Όταν επιστρέψαμε στην...καρδιά μας

Και ξαφνικά όλα έγιναν ύστερα, επόμενα, λιγότερα. 
Αφήσαμε πίσω τις φωτισμένες απογευματινές βιτρίνες, τις "ειδήσεις" να πεθαίνουν στις τηλεοράσεις, την κρίση να κυρτώνει τις ψυχές και τα κορμιά και πήγαμε να απλώσουμε τις καρδιές μας στη λιακάδα του λόγου του Θεού.

 

Είχε έρθει ο γέροντας Εφραίμ ο Βατοπαιδινός στην πόλη και ο κόσμος πλημμύρισε το Πνευματικό Κέντρο (θυμίζοντας τις Κυριακές που μαζευόμασταν, στον ίδιο χώρο, για να ακούσουμε τον Χριστόδουλο). 
Διψασμένα ελάφια στις πηγές των υδάτων, κατατρεγμένοι άνθρωποι στο απάγκιο των λόγων που διασχίζουν τους αιώνες με διαδρομές από το Ευαγγέλιο ως τα αγιονορείτικα κελιά, έφτασαν μέχρι το κελί της φυλακής που "φιλοξένησε" ετούτον τον καλόγηρο, ξαναγύρισαν στο Όρος και τώρα ήρθαν να να κάνουν λιγότερο απαράκλητη την ζωή μας.
Σοφίες του κόσμου δεν είπε και λογοτεχνικά παίγνια δεν μετήλθε. Μίλησε απλά για τα αθωνικά μηνύματα, μας έφερε θάλεγα χαιρετίσματα πίστης, προσευχής, παρηγορίας, υπομονής και επιμονής στην ομολογία Χριστού από τον τόπο της Κυράς.
Ήρεμος άνθρωπος με ένα κρυμμένο χαμόγελο να ψάχνει ευκαιρία να λιποτακτήσει στο πρόσωπό του, δίχως καταγραφές της προσωπικής του περιπέτειας στους τρόπους του, φαινόταν τόσο βέβαιος για τον δυνατό Κύριό του!
Κόντεψε να μας κάνει και μας σίγουρους....Ή μας έκανε;
Στον διάδρομο ο μακαριστός Χριστόδουλος, στην προτομή του, έμοιαζε ευχαριστημένος από τούτο το απόγευμα....Στο μέταλλο του γλύπτη είχαν σκαρφαλώσει και έπαιζαν με το εγκόλπιο τόσες συγκινήσεις, όσοι και οι άνθρωποι που περνούσαν μπροστά του, με όλα τους τα εσώτερα βελούδα σε κοινή θέα.
Μετά την ομιλία, οι άνθρωποι κουβέντιαζαν στα πεζοδρόμια .
Οι άνθρωποι δεν έφευγαν. 
Το βράδυ δεν τους έδιωχνε. Κάτι από Άγιον Όρος τους κρατούσε εκεί, λες και -παραλόγως- ήλπιζαν πως όπου νάναι θα φυτρώσει ένα ασκηταριό ή θα πετάξει ένας άγγελος πάνω από τα αυτοκίνητα που σταματούσαν στα φανάρια.
Πήγαμε -τελικά- στα σπίτια μας άλλος με σαμαλάκι γλυκό να λιώνει στην κρυφή της καρδιάς του γωνιά και να μην συμμαζεύεται το μέλι, άλλος με Ιωσήφ και Παϊσίους να του χτυπούν το εισιτήριο στο αστικό λεωφορείο, άλλος να ρουθουνίζει μοσχοθυμίαμα στις οδούς που μύριζαν μόνο βενζίνη οχημάτων.
Ξημέρωσε ο Θεός την μέρα της Αγίας Φιλοθέης και ανεβήκαμε στο αγαπημένο μοναστήρι των Ταξιαρχών, όπου λειτουργούσε ο γέροντας Εφραίμ.
Συννεφιασμένο το πρωινό αλλά, μεσούσης της λειτουργίας, η άνοιξη έκανε εμφάνιση λαμπρή πάνω από τις καμάρες του ναού, στα τζάμια των κελιών, πέρασε από τα παράθυρα της εκκλησιάς, προσκύνησε την Κυρά μας την Παραμυθία, έπαιξε λίγο με τα σπαθιά των Αρχαγγέλων, έκανε έβενο το μαύρο των μοναχικών κουκουλίων και τελικά υποτάχτηκε στα άμφια των ιερέων.
Όταν βγήκαμε στην αυλή με το αντίδωρο στο χέρι, κοιτάξαμε την πόλη απ' όπου είχαμε έρθει και ήταν τόσο μακρινή και τόσο ξένη.....Σαν Ιερουσαλήμ σε βράδυ Βαγιοκυριακής, όπου τα βάγια είναι προδομένα και η πόλη έχει ήδη προδώσει Αυτόν που τόσο την αγάπησε.
Αποστρέψαμε το βλέμμα και γυρίσαμε την πλάτη (θεληματικώς αλλά και υποχρεωτικώς -για να μπούμε στο αρχονταρίκι-).
Καφές ζεστός, λόγος ζεστός, κουλουράκι γλυκό, κουβέντες ηδύτητος, ευλογία, μοναχές με χαμόγελο να υπηρετούν, καλόγηροι της συνοδείας του γέροντα, ιερείς σεμνοί "πώς να φύγω; πού να πάω;" σκεφτόμουν. Εδώ όλα ήταν γαλήνια, λες και Κάποιος πέρασε, ευαρεστήθηκε και έμεινε....
Έφυγα όμως. Έπρεπε. 
Είπα σ' Αυτόν που είχε έρθει "έλα μαζί μου στην πόλη, να την κάνεις κι' εκείνη όμορφη. Έχουμε τόση ανάγκη την αισθητική της σταυρωμένης Σου Αγάπης". 
Έχω την αίσθηση πως δεν αρνήθηκε.
Αλλά πάλι μπορεί να είναι και ο εγωισμός μου που με κάνει να σκέφτομαι έτσι. Τί να πώ; 
Μήπως "Κύριε ελέησον" και τίποτε άλλο;

http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2014/02/blog-post_19.html