Αναρωτιέμαι πώς βρήκε τον δρόμο και ήρθε η Άνοιξη, που στήθηκε απ' το πρωί έξω απ' το παράθυρό μου.
Πώς πέρασε απ' τα διόδια των καιρών που είναι καμπουριασμένοι από τους φόβους και το σφίξιμο των ανθρώπων, πώς
Πώς πέρασε απ' τα διόδια των καιρών που είναι καμπουριασμένοι από τους φόβους και το σφίξιμο των ανθρώπων, πώς
ξεπέρασε τους κάδους των σκουπιδιών όπου άνθρωποι καταντημένοι (από την αναίσχυντη εξουσία) ράκη αναζητούν την τροφή τους, πώς δεν μπερδεύτηκε στα απλωμένα χέρια, στις ματωμένες καρδιές, στις ελλείπουσες προσευχές, στην γη που σείεται, στα κεριά που αργοσβήνουν, στα λόγια που παγώνουν στους διαρκείς χειμώνες ωχρών χειλέων;
Ποιά συναξάρια έβαλε σημάδι η Άνοιξη και βρήκε τον δρόμο της;
Ποιά συναξάρια έβαλε σημάδι η Άνοιξη και βρήκε τον δρόμο της;
Σε ποιούς του Θεού γυμνήτες βρήκε τα λουλουδάκια που στόλισαν τις οδούς της, σε ποια ξενύχτια ασκητών ξεκουράστηκε στον μακρύ της δρόμο, σε ποιά κομποσκοίνια μέτρησε τον χρόνο και ήρθε στην ώρα της και τον σωστό τόπο;
Φεβρουαρίου μεσούντος και όρθρου βαθέως, όμορφη σαν πεντάμορφη ξεχασμένου μύθου, κάθισε δίπλα μας σαν αδελφή, χάιδεψε το ξύπνημά μας σαν μάνα, ζέστανε τις παρατημένες δόξες της ψυχής και μας έκανε να τολμήσουμε χαμόγελα.
Ασυναίσθητα είπαμε "δόξα τω Θεώ", αυτό που μας κιότευε φάνηκε αστείο, οι Κυράδες των εικονισμάτων ήρθαν μαζί της μ' ένα υποσχετικό χαμόγελο, οι Άγιοι σαν να τίναξαν τα πανωκαλύμαυχά τους στα εικονοστάσια με τον τρόπο που τινάζεις το ρούχο σου για να φύγει το χιόνι, υψώσαμε τις σημαίες στους ιστούς των ονείρων μας και αξημέρωτα κάποιος μέσα μας πήρε καιρό και έβαλε "ευλογητός".
Στον πρωινό καφέ μύρισε πρόσφορο, στον ήλιο που πολιορκούσε το σπίτι κάηκαν τα χαρτιά του κόσμου και βγήκαν εκείνα τα "υπέρ υγείας" και "υπέρ αναπαύσεως" που ανέκαθεν ήταν οι μόνες δικαιωμένες αιτήσεις.
Ίσως βλάσφημο, ξεβλάσφημο θα το πω: Νομίζω πως μαζί της βγήκε (πάλι) βόλτα ο Θεός στον κόσμο. Ευκαιρία ζητάει άλλωστε. Πότε με Σταυρό, πότε με Ανάσταση, και τώρα με Άνοιξη μηδενίζει τα κοντέρ της διαδρομής ουρανός-γη...
Δόξα Σοι Κύριε που ήρθες πάλι, σε μας που πάντα φεύγουμε.
Τάχα για να φέρεις την Άνοιξη....
Φεβρουαρίου μεσούντος και όρθρου βαθέως, όμορφη σαν πεντάμορφη ξεχασμένου μύθου, κάθισε δίπλα μας σαν αδελφή, χάιδεψε το ξύπνημά μας σαν μάνα, ζέστανε τις παρατημένες δόξες της ψυχής και μας έκανε να τολμήσουμε χαμόγελα.
Ασυναίσθητα είπαμε "δόξα τω Θεώ", αυτό που μας κιότευε φάνηκε αστείο, οι Κυράδες των εικονισμάτων ήρθαν μαζί της μ' ένα υποσχετικό χαμόγελο, οι Άγιοι σαν να τίναξαν τα πανωκαλύμαυχά τους στα εικονοστάσια με τον τρόπο που τινάζεις το ρούχο σου για να φύγει το χιόνι, υψώσαμε τις σημαίες στους ιστούς των ονείρων μας και αξημέρωτα κάποιος μέσα μας πήρε καιρό και έβαλε "ευλογητός".
Στον πρωινό καφέ μύρισε πρόσφορο, στον ήλιο που πολιορκούσε το σπίτι κάηκαν τα χαρτιά του κόσμου και βγήκαν εκείνα τα "υπέρ υγείας" και "υπέρ αναπαύσεως" που ανέκαθεν ήταν οι μόνες δικαιωμένες αιτήσεις.Ίσως βλάσφημο, ξεβλάσφημο θα το πω: Νομίζω πως μαζί της βγήκε (πάλι) βόλτα ο Θεός στον κόσμο. Ευκαιρία ζητάει άλλωστε. Πότε με Σταυρό, πότε με Ανάσταση, και τώρα με Άνοιξη μηδενίζει τα κοντέρ της διαδρομής ουρανός-γη...Δόξα Σοι Κύριε που ήρθες πάλι, σε μας που πάντα φεύγουμε.
Τάχα για να φέρεις την Άνοιξη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου