«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΠΕΘΑΝΕ!

Η  ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΕΥΓΕΝΕΙΑ  ΠΕΘΑΝΕ!

Θυμᾶμαι τὸ πρῶτο μου ταξίδι στὴν Εὐρώπη, κι ἂς ἔχουν περάσει τόσα χρόνια ἀπὸ τότε. Θυμᾶμαι τὸ δέος καὶ τὴ ζάλη μπροστὰ στὸ μπερδεμένο ὁδικὸ δίκτυο μιᾶς ἀπ’ τὶς πιὸ γνωστὲς μεγαλουπόλεις. Θυμᾶμαι τὴ δυσκολία μου νὰ μπῶ στὴ “φιλοσοφία” τῆς μετακίνησης μὲ τὸ μετρό, ἀφοῦ τότε, στὴ χώρα μας, οὔτε στὸν ὕπνο μας δὲν εἴχαμε ὀνειρευτεῖ μετρό. Θυμᾶμαι τὸν ἑαυτό μου πελαγωμένο στὴ θάλασσα τῶν χρωματιστῶν γραμμῶν τοῦ χάρτη μου, νὰ ψάχνει νὰ βρεῖ τὴν ἄκρη...

Αὐτὸ ποὺ ἐπίσης θυμᾶμαι ὅμως, εἶναι ἡ εὐγένεια καὶ ἡ προθυμία τῶν ὑπαλλήλων τοῦ μετρό, ὅταν ζητοῦσα τὴ βοήθειά τους, ὡ μία ἐξήγηση. Καὶ πέρα ἀπ’ τοὺς ἐπαλλήλους –πού, θὰ πεῖ κάποιος, εἶναι ἐποχρεωμένοι νὰ ἐξυπηρετοῦν τὸ κοινό– θυμᾶμαι δύο περαστικοὺς ποὺ ἔτυχε νὰ τοὺς σταματήσω καὶ νὰ ζητήσω μιὰ πληροφορία, κι αὐτοί, ὄχι μόνο μοῦ ἐξήγησαν αὐτὸ ποὺ ρωτοῦσα, ἀλλὰ ἔκαναν τὸν κόπο νὰ μὲ συνοδεύσουν σ’ ἕνα σημεῖο ὅπου θὰ γίνονταν πιὸ κατανοητὲς οἱ κατευθύνσεις ποὺ μοῦ ἔδιναν. Οἱ ἄνθρωποι θυσίασαν καὶ κόπο καὶ χρόνο γιὰ μένα, γιὰ ἕναν ξένο ἄνθρωπο πού, οὔτε εἶχαν ξαναδεῖ, ἀλλὰ καὶ οὔτε θὰ ξανάβλεπαν ποτέ.

Στὰ καταστήματα, ἐπίσης, ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἄκουσα καὶ τοὺς πωλητὲς νὰ εὐχαριστοῦν τοὺς πελᾶτες, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀγοραστὲς νὰ εὐχαριστοῦν τοὺς πωλητές, πρᾶγμα πολὺ λογικό, ἂν τὸ σκεφτεῖ κανεὶς, ἀφοῦ καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ ἔχουν εὐνόητους λόγους νὰ εὐχαριστοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ἔτσι, μέχρι σήμερα, ὅταν σκέφτομαι τὴν πόλη ἐκείνη καὶ τοὺς κατοίκους της, σκέφτομαι συνειρμικά: “Τὶ εὐγενεῖς ἄνθρωποι! Τὶ καλὸς λαός!”

Βέβαια, τὰ συμπεράσματα αὐτά, εἶναι καὶ ἐποκειμενικὰ καὶ πρόχειρα.
Ἡ συγκεκριμένη μεγαλούπολη ἔχει καὶ μεγάλο ποσοστὸ ἐγκληματικότητας καὶ ὁ λαὸς ποὺ κατοικεῖ δὲν φημίζεται ἀκριβῶς γιὰ τὴν καλὴ καὶ ἔντιμη συμπεριφορά του πρὸς τοὺς ἄλλους λαούς. Παρ’ ὅλα αὐτά, οἱ δύο, τρεῖς, δέκα εὐγενεῖς πολῖτες, κέρδισαν τὶς καλὲς ἐντυπώσεις ἑνὸς ἐπισκέπτη τῆς χώρας τους καὶ ἔδωσαν τὸ “καλὸ ὄνομα” στὸ σύνολο τοῦ λαοῦ τους.

Αὐτὸ τὸ καλοκαῖρι, ζῶντας γιὰ λίγες μέρες σ’ ἕνα ἀπ’ τὰ πιὸ τουριστικὰ νησιά μας, ἐπεχείρησα νὰ δῶ κι ἐγὼ τὸν ἑαυτό μας μὲ τὰ μάτια ἑνὸς ξένου ποὺ βρέθηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὴ χώρα μου, ὅπως κάποτε εἶχα κι ἐγὼ βρεθεῖ πρώτη φορὰ στὴ δική του. Καὶ ξεκίνησα νὰ κυττάζω. Καὶ εἶδα!

Στὴν περιοχὴ τοῦ νησιοῦ ὅπου μέναμε, ἐπῆρχε ἕνας μόνο δρομᾶκος μπροστὰ ἀπὸ τὰ σπίτια, κι αὐτὸς στενός. Σὲ κάποια σημεῖα, ὅταν δυὸ αὐτοκίνητα ἔρχονταν ἀπὸ ἀντίθετες κατευθύνσεις, τὸ ἕνα ἔπρεπε νὰ σταματήσει ἢ νὰ κάνει λίγο πίσω, μέχρι νὰ βρεθεῖ πλάτωμα γιὰ νὰ προσπεράσουν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο.

Εἶδα, λοιπὸν –ἢ μᾶλλον ΔΕΝ εἶδα– οὔτε ἕνα συμπατριώτη μας ὁδηγὸ νὰ ὀπισθοχωρήσει ὥστε νὰ ἀφήσει τόπο στὸν ἄλλον. Καὶ ΔΕΝ εἶδα οὔτε ἕναν νὰ εὐχαριστήσει, ἢ ἔστω νὰ τιμήσει μὲ ἕνα χαμόγελο τὸν ὁδηγὸ ποὺ ἔμπαινε στὸν κόπο νὰ τοῦ ἐξασφαλίσει χῶρο γιὰ νὰ περάσει. Ἀντίθετα, εἶδα τὴν πλειοψηφία τῶν ξένων ὁδηγῶν καὶ νὰ ὀπισθοχωροῦν καὶ νὰ χαιρετοῦν εὐχαριστῶντας τὸν ὁδηγὸ ποὺ μόλις ἐξυπηρέτησαν!

Εἶδα καὶ ἄκουσα ἐπεύθυνο μεγάλου τυπικοῦ Super Market νὰ λέει ὅταν τοῦ ἐπέστρεψα δύο πακέτα κατεψυγμένο ἕτοιμο φαγητό, ποὺ εἶχαν λιώσει καὶ εἶχαν ἀνοίξει ἀπ’ τὶς ἐπανειλημμένες διακοπὲς τοῦ ρεύματος: “Καὶ τὶ πρόβλημα ἔχετε; Μήπως ὅταν θὰ τὸ βάλετε στὸ φοῦρνο δὲν θὰ τὸ ἀνοίξετε;”

Εἶδα καὶ ἄκουσα σὲ ἑστιατόριο ὅπου ἔτρωγαν οἰκογένειες ξένων –μὲ μικρὰ παιδιὰ– μὲ ἀπόλυτη τάξη καὶ ἠρεμία, νὰ ἀρκεῖ μιὰ ἑλληνικὴ παρέα ἀπὸ τέσσερις μεγάλους καὶ δυὸ παιδιὰ γιὰ νὰ ἐνοχλήσει μὲ τὶς φωνὲς καὶ τὴν ἀδιακρισία της τοὺς πάντες.

Καὶ –γιὰ νὰ φτάσω στὸ χειρότερο– εἶδα μέσα στὴν Ἐκκλησία, τὴν ἡμέρα τῆς μεγαλύτερης γιορτῆς τοῦ νησιοῦ, νὰ γίνεται τέτοιο χάος ποὺ δὲν τὸ βλέπει κανεὶς οὔτε στὶς λαϊκὲς ἀγορές! Καὶ ὁ μοναδικὸς ἄνθρωπος ποὺ ἔδειχνε νὰ συνειδητοποιεῖ ποῦ βρίσκεται, ἦταν μία ξένη –καὶ πιθανῶς ἀλλόδοξη– γυναῖκα, ἡ ὁποία ἔμενε σὲ μιὰ γωνιὰ γονατιστὴ σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς Θ. Λειτουργίας, ἐνῶ οἱ “εὐσεβεῖς” ὀρθόδοξες γυναῖκες τὴν ἔδειχναν μὲ νοήματα ἡ μία στὴν ἄλλη καὶ γελοῦσαν!...

Ὅταν, λοιπόν, κάθησα νὰ σκεφτῶ αὐτὰ ποὺ εἶδα καὶ ἄκουσα, μὲ τὰ μάτια καὶ τὰ αὐτιὰ ἑνὸς ξένου, ὅταν συνειδητοποίησα τὶς εἰκόνες καὶ τὶς ἐντυπώσεις ποὺ θὰ πάρουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι μαζί τους, φεύγοντας, ντράπηκα πολύ. Καὶ περισσότερο ντράπηκα γιατὶ ἔχουμε συνηθίσει τὸν ἑαυτό μας τόσο, ὥστε πάψαμε νὰ τὸν βλέπουμε μὲ τὰ μάτια ποὺ μᾶς βλέπουν οἱ ἄλλοι. Γι’ αὐτὸ καὶ θυμώνουμε ὅταν κάποιος ἐνοχληθεῖ ἀπὸ τὴ συμπεριφορά μας καὶ σπεύδουμε νὰ ὑπερασπίσουμε τὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ καταλήξουμε στὸ τέλος: «Σιγὰ πιά, κι οἱ ξένοι καλύτεροι εἶναι; Ὑποκριτὲς εἶναι!» Κι ἔτσι, μένουμε μακάρια ἥσυχοι ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ καλοὶ καὶ οἱ ἄλλοι οἱ ἐποκριτές. Μ’ ἄλλα λόγια, ὅποιος εἶναι εὐγενής, εἶναι κακὸς κι ὑποκριτής. Ὅποιος σέβεται τὴν ἡσυχία τοῦ ἄλλου καὶ τὸ χῶρο τοῦ ἄλλου, εἶναι κακὸς κι ὑποκριτής. Ὅποιος ξέρει νὰ διακρίνει τὴν ἱερότητα καὶ τὴν ἰδιαιτερότητα τῶν χώρων ποὺ μπαίνει, εἶναι κακὸς κι ὑποκριτής. Καί, τελικά, ὁ ὕψιστος ὑποκριτὴς εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος, μέσα στὴν Ἐκκλησία, θέλει τὶς συνθῆκες νὰ εἶναι κατάλληλες ὥστε νὰ τὸν διευκολύνουν στὴν συγκέντρωση καὶ στὴν προσευχή!...

Δὲν μπορῶ –καὶ δὲν θέλω– νὰ πιστέψω ὅτι ἡ βαρβαρότητα καὶ ἡ χυδαιότητα κατάντησαν νὰ εἶναι τὸ ἦθος αὐτοῦ, ποὺ κάποτε, ἦταν ὁ εὐγενέστερος καὶ πιὸ πολιτισμένος λαὸς τῆς γῆς. Πρέπει ὅμως νὰ προσέξουμε πολύ, γιατὶ “αὐτοὶ οἱ ἐποκριτὲς”, ἔτσι μεταφράζουν τὴν “εἰλικρίνεια” μας! Καί, ...δυστυχῶς, ὅλοι οἱ λογικοὶ ἄνθρωποι τοὺς πιστεύουν!

http://helpidathsellados.blogspot.gr/2014/08/blog-post_5.html

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 63 

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2007