«Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβήρων κανένας μοναχός. Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανάσταση. Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός,
και αυτός ό καημένος σκούπιζε και έλεγε: «Παναγία μου, τι θα γίνει μ' αυτήν την κατάσταση;». Μία φορά πού προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει μία γυναίκα ήταν ή Παναγία πού έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε. Τού παίρνει την σκούπα από το χέρι και τού λέει: «Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά εγώ θα σκουπίσω». Και άρχισε να σκουπίζει. Ύστερα εξαφανίσθηκε μέσα στο Ιερό. Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε ή Παναγία.»
Όλο το κείμενο :
Ο Θεός θα δώσει τη λύση - όχι εμείς!
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο αγώνας σταματάει ποτέ.
Δεν ξέρω εάν θα ήταν απρέπεια και ανίερο - ο Θεός να με συγχωρέσει -, εάν κάποια στιγμή είχαμε σε εικόνα και την Παναγία την ...Καθαρίστρια...
Υ.Σ.
Σε αναζήτηση της εικόνας που θα συνόδευε το κείμενο έπεσα στο εξής κείμενο :
Μένει να γίνει η εικόνα;
Σωστό θα ήταν κάποιος να ζωγράφιζε την Παναγία στρατηλάτη, όπως δηλαδή είναι, στρατηγός των ανωτέρων δυνάμεων όπως πολλάκις εμφανίστηκε στα πεδία των μαχών αγέρωχη και συνάμα τρυφερή, αποφασιστική και συνάμα παρηγορητική, αυστηρή και συνάμα επαινετική. Αυτή η εικόνα της Παναγίας λείπει τελικά.
ΑπάντησηΔιαγραφή