Λάγγεψε η καρδιά μου....

Εμείς οι Ανατολίτες πρόσφυγες, όταν θέλουμε να πούμε πως λιγωνόμαστε από πεθυμιά χρησιμοποιούμε το ρήμα "λαγγεύω", που πάει να πει πως θέλουμε κάτι ως το μη παρέκει, δηλαδή μας πνίγει ο πόθος.
Λάγγεψε και μένα η καρδιά μου, όταν είδα στο διαδίκτυο φωτογραφίες αυτών των ανθρώπων που από το πρωί (τώρα θα έχουν φτάσει) σκαρφαλώνουν στα άγια βράχια του Άθω, για να

 

φτάσουν στο εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης, στην Κορυφή (2033 μέτρα), όπου απόψε θα έχουν αγρυπνία καθώς (με το παλαιό ημερολόγιο) η αυριανή μέρα είναι της Μεταμορφώσεως.

Φυσικά το Όρος είναι της Κυράς και ούτε υποψία σκέψης για ανοησίες περί προσβολής του αβάτου κ.τ.λ. (μη γένοιτο!) αλλά -με αφορμή αυτή την άνοδο- με έπιασε μια λύπη για τα προσκυνήματα που δεν μπορώ να κάνω, έτσι που μας αδειάζουν τα πορτοφόλια οι αντίθεοι της εξουσίας.
Θα ήθελα να ξαναπάω στη Σουρωτή, να γονατίσω στον τάφο του Γέροντα Παϊσίου.

Μεγάλος καημός και η Αίγινα του Αη Νεκταράκη μου που δεν πήγα ποτέ, όπως δεν αξιώθηκα ούτε στην Παναγιά της Τήνου, μήτε στους Αγίους Τόπους να προσκυνήσω αλλά ούτε στον Άγιο Εφραίμ, στο μοναστήρι του Αγ.Πορφυρίου και σε άλλα αγιάσματα Φίλων.
Λάγγεψε η καρδιά μου και μετά βούλιαξε, βούλιαξε μέχρι που κάτι γνώριμο άρχισε να κλαίει μέσα μου: Ήταν εκείνο το τρυφερό "κάτι" που έκλαιγε ήρεμα και βουβά όταν ήμουν μικρή και οι γονείς μου δεν είχαν χρήματα να μου αγοράσουν κούκλα με μαλλιά που να μπορώ να τα χτενίζω...
Πάντα έχεις έναν λόγο να κλαις όταν σε πιάνει το παράπονο για τις πεθυμιές που σε λιγώνουν....
Μόνο που τώρα συνεχίζω να ελπίζω πως οι Άγιοι θα με αξιώσουν κάποτε να τους προσκυνήσω από κοντά, ενώ τότε το "όχι" για τις κούκλες ήταν τελεσίδικο.

http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2014/08/blog-post_22.html