Δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς κοροϊδέψουν οἱ συμπροσκυνητὲς τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων
«Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν»[1] (Μὴ φοβεῖσθε σεῖς, ποὺ εἶσθε μικρὸν ποίμνιον, ἐν συγκρίσει πρὸς τὸ πολὺ πλῆθος τῶν ἀπίστων, διότι ὁ Πατὴρ σας εὐδόκησε νὰ δώση εἰς σᾶς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν).
Οἱ διαχειριστές του «Ιστολογίου Κατάνυξις»
Πολὺ θλίψη αἰσθανόμαστε ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες καὶ τὴν ἐν γένει στάση Πατριαρχῶν καὶ Μητροπολιτῶν. Ἀπὸ τὶς αἱρετικὲς ἐνέργειες τους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ σιωπὴ ὅσων ἐξ αὐτῶν δὲν ἀντιδροῦν σὲ ὅσα οἰκουμενιστικὰ διαδραματίζονται. Ἐθελοτυφλοῦν καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀποδοχὴ καὶ σύμπραξη.
Οἱ πιστοὶ Χριστιανοί, δὲν ἀνεχόμαστε νὰ βλέπουμε τὸν ξεπεσμὸ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων, στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀναρωτιόμαστε, πὼς μποροῦν, οἱ κατεξοχὴν φορεῖς τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, νὰ ἀρνοῦνται τὴν παραδοσιακὴ γραμμὴ τῶν Πατέρων καὶ νὰ ἰδιορρυθμοῦν, μετατρέποντας τὴν πορεία τους σὲ αἱρετικὸ μονόδρομο, παρασέρνοντας στὴν ἀπώλεια τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ!
Εἶναι τόσο ἄθλια καὶ πονηρὰ αἵρεση αὐτὴν ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ οἰκουμενιστές, ποὺ μετατρέπει τὴ συνείδησή τους σὲ ἀλαζονική, ἐκδικητικὴ καὶ ἀντίχριστη. Ἀλλοιώνει ὁτιδήποτε ἁγιοπνευματικὸ ὑπάρχει στὴ ψυχή τους καὶ ἐπικρατεῖ πλέον μέσα τους ἡ συγκριτιστικὴ ἀγάπη τῆς Νέας Ἐποχῆς, ποὺ οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη Τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ λεγόμενη δαιμονικὴ ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τοῦ ἀντιχρίστου. Εἶναι τόσο ἄρρωστη ἡ συνείδησή τους, ποὺ παρουσιάζονται στὸν κόσμο, ὡς φορεῖς τῆς γνήσιας ἀγάπης. Τὴν …ἀνακάλυψαν στὸ εἰκοστὸ αἰώνα καὶ τὴν πλασάρουν μεταφέροντας δῆθεν τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ «ἵνα ὦσιν ἓν[2]», διαστρέφοντας το, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς αἱρετικές τους δράσεις.
Εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ἐμπιστευτοῦμε αὐτὴν τὴν νόθα ἀγάπη; Μποροῦμε νὰ ἀκουμπήσουμε πάνω της καὶ ἡ ψυχή μας νὰ ἀναπαυτεῖ; Μὰ δὲν ἔχει τίποτε κοινὸ μὲ τὴν Πίστη τῶν Πατέρων μας, τὴν Ὀρθοδοξία. Εἶναι ἡ ἀγάπη τῆς φιλοδοξίας, αὐτὴν ποὺ ὁδηγεῖ ἀποκλειστικὰ στὴν κοσμικὴ ἀπόλαυση. Ποὺ δὲ νοιάζεται γιὰ τὴν ψυχή, ἀλλὰ τὸ μόνο ποὺ τὴν ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ τῆς ἀναγνωρίσουν οἱ πιστοὶ της, αὐθεντικότητα, γιὰ νὰ διαφεντεύει στὴν πορεία πρὸς τὴν ἀπώλεια. Ἂς προσέξουμε πολύ, νὰ μὴν παρασυρθοῦμε καὶ θεωρήσουμε πὼς ἡ ἀγάπη τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι ὅμοια μὲ τὴν ἀγάπη Τοῦ Χριστοῦ! Ἐπαναλαμβάνω, ἡ ἀγάπη τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι δαιμονική! Εἶναι σὰν τὸν ἀνθρώπινο ἔρωτα ποὺ κάποτε ἐξαντλεῖται. Δὲν ἔχει μέσα της τὸ στοιχεῖο τῆς ζωῆς, δὲν εἶναι φτιαγμένη ἀπὸ τὸ ἴδιο στοιχεῖο μὲ τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν[3]», δὲν ἔχει τὰ χαρακτηριστικά του Ἀμνοῦ ποὺ εἶναι «ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων[4]».
Ἔλεγε ὁ μεγαλύτερος διορατικὸς ἅγιος της Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ καυσοκαλυβίτης πὼς «ὁ ἔρωτας πρὸς τὸν Χριστὸ εἶναι κάτι ἄλλο. Δὲν ἔχει τέλος, δὲν ἔχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει ὑγεία, δίνει, δίνει, δίνει... Κι ὅσο δίνει, τόσο πιὸ πολὺ ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ ἐρωτεύεται. Ἐνῶ ὁ ἀνθρώπινος ἔρωτας μπορεῖ νὰ φθείρει τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν τρελάνει. Ὅταν ἀγαπήσομε τὸν Χριστό, ὅλες οἱ ἄλλες ἀγάπες ὑποχωροῦν. Οἱ ἄλλες ἀγάπες ἔχουν κορεσμό. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει κορεσμὸ.»[5] Αὐτὴν εἶναι ἡ ἀγάπη μας. Ἡ οἰκεία στοὺς ἁγίους μας, ποὺ βιώνεται ἀπὸ τὸν κάθε ἕναν πιστό. Μὲ αὐτὴν γινόμαστε υἱοὶ Θεοῦ, θεόπτες μεγαλύτεροι ἀπὸ Πατριάρχες, ἀπὸ τοὺς Μωυσῆ καὶ τὸν Ἀβραάμ!
Γὶ αὐτὸ ἂς μὴ φοβόμαστε ἀπὸ τὴν κατρακύλα τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἔχουμε μαζί μας Τὸν Χριστό. Βιώνουμε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ γνωρίζουμε τὴν Πίστη μας. Δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς κοροϊδέψουν οἱ συμπροσκυνητὲς τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων. Δὲ θὰ παρασυρθοῦμε ἀπὸ τὰ ἀπατηλὰ διλλήματα τῆς ψευτοενότητάς τους. Ἀντιλαμβανόμαστε ὡς ξένες τὶς διακηρύξεις τους[6]. Ἀποτασσόμαστε τὰ ὑπογραφόμενά τους καὶ μένουμε πιστοὶ στὸ Σύμβολον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
[1] Λουκ. 12,32
[2] Ιωαν. 17,11
[3] Ιωαν. 4,10
[4] Θεία Λειτουργία
[5] "Βίος και Λόγοι", Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, έκδ. Ι. Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά, 2005
[6] http://katanixis.blogspot.gr/2014/05/3.html
http://katanixis.blogspot.gr/2014/05/blog-post_1750.html
Αναρτήθηκε από Κατάνυξις Ιστολόγιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου