Οτι χίλια έτη εν οφθαλμοίς Σου, Κύ­ριε, ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε και φυ­λακή εν νυκτί». (Ψαλμός 89,4)

Οτι χίλια έτη εν οφθαλμοίς Σου, Κύ­ριε, ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε και φυ­λακή εν νυκτί». (Ψαλμός 89,4)
Είναι πάρα πολύ εύκολο να λησμονή­σουμε την αλήθεια αυτών των λόγων καθώς και το πόσο γρήγορα αυτή η ζωή πα­ρέρχεται.
Ο κόσμος αυτός μπορεί να μας αναλώσει με τις υλικές ανάγκες του, τις υποχρεώσεις του και τη διασκέδαση, κάνοντάς μας να ξεχνούμε ότι βαδίζουμε σε τεντωμέ­νο σχοινί πάνω από την απέραντη αιωνιό­τητα.

Ανησυχούμε για τις ώρες,
τις ημέρες,
τα χρόνια,
αλλά τί είναι όλα αυτά;
Μήπως δεν είναι παρά μικροσκοπικές σταγόνες μέ­σα στον απέραντο ωκεανό της αιωνιότητας;
Πού είναι η ειρήνη μας;
Η απάντηση, φυ­σικά, βρίσκεται στον Χριστό.
Οι φτωχές μας ψυχές μπορεί να συνθλι­βούν κάτω από την πίεση της μέριμνας για τον κόσμο τούτο,
ώστε δεν απομένει παρά να κράζουμε προς τον Χριστό:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Εκείνος πάντοτε ακούει.
Οι προσευχές μας ποτέ δε θα προ­σκρούσουν σε αυτιά που δεν ακούν.
Με την ελάχιστη προσπάθεια, που θα κάνουμε να αγαπήσουμε τον Χριστό,
Εκείνος μας κα­τακλύζει με το έλεός Του,
αν και δεν γνω­ρίζουμε πάντα τις εκδηλώσεις του ελέους Του.

Π.Αθανάσιος Καρανάσιος

http://anemonpnoi-magdalini.blogspot.gr/2014/07/894.html