Προχθές έμαθα ότι ο γιος μου, απολύθηκε από τη δουλειά που είχε βρει το τελευταίο διάστημα για να συντηρείται, να βγάζει τα «στραβά έξοδα»…
Όχι λεφτά για να ζει. Ελάχιστα έπαιρνε, δουλεύοντας από ξημέρωμα μέχρι βράδυ. Η δουλειά σήμερα δεν είναι εύκολη… Όσο σκληρή κι απλήρωτη να είναι, δεν την χάνεις εύκολα. Έτσι είναι σήμερα… Αλλά την έχασε, τελικά… Έτσι είναι σήμερα, μας λένε οικυβερνώντες… Την έχασε μαζί με άλλους νέους που ένιωθαν «προνομιούχοι» επειδή μπορούσαν να παίρνουν 400 ευρώ, με 12-15 ώρες δουλειάς…
Ο γιος μου είναι 23 χρόνων. Θα έπρεπε να ονειρεύεται, να δουλεύει για το μέλλον του και να χαίρεται τη ζωή και τον έρωτα… Όμως είναι και πάλι άνεργος, μετά από ένα μικρό διάστημα στοιχειώδους και κακοπληρωμένης απασχόλησης…
Χθες όμως έμαθα ότι και η κόρη μου απολύθηκε. Είχε εργαστεί 15 μέρες, μετά από μεγάλο διάστημα ανεργίας… Απολύθηκε μαζί με άλλα 15 νέα παιδιά. Έκαναν τη δουλειά στο αφεντικό, και μετά δεν τα χρειάστηκε άλλο… Μην αποκτούν και δικαιώματα… Άλλα παιδιά με αγωνία περιμένουν στην είσοδο. Να εργαστούν άλλες 15 μέρες και μετά να κλειστούν και πάλι στην απογοήτευσή τους…
Δεν ήξερε πόσα λεφτά παίρνει, αφού δεν τα πήρε ποτέ. Ήξερε μόνο την υπόσχεση των 450 ευρώ. Και τη σωματική και πνευματική εξόντωση 15 νύχτες που έκανε βάρδια σε ένα εργοστάσιο περιφερειακά της Αθήνας…
Η κόρη μου είναι 26 ετών. Σπούδαζε και προσπαθούσε να δουλεύει. Θα έπρεπε να ονειρεύεται, να δουλεύει για το μέλλον της και να χαίρεται τη ζωή και τον έρωτα… Όμως είναι και πάλι άνεργη, μετά από μερικές μέρες εξοντωτικής και άγνωστο πόσο κακοπληρωμένης απασχόλησης…
Δεν είναι τα παιδιά μου η εξαίρεση. Είναι το συνηθισμένο στην Ελλάδα του μνημονίου… Έτσι είναι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι στην πατρίδα της Δημοκρατίας… Επειδή έτσι το αποφάσισαν οι αγορές, που είναι πάνω από τη Δημοκρατία και την Πατρίδα… Επειδή «έτσι είναι τα πράγματα», όπως μας λένε οι κυβερνώντες, εκείνοι που τα έκαναν έτσι τα πράγματα…
Δεν θα σας περιγράψω τη δική μου εργασία ή την ανεργία, ενός ανθρώπου που έχει πατήσει τα 50. Γιατί και να είχα εργασία και χρήματα να τα ζω, ένας νέος θέλει να είναι δημιουργικός και να διαμορφώνει ο ίδιος το μέλλον και τη ζωή του… Δεν μπορεί να εξαρτάται από τους γονείς του…
Κύριε Σαμαρά, μάθετε την περιπέτεια όχι των δικών μου παιδιών, αλλά των παιδιών της σημερινής Ελλάδας, για να την πείτε στη Μέρκελ… Σεις δεν την γνωρίζετε… Τα δικά σας παιδιά σίγουρα δεν έχουν αυτές τις εμπειρίες… Σεις αποφασίζετε για την καταστροφή του μέλλοντος των υπολοίπων παιδιών…
Κύριε Βενιζέλε, μάθετε ότι εκτός από τα παιδιά σας που χρυσοσπουδάζουν στην Αμερική, υπάρχουν και τα παιδιά της Ελλάδας που τους κόβετε την ελπίδα, επειδή έτσι σας διέταξαν οι αγορές…
Ας τα μάθει κι ο υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας, αυτός που μας είπε ότι λατρεύει το μνημόνιο. Και λατρεύει να μιλάει για χρήμα και αριθμούς… Πέρα από τους αριθμούς, υπάρχουν ανθρώπινες ζωές… Υπάρχουν παιδιά, υπάρχουν νέοι…
Ας τα μάθει κι ο «συνετός επαναστάτης» Κουβέλης, επειδή στήριξε τα πάντα, όσο κι αν σήμερα θέλει άλλα να λέει…
Ας τα μάθουν οι βουλευτές, που αποφασίζουν για το μέλλον των δικών μας ανθρώπων, όχι των δικών τους…
Αυτό το παρόν και το μέλλον ετοιμάζουν στα παιδιά μας. Κι εμείς, οι γονείς τους, αυτοί που αφήσαμε τα πράγματα να γίνουν έτσι και αφήνουμε σήμερα αυτούς που τα έκαναν έτσι να συνεχίζουν να καταστρέφουν τα παιδιά μας…
Πόσο ακόμη εμείς οι γονείς θα είμαστε ανάξιοι να υπερασπιστούμε τα παιδιά μας; Πόσο θα παραμένουμε αδύναμοι να απαντούμε στα αμείλικτα ΓΙΑΤΙ τους;
Ένας Ηρακλειώτης πατέρας
Read more: http://www.osiaefxi.com/2013/11/24.html#ixzz2lbCILuhv
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου