 |
| Την αφίσα των σχολείων -που κάποτε ήταν όντως σχολεία...- την δανείστηκα από τον Προσκυνητή |
Δεν θέλω ενθουσιασμούς, δεν θέλω πανηγυρισμούς και -κυρίως δεν θέλω δηλώσεις "επί τη εθνική επετείω".
Ναι σε σας το λέω. Σε σας τους αχρείους που με τις μόνιμες γραβάτες και τα ακριβά συνολάκια θα πάτε και στις δοξολογίες, θα πάτε και στις παρελάσεις.
Δεν πρόκειται για την κρίση και για τα χρήματα που μας ληστεύετε. Για την αξιοπρέπεια πρόκειται και πάλι όχι τόσο τη δική μας αλλά εκείνη των αγωνιστών του '21 που την μεταχειρίζεσθε σαν σημαία ευκαιρίας για την εξουσία σας και ό,τι απομείνει θα το ξεπουλήσετε την επομένη.
Για την ιστορία μας πρόκειται, που την έχετε κάνει χαλάκι στις πόρτες των υπουργείων -για να σκουπίζουν τα βρωμοπόδαρά τους οι διεθνείς νταβατζήδες που πηγαινοέρχονται- και αύριο θα την τινάξετε και εκόντες-άκοντες θα μας την δείξετε δήθεν λαμπερή και άμεμπτη και τάχα πηγή έμπνευσης για σας!
Το τί προδώσατε το ξέρετε και το ξέρουμε. Είναι τόσο δύσκολο, τουλάχιστον να σιωπήσετε; Την μπάζα σας την κάνατε, τις συνειδήσεις σας τις αποκοιμήσατε προ πολλού, φερθείτε στοιχειωδώς έξυπνα και μην προκαλείτε. Γιατί πολλές φορές πάει η στάμνα για νερό αλλά μία φορά σπάζει.....
Δεν ξέρετε ποιά πλισέ φούστα αρχαίας παρέλασης θα ανεμίσει σε ποιού νοός το ξαστέρωμα, ποιά μπάντα θα παιανίσει τον εθνικό ύμνο σε ώρα μυστηριακή, ποιά δάκρυα θα γίνουν κατακλυσμός και ποιός Νώε θα αρνηθεί να σας σώσει στην κιβωτό του....
Γιατί έτσι γίνονται οι επαναστάσεις, έτσι γίνεται η ευλογία. Δεν υπάρχουν σχέδια για ό,τι πονάει και για ό,τι πληγώνει.
Μια σπίθα είναι, μια κουβέντα, μια πληγή που μεγαλώνει και γίνεται τόπος και πατρίδα για όσους και για όσα έχουν επιζήσει της ντροπής.
Μια Παναγιά που κρυφοκοιτάζει -πίσω από το κρίνο της υπακοής Της- την δική μας ανυπακοή αναμένουσα.
Και ο Θεός μας που πρώτα Αυτόν πήραμε μαζί μας στους αγώνες της λευτεριάς και δεν πρόκειται να παίξει τα βρώμικα παιχνίδια σας, καθώς η Αλήθεια έχει το πρόσωπό Του και η μνήμη Του τα λιβάνια, τα πρόσφορα και τους όρκους των Κολοκοτρωναίων.
Πώς λοιπόν τολμάτε και υποδύεσθε τους Έλληνες;
Πώς δεν φοβάσθε το αίμα των σφαγίων σας (γνωρίζοντας πως τις σπονδές τις κάνατε στον ενάντιο του Χριστού μας);
Πώς δεν τρέμετε το τέλος του Γολγοθά (μας) όπου εσείς θα πέσετε νεκροί, μην αντέχοντας το Φως της Ανάστασης;
Έχω στη θλίψη μου Σουλιώτισες που ντύθηκα τα ρούχα τους σε σχολική γιορτή, έχω έναν Διάκο που τον ντύθηκε ο αδελφός μου, έχω τον πανηγυρικό του κυρ-Ανάργυρου του δασκάλου μου (ευτυχώς πέθανε νωρίς, για να μην δει...), έχω και το άψογο χτένισμα της δασκάλας της κυρα Χαρίκλειας που έκλαιγε στο "ως πότε παλληκάρια" (λες και ήξερε...).
Στον θυμό μου έχω ένα μπλε κορδελάκι, κρατημένο χρόνια σαν φυλαχτό για την κακιά την ώρα. Και τώρα είναι και η ώρα και η κακιά....
Το είπε και ο εγγονός μου σήμερα στο σχολείο του το "ως πότε..." και ένιωσα το κορδελάκι να κομποδένεται εντός μου.
"Μπα πώς με σφίγγει έτσι το στήθος μου" μονολόγησα μα ήξερα πως ήταν το παράπονο και ο Ρήγας ο Βελεστινλής που από την πιο μέσα γωνιά μου έγνεφε κι αυτός -αδημονώντας- το "ως πότε". "Παλληκάρια" δεν θυμάμαι να έγνεψε....ο Ρήγας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου