Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης
Τη στιγμή που η Ελλάδα συνταράσσεται από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις εκτεταμένες -πλην όμως σπασμωδικές- ενέργειες δικαστικών και διωκτικών αρχών εναντίον της Χρυσής Αυγής και των μηχανισμών της, κρίνουμε ότι θα ήταν σκόπιμη έως και επιβεβλημένη μια ανασκόπηση του ζητήματος της επενδεδυμένης με πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά βίας, που αποτελεί μια από τις κυριότερες πηγές των προβλημάτων της σύγχρονης Ελλάδας.
Τέτοια ζητήματα απασχόλησαν τη χώρα μας και σε άλλες ιστορικές περιόδους, όμως ο γενετικός κώδικας της λεγόμενης πολιτικής βίας από το 1974 και εντεύθεν κρύβεται στα γεγονότα της ταραγμένης περιόδου της Κατοχής, της Αντίστασης και του Εμφυλίου, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε το ελληνικό κράτος κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο την απόπειρα γεωπολιτικού αναπροσανατολισμού της χώρας, από δυνάμεις που προσπάθησαν να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά την Εθνική Αντίσταση στα χρόνια της Κατοχής.
Οι δεκάδες χιλιάδες των θυμάτων του Εμφυλίου και από τις δυο πλευρές, που είχαν δημιουργήσει ένα βαθύτατο ρήγμα στην ελληνική κοινωνία, σε συνδυασμό με τις διώξεις και τον αποκλεισμό από τη συμμετοχή στο κράτος και τη διαχείριση της εξουσίας μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, ήταν θαυμάσιο εργαλείο στα χέρια των εξωτερικών δυνάμεων, που ήθελαν τη χειραγώγηση της χώρας, οι οποίες άσκησαν την επιρροή τους για τους δικούς στους σκοπούς στις κυβερνήσεις της μεταπολεμικής περιόδου.
Ανάλογου χαρακτήρα προβλήματα που βίωσε η ελληνική κοινωνία την περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας δημιούργησαν ένα εκρηκτικό πεδίο, το οποίο δεν επέτρεπε την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας ακόμα και μετά τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ.
Οι πολιτικές διώξεις, οι αποκλεισμοί, η εκδικητική διαχείριση της εξουσίας απέναντι σε ένα σημαντικό κομμάτι των Ελλήνων πολιτών, ο βιασμός της δημοκρατίας επί επτά συνεχή χρόνια δημιούργησαν «μαύρες τρύπες» σε διάφορα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες διψούσαν για βία. Η ανισορροπία και η βία που ασκήθηκε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από το κράτος και από τους συνοδοιπόρους του σε μεγάλη μερίδα των Ελλήνων είχε την προδιάθεση να γεννήσει βία.
Κάπως έτσι, και κάτω από αυτές τις συνθήκες, άρχισε να γεννάται και να ανελίσσεται ο γενετικός κώδικας της πολιτικής βίας στην Ελλάδα μετά το 1974, η οποία έχει σταθερά αριστερά χαρακτηριστικά, με το κράτος και τα υπολείμματα των παρακρατικών μηχανισμών, που επανδρώνονταν από στελέχη της Δεξιάς, τις περισσότερες φορές να απαντούν αντανακλαστικά στην αριστερή βία, ιδιαίτερα όταν αυτή αποκτούσε ιδιαίτερα ενοχλητικά χαρακτηριστικά.
Η πολιτική βία είχε διάφορες εκφάνσεις και μορφές, αρχίζοντας από τις δυναμικές κινητοποιήσεις εργατών και επαγγελματιών διαδηλωτών, τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και σχολείων και τους προπηλακισμούς ατόμων και ομάδων που είχαν άλλη άποψη ή εξυπηρετούσαν άλλους σκοπούς και φτάνοντας μέχρι τις μολότοφ, τις ένοπλες ληστείες, τα καλάσνικοφ και τα σαρανταπεντάρια, που «απέδιδαν επαναστατική Δικαιοσύνη» επί τη βάσει αποφάσεων κλειστών τρομοκρατικών ομάδων, που είχαν ενοποιήσει τις τρεις εξουσίες, δικάζοντας, καταδικάζοντας και εκτελώντας ανθρώπους, εξυπηρετώντας διάφορους αριστερούς και «επαναστατικούς» σκοπούς.
Σε όλα αυτά, οι δράστες-εραστές της πολιτικής βίας είχαν ως υποστηρικτές στρατιές διανοουμένων και δημοσιογράφων, που έβρισκαν πάντα το κατάλληλο ιδεολογικό περιτύλιγμα για να παρουσιάσουν τις καταλήψεις, τις καταστροφές, τις μολότοφ, τις ληστείες και τις δολοφονίες, δηλαδή τον εξ αριστερών βιασμό της δημοκρατίας, ως πράξεις που είχαν χαρακτηριστικά κοινωνικών αγώνων, χαρακτηρίζοντας τις καταλήψεις σχολείων, στις οποίες έγινε γνωστός ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλά δυναμικούς αλλά και δημοκρατικούς (sic) αγώνες, τις ένοπλες ληστείες απαλλοτριώσεις και τις δολοφονίες... απονομή Δικαιοσύνης! Τη δε παράταξη που ήταν φιλικά προσκείμενη σ’ αυτόν τον βιασμό, προοδευτική και δημοκρατική!!!
Η κατάσταση αυτή έλαβε τεράστιες διαστάσεις μετά το 1981, όταν οι κυβερνήσεις της «Αλλαγής» όχι μόνο γκρέμισαν το κράτος της Δεξιάς, χωρίς όμως να φροντίσουν να χτίσουν ένα σύγχρονο και δημοκρατικό κράτος, αλλά το στελέχωσαν, εκτός των άλλων, με άτομα που προέρχονταν ή ανήκαν στις «μαύρες τρύπες» που προαναφέραμε. Ετσι, το κράτος της Δεξιάς, που στιγμάτιζε, μεροληπτούσε και απέκλειε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας από τη διαχείριση της εξουσίας, αντικαταστάθηκε από το κράτος των φρουρών της «Αλλαγής», των πρασινοφρουρών, ένα κράτος και ένα σύστημα που στηρίχτηκε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, που όλοι μαζί θεώρησαν ότι ήλθε η ώρα της δικαίωσης και κάποιοι της εκδίκησης!
Ολα τα παραδείγματα και εκφάνσεις της πολιτικής βίας τα είδαμε να εκτυλίσσονται ως επεισόδια σε ένα σίριαλ, που παίχτηκε την περίοδο των κυβερνήσεων Μητσοτάκη, οπότε δεν υπήρχε μέρα να μη γευτεί η ελληνική κοινωνία κάποια από τις μορφές της «προοδευτικής» πολιτικής βίας.
Το τι επακολούθησε και πώς φτάσαμε στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής θα εξετάσουμε στο άρθρο μας της Κυριακής.
* Δεν συμφωνούμε με τον όρο «πολιτική βία», γιατί θεωρούμε την πολιτική, ως έννοια και ως πράξη, ιερή και ασύμβατη με τη βία, όμως τον χρησιμοποιούμε εξ ανάγκης σ' αυτό το άρθρο.
Ο γενετικός κώδικας της πολιτικής βίας στην Ελλάδα (2ο μέρος)
Στο άρθρο μας της Παρασκευής, αναλύσαμε το φαινόμενο της πολιτικής βίας στη χώρα μας από το 1974 μέχρι τη λήξη της περιόδου των κυβερνήσεων Μητσοτάκη.
Τη δεκαετία του 1990 και μέχρι τη σύλληψη των μελών της «17 Νοέμβρη», το καλοκαίρι του 2002, η πολιτική βία σε όλες τις εκφάνσεις της, από καταλήψεις σχολείων και δημοσίων κτιρίων μέχρι καταστροφές περιουσιών, πυρπολήσεις καταστημάτων και δολοφονίες στο όνομα των «λαϊκών αγώνων», συνεχίστηκε στα ίδια πλαίσια και με ίδια χαρακτηριστικά και πάντα με το ίδιο αριστερό πρόσημο.
Την περίοδο που ακολούθησε την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη», οι δυνάμεις που είναι ιδεολογικά εγκλωβισμένες σε μεθόδους ανατρεπτικής και βίαιης δράσης, συνέχισαν να δρουν στην κοινωνία, βρίσκοντας σταδιακά -και σε βαθμό που τα λεγόμενα συστημικά κόμματα και πολιτικές δυνάμεις, με την αδυναμία τους να διαχειριστούν την τύχη της χώρας, τους έδιναν χώρο- το κατάλληλο κλίμα για να αποκτήσουν μαζικότητα και να εμφανιστούν με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός, ως ένα κίνημα αντάρτικου πόλης.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου βρήκε έτοιμο έναν πολυάριθμο και στην κυριολεξία καλά εκπαιδευμένο στρατό ανταρτών πόλης, οι οποίοι, το Δεκέμβρη του 2008, λες και τους συντόνιζε ένα επιτελικό κέντρο (!), έδρασαν ταυτόχρονα και συντονισμένα σε δεκάδες ελληνικές πόλεις, την ώρα που οι «σύντροφοί» τους έκαιγαν και λεηλατούσαν την Αθήνα, χρησιμοποιώντας ως ασφαλές ορμητήριο το μπλοκ γνωστού κοινοβουλευτικού κόμματος, που έκανε πορεία διαμαρτυρίας από το Σύνταγμα μέχρι το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Σε όλο το μήκος αυτής της διαδρομής καταστράφηκαν, πυρπολήθηκαν και λεηλατήθηκαν εκατοντάδες καταστήματα ιδιωτών, ως απαραίτητο στάδιο που θα διευκόλυνε την "εξέγερση" μέσω της κατατρομοκράτησης της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή, ένα άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα που επίσης συμμετείχε στην πορεία και ακριβώς επειδή δεν είχε ως στόχο την εξέγερση, περιφρουρούσε το μπλοκ του από τους «αντάρτες πόλης», φρόντισε να βιντεοσκοπήσει την εμπλοκή του άλλου κοινοβουλευτικού κόμματος στην καταστροφή της Αθήνας, δηλώνοντας δημοσίως ότι έχει στα χέρια του στοιχεία για το έγκλημα!
Το αντάρτικο πόλης συνεχίστηκε, με το κράτος να αδυνατεί να ελέγξει το φαινόμενο, την πόλη της Αθήνας παραδομένη κυριολεκτικά στα χέρια των «ανταρτών» περισσότερες από εκατό ημέρες το χρόνο, και τις πανταχόθεν βαλλόμενες και καθυβριζόμενες από τον αυτοαποκαλούμενο «προοδευτικό χώρο» δυνάμεις ασφαλείας να αδυνατούν να θέσουν υπό έλεγχο το φαινόμενο.
Η εμφάνιση της οικονομικής κρίσης και η υπογραφή του μνημονίου όργωσαν και λίπαναν το χωράφι της πολιτικής βίας, με τους θιασώτες της να ξεφυτρώνουν πλέον παντού, και να δημιουργούν ένα μαζικό πλέον κίνημα, που κανείς δεν γνωρίζει ποια θα ήταν η πορεία του -αφού είχε την αμέριστη συμπαράσταση και υποστήριξη ενός κοινοβουλευτικού κόμματος-, αν δεν συνέβαινε και πάλι ένα γεγονός, που δημιούργησε ρήξη στα βασικά του στελέχη.
Η πυρπόληση της Μαρφίν και η δολοφονία τριών ανθρώπων και ενός αγέννητου πλάσματος, έκοψε μέρος της δυναμικής και σημειώθηκαν αποχωρήσεις από το μέτωπο, αφού, με βάση κείμενα που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο, οι μεν κατηγορούσαν τους δε για πρακτικές ανάλογες αυτών των ΜΑΤ!
Παρά τις αποχωρήσεις και τη διάσπαση, το αντάρτικο πόλης συνεχίστηκε, αφού οι επιπτώσεις του μνημονίου και η στάση μέρους του πολιτικού συστήματος ωθούσαν όλο και περισσότερα μέλη της κοινωνίας σε ακραίες συμπεριφορές.
Μόνο που τώρα δεν υπήρχε μόνο το ένα άκρο. Σταδιακά, με την εκφορά του αντιμνημονιακού και καταγγελτικού λόγου και την ανάδειξη των ευθυνών των λεγόμενων συστημικών κομμάτων, η Χρυσή Αυγή, με τον άκρως ριζοσπαστικό της ρόλο και πρακτικές, αποτέλεσε μια λύση, έναν ...προορισμό για εκείνους τους Έλληνες που ήθελαν να εκφράσουν την οργή και την αντίδρασή τους στις ακολουθούμενες μνημονιακές πολιτικές, αλλά και για τους κινδύνους δημογραφικής αλλοίωσης του έθνους από τις ανεξέλεγκτες ροές των λαθρομεταναστών, που το κράτος αδυνατούσε να ελέγξει!
Τη συσπείρωση πολιτών γύρω από τη Χρυσή Αυγή ενίσχυσαν και ανόητες αντεθνικές και ανθελληνικές κορώνες διαφόρων εγκάθετων, που δρουν μέσα στο σύστημα ως παράφρων μεταβλητή και όχι μόνον.
Να σημειώσουμε ότι ένας από τους παράγοντες που ενίσχυσε τη θρασύτητα της Χρυσής Αυγής, είναι οι δεσμοί που αναπτύχθηκαν με μέλη των σωμάτων ασφαλείας, στη διάρκεια της πολύχρονης στοχοποίησής τους από τους «αντάρτες πόλης» και τους συνοδοιπόρους τους μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Για όσους θεωρούν υπερβολή το χαρακτηρισμό «συνοδοιπόροι», ας ανασύρουν από τη μνήμη τους τις στρατιές δικηγόρων του συγκεκριμένου κόμματος, που δημιουργούσαν νομική ασπίδα στα «παιδιά» που συνελάμβαναν οι «κακοί μπάτσοι», μετά από κάθε καταστροφή της Αθήνας και της Δημοκρατίας μας.
Να υπογραμμίσουμε ότι από τότε που άρχισε να διογκώνεται η δύναμη της Χρυσής Αυγής, τα μέλη της ήταν στην ουσία συμπολεμιστές με τους αστυνομικούς, στον αγώνα που έκαναν για να αντιμετωπίσουν τον πόλεμο που είχαν κηρύξει οι "αντάρτες πόλης" στο κράτος και στην κοινωνία, που αρνούνταν να συνταχθεί μαζί τους, για να επιτευχθεί η ανατροπή και η εξέγερση, για την οποία πολεμούσαν τόσα χρόνια!
Έτσι απλά, με τους "αντάρτες πόλης" και τους συνοδοιπόρους τους στο Κοινοβούλιο από τη μια πλευρά και το συντεταγμένο στρατό της Χρυσής Αυγής από την άλλη, η Ελλάδα πήγαινε βήμα προς βήμα στον γκρεμό ενός νέου εμφύλιου σπαραγμού!
Όσο για τις άναρθρες κραυγές που εξανίστανται όταν εμφανίζεται ως μέσον ανάλυσης και προβληματισμού η θεωρία των δυο άκρων, και τους δημοσιογράφους ορφανά του Στάλιν και του σοσιαλιστικού παραδείσου, που ενοχλούνται από αυτήν, πρόκειται για αντιδράσεις απολύτως κατανοητές κι εξηγήσιμες, αφού η ενοχή στις πλείστες των περιπτώσεων, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για αμετανόητους, δεν επιτρέπει την ψύχραιμη και δημιουργική ανάλυση και σκέψη!
Όσον αφορά τα τελευταία γεγονότα, έπρεπε να έλθει ένα άλλο γεγονός, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, για να κινητοποιήσει την κυβέρνηση και το κράτος, για να αντιμετωπίσουν ένα φαινόμενο που δημιούργησαν συγκεκριμένες πρακτικές των αριστερών κομμάτων και δυνάμεων από τη μια πλευρά και αδυναμίες του κράτους και των κυβερνήσεων από την άλλη.
Ας ελπίσουμε κυρίως οι Έλληνες πολίτες να αναλύσουν σε βάθος τις αιτίες που γέννησαν το φαινόμενο, για να μην ζήσουμε και πάλι τα ίδια μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και να διατηρήσουμε ό,τι έχει απομείνει όρθιο σ’ αυτήν τη χώρα.
Read more: http://www.osiaefxi.com/2013/09/1-2.html#ixzz2gJSi9Hnm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου