Δὲν
φαντάζονταν οἱ χωριανοί του τί ψυχὴ κρυβόταν σ’ ἕνα «χαμένο κορμί».
Εἶχαν τὴ χειρότερη ἰδέα γιὰ τὸν «χαμένο», τὸν «ἐλεεινό», τὸν ναρκομανὴ
χωριανό τους. Ἀπὸ πολὺ νέος παγιδεύτηκε στὰ ναρκωτικά, ἀκόμα καὶ ἡρωίνη
ἔφθασε νὰ παίρνει. Κι ἦταν πρῶτα ἕνα καλὸ παι δί, καὶ ὑγιὴς καὶ
ἀθλητικός. Τί νὰ γίνει ὅμως; Δὲν εἶχε θεμέλια. Ξεριζωμένο παιδὶ
διαλυμένης οἰκογένειας. Εἶχε ὅμως μιὰ μάνα ἡρωίδα, θρησκευτική, πιστή,
ποὺ ὅσο πονεμένη καὶ ταλαιπωρημένη κι ἂν ἦταν, εἶχε πάντα τὸν καλό της
τρόπο πρὸς τὰ παιδιά της, μαζὶ καὶ τὴ χρυσὴ συμβουλή της.
Ἄχ, ἂν τηροῦσε τὴ συμβουλή της ὁ Γιάννης, ἂν ἀκολουθοῦσε τὸ φωτεινὸ παράδειγμά της, δὲν θά ’φθανε στὸ οἰκτρὸ κατάντημα… Νά ὅμως ποὺ ὁ πλάνος κόσμος μὲ τὰ μύρια παραδείγματά του, μὲ τὶς δολερὲς ματαιότητές του τὸν ξεγέλασε νὰ γευθεῖ καὶ τὰ ναρκωτικά.
Καὶ τὰ ναρκωτικά, ὅταν αἰχμαλωτίζουν τὸ θύμα τους, δὲν τὸ ἀφήνουν εὔκολα. Σὰν μὲ πλοκάμια χταποδιοῦ κολλᾶνε, τὸν σφίγγουν, τοῦ ἀπομυζοῦν, τοῦ ἀφαιροῦν καὶ ἱκανότητες καὶ ὅλη του τὴν ἀνθρωπιὰ καὶ μαζεύουν στὸ νοῦ καὶ τὴν ψυχὴ ὅλα τὰ ἀποθέματα τῆς πονηριᾶς, τῆς ψευτιᾶς καὶ τῆς κακίας.
Ὁ καημένος ὁ Γιάννης εἶχε ἱκανότητες νὰ προκόψει, μὰ μὲ τὰ ναρκωτικὰ ἔμεινε ἀνεπρόκοπος. Ἔβλεπε τὴν ἀθλιότητά του καὶ ἔκανε προσπάθειες νὰ λευτερωθεῖ. Ὅμως πάνω ἀπὸ εἴκοσι χρόνια ἔμενε σκλάβος τους. Κατάντησε κι ὁ δοῦλος τῶν συγχωριανῶν του καὶ κάνοντας μικροεργασίες καὶ ψευτομεροκάματα κάτι λίγο κέρδιζε, γιὰ νὰ τοῦ τὸ ἁρπάξουν ὅμως τὰ ἀπαιτητικὰ ναρκωτικά.
Μέσα ὅμως σ’ αὐτὴ τὴ συμφορὰ τῆς φθορᾶς ἔμενε μέσα του κάτι πολύτιμο ἀσύλητο ἀκόμα. Φαίνεται, τὸ παράδειγμα, οἱ συμβουλές, τὰ δάκρυα, οἱ προσευχὲς τῆς μάνας του τὸ κάλυπταν, τὸ φύλαγαν σὰν σποράκι γεμάτο ζωὴ ποὺ περίμενε καὶ πάσχιζε μέσα σ’ ἐκείνη τὴν ξεραΐλα νὰ γίνει κι αὐτὸ ζωντανὸ βλαστάρι ποὺ θὰ ἀνθίσει καὶ θὰ καρπίσει. Μέσα σ’ αὐτὸ κρύβονταν κάποια ἀπομεινάρια καλοσύνης, ἀνθρωπιᾶς, μιᾶς μυστικῆς ἀχνοελπίδας στὸν Θεό, κάποιας ἕλξης πρὸς τὸν Χριστό, κάποιας ἀχνῆς νοσταλγίας γιὰ τὴν ἀληθινὴ οὐράνια Πατρίδα.
Μὰ μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια σκλαβιᾶς μποροῦσε νὰ ἔρθει ἡ λευτεριά; ἡ ἐκπληκτική, ἡ ριζικὴ ἀλλαγή; Ὁ «ξοφλημένος» Γιάννης δὲν τό ’βαλε κάτω, γιατὶ τὸν συνόδευε ἡ προσευχὴ τῆς μάνας του, τὸν παρακολουθοῦσε ἀόρατα τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ! Ὄνειρό του νὰ γίνει κι αὐτὸς σωστὸς ἄνθρωπος.
Ζήτησε βοηθὸ στὴ ζωή του μιὰ χωριανή, ποὺ κι ἐκείνη στ’ ἄδολα χρόνια τὰ παιδικὰ ἦταν τόσο εὐγενικὴ καὶ καλοσυνάτη, ὅμως τόσο πληγωμένη ἀπὸ τὸ χωρισμὸ τῶν γονιῶν της, τόσο ἀποδυναμωμένη στὴν κρίσιμη ἡλικία τῆς νεότητας. Ὁ πονηρὸς κόσμος τὴν ξεγέλασε νὰ βρεῖ παρηγοριὰ στὰ ναρκωτικά· ὅμως κι αὐτὴ ὅταν μπερδεύτηκε, δὲν συμβιβάστηκε μὲ τοὺς δυνάστες της, ζητοῦσε τὴν ἀπελευθέρωσή της.
Συμφώνησαν νὰ κάνουν οἰκογένεια καὶ μάλιστα ὄχι μὲ ψεύτικο «πολιτικὸ γάμο» ἀλλὰ μὲ τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.
Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ λιμάνι τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς θ’ ἀγωνίζονταν τὸν ἀγώνα τῆς ἐλευθερίας. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Στὴ νέα τους ζωή, ποὺ ξεκίνησε μὲ τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἑλένη, ποὺ συχνά – πυκνὰ θερμοπαρακαλοῦσε τὴν Παναγία τὴν Ἐλευθερώτρια, κατόρθωσε νὰ ἀπελευθερωθεῖ ὁριστικὰ ἀπὸ τὰ ναρκωτικά. Ὁ σύζυγός της, ὁ Γιάννης, ποὺ εἶχε μακρὰ θητεία σ’ αὐτά, δυσκολευόταν πολύ· ἂν καὶ τὸ ἐπιθυμοῦσε νὰ λευτερωθεῖ. Κατέφυγε γιὰ ἀπεξάρτηση στὸν Ο.ΚΑ.ΝΑ. τῆς γειτονικῆς μεγαλουπόλεως. Ἐκεῖ μέσα μαζὶ μ’ ἕνα σύνολο 99 ὁμοιοπαθῶν του κέρδιζε σιγά-σιγὰ τὴν ἐλευθερία του.
Τοὺς ἐπισκεπτόταν μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα ὁ συμπονετικὸς π. Ἐλπίδιος, ποὺ εἶναι καὶ ἱερέας τοῦ πανεπιστημιακοῦ Νοσοκομείου τῆς πόλεως. Ἔργο του καθημερινὸ εἶναι νὰ ἁρπάζει ἐξουθενωμένες ψυχὲς ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ διαβόλου, νὰ τὶς φτερώνει καὶ νὰ τὶς δίνει στὸν Θεό!
Ὁ Γιάννης μὲ εἰλικρίνεια καὶ ξαναζωντανεμένη πίστη καταφεύγει στὸν π. Ἐλπίδιο γιὰ σωτηρία. Καὶ λοιπόν, ἐλευθερώθηκε σύντομα μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὁ Γιάννης! Αὐτός, ἡ Ἑλένη καὶ ἡ κόρη τους Εὐαγγελία, ὀνομασμένη πρὸς χάριν τῆς μακαρίτισσας γιαγιᾶς της Εὐαγγελίας, στὴν ὁ ποία χρωστοῦσε πολλὴ εὐγνωμοσύνη ὁ γιός της, ἀποτελοῦν τώρα μιὰ εὐλογημένη οἰκογένεια.
Παρὰ τὴν καλὴ ἀλλαγή του οἱ συγχωριανοί του δὲν τὸν ἐμπιστεύονταν καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουν τὸν ἀδικοῦσαν καὶ τὸν ἀπωθοῦσαν στὸ περιθώριο. Τί μαρτύριο κι αὐτό. Ζητοῦσε ἐργασία, κι ἄλλοι τὸν ἔδιωχναν κι ἄλλοι τὸν ἀγγάρευαν μὲ λίγη ἀμοιβή.
Ὁ Γιάννης ἔπαιρνε συχνὰ τὸ δρόμο μὲ τὸ μηχανάκι του καὶ κατέφευγε στὴ γειτονικὴ πόλη, στὸν ἐφημέριο τοῦ Νοσοκομείου, γιὰ νὰ παρηγορηθεῖ καὶ νὰ πάρει δυνάμεις, ἀλλὰ καὶ γιὰ νά… δώσει χρήματα, ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα κέρδη του, γιὰ πιὸ φτωχοὺς ἀπ’ αὐτόν! Καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη του στὸν Θεὸ ἦταν αὐξημένη. Ἔλεγε στὸν π. Ἐλπίδιο: «Πόσο καλὸς εἶναι ὁ Θεός! Τί εἶδε σὲ μένα καὶ μὲ λευτέρωσε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μου καὶ τὰ ναρκωτικὰ καὶ μοῦ ἔδωσε μιὰ τόσο καλὴ σύζυγο καὶ μιὰ τόσο καλὴ κόρη; Μὲ ἀξιώνει ἀκόμα νὰ ζῶ καινούργια ζωὴ καὶ νὰ βρίσκομαι κοντά Του!».
Πέρασαν ἕξι χρόνια ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωσή του. Ἐνῶ φαινόταν πεντάγερος, μιὰ παράξενη δύσπνοια ἄρχισε νὰ τὸν παιδεύει. Διαπιστώθηκε καρκίνος στοὺς πνεύμονες. Ἀτάραχος ἀνακοίνωσε τὸ νέο στὸν π. Ἐλπίδιο προσθέτοντας: «Ὁ Θεὸς μὲ ἀγάπησε πολὺ περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι νόμιζα».
Νοσηλευόμενος στὸ Νοσοκομεῖο καὶ γνωρίζοντας ὅτι εἶναι πολὺ κοντὰ τὸ τέλος του, κοινωνοῦσε μὲ συγκίνηση καὶ συνοχὴ κάθε δυὸ μέρες. Ἡ ἐξομολόγησή του ἦταν συχνή. Ἔλεγε στὸν Πνευματικό του:
«Θέλω νὰ ξελαμπικάρω τὴν ψυχή μου, γιατί πῶς θὰ δῶ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ;». Ἔμεινε νοσηλευόμενος ἕνα περίπου μήνα· κάθε μέρα χειροτέρευε. Ἡ συσκευὴ ποὺ τοῦ ἔδινε ὀξυγόνο δούλευε στὸ φούλ. Ἔβγαζε γιὰ ἕνα δευτερόλεπτο τὴ μάσκα γιὰ νὰ κοινωνήσει, κι ἀμέσως τὴ φοροῦσε.
Κάθε μέρα δόξαζε τὸν Θεὸ μὲ τὴν καρδιά του μέσα στὸ φοβερὸ ἀγώνα του. Ταχύπνοια ἔντονη, ἀϋπνία διαρκής, μὲ δυσκολία κοιμόταν ἐλάχιστα λεπτά. Πόνοι στὸ σῶμα, τὰ χέρια πρησμένα, τὰ μάτια διαρκῶς προσηλωμένα στὴν ἀπέναν τι εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Πονολύτριας. Ἔλεγε στὴ γυναίκα του: «Αὐτή – ἡ Παναγία – εἶναι ἡ μητέρα μας καὶ Αὐτὴ θὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ».
Λίγο πρὶν πέσει σὲ κῶμα, κοινώνησε μὲ καθαρότατο μυαλό. Καὶ μετὰ πρόσθεσε:
«Παππούλη, τὴν εὐχή σου. Νὰ μὲ συγχωρέσει ὁ Θεός. Εὐχαριστῶ γιὰ ὅ,τι ἔκανες γιὰ μένα καὶ τὴν οἰκογένειά μου».
Αὐτὸς ἦταν ὁ Γιάννης, ποὺ τὰ χρόνια τῆς μετανοίας του ζοῦσε μιὰ πεντακάθαρη ζωὴ ἀπὸ ὅλες τὶς ἀπόψεις.
Ὁ «χαμένος» βρέθηκε καὶ εἶναι τώρα ἀσφαλισμένος στὸν Παράδεισο.
(περιοδικό ο Σωτήρ, τεύχος 2075, 15 Οκτωβρίου 2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου