Πνευματικοπαίδι του γίγαντα Καντιώτη!
Γόρτυνος Ιερεμίας: Οι παπικοί είναι αιρετικοί-Δεν έχουμε δικαίωμα, χάριν μιας κακώς νοουμένης αγάπης να αλλοιώσουμε την πίστη μας
πηγη
Ηχηρή απάντηση σε εναντίον του άρθρο στην εφημερίδα "Γορτυνία" δίνει ο Μητροπολίτης Γόρτυνος & Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
και βρίσκει εκ νέου την ευκαιρία να ξιφουλκήσει κατά του παπισμού και
των συμπροσευχών. Σημειώνει μάλιστα με νόημα: "Το ότι πρέπει να
αγαπούμε όλους τους ανθρώπους όλου του κόσμου και να θυσιαζόμαστε
μάλιστα γι᾽ αυτούς, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να ενώσουμε την
δική μας αληθινή ορθόδοξη πίστη με την πλάνη των αιρετικών και
κακοδόξων"...
Συγκλονίζιε μάλιστα όταν επικαλείται τη φράση του Αγίου Ευθυμίου του Δημητσανίτου: «Πιό βαθιά το μαχαίρι· δεν αρνούμαι την πίστη μου και την αγάπη μου στον Χριστό»!
Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:
Συγκλονίζιε μάλιστα όταν επικαλείται τη φράση του Αγίου Ευθυμίου του Δημητσανίτου: «Πιό βαθιά το μαχαίρι· δεν αρνούμαι την πίστη μου και την αγάπη μου στον Χριστό»!
Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:
Προς
Παναγιώτην Αναστόπουλον,
Ιακωβάτων 57, Αθήνα
Αξιότιμε κύριε Αναστόπουλε,
Χαίρετε και υγιαίνετε!
1. Θα ήμουν ανόητος πράγματι, αν, επειδή εγώ, όπως και άλλοι πατέρες Αρχιερείς, ελέγχω την μεγάλη αίρεση του Οικουμενισμού και την άλλη μεγάλη αίρεση του Παπισμού, ενόμιζα, όπως γράφετε εναντίον μου στην εφημερίδα «Γορτυνία», ότι δεν πρέπει να υπάρχει «επικοινωνία μεταξύ των λαών... για ανταλλαγή γνώσεων και απόψεων για το καλό και την πρόοδο του πολιτισμού και της επιστήμης». Από τα γραπτά μου κατά του Οικουμενισμού και του Παπισμού αυτό κατάλαβε η νοημοσύνη σας, κ. Αναστόπουλε;
2. Δεν θα ήμουν καλός ποιμένας και θεολόγος, αν, ενώ ακούω να πλεονάζει στον χώρο μας διδασκαλία ξένη προς την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας και ενώ βλέπω να γίνονται ωμές παραβάσεις των ιερών Κανόνων με τις συμπροσευχές μετά των αιρετικών, επίσκοπος εγώ, σιωπώ γι᾽ αυτό, όταν μάλιστα με προκαλεί και το ποίμνιό μου να ομιλήσω και να διαμαρτυρηθώ. Γιατί, θα μου ήταν εντροπή, θα ήταν μεγάλη εντροπή για μένα τον Επίσκοπο, όταν, ενώ στην ποίμνη που διακονώ βλέπω ιερείς και μοναχούς και λαικούς – όχι βέβαια εσάς – να αγανακτούν και να διαμαρτύρονται για τα ακουόμενα και θεώμενα ενάντια προς την πίστη μας με τα επί τροχάδην βήματα προς τον Οικουμενισμό, εγώ να σιωπώ και να επαναπαύομαι, εγώ που ορκίστηκα κατά την χειροτονία μου σε Επίκοπο να είμαι κήρυκας και υπερασπιστής των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας.
3. Απαντώντας, κ. Αναστόπουλε, στην ουσία της προς την «Γορτυνία» εναντίον μου επιστολής σας, σας λέγω ότι: Το ότι πρέπει να αγαπούμε όλους τους ανθρώπους όλου του κόσμου και να θυσιαζόμαστε μάλιστα γι᾽ αυτούς, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να ενώσουμε την δική μας αληθινή ορθόδοξη πίστη με την πλάνη των αιρετικών και κακοδόξων και να συμπροσευχόμαστε μαζί τους. Αυτό είναι που ζητάει ο Οικουμενισμός. Οι άγιοι Πατέρες όμως μας λέγουν ότι πρέπει να φυλάγουμε την ακρίβεια της πίστης μας. Να την κρατήσουμε όπως την παραλάβαμε και να την παραδώσουμε και εμείς ακεραία και ανόθευτη στα δικά μας παιδιά, χωρίς καμμία πρόσθεση σ᾽ αυτήν και χωρίς καμμία αφαίρεση απ᾽ αυτήν. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα, χάριν μιάς κακώς νοουμένης αγάπης να αλλοιώσουμε την πίστη μας. Αυτό δεν είναι αγάπη, γιατί η σωστή αγάπη δεν πρέπει να παραθεωρεί την αλήθεια. «Αληθεύοντες εν αγάπη» (!), λέγει ο Απόστολος Παύλος (Εφεσ. 4,15).
Βεβαίως θα συναντηθούμε με τους παπικούς, για να κάνουμε διάλογο μαζί τους, για να τους πούμε και να τους αποδείξουμε από την Αγία Γραφή και τα πατερικά κείμενα ότι έχουν λανθασμένη πίστη και ότι πρέπει λοιπόν να την απαρνηθούν και να δεχθούν την αληθινή ορθόδοξη πίστη, την οποία είχαν πρώτα, αλλά την απαρνήθηκαν έπειτα. Αυτό πραγματικά είναι και λέγεται αγάπη, γιατί δεν θέλουμε οι άλλοι άνθρωποι να ζούν στην πλάνη. Γι᾽ αυτό πρέπει να τους μιλάμε για την πλάνη τους.
4. Το να συναντηθώ όμως εγώ ο ορθόδοξος Επίσκοπος με τον Πάπα και να του φιλήσω μάλιστα και το χέρι αυτού του αιρετικού και να κουβεντιάσω ώρα μαζί του, χωρίς να του πω τίποτε για το λανθασμένο πιστεύω του, αλλά αντίθετα και να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, δηλώνοντάς του μ᾽ αυτό ότι τον χαίρομαι έτσι όπως είναι στην πλάνη του, αυτό δεν λέγεται αγάπη. Είναι σαν ο ιατρός από «αγάπη» να μη λέγει στον άρρωστο την ασθένειά του, αλλά αντίθετα να του λέγει ότι είναι πολύ καλά με αποτέλεσμα να πεθάνει ο ασθενής από την ...«αγάπη» του ιατρού. Ναί! Εμείς οι ᾽Ορθόδοξοι έχουμε την «υγιαίνουσαν διδασκαλίαν» (πρβλ. Α´ Τιμ. 1,10), την οποίαν, ως πνευματικοί ιατροί ημείς οι Επίσκοποι, πρέπει να προσφέρουμε όχι μόνο στους ιδικούς μας προς κατήχησή τους, αλλά και στους κακοδόξους και αιρετικούς για να σωθούν από τον «λοιμόν» της αιρέσεώς τους. Καί οι Παπικοί, με τους οποίους γίνονται δυστυχώς συμπροσευχές, είναι αιρετικοί.
Είναι πάρα πολλές οι πλάνες τους, μεταξύ των οποίων λέγω μόνον ότι έχουν άλλη Αγία Τριάδα (με το «Φιλιόκβε» τους), πιστεύουν άλλη Παναγία (με το δόγμα τους περί «ασπίλου συλλήψεως») και κάνουν διαφορετικά τον σταυρό τους (με τα τέσσερα δάκτυλα). Τι συμπροσευχή λοιπόν να κάνουμε μ᾽ αυτούς; «Γιά να προσευχηθώ μαζί με κάποιον, πρέπει να έχω την ίδια πίστη μ᾽ αυτόν», έλεγε ο αγιασμένος Γέροντας πατήρ Παίσιος. Καί οι ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας καταδικάζουν με αφορισμό και με καθαίρεση την συμπροσευχή με τους αιρετικούς. Γιατί λοιπόν με κατηγορείτε κ. Αναστόπουλε; Γιά το ότι υπερασπίζομαι τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας; Αλλά έδωκα όρκο στην χειροτονία μου εις Επίσκοπο να το κάνω αυτό.
5. Στο κήρυγμά μου (γραπτό και προφορικό), κ. Αναστόπουλε, θέλω να ακολουθώ την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Να γίνω «μεγάφωνό» τους. Αλλά εσείς στην κατ᾽ εμού επιστολή σας προσβάλλετε και τους αγίους Πατέρες. Γιατί λέγετε ακριβώς περί αυτών: «Καί οι άγιοι Πατέρες ανθρώπινα, υπαρξιακά και κλαδικά συμφέροντα υπερασπίζοντο. Μας συγκρίνει (εγώ ο Ιερεμίας) την εποχή του...αραμπά με την ηλεκτρονική και διαστημική!». Όχι, κ. Αναστόπουλε, μύριες φορές όχι! Είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος ο λόγος σας αυτός. Γιατί οι άγιοι Πατέρες ο,τι έλεγαν, έγραφαν και έπρατταν, το έκαναν με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, που, σαν άγιοι, είχαν πλούσια μέσα τους. Όταν λοιπόν σείς για τους πνευματοφόρους και θεοφόρους και χριστοφόρους αγίους Πατέρες λέγετε ότι «υπερασπίζοντο ανθρώπινα, υπαρξιακά και κλαδικά συμφέροντα», όταν το πνευματοκίνητον και θεοκίνητον το λέτε «ανθρώπινα συμφέροντα», τότε, ναί, αυτό είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.
Αλλά λέγετε παρακάτω και το άλλο επίσης βλάσφημο: Ότι στην εποχή μας είναι ξεπερασμένη η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Γιατί τώρα, λέτε, δεν έχουμε «την εποχή του...αραμπά», αλλά «την ηλεκτρονική και διαστημική» εποχή και επομένως – βγαίνει ως συμπέρασμα – δεν μας χρειάζονται οι Πατέρες, οι οποίοι ήταν «στην εποχή του...αραμπά» αλλά «την ηλεκτρονική και διαστημική» εποχή και επομένως – βγαίνει ως συμπέρασμα – δεν μας χρειάζονται οι Πατέρες, οι οποίοι ήταν «στην εποχή του...αραμπά» και «υπερασπίζοντο ανθρώπινα, υπαρξιακά και κλαδικά συμφέροντα». Πόσο ασεβής, υβριστικός και βλάσφημος κατά των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι ο λόγος σας αυτός κ. Αναστόπουλε!... Αφού λοιπόν οι άγιοι Πατέρες είναι ξεπερασμένοι για την εποχή μας, ας βρούμε κάποια άλλη διδασκαλία, μία άλλη θεολογία, για την σύγχρονο εποχή μας. Πως να την πούμε αυτή; Να την πούμε «νεο-πατερική» θεολογία. Είναι αυτό, κ. Αναστόπουλε, μία άλλη σύγχρονη αίρεση, που κυοφορείται, από «θεολογούντες» δυστυχώς, στις ημέρες μας.
6. Η όλη σας θεωρία των γραφομένων σας, κ. Αναστόπουλε, προέρχεται από την άλλη σας αντίληψη, η οποία είναι χειρότερη και από αίρεση. Ναί! Αν αίρεση είναι να παρερμηνεύσει κανείς ένα δογματικό χωρίο της Αγίας Γραφής, ας φανταστούμε πόσο φρικτό είναι το να απορρίπτει κανείς ολόκληρο θεόπνευστο τμήμα της Αγίας Γραφής. Αυτό κάνετε εσείς. Απορρίπτετε το πρώτο – το και μεγαλύτερο – τμήμα της θείας Αποκαλύψεως, την Παλαιά Διαθήκη. Γι᾽ αυτό και γράφετε στην επιστολή σας: «Πριν τους αγίους Πατέρες υπήρξαν οι κλασσικοί φιλόσοφοι, που χάρις στην θεία φώτιση διέλυσαν το σκότος της αμάθειας και έδωσαν το φως της γνώσεως παντού». Πριν από τους αγίους Πατέρες, κ. Αναστόπουλε, ήταν οι Πατριάρχες και οι Προφήτες, διά των οποίων, κατά την πίστη μας, μίλησε το Άγιο Πνεύμα. «Καί εις το Πνεύμα το Άγιο...το λαλήσαν διά των Προφητών», λέγουμε στο «Πιστεύω» μας.
Τούς φιλοσόφους τους γνωρίζω και τους μελετώ, αλλά αυτοί δεν ήταν θεόπνευστοι. Ενώ οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, Πατριάρχες και Προφήτες, – ο Αβραάμ, για παράδειγμα, τον οποίον σείς βρίζετε – ήταν θεόπνευστοι και αξιώθηκαν να δούν θεοπτία, τον «Άγγελον του Γιαχβέ», ο Οποίος ήταν ο Υιός του Θεού και ενεφανίζετο στους καθαρούς στην ψυχή και πριν ακόμη από την σάρκωσή Του (Γεν. 22,11-12). Κάποτε μου είπατε ότι δέχεσθε μόνο την Καινή Διαθήκη. Αλλά η έκφραση «Καινή Διαθήκη» προϋποθέτει υπάρχουσα «Παλαιά Διαθήκη». Αφού, λοιπόν, σείς απορρίπτετε την Παλαιά Διαθήκη, βρείτε κάποια άλλη έκφραση, για να δηλώσετε αυτό που εμείς ονομάζουμε «Καινή Διαθήκη».
7. Τέλος, σας δηλώνω ότι ο πόθος μου είναι, με την Χάρη του Θεού, να εκφράζω λόγω και έργω την πατερική διδασκαλία, η οποία ποτίζει την ορθόδοξη πίστη μας και αναθεματίζει τις συμπροσευχές των Ορθοδόξων με τους αιρετικούς. Καί θέλω να εκφράζω αυτήν την διδασκαλία, διότι πιστεύω ότι οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι θεοφόροι και πνευματοφόροι και δεν πιστεύω ότι «υπερασπίζοντο ανθρώπινα, υπαρξιακά και κλαδικά συμφέροντα», όπως εσείς βλασφήμως λέγετε περί αυτών. Ο πόνος μου όμως είναι ότι, παρά το ότι με ηλέησε ο Θεός και με έκανε Αρχιερέα Του, χωρίς να το αξίζω, έχω ακάθαρτη καρδιά. Γι᾽ αυτό και επιθυμώ να μου δώσει ο Θεός δάκρυα μετανοίας, ώστε, καθαιρόμενος δι᾽ αυτών, να αποκτήσω την Χάρη του Θεού· και όταν θα μου βάλουν το μαχαίρι στον λαιμό για την πίστη, να μην αρνηθώ το μαρτύριο, αλλά να μπορώ να πω και εγώ τον λόγο του αγίου Ευθυμίου του Δημητσανίτου, ανεψιού του αγίου Γρηγορίου του Ε´, του υπέρ πίστεως και πατρίδος απαγχονισθέντος: «Πιό βαθιά το μαχαίρι· δεν αρνούμαι την πίστη μου και την αγάπη μου στον Χριστό»!
Με την ευχή ο Θεός να φωτίσει όλους μας,
για να σκεπτόμαστε σωστά και να ορθοτομούμε την πίστη
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
Παναγιώτην Αναστόπουλον,
Ιακωβάτων 57, Αθήνα
Αξιότιμε κύριε Αναστόπουλε,
Χαίρετε και υγιαίνετε!
1. Θα ήμουν ανόητος πράγματι, αν, επειδή εγώ, όπως και άλλοι πατέρες Αρχιερείς, ελέγχω την μεγάλη αίρεση του Οικουμενισμού και την άλλη μεγάλη αίρεση του Παπισμού, ενόμιζα, όπως γράφετε εναντίον μου στην εφημερίδα «Γορτυνία», ότι δεν πρέπει να υπάρχει «επικοινωνία μεταξύ των λαών... για ανταλλαγή γνώσεων και απόψεων για το καλό και την πρόοδο του πολιτισμού και της επιστήμης». Από τα γραπτά μου κατά του Οικουμενισμού και του Παπισμού αυτό κατάλαβε η νοημοσύνη σας, κ. Αναστόπουλε;
2. Δεν θα ήμουν καλός ποιμένας και θεολόγος, αν, ενώ ακούω να πλεονάζει στον χώρο μας διδασκαλία ξένη προς την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας και ενώ βλέπω να γίνονται ωμές παραβάσεις των ιερών Κανόνων με τις συμπροσευχές μετά των αιρετικών, επίσκοπος εγώ, σιωπώ γι᾽ αυτό, όταν μάλιστα με προκαλεί και το ποίμνιό μου να ομιλήσω και να διαμαρτυρηθώ. Γιατί, θα μου ήταν εντροπή, θα ήταν μεγάλη εντροπή για μένα τον Επίσκοπο, όταν, ενώ στην ποίμνη που διακονώ βλέπω ιερείς και μοναχούς και λαικούς – όχι βέβαια εσάς – να αγανακτούν και να διαμαρτύρονται για τα ακουόμενα και θεώμενα ενάντια προς την πίστη μας με τα επί τροχάδην βήματα προς τον Οικουμενισμό, εγώ να σιωπώ και να επαναπαύομαι, εγώ που ορκίστηκα κατά την χειροτονία μου σε Επίκοπο να είμαι κήρυκας και υπερασπιστής των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας.
3. Απαντώντας, κ. Αναστόπουλε, στην ουσία της προς την «Γορτυνία» εναντίον μου επιστολής σας, σας λέγω ότι: Το ότι πρέπει να αγαπούμε όλους τους ανθρώπους όλου του κόσμου και να θυσιαζόμαστε μάλιστα γι᾽ αυτούς, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να ενώσουμε την δική μας αληθινή ορθόδοξη πίστη με την πλάνη των αιρετικών και κακοδόξων και να συμπροσευχόμαστε μαζί τους. Αυτό είναι που ζητάει ο Οικουμενισμός. Οι άγιοι Πατέρες όμως μας λέγουν ότι πρέπει να φυλάγουμε την ακρίβεια της πίστης μας. Να την κρατήσουμε όπως την παραλάβαμε και να την παραδώσουμε και εμείς ακεραία και ανόθευτη στα δικά μας παιδιά, χωρίς καμμία πρόσθεση σ᾽ αυτήν και χωρίς καμμία αφαίρεση απ᾽ αυτήν. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα, χάριν μιάς κακώς νοουμένης αγάπης να αλλοιώσουμε την πίστη μας. Αυτό δεν είναι αγάπη, γιατί η σωστή αγάπη δεν πρέπει να παραθεωρεί την αλήθεια. «Αληθεύοντες εν αγάπη» (!), λέγει ο Απόστολος Παύλος (Εφεσ. 4,15).
Βεβαίως θα συναντηθούμε με τους παπικούς, για να κάνουμε διάλογο μαζί τους, για να τους πούμε και να τους αποδείξουμε από την Αγία Γραφή και τα πατερικά κείμενα ότι έχουν λανθασμένη πίστη και ότι πρέπει λοιπόν να την απαρνηθούν και να δεχθούν την αληθινή ορθόδοξη πίστη, την οποία είχαν πρώτα, αλλά την απαρνήθηκαν έπειτα. Αυτό πραγματικά είναι και λέγεται αγάπη, γιατί δεν θέλουμε οι άλλοι άνθρωποι να ζούν στην πλάνη. Γι᾽ αυτό πρέπει να τους μιλάμε για την πλάνη τους.
4. Το να συναντηθώ όμως εγώ ο ορθόδοξος Επίσκοπος με τον Πάπα και να του φιλήσω μάλιστα και το χέρι αυτού του αιρετικού και να κουβεντιάσω ώρα μαζί του, χωρίς να του πω τίποτε για το λανθασμένο πιστεύω του, αλλά αντίθετα και να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, δηλώνοντάς του μ᾽ αυτό ότι τον χαίρομαι έτσι όπως είναι στην πλάνη του, αυτό δεν λέγεται αγάπη. Είναι σαν ο ιατρός από «αγάπη» να μη λέγει στον άρρωστο την ασθένειά του, αλλά αντίθετα να του λέγει ότι είναι πολύ καλά με αποτέλεσμα να πεθάνει ο ασθενής από την ...«αγάπη» του ιατρού. Ναί! Εμείς οι ᾽Ορθόδοξοι έχουμε την «υγιαίνουσαν διδασκαλίαν» (πρβλ. Α´ Τιμ. 1,10), την οποίαν, ως πνευματικοί ιατροί ημείς οι Επίσκοποι, πρέπει να προσφέρουμε όχι μόνο στους ιδικούς μας προς κατήχησή τους, αλλά και στους κακοδόξους και αιρετικούς για να σωθούν από τον «λοιμόν» της αιρέσεώς τους. Καί οι Παπικοί, με τους οποίους γίνονται δυστυχώς συμπροσευχές, είναι αιρετικοί.
Είναι πάρα πολλές οι πλάνες τους, μεταξύ των οποίων λέγω μόνον ότι έχουν άλλη Αγία Τριάδα (με το «Φιλιόκβε» τους), πιστεύουν άλλη Παναγία (με το δόγμα τους περί «ασπίλου συλλήψεως») και κάνουν διαφορετικά τον σταυρό τους (με τα τέσσερα δάκτυλα). Τι συμπροσευχή λοιπόν να κάνουμε μ᾽ αυτούς; «Γιά να προσευχηθώ μαζί με κάποιον, πρέπει να έχω την ίδια πίστη μ᾽ αυτόν», έλεγε ο αγιασμένος Γέροντας πατήρ Παίσιος. Καί οι ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας καταδικάζουν με αφορισμό και με καθαίρεση την συμπροσευχή με τους αιρετικούς. Γιατί λοιπόν με κατηγορείτε κ. Αναστόπουλε; Γιά το ότι υπερασπίζομαι τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας; Αλλά έδωκα όρκο στην χειροτονία μου εις Επίσκοπο να το κάνω αυτό.
5. Στο κήρυγμά μου (γραπτό και προφορικό), κ. Αναστόπουλε, θέλω να ακολουθώ την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Να γίνω «μεγάφωνό» τους. Αλλά εσείς στην κατ᾽ εμού επιστολή σας προσβάλλετε και τους αγίους Πατέρες. Γιατί λέγετε ακριβώς περί αυτών: «Καί οι άγιοι Πατέρες ανθρώπινα, υπαρξιακά και κλαδικά συμφέροντα υπερασπίζοντο. Μας συγκρίνει (εγώ ο Ιερεμίας) την εποχή του...αραμπά με την ηλεκτρονική και διαστημική!». Όχι, κ. Αναστόπουλε, μύριες φορές όχι! Είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος ο λόγος σας αυτός. Γιατί οι άγιοι Πατέρες ο,τι έλεγαν, έγραφαν και έπρατταν, το έκαναν με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, που, σαν άγιοι, είχαν πλούσια μέσα τους. Όταν λοιπόν σείς για τους πνευματοφόρους και θεοφόρους και χριστοφόρους αγίους Πατέρες λέγετε ότι «υπερασπίζοντο ανθρώπινα, υπαρξιακά και κλαδικά συμφέροντα», όταν το πνευματοκίνητον και θεοκίνητον το λέτε «ανθρώπινα συμφέροντα», τότε, ναί, αυτό είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.
Αλλά λέγετε παρακάτω και το άλλο επίσης βλάσφημο: Ότι στην εποχή μας είναι ξεπερασμένη η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Γιατί τώρα, λέτε, δεν έχουμε «την εποχή του...αραμπά», αλλά «την ηλεκτρονική και διαστημική» εποχή και επομένως – βγαίνει ως συμπέρασμα – δεν μας χρειάζονται οι Πατέρες, οι οποίοι ήταν «στην εποχή του...αραμπά» αλλά «την ηλεκτρονική και διαστημική» εποχή και επομένως – βγαίνει ως συμπέρασμα – δεν μας χρειάζονται οι Πατέρες, οι οποίοι ήταν «στην εποχή του...αραμπά» και «υπερασπίζοντο ανθρώπινα, υπαρξιακά και κλαδικά συμφέροντα». Πόσο ασεβής, υβριστικός και βλάσφημος κατά των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι ο λόγος σας αυτός κ. Αναστόπουλε!... Αφού λοιπόν οι άγιοι Πατέρες είναι ξεπερασμένοι για την εποχή μας, ας βρούμε κάποια άλλη διδασκαλία, μία άλλη θεολογία, για την σύγχρονο εποχή μας. Πως να την πούμε αυτή; Να την πούμε «νεο-πατερική» θεολογία. Είναι αυτό, κ. Αναστόπουλε, μία άλλη σύγχρονη αίρεση, που κυοφορείται, από «θεολογούντες» δυστυχώς, στις ημέρες μας.
6. Η όλη σας θεωρία των γραφομένων σας, κ. Αναστόπουλε, προέρχεται από την άλλη σας αντίληψη, η οποία είναι χειρότερη και από αίρεση. Ναί! Αν αίρεση είναι να παρερμηνεύσει κανείς ένα δογματικό χωρίο της Αγίας Γραφής, ας φανταστούμε πόσο φρικτό είναι το να απορρίπτει κανείς ολόκληρο θεόπνευστο τμήμα της Αγίας Γραφής. Αυτό κάνετε εσείς. Απορρίπτετε το πρώτο – το και μεγαλύτερο – τμήμα της θείας Αποκαλύψεως, την Παλαιά Διαθήκη. Γι᾽ αυτό και γράφετε στην επιστολή σας: «Πριν τους αγίους Πατέρες υπήρξαν οι κλασσικοί φιλόσοφοι, που χάρις στην θεία φώτιση διέλυσαν το σκότος της αμάθειας και έδωσαν το φως της γνώσεως παντού». Πριν από τους αγίους Πατέρες, κ. Αναστόπουλε, ήταν οι Πατριάρχες και οι Προφήτες, διά των οποίων, κατά την πίστη μας, μίλησε το Άγιο Πνεύμα. «Καί εις το Πνεύμα το Άγιο...το λαλήσαν διά των Προφητών», λέγουμε στο «Πιστεύω» μας.
Τούς φιλοσόφους τους γνωρίζω και τους μελετώ, αλλά αυτοί δεν ήταν θεόπνευστοι. Ενώ οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, Πατριάρχες και Προφήτες, – ο Αβραάμ, για παράδειγμα, τον οποίον σείς βρίζετε – ήταν θεόπνευστοι και αξιώθηκαν να δούν θεοπτία, τον «Άγγελον του Γιαχβέ», ο Οποίος ήταν ο Υιός του Θεού και ενεφανίζετο στους καθαρούς στην ψυχή και πριν ακόμη από την σάρκωσή Του (Γεν. 22,11-12). Κάποτε μου είπατε ότι δέχεσθε μόνο την Καινή Διαθήκη. Αλλά η έκφραση «Καινή Διαθήκη» προϋποθέτει υπάρχουσα «Παλαιά Διαθήκη». Αφού, λοιπόν, σείς απορρίπτετε την Παλαιά Διαθήκη, βρείτε κάποια άλλη έκφραση, για να δηλώσετε αυτό που εμείς ονομάζουμε «Καινή Διαθήκη».
7. Τέλος, σας δηλώνω ότι ο πόθος μου είναι, με την Χάρη του Θεού, να εκφράζω λόγω και έργω την πατερική διδασκαλία, η οποία ποτίζει την ορθόδοξη πίστη μας και αναθεματίζει τις συμπροσευχές των Ορθοδόξων με τους αιρετικούς. Καί θέλω να εκφράζω αυτήν την διδασκαλία, διότι πιστεύω ότι οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι θεοφόροι και πνευματοφόροι και δεν πιστεύω ότι «υπερασπίζοντο ανθρώπινα, υπαρξιακά και κλαδικά συμφέροντα», όπως εσείς βλασφήμως λέγετε περί αυτών. Ο πόνος μου όμως είναι ότι, παρά το ότι με ηλέησε ο Θεός και με έκανε Αρχιερέα Του, χωρίς να το αξίζω, έχω ακάθαρτη καρδιά. Γι᾽ αυτό και επιθυμώ να μου δώσει ο Θεός δάκρυα μετανοίας, ώστε, καθαιρόμενος δι᾽ αυτών, να αποκτήσω την Χάρη του Θεού· και όταν θα μου βάλουν το μαχαίρι στον λαιμό για την πίστη, να μην αρνηθώ το μαρτύριο, αλλά να μπορώ να πω και εγώ τον λόγο του αγίου Ευθυμίου του Δημητσανίτου, ανεψιού του αγίου Γρηγορίου του Ε´, του υπέρ πίστεως και πατρίδος απαγχονισθέντος: «Πιό βαθιά το μαχαίρι· δεν αρνούμαι την πίστη μου και την αγάπη μου στον Χριστό»!
Με την ευχή ο Θεός να φωτίσει όλους μας,
για να σκεπτόμαστε σωστά και να ορθοτομούμε την πίστη
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου