Είμαστε ακόμη ζωντανοί

Στο γραφείο, με τον Οκτώβρη να στοιχειοθετεί Φθινόπωρο έξω από το παράθυρό μου, με τις εξελίξεις να τρέχουν, τον κοσμάκη να ξαφνιάζεται τρομαγμένα και την ελπίδα να παλεύει να ζήσει στο βάθος του τρόμου, τις εξουσίες να αγωνίζονται για τους τρίζοντες θρόνους τους -εν μέσω μιας ξεφτίλας απολύτως αναγνωρίσιμης πλέον και από τους πιο αδαείς- και.. όλως αιφνιδίως και αναπάντεχα άκουσα κάποιον να παίζει φυσαρμόνικα!

Ναι, στον δρόμο απλώθηκαν οι ήχοι της παράταιροι -ως προς το γενικότερο κλίμα-, συμβατοί -ως προς την ανάγκη της τρυφεράδας μας-, ευλογημένοι -ως προετοιμασία για το χτύπημα της καμπάνας του εσπερινού-.
Σήκωσα το κεφάλι από τα χαρτιά μου και χαμογέλασα: Δεν ξέρω σε ποιόν ακριβώς, ούτε γιατί ακριβώς. Στο "περίπου" μπορώ να υποθέσω πως χαμογέλασα γιατί δεν γινόταν αλλιώς (ο ήχος της φυσαρμόνικας ξεσήκωσε τα λίγα χρωματιστά που απέμειναν στο μέσα μου).




Στο "περίπου" χαμογέλασα στις προοπτικές που δεν βλέπουν οι δυνατοί της ημέρας αλλά εγώ τις ψυχανεμίζομαι, όταν τις νύχτες διαβάζω για τον Ιωσήφ τον Ησυχαστή, όταν λέω "επί τη σημειώσει του Τιμίου Σταυρού αισχυνθήτωσαν πάσαι αι εναντίαι δυνάμεις" και ηρεμούν τα ασπροκέντια στο μαξιλάρι μου, όταν μιλώ του Αη Νεκταράκη μου και κείνος δεν λέει "όχι" αλλά απλώνει το πανωκαλύμαυχό του όπου του ζητήσω, όταν νυστάζω αλλά η Κυρά αγρυπνεί στα βράδια μου.
Στο "περίπου" χαμογέλασα που είμαστε ακόμη ζωντανοί στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα (το πιο σκληρό ροκ είναι να αγωνίζεσαι να πιστέψεις σ' Αυτόν που δεν είδες). Δεν έλεγε αυτό το τραγούδι η φυσαρμόνικα αλλά ναι, θα μας αντέξει η σκηνή και θα φανεί στο χειροκρότημα του Θεού και των αγγέλων, γιατί Εκείνος ξέρει πόσο πολύ ματώνουμε, πόσο πολύ κλαίμε, πόσο πολύ ελπίζουμε: Μόνο σ' Αυτόν!
Τελικά νομίζω, πως γιαυτό ακριβώς πέρασε απόψε η φυσαρμόνικα....Γιαυτό και γι' Αυτόν!