαζικά να στρατολογεί φρέσκα μέλη της στις τάξεις
των ανέργων (θα μπορούσαμε να το βαφτίσουμε με τον νεολογισμό
«φαβελοποίηση»)...και βεβαίως, τα δύο παραπάνω θα έβαιναν
«αλληλοενισχυόμενα».
(Να θυμηθούμε εδώ πως δεν μιλάμε για κάτι νέο. Η «φαβελοποίηση» ως
«μαζική στρατολόγηση στο οργανωμένο έγκλημα» εξελίσσεται ήδη εδώ και
χρόνια στις τάξεις των ογκοδέστατων κοινοτήτων μεταναστών της χώρας μας.
Παράνομων και μη.
Να μην μας διαφεύγει η «υπεροργανωμένη σχετική δραστηριότητα» του UCK
που «επηρεάζει» όλη την «Μεγάλη» κοινότητα των (νομίμων πια) Αλβανών
μεταναστών. Εάν ο UCK ζητήσει «εκδούλευση» - πχ διανυκτέρευση μέλους
του, εργασία, καταφύγιο/κρυσφύγετο, διατροφή, μεταφορά επιβατών με
όχημα, εξοπλισμό, κλπ – από έναν «απλό εργαζόμενο οικογενειάρχη Αλβανό»
μετανάστη στην Ελλάδα και αυτός αρνηθεί, κατά τη γνώμη σας «τι θα του
συμβεί – για παραδειγματισμό»;
Κι αντιθέτως, ο UCK προφανώς ξέρει να είναι «γενναιόδωρος» ως
«ανταπόδοση σ’ αυτά που ζητάει» - το περιβόητο «δεύτερο εισόδημα» των
Αλβανών Μεταναστών (έτσι δεν «ακούγεται» είκοσι χρόνια τώρα για το πως
έχτισαν τις περιουσίες τους;) για το οποίο πολλοί άνεργοι Έλληνες
οργίζονται αλλά και «μακαρίζουν» τους Αλβανούς.
Ο UCK και οι Αλβανοί είναι οι μόνοι τάχα που λειτουργούν έτσι; Πόσο
θέλει για να δούμε και τους Έλληνες νεολούμπεν να αναζητούν μια τέτοια
διέξοδο και κάποια «κυκλώματα» να τους την προσφέρουν;).
Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, μια οργανωμένη δύναμη που θα ήθελε να
προκαλέσει εξέγερση θα θυμόταν το «Πρωσο-ρωσικό παράδειγμα» των αρχών
του 20ου αιώνα:
«Ο Γερμανικός χρυσός έδωσε στο Λένιν αυτό που χρειάζονταν για να
εξαγοράσει βασικούς πυλώνες του Ρωσικού Όχλου προκειμένου να επιτύχει
την εξέγερσή του»....
Να θυμηθούμε εδώ το 2008;
Αυτός που «έριξε χρήμα» στην τότε «αγορά του Υποκόσμου» πέτυχε σχεδόν να κάψει την Αθήνα.
Αν ήθελε και «το συνέχιζε», όλη η Ελλάδα θα είχε μπει σε μια διαρκή εξέγερση. Πολλών εναντίον πολλών.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή.
Το χρήμα μπορεί να εξαγοράσει τους εξαθλιωμένους άνεργους και να τους εντάξει στον Υπόκοσμο.
Το χρήμα επίσης μπορεί κατόπιν να εξαγοράσει τις «Οργανωμένες (και μη)
δυνάμεις του Υποκόσμου» και να τις οδηγήσει σε ένα
καθοδηγούμενο/χειραγωγούμενο ξεκίνημα μιας εξέγερσης.
Αυτό το ίδιο χρήμα και χειραγώγηση θα την τροφοδοτούσε μέχρι να
φουντώσει τόσο ώστε να μετατραπεί σε αυτοτροφοδοτούμενη πυρκαγιά.
Και γιατί δεν εμφανίζεται η Εξέγερση;
Για να μην συμβαίνει, ενώ αυτό που θέλουν οι Ύπατοι Αρμοστές της χώρας
είναι η διάλυση, καταστροφή και υποταγή της, μπορεί να σημαίνει ΜΟΝΟΝ
ένα πράγμα:
Μια πολεμική περιπέτεια της Ελλάδας θα είχε απίστευτης έντασης μετάδοση
ανεπιθύμητων αλυσιδωτών αντιδράσεων ενάντιων στα συμφέροντά τους.
Δεν υπάρχει άλλο λογικό συμπέρασμα...
Θέλουν να την καταστρέψουν, να την σπάσουν σε χίλια δυό κομμάτια, να την
καθυποτάξουν αλλά, προφανώς, όχι με φωτιά. Όχι με εσωτερικές (κι ακόμη
χειρότερα εξωτερικές) πολεμικές περιπέτειες της Ελληνικής κοινωνίας.
Τουλάχιστον, όχι ακόμη.
Όχι όσο ακόμη οι Έλληνες είναι πλειοψηφία σ’ αυτόν τον τόπο.
Θέλουν να το επιτύχουν αργά και σταθερά με μέσα οικονομικής εξαθλίωσης και υποδούλωσης.
Κι αν έστειλαν – τάχα – το «Μήνυμα φωτιά» του 2008, με τα παραπάνω αποδεικνύεται πως ήταν «απλή μπλόφα».
Η «φωτιά» στην Ελλάδα (ένοπλη εξέγερση/πόλεμος) είναι αυτό ακριβώς που ΤΡΕΜΟΥΝ.
Συν τοις άλλοις, προφανώς θα ξυπνούσε «κι άλλα αρχέγονα στοιχεία» στην
Ψυχή του Έλληνα...Πολεμικά στοιχεία...μετά από κάτι τέτοιο, η Συλλογική
Ψυχή του Έλληνα δεν θα είχε καμία σχέση με την σημερινή...
Να ένας ακόμη καλός λόγος να σκέφτονται (δικαιολογημένα;) κάποιοι
ανησυχούντες Έλληνες Πολίτες σοβαρά κάποιες «σκληρές έσχατες
επιλογές»...
Όταν μπαίνει μάλιστα αυτό το θέμα, ακούγονται διάφορα σενάρια. Με επικρατέστερο το εξής:
Η Ελληνική Μαφία οργανώνεται και επιτίθεται
Μια Ελληνική Ομάδα ισχυρών κεφαλαίων χρηματοδοτεί και χειραγωγεί κάποιες
Ελληνικές Ομάδες του Οργανωμένου Εγκλήματος. Σκοπός η σημαντική
ενίσχυσή τους σε Δύναμη Πυρός και η εξόντωση των αλλοεθνών εγκληματικών
ομάδων. Η εκτόπισή τους εκτός χώρας.
Κίνητρο αποτελεί η υπόσχεση πως όλο το «πακέτο του Οργανωμένου
Εγκλήματος» θα περάσει στα χέρια των «Ελληνικών Ομάδων» (Μαφίας). Πολύ
δελεαστικό κίνητρο, δε νομίζετε;
Μέρος της ενίσχυσης των Ελληνικών ομάδων αλλά και μέρος των υποχρεώσεών
τους θα είναι η μαζική στρατολόγηση εξαθλιωμένων Ελλήνων (έμμεση
«στρατιωτικοποίηση όχλου»). Στόχος, όπως παραπάνω: η κυριαρχία παντού
στη Νύχτα. Και στη Μέρα.
Αφού επιλεγούν και διασωθούν ένας δύο Στρατηγικοί σύμμαχοι (αλλοεθνείς
ομάδες) και τους αποδοθούν κάποια μικρά ποσοστά στα κέρδη του
εγκλήματος, οι υπόλοιπες Μαφίες «συντρίβονται» με εκτεταμένες
στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις.
Η ειρωνεία του πράγματος είναι πως η «συντριπτική εξόντωση όλων των
ξένων Μαφιών» θα είναι τόσο μεγάλο δέλεαρ για τις Ελληνικές Αρχές
Ασφαλείας που πιθανότατα δεν θα παρέμβουν.
Άλλωστε, η υπόσχεση που θα έδιναν οι Ελληνικές Ομάδες της Νύχτας
πιθανότατα θα ήταν πως το έγκλημα θα γυρίσει σε επίπεδα είκοσι χρόνων
πριν και θα διατηρηθεί έτσι.
Δελεαστικό κι αυτό, έτσι;
Οι οργανωμένοι πολυπληθείς στρατοί αυτών των Ελληνικών Ομάδων μετά απ’
αυτό θα είναι ικανοί να χρησιμοποιηθούν ως «μοχλός εξέγερσης».
Όταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι
Έλληνες μαζί με τις οικογένειές τους εξαρτηθούν απο την «μισθοδοσία της
Νύχτας και του εγκλήματος», τότε η Ελλάδα θα βιώσει μια Εξέγερση
ανεξέλεγκτης εξέλιξης και θ’ αλλάξει σε μια βραδιά.
Άγνωστο προς ποιά κατεύθυνση...
Γιώργος Ανεστόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου