Δεν τελειώνουν τα καλοκαίρια...

Έγραψα το κείμενο για την Παναγιά και...έφυγα.
Όχι πως πήγα κάπου αλλά έφυγα από το διαδίκτυο, για αποτοξίνωση. 
Έμεινα σπίτι και δόξασα τον Κύριο που -καθώς είχα άδεια από το γραφείο- ξαναθυμήθηκα πως είναι να ξυπνάς και να ποτίζεις τα λουλούδια σου, να πλένεις την αυλή, να παίρνεις την πρωινή δροσιά μαζί σου σαν μπαίνεις στην κουζίνα για μαγείρεμα, να απλώνεις ρούχα, να ιδρώνεις σιδερώνοντας, να ξεκουράζεσαι το μεσημέρι και να πηγαίνεις στις παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου, σε πανηγύρια χωριών, σε μοναστήρια, να

κάθεσαι το βράδυ στην αυλή και να χαζεύεις τους γειτόνους και τα αυτοκίνητα -προσπαθώντας την ευχή- να κοιμάσαι γλυκά με την ελπίδα πως όλο και κάποιος Άγιος σε έχει αναλάβει....Ένας κάθε βράδυ. 
Και το πρωί, πάλι από την αρχή. Αν ήταν πλήξη, θα ήταν ευτυχισμένη πλήξη. Αλλά δεν ήταν. 
Αντίθετα, κάθε πρωινό περίμενα με λαχτάρα τις κρυμμένες ευλογίες. Άλλοτε έβρισκα το μαργαριτάρι πίσω από τις καινούργιες λέξεις του εγγονού μου (που δεν είχα προσέξει όταν ήμουν στη δουλειά), άλλοτε στη νοστιμιά της φρέσκιας σάλτσας ντομάτας που έφτιαξε ο άντρας μου, άλλοτε στις αγιοκουβέντες με την φίλη μου (καθώς μοιραζόμασταν αναγκεμένους για κομποσκοίνια) και άλλοτε στον τρόπο που γινόταν μυρωδάτος, από τον μαϊδανό και τον δυόσμο της αυλής, ο κιμάς για το παστίτσιο.
Δόξα τω Θεώ, ήταν όμορφα με μια γλύκα φυλαγμένη από Κείνον, έναν ολόκληρο χρόνο για μένα, την ανάξια.
Τώρα ξαναγύρισα.
Κρατώ ακόμη την αίσθηση του ζαχαρωτού που λιώνει αργά στο στόμα, σαν προσευχή που παλεύει να υπάρξει ανταξίως γλυκεία για την Κυρά και το Παιδί Της. 
Στο πάλεμα να κρατήσεις την γλύκα είναι ο αγώνας και έτσι δεν τελειώνουν ποτέ τα καλοκαίρια....

http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2014/08/blog-post_18.html