Τί φταίει τελικά;

Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης

Ἐνῶ ὅλα πᾶνε καλὰ στὴν ζωή μας, στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὲ τὸν Θεό, ἔρχεται μία μέρα ὅπου χάνουμε αὐτὴ τὴν χάρη, ξαφνικὰ ἢ σταδιακά.

Τὶς περισσότερες φορὲς δὲν καταλαβαίνουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς συμβαίνει. Ὅλα πήγαιναν τόσο καλά, καὶ τώρα εἶναι ὅλα τόσο ὀδυνηρά. Ἡ ἐπιθυμία νὰ προσευχηθεῖς μειώνεται, ἡ προσευχὴ γίνεται στεγνὴ καὶ κοπιώδης, ἡ πνευματικὴ προσοχὴ χαλαρώνει.

Οἱ σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους περιπλέκονται: τοὺς κρίνουμε καὶ τοὺς κατακρίνουμε ἀντὶ νὰ κοιτᾶμε τὰ δικά μας προσωπικὰ λάθη. Ἡ καρδιὰ μᾶς μένει κλειστή, σκληραίνει.

Ἡ ψυχὴ ταράζεται, σκοτεινιάζει, γίνεται λεία τῶν παθῶν καὶ τῶν λογισμῶν ποὺ τὴν περικυκλώνουν. Ἡ ὕπαρξη δὲν ἀναζητᾶ νὰ ἀνέλθει πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ βυθίζεται στὴν καθημερινότητα ἢ στὰ κοσμικὰ πάθη, περιορίζεται σὲ πράξεις ρουτίνας, μέσα στὶς ἀνάγκες καὶ τὶς καθημερινὲς ἔγνοιες. Ἡ ὑπομονὴ μᾶς ἀπέναντι στὶς ἀντιξοότητας καὶ στὸν πόνο ἀποδυναμώνεται.

Γιὰ ὅλη αὐτὴν τὴν κατάσταση λοιπόν, τῆς ἀπώλειας τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ὑπεύθυνοι εἴμαστε μόνο ἐμεῖς, ἡ λάθος ἀγάπη τοῦ ἐαυτοῦ μας. Ὅσο γιγαντώνεται μέσα μας τὸ ἐγὼ τόσο καταλαμβάνει τὸν χῶρο τῆς ὕπαρξής μας ποὺ δὲν μένει τελικὰ χῶρος γιὰ τὸν Θεό.

Ἔχουμε λοιπὸν εὐθύνη γιὰ τὴν ἀπώλεια αὐτῆς τῆς Χάριτος. Αὐτὴ ἡ εὐθύνη ἀπαιτεῖ ἐπαγρύπνηση, ἀπαιτεῖ προσοχή, ἀφοῦ ἀρκεῖ ἕνα τίποτα, μία μόνο σκέψη ματαιοδοξίας, γὶ νὰ ἐγκαταλειφθεῖ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Πνεύματος.

Ἡ ὑπερηφάνεια ἐνεδρεύει στὴν καρδιά μας, ἀκόμα κι ὅταν εἴμαστε ἐν μέσω πνευματικῶν προσπαθειῶν. Τελικὰ χαρακτηριστικό του ἐγὼ εἶναι ἡ ἱκανότητά του νὰ διαστρέφει τὰ πάντα σὲ ἀντικείμενα ἀτομικῆς χρήσης καὶ ὀφέλους.

Εἶναι πιθανὸν νὰ προσεύχεσαι, νὰ συμμετέχεις στὴ θεία λειτουργία, νὰ μελετᾶς τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ αὐτή σου ἡ συμπεριφορὰ νὰ προέρχεται εἴτε ἀπὸ μία προσπάθεια καλλωπισμοῦ τῆς «βιτρίνας» τοῦ ἐγώ σου μὲ ἔνδοξα ψιμύθια, εἴτε ἀπὸ τὴν προσπάθεια νὰ θέσεις ὑπὸ τὴν κατοχή σου τὸν Θεό! Σ’αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ζοῦμε μία ὁλοκληρωτικὴ πνευματικὴ ψευδαίσθηση.

Τὰ πάθη τῆς ὑπερηφάνειας καὶ οἱ ἁμαρτίες εἶναι ὅπως τὰ σύννεφα ποὺ κρύβουν τὸ φῶς τῆς Χάριτος καὶ τοῦ Θείου Ἐλέους. Ἀλλὰ πίσω ἀπὸ τὰ σύννεφα, ὁ ἥλιος δὲν λάμπει λιγότερο.

Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ χάνουμε τὸ κουράγιο μας καὶ νὰ μὴν ἐξασθενεῖ ποτὲ ὁ ἀγώνας μας γιὰ νὰ γευθοῦμε καὶ ἐμεῖς τὸ ἀνέσπερο Φῶς τῆς τρισηλίου Θεότητος

http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2014/01/blog-post_9653.html

Πηγή: Με παρρησία...