Σπάστε τη φούσκα τώρα

Έτσι μεταφράζεται η προειδοποίηση της κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών, σχετικά με το επερχόμενο κραχ – ενώ η απάντηση του ΔΝΤ, σύμφωνα με την οποία η «ελεγχόμενη κατάρρευση» δεν είναι ο τομέας της Fed, σημαίνει το αντίθετο

 Analyst Team

 Τα χρώματα της στολής των γερμανών ποδοσφαιριστών, καθώς επίσης η «αδυσώπητη» νίκη τους, η οποία εξευτέλισε κυριολεκτικά τη Βραζιλία, με εξαιρετικά δυσοίωνα αποτελέσματα για το μέλλον της, υπό κατάρρευση, πολιτικής και οικονομίας της, θυμίζουν άλλες εποχές – αν και ευχόμαστε να κάνουμε μεγάλο λάθος.

Από την άλλη πλευρά, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, σχετικά με το δημοψήφισμα για τη ΔΕΗ, είναι εντελώς ανάρμοστη – αφού είναι δικαίωμα και υποχρέωση των Πολιτών της χώρας να αποφασίζουν μόνοι τους για το μέλλον των κοινωφελών επιχειρήσεων τους. Το δικαίωμα αυτό δεν επιτρέπεται να τους το στερήσει κανένας – σε καμία περίπτωση δε οι «κατ’ επίφαση» ή «κατά φαντασία» εκλεκτοί του συστήματος.   
Γνωρίζουμε βέβαια πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο πανικοβάλλει την παγκόσμια ελίτ (άρθρο), η κυρίαρχη θέση της οποίας κινδυνεύει είτε από δικτατορικά καθεστώτα «τύπου Χίτλερ» (κάτι που φοβόμαστε πως «εγκυμονεί» η σημερινή καγκελάριος), είτε από την εγκατάσταση πολιτευμάτων άμεσης δημοκρατίας (άρθρο) – όπου οι Πολίτες ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους και ελέγχουν ενεργητικά την εξουσία.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά, όταν την προηγούμενη εβδομάδα μιλούσε η διοικητής της Fed, το ΔΝΤ ανακοίνωσε δημόσια πως ”δεν είναι η δουλειά της κεντρικής τράπεζας να σπάει φούσκες» – γεγονός που εξέπληξε όλους όσους το άκουσαν. Οι περισσότεροι βέβαια το έλαβαν ως μία «προτροπή» για το ακριβώς αντίθετο – για μία «ελεγχόμενη κατάρρευση» των τιμών των μετοχών και λοιπών αξιόγραφων, πριν είναι ακόμη πολύ αργά.
Η αιτία, για την οποία σκέφθηκαν πως το ΔΝΤ είχε αυτήν την πρόθεση, ήταν τα λόγια της κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών, σύμφωνα με τα οποία «Ο δόμος μπροστά μας μπορεί να είναι πολύ μακρύς – ένας λόγος παραπάνω, για να ξεκινήσουμε το ταξίδι ενωρίτερα παρά αργότερα«. Είπε βέβαια επίσης πως ο κίνδυνος να ομαλοποιηθεί ξανά η οικονομία πολύ αργά είναι μεγάλος – γεγονός που σημαίνει πως διακρίνει την απειλή ενός άνευ προηγουμένου κραχ, απέναντι στο οποίο δεν θα μπορούσε κανείς να αντιδράσει εύκολα.
Πόσο μάλλον όταν έχει αλλάξει εντελώς η συμπεριφορά των επενδυτών στα χρηματιστήρια, η οποία είναι πλέον εξαιρετικά βραχυπρόθεσμη, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί – οπότε η οποιαδήποτε μεγάλη πτώση των τιμών θα μπορούσε πολύ εύκολα να επιταχυνθεί, μεταβαλλόμενη σε κατάρρευση.
 .

Ο χρονικός προσανατολισμός των επενδυτών
.
Κατά την άποψη μας βέβαια, η γενεσιουργός αιτία πίσω από όλες τις εξελίξεις στον οικονομικό τομέα είναι η δεύτερη εποχή της παγκοσμιοποίησης, την οποία βιώνουμε – υπενθυμίζοντας πως κάτι ανάλογο συνέβη και με την πρώτη, η οποία ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα και τελείωσε με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Για τις ομοιότητες δε της εποχής πριν από τον τότε πόλεμο με τη σημερινή, έχει αναφερθεί η ίδια η γερμανίδα καγκελάριος (άρθρο) – η οποία όμως, σε αντίθεση με τότε, επιδιώκει τη συμμαχία της Ρωσίας, με στόχο την από κοινού ηγεμονία στην Ευρασία (ανάλυση) και την εκδίωξη των Η.Π.Α. από τη χώρα της, καθώς επίσης από την ήπειρο μας.
Συνεχίζοντας, η παγκοσμιοποίηση είναι αναμφίβολα ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, αφού είναι εξαιρετικά δύσκολο, εάν όχι αδύνατον να την ελέγξει κανείς. Επιγραμματικά επισημαίνουμε τους παρακάτω λόγους, για τους οποίους θα ήταν καλύτερη η μερική τουλάχιστο αποπαγκοσμιοποίηση:
.
(α)  Η παγκοσμιοποίηση εξαντλεί τους πεπερασμένους πόρους γρηγορότερα - όπως στο παράδειγμα της Κίνας (γράφημα), μετά την είσοδό της στον παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου.
 .

Κίνα – οι πηγές ενέργειας της κατανάλωσης της χώρας
.
Αυτό θα προκαλέσει στη συνέχεια αντιπαραθέσεις μεταξύ των κρατών με έπαθλο τα ενεργειακά αποθέματα του πλανήτη – στη συνέχεια πολέμους.

(β)  Η παγκοσμιοποίηση καθιστά σχεδόν αδύνατον για τις ρυθμιστικές Αρχές μίας χώρας, να προβλέψουν τις παγκόσμιες επιπτώσεις των πράξεων τους – οπότε, εάν ένα κράτος είναι μεγάλο και ισχυρό, όπως για παράδειγμα οι Η.Π.Α. ή η Ιαπωνία, τότε τυχόν λάθη της πολιτικής τους, μπορεί να αποβούν καταστροφικά για ολόκληρο τον πλανήτη.
(γ)  Η παγκοσμιοποίηση λειτουργεί αυξητικά, όσον αφορά τις παγκόσμιες τιμές του πετρελαίου (γράφημα) – οπότε περιορίζει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης.
 .

Κόσμος – παγκόσμια προσφορά σε πετρέλαιο (μπλε) και η τιμή του πετρελαίου (κόκκινο)
.
(δ) Μέσω της παγκοσμιοποίησης η κατανάλωση της περιορισμένης ποσότητας πετρελαίου μεταφέρεται από τις ανεπτυγμένες στις αναπτυσσόμενες οικονομίες – λόγω του ότι αυτές παράγουν τα βιομηχανικά προϊόντα, για τα οποία απαιτούνται μεγάλες ποσότητες ενέργειας.
(ε)  Για τον παραπάνω λόγο, μεταφέρονται όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας από τις αναπτυγμένες στις αναπτυσσόμενες οικονομίες – επίσης κεφάλαια και επενδύσεις (ανάλυση).
(στ) Με το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η παγκοσμιοποίηση προκαλεί τεράστια ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο των Η.Π.Α. (γράφημα), καθώς επίσης στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χρηματοδοτηθούν επ’ αόριστον – ειδικά εάν κάποτε χάσει το δολάριο την ηγεμονική θέση του.
 .

ΗΠΑ – η εξέλιξη του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας (σε εκ. δολάρια Αμερικής)
.
Δημιουργεί φυσικά πολλές άλλες ανισορροπίες σε όλες σχεδόν τις χώρες, για τις οποίες δεν υπάρχουν τρόποι ομαλοποίησης.
(ζ)  Μέσω της παγκοσμιοποίησης μεταφέρεται η φορολογία των πολυεθνικών επιχειρήσεων προς τις μικρομεσαίες εταιρείες και τους μεμονωμένους πολίτες – επειδή οι μεγάλοι όμιλοι έχουν τη δυνατότητα να μετακινούνται σε χώρες, στις οποίες οι φόροι είναι χαμηλότεροι, για λόγους ανταγωνιστικότητας (για να προσελκύσουν τις πολυεθνικές).
 .

ΗΠΑ – πηγές κρατικών εσόδων (από κάτω προς τα επάνω – εισoδήματα και ασφαλιστικά ταμεία, επιχειρήσεις-νομικά πρόσωπα, φόροι ακίνητης περιουσίας και διάφορα, λοιπά)
.
Όπως φαίνεται από το παραπάνω γράφημα στο παράδειγμα των Η.Π.Α., οι φόροι εισοδήματος νομικών προσώπων (κόκκινο) έχουν συρρικνωθεί περισσότερο από το μισό. Μέρος του πράσινου «στρώματος» (ειδικοί φόροι κατανάλωσης, φόροι επί των πωλήσεων ή της ακίνητης περιουσίας), προέρχονται επίσης από τις εταιρείες – σε κάθε περίπτωση όμως, οι φόροι επί των εισοδημάτων των φυσικών προσώπων και οι ασφαλιστικές τους εισφορές (μπλε) αυξάνονται συνεχώς.
(η)  Η παγκοσμιοποίηση οδηγεί σε συναλλαγματικούς πολέμους (ανάλυση), αφού κάθε χώρα προσπαθεί να υποτιμήσει το νόμισμα της, για να εξάγει περισσότερα προϊόντα.

(θ)  Τέλος, η παγκοσμιοποίηση ενθαρρύνει την εξάρτηση από άλλες χώρες, όσον αφορά τα βασικά αγαθά και τις υπηρεσίες, οπότε μειώνει σημαντικά την αυτάρκεια – καταστρέφοντας τον παραγωγικό ιστό, θέσεις εργασίας κλπ.

Το σημαντικότερο δε όλων, συνδέει όλες τις χώρες μαζί και με έναν τέτοιο τρόπο (συγκοινωνούντα δοχεία), ώστε όταν μία από αυτές καταρρέει, να υπάρχει ο κίνδυνος να παρασύρει μαζί της και τις υπόλοιπες – όπως διαπιστώσαμε από την ελληνική κρίση και τον φόβο ολόκληρου του πλανήτη, για τα αποτελέσματα τυχόν χρεοκοπίας της χώρας μας.

Analyst Team
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/07/blog-post_5281.html#.U78d60AhuIW

© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.