Η αναζήτηση της Χριστιανικής Ορθόδοξης Οδού από έναν αμαρτωλό.

Η αναζήτηση της Χριστιανικής Ορθόδοξης Οδού από έναν αμαρτωλό.
Έλεγε ο παπά-Τύχων: Πάντοτε να κάνεις ευχή πριν αρχίσεις κάθε εργασία, πνευματική ή χειρονακτική.
Να λες «Θεέ μου, δώσε μου δύναμη και φώτιση» και κατόπιν να αρχίζεις την δουλεία σου.
Και στο τέλος «δόξα τον Θεό»...
Θεέ μου λοιπόν, ήρθε η ώρα, δώσε μου δύναμη και φώτιση, να βρω το δρόμο της επιστροφής μου σε Σένα και κάνε με, να γράψω τους καλούς λογισμούς μου, ώστε να τους μελετώ, ξανά και ξανά, όποτε χάνω τον δρόμο μου, μαζί με τις Γραφές σου και την προσευχή μου σε Σένα Κύριε.

Οι σκέψεις μου τρέχουν, πιο γρήγορα και από την καταγραφή των γραμμάτων τους... νιώθω να βάλλομαι, υπάρχει τόση αταξία μέσα μου!

...Υπάρχει άραγε Θεός;
Θεέ μου πόσο αμαρτωλός είμαι;
Είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντήσω στον εαυτό μου και να προχωρήσω.
Λέω ότι δεν είμαι Άθεος και μέσα μου οι αμφιβολίες είναι πολύ περισσότερες… και από τους κόκκους της άμμου.
Αντί να δω γύρω την Πλάση Σου, ψάχνω έγγραφα, ντοκουμέντα, αποδείξεις… ως σύγχρονος άπιστος Θωμάς, που με τίποτε, μα με τίποτε, δεν μπορεί να συγκριθώ μαζί Του! Μένω άπιστος, μένω δίχως απαντήσεις, να βολεύομαι να μην κοιτώ ψηλά στον ουρανό, γιατί ζαλίζομαι από τα ύψη Σου… Σαν φοβητσιάρης που ανεβαίνει ψηλά και δεν κοιτά ούτε κάτω, μάρμαρο γίνονται σώμα και σκέψεις και περιμένω βοήθεια, καρφωμένος στην ίδια θέση!

Ένας τυφλός αναρωτιέται ομοίως, αν υπάρχει το φως, που βλέπουμε όλοι μας, να είναι διάχυτο.
Δεν το βλέπει, ενώ όλοι το βλέπουν και άλλοι τυφλώνονται από αυτό...
Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα, που προσπαθώ να γενικεύσω την αδυναμία μου, σε όλο τον κόσμο γύρω μου.
Δεν υπάρχει Φως! Με ακούτε; Εγώ δεν βλέπω κανένα Φως!
Μα, άραγε υπάρχει Φως;

Ξύπνα! Ο Θεός υπάρχει, όπως το φως και όλα όσα γύρω μας υπάρχουν!!!
Εγώ, δεν έχω τις αισθήσεις ή τα αισθητήρια όργανα, να αντιληφθώ τον πραγματικό κόσμο που με περιβάλει.
Ίσως είχα αισθητήρια όργανα και τα έχασα ή έχω και δεν τα χρησιμοποιώ ή δεν ξέρω να τα χρησιμοποιήσω...

Ο άνθρωπος έχει φτιάξει δικά του όργανα και έχει ανακαλύψει νέα πράγματα να τον περιβάλλουν, ενώ πριν τα αγνοούσε!
Με τις επιστήμες του, ο άνθρωπος έφτασε στο σημείο, να μάθει, να δει, να ακούσει νέα πράγματα, που δεν μπορούσε να φανταστεί παλιότερα.

Για την ακριβέστερη ανάλυση της ύλης αναπτύχθηκαν κατάλληλα οπτικά συστήματα, οι φασματογράφοι (ή φασματοσκόπια απορρόφησης), που μπορούν να κάνουν αυτόματα, γρήγορα και αξιόπιστα ανάλυση του φάσματος του φωτός, αφού αλληλεπιδράσει με την ύλη. Μετρώντας την απορρόφηση μιας δέσμης φωτός συγκεκριμένου μήκους κύματος από ένα δείγμα και κατασκευάζοντας την καμπύλη απορρόφησης-συγκέντρωσης, μπορώ να βγάλω χρήσιμα συμπεράσματα για το είδος, τη δομή και τη συγκέντρωση μιας ουσίας, που περιέχεται στο δείγμα ή σε ένα μακρινό αστέρι.
Δεν χρειάζεται να επισκεφθώ έναν πλανήτη, για να δω από τι αποτελείται το χώμα του, μου αρκεί το φως του. Άρα αυτό το αισθητήριο όργανο που έφτιαξε ο άνθρωπος και η διαδικασία που επινοήθηκε, έδωσαν νέες δυνατότητες, που δεν φανταζόταν ο άνθρωπος στο παρελθόν!

Μου έλεγαν στο σχολείο ότι «Φως» ονομάζεται η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που ανιχνεύεται από το ανθρώπινο μάτι (οφθαλμό) και που εκλαμβάνεται ως αίσθηση (αντίληψη) αυτής . Συνεπώς είναι το αίτιο της όρασης, έλεγε το βιβλίο μου...
Όμως η αντίληψη αυτή του "ορατού" φωτός αποτελεί τμήμα(!) μίας ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Καλύπτει ένα εύρος μηκών κύματος που «μεταφράζονται», από το μάτι, στα χρώματα του φωτεινού φάσματος (δηλαδή στα χρώματα του ουράνιου τόξου), που όμως δεν βλέπω, την ημέρα, στον ήλιο ή στο φως του δωματίου μου!

Και όμως δεν είμαι «τυφλός», δεν είμαι «άθεος»... έχω μάτια, βλέπω το λευκό ή κίτρινο χρώμα του ήλιου, της ημέρας... αλλά δεν βλέπω το μπλε, το κόκκινο και τόσα άλλα χρώματα, που μπορεί να αναλύσει ένα απλό πρίσμα...
Ευτυχώς, έχω ένα κομμάτι γυαλί και με αυτό μπορώ να αναλύσω τώρα τα χρώματα, που απαρτίζουν το λευκό χρώμα και είναι τόσο απλό και υπέροχο!

Ευτυχώς έχω και το μικροσκόπιο, το όργανο που επιτρέπει την παρατήρηση μικροσκοπικών αντικειμένων, όπως τα μικρόβια που ζουν και χαίρονται σε βάρος μου, τα μόρια και τα άτομα της ύλης μου, που δεν ήξερα πριν καν την ύπαρξή τους.

Ευτυχώς έχω και τις ακτίνες Χ και μπορώ να δω και να φωτογραφίσω, τα εσωτερικά μου όργανα και τυχόν παθήσεις τους, πριν καν έρθει και με ενημερώσει ο πόνος τους…

Πόσα δεν μπορώ άραγε ακόμη να αντιληφθώ;
Τι πάθηση άραγε να έχω, που δεν βλέπει η σημερινή επιστήμη και που ίσως θα μπορούσα να δω με άλλον τρόπο στο μέλλον;

Τι χρειάζεται να κάνω, για να δω τι αληθινά υπάρχει ή συμβαίνει γύρω μου;
Ποιος θα με βοηθήσει εδώ στην Γη ή στον Ουρανό μου, Σύμβουλος ορατός ή αόρατος;
Τι χρειάζεται να κάνω για να δω, τι/ποιος αληθινά βρίσκεται γύρω μου, με βοηθά ή ζει σε βάρος μου;
Υπάρχει Άλλος Κόσμος εκτός τον δικό μου, που είναι πιο μεγάλος;
Μήπως ακόμη είμαι «βρέφος», ένα «νήπιο» που ακόμη δεν γεννήθηκε, δεν μεταλλάχτηκε από κάμπια σε πεταλούδα ή το αντίθετο μου συμβαίνει;

Είχε πει κάποτε ο Γέροντας Εφραίμ, της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, στο Σεράι των Καρυών... «…..Δεν έχει καμιά σχέση με την γη η ομορφιά του άλλου κόσμου…Όταν βγούμε από την κοιλιά της μητέρας μας, δεν θέλουμε να ξαναμπούμε με τίποτα… γιατί εκεί είναι σκοτεινά και στενά και ο κόσμος είναι ευρύχωρος… Έτσι και αυτό το απέραντο σύμπαν, η γη θα μας φαίνεται ένα τίποτα! Ο εκεί κόσμος όμως, θα μας φαίνεται ευρύχωρος και φωτεινός… όχι σκοτεινός όπως εδώ. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός μας με το: «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν…» Θα έπρεπε να πει με την δική μου λογική, μεταβέβηκε εκ της ζωής, εις την αιώνιον ζωή …Κύριε εκ του Θανάτου; Εκ του Θανάτου! Από ένα τόσο μικρό, σε ένα τόσο άπειρο!»

Μήπως οι 9 μήνες ζωής μου… ήταν οι μήνες της σωματικής μου μόνο ολοκλήρωσης;
Μήπως τα χρόνια μου, που ζω, αν άραγε ζω πραγματικά… είναι χρόνια της πνευματικής μου τώρα ολοκλήρωσης;

Ένας υπέροχος κόσμος απλώνεται μπροστά στα μάτια της ψυχής μου!
Ένα μωρό σε εμβρυική κατάσταση, βρίσκεται μέσα στην μήτρα της μητέρας του. Αφουγκράζεται τα συναισθήματά της, ακούει την καρδιά της και τρέφεται από αυτήν. Η μητέρα, με τους υπέρηχους, κατάφερε να παρακολουθεί την σωματική του ανάπτυξη, ενώ το έμβρυο-μωρό της αδυνατεί ακόμη, να δει την μορφή, της αγαπημένης του ζωοδότης μάνας.
Σαν η σωματική ολοκλήρωση του εμβρύου παρέλθει, το έμβρυο από υγρό αμνιακού σάκου, θα αναπνεύσει αέρα και θα εξέλθει του κόσμου του, σε έναν άλλον πιο ευρύχωρο κόσμο, όπου θα μπορεί να δει και να αγκαλιάσει την μητέρα του, για πρώτη του φορά! Κόβεται ο ομφάλιος λώρος, βγαίνει ο προστατευτικός υμένας από πάνω του και αποκτά την δική του ανεξαρτησία!
Φοβερή η μετάβαση αυτή για το έμβρυο, που νομίζει πως η ζωή του τελειώνει και διαπιστώνει πως μόλις τώρα αρχίζει! Μία ζωή, πολλαπλάσια των 9 μηνών, που βίωσε!
Ο άνθρωπος, στην Γη ελεύθερος, μέσα από τις Αλήθειες του Ευαγγελίου μας, διαπιστώνει πως είναι ακόμη ένα πνευματικό έμβρυο, σε μήτρα Θεϊκή, που παρακολουθείται, τώρα από Αγγέλους και Ψυχές, από τον Ζωοδότη Δημιουργό του. Δεν μπορεί να αγκαλιάσει τον Κύριο, αλλά να τον αισθανθεί! Ακούει, βλέπει, γεύεται το Σώμα και το Αίμα Του, μέσω των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, ενώ δεν μπορεί, δεν είναι ακόμη έτοιμος να Τον δει!
Ως Ορθόδοξος Χριστιανός ξέρω ή ελπίζω, με την πνευματική μου ολοκλήρωση, να εξέλθω του επίγειου και στενάχωρου κόσμου, σε έναν πιο ευρύχωρο, μέσω του Θανάτου του σώματός μου. Ο Ουράνιος Κόσμος των Πνευμάτων, το Βασίλειο του Θεού, περιμένει τις ψυχές που θα απαλλαχτούν από τα σώματά τους, που έχουν ήδη απαλλαχτεί από τους ομφάλιους λώρους της Αμαρτίας και έχουν ολοκληρωθεί πνευματικά.
Ή είμαι μία κάμπια, που θα προσπαθήσω να απαλλαχτώ από το στενάχωρο κουκούλι μου και να γίνω πεταλούδα, να πετάξω… Ή είμαι ένα φίδι, που έρπεται, τρίβεται στο χώμα, να απαλλαχτεί από τον παλιό του εαυτό και πάλι φίδι γίνεται!
Η πολλαπλάσιας διάρκειας, Αιώνια Ζωή, σε έναν Υπέροχο Κόσμο με περιμένει!
Ο Κόσμος που θα συναντήσω τον Ζωοδότη Κύριο και θα μπορέσω να βρεθώ στην αγκαλιά Του, είναι η μόνη μου επιλογή και πρέπει να ακούσω όσους το κατάφεραν αυτό!

Μακάριοι όσοι νωρίτερα ολοκληρώνονται, ωσάν πρόωρα πνευματικά μωρά και εξέρχονται του κόσμου τούτου!!! Και αυτοί είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και οι Προφήτες, ωσάν τον Προφήτη Ηλία, που με το σώμα του, πήγε στους Ουρανούς!
Ο απόστολος Παύλος αναφέρει, ότι ο Προφήτης Ηλίας δεν ανελήφθη όπως ο Κύριος, εις τον ουρανό, αλλά άφησε ο Θεός να φανεί, ότι ανελήφθη και ζει κάτω εις την γη, με το φθαρτό του σώμα, χιλιάδες χρόνια τώρα.

Αναφορές στον προφήτη Ηλία εμπεριέχονται και στο Κοράνι!
Πόση Αλήθεια είναι μοιρασμένη σε ολόκληρο τον κόσμο και πόσο, ο πλανεμένος κόσμος μας, την παρερμηνεύει...!

Ας αναφέρουμε ένα κάπως σχετικό παράδειγμα από τα ανθρώπινα, λένε Πατέρες της Εκκλησίας μας: Αν πιάσουμε ένα ηλεκτρικό καλώδιο γυμνό, θα πεθάνουμε. Όταν όμως ενώσουμε μία λάμπα στο καλώδιο, φωτιζόμαστε. Την ενέργεια του ηλεκτρικού ρεύματος την βλέπουμε, την χαιρόμαστε, μας βοηθεί. Την ουσία του δεν μπορούμε να την πιάσουμε. Κάτι παρόμοιο, ας μας επιτραπεί να πούμε, συμβαίνει και με την άκτιστο ενέργεια του Θεού!

Τα στάδια της ανθρώπινης ολοκλήρωσης είναι, από όσα έχω μελετήσει και όπως ο φτωχός μου λογισμός ορίζει:
Η εμβρυακή κατάσταση, η σωματική ολοκλήρωση του ανθρώπου, η πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου, η Φώτιση του Ανθρώπου, η θέωση του Ανθρώπου...
Η τελευταία κατάσταση της ολοκλήρωσης του ανθρώπου είναι και εκείνη, στην οποία περιήλθαν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, που σαν ήσαν αμόρφωτοι και ηλικιωμένοι γέροντες, απόκτησαν γνώση για τα δρώμενα και τα μελλούμενα και άφθαρτη νιότη!
Στην Ορθόδοξο Εκκλησία του Χριστού μπορεί ο άνθρωπος να πετύχει την θέωση, επειδή η Χάρις του Θεού, σύμφωνα με την διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, είναι άκτιστος. Ο Θεός δεν είναι μόνο ουσία, όπως νομίζουν οι Δυτικοί, αλλά είναι και ενέργεια. Εάν ο Θεός ήταν μόνο ουσία, δεν θα μπορούσαμε να ενωθούμε, να κοινωνήσουμε μαζί Του, διότι η ουσία του Θεού είναι φοβερή και απρόσιτη στον άνθρωπο, κατά το «ου γαρ μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπόν μου και ζήσεται» (Εξ. λγ', 20).

Τι ξεκάθαροι λογισμοί έρχονται τώρα στο μυαλό μου!
Ω! Πόσο θα ήθελα να τους φθάσω!!!
Πόσο δρόμο, αγώνα έχω μπροστά μου!
Πόσα πράγματα δεν ήξερα και πόσος χρόνος πήγε χαμένος!
Τι ομφάλιους λώρους πρέπει να κόψω…

Ο Θεός επιτρέπει σε Άγιους Ανθρώπους μέσω οραμάτων Τους, μελετώντας τα, να μου αποκαλύπτεται η Πραγματική Ζωή που με περιμένει, αλλά και τι πραγματικά υπάρχει δίπλα μου, τώρα όσο ζω... Άγγελοι λαμβάνουν εντολές Θεού και παρουσιάζονται στον αντιληπτό κόσμο των αισθήσεών μας, σε Άγιους ανθρώπους και υποδηλώνουν μεταξύ άλλων, την ύπαρξη του Άκτιστου Θεού και του Ουράνιου Βασιλείου Του, ταυτόχρονα με του δικού μας!

Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν από τον υλικό κόσμο, αφού στο βιβλίο της Π.Δ. «Ιώβ», παρουσιάζεται ο Θεός να μιλά και να ομολογεί, ότι μόλις δημιούργησε τα άστρα, όλοι οι άγγελοι τον ύμνησαν με δοξολογίες.

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός προσπαθώντας να δώσει έναν ορισμό περί των αγγέλων, λέγει ότι είναι φύσεις νοερές, αεικίνητες, αυτεξούσιες, ασώματες. Υπηρετούν το θεό και είναι κατά χάριν αθάνατες. Η φύση των αγγέλων είναι πνευματική, δεν χρειάζονται και γι’ αυτό δεν έχουν σώμα, είναι πνεύματα αόρατα, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως «ορατών τε πάντων και αοράτων».
Μπορούν όμως κατά θεία παραχώρηση, να εμφανίζονται στους ανθρώπους με κάποιο σώμα, προκειμένου να επιτελέσουν την αποστολή τους. Επειδή όμως, απολύτως άϋλος και ασώματος νοείται μόνο ο θεός, γι’ αυτό το αγγελικό σώμα νοείται ως αιθέριο, πυροειδές, ταχύτατο και πολύ λεπτότερο από τη γνωστή μας ύλη. Είναι καθαρά και τέλεια πνεύματα. Δεν τα περιορίζει ούτε χρόνος, ούτε χώρος. Δεν έχουν ηλικία, ούτε νεότητα, ούτε γηρατειά, αλλά μια ζωή σε όλη την πληρότητά της. Δεν ανήκουν ούτε σε αρσενικό, ούτε σε θηλυκό γένος, τους χαρακτηρίζει τέλεια ομορφιά, αγάπη, ζωή, ενεργητικότητα. Οι Άγγελοι, ακούν και βλέπουν τις πράξεις των ανθρώπων και ανάλογα χαίρονται ή λυπούνται γι’ αυτές, όπως αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη: «χαρά γίνεται ενώπιον των Αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Ματθ. κε΄ 31).

Άραγε, πως εγώ ακόμη ζω στον κόσμο των ανθρώπινων αισθήσεών μου;
Μήπως στην καθημερινότητά μου, ότι βλέπω, ακούω, αγγίζω, είναι ότι αντιλαμβάνομαι μόνο;

Δεν μπορώ να δω την υπεριώδη ακτινοβολία. Δεν μπορώ να ακούσω υπέρηχους. Δεν μπορώ να έχω την όσφρηση ενός ζώου! Μήπως ο «ορατός» κόσμος μου, δεν είναι τίποτε περισσότερο, από μία συγκεκριμένη «πλάνη των αισθήσεών» μου;

Γιατί δεν μπορώ να δω και εγώ έναν Άγγελο ή ένα Όραμα ή να ακούσω μία φωνή;
Πως μπορώ να γίνω και εγώ ένας άγγελος; Συγχώρησέ με Θεέ μου…
Μήπως είμαι ακόμα «τυφλός» και φωνάζω σε όλους ότι δεν υπάρχει φως;
Μήπως ακόμη προσπαθώ με τα σωματικά μου μάτια, να επικοινωνήσω με τον Θεό, ενώ υπάρχει άλλος τρόπος;
Μήπως έχω πλάνη και προσπαθώ μέσω δαιμονικών τελετουργικών διαδικασιών, να «ξυπνήσω» την αληθινή μου φύση, γιόγκα, εξαντλητική γυμναστική, τρελή μουσική, εξουθενωτικό χορό κ.α. ανοησίες της αγχώδης εποχής μου;

Μήπως υπάρχει Ορθόδοξος τρόπος προσέγγισης της «Θείας Χαράς και Ολοκλήρωσης» που εγώ δεν εφαρμόζω;

Πόσες μεταθανάτιες εμπειρίες έχουν καταγραφεί από απλούς ανθρώπους, που είδαν φως σε τούνελ, επισκέφθηκαν πεθαμένα αγαπημένα τους πρόσωπα ή τουλάχιστον είδαν ποιοι περίμεναν έξω από το δωμάτιο της εντατικής, στο οποίο βρισκόταν το σώμα τους... και μετά επανήλθαν στην ζωή;!

Πόσοι φωτισμένοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, δεν μας έχουν αποκαλύψει την Μεγάλη Αίθουσα του Θρόνου του Δημιουργού, τα Τελώνια, την άδεια κόλαση, τον Άδη και τόσα άλλα ανεξήγητα για τον κόσμο μας πράγματα, περιοχές, διαδικασίες, όντα...
Πόσες θρησκείες μιλούν για «Θείο Ζεύγος», για «Θείο Βρέφος» και για μεταθανάτια Ζωή;
Πόσες θρησκείες αναγνωρίζουν τουλάχιστον ως ιστορικά Πρόσωπα, τον Χριστό, την Παναγία, τους Αρχαγγέλους και άλλους Αγίους, καθώς και την ύπαρξη του σατανά;
Τόσος καπνός, σε όλον τον κόσμο… άραγε ποια Φωτιά τον δημιούργησε;

Όπου ως άνθρωπος, προσπαθώ να εξηγήσω με την λογική μου, τέτοιου είδους «εικόνες» και να τις υποτάξω στις στείρες επιστήμες, που μου μάθανε στα σχολεία, χάνω τον δρόμο μου και τον καιρό μου...

Γίνομαι αερόστατο που αποκτά περισσότερα βάρη και δεν μπορεί να ανυψωθεί. Νιώθω τα πόδια μου καρφωμένα στο χώμα και χαμένος σε πυθμένα ωκεανού, από αμφιβολίες που με απελπίζουνε, μουδιάζουνε τα χέρια μου και δεν μπορώ να βγω στην επιφάνεια. Είμαι έτοιμος να τα παρατήσω, μα συνεχίζω τις σκέψεις μου… Θεέ μου βοήθα με!

Την ύπαρξη των Αγγέλων τη δεχόμαστε, χωρίς να μπορούμε να την αποδείξουμε, όπως συμβαίνει και με την ύπαρξη του Θεού.
Το ότι δεν βλέπω το μυαλό κάποιου συνανθρώπου μου, δεν σημαίνει ότι αυτός, δεν έχει μυαλό!
Η λογική μου, φαίνεται δεν είναι ικανή, να δώσει απαντήσεις, σε τέτοιου είδους παρατηρήσεις…

Στην Αγία Γραφή είναι άφθονα τα χωρία όπου γίνεται λόγος για τους Αγγέλους. Αναφέρονται πάνω από διακόσιες τριάντα φορές σ’ όλη τη Γραφή. Στη Θεία Λειτουργία αναφερόμαστε πολύ συχνά στους Αγγέλους και μάλιστα σε πολύ ιερές στιγμές. Επίσης έχουμε ειδικές προσευχές, ύμνους και κανόνες, που απευθύνονται στους Αγγέλους γενικά και ειδικότερα στο φύλακα άγγελο…

Και σε αυτό το σημείο, έρχεται πάλι μία φωνή να με ρωτήσει και να με γεμίσει και πάλι με αμφιβολία;
«Πιστεύεις στην Αγία Γραφή, στην ύπαρξη του Χριστού και στην Ανάστασή Του;»
 «Όλα αυτά, δεν είναι εφευρέσεις των παπάδων, για να ελέγχουν τις αμόρφωτες μάζες των ανθρώπων;»

Και μία άλλη φωνή, μου απαντά με σιγουριά και οριστικά με γυρίζει στον δρόμο μου:

«12 άνθρωποι ήσαν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες, ιστορικοί, φτωχοί άνθρωποι που δίχως συμφέρον, έγραψαν για την Ζωή Του και μαρτύρησαν και δεν πλούτισαν μετά και ήταν αμόρφωτοι και αρχικά άπιστοι, ναι άπιστοι, δεν σου φθάνουν;»

Δεν είναι ένας, δεν είναι δύο... είναι δώδεκα μάρτυρες γεγονότων, που όποια Γραφή Τους διαβάσω, με τον δικό Τους τρόπο, εξιστορούν τα ίδια πράγματα!
Συνεπώς ούτε εξαπατήθηκαν, ούτε μας εξαπάτησαν, οι 12 Απόστολοι!
Και δεν είναι μόνο Εκείνοι, υπάρχουν Προφήτες, πριν και μετά και ιστορικά πρόσωπα, που επιβεβαιώνουν τα ίδια Γεγονότα!

Ποιος θα ήταν τόσο τρελός, να γράψει τόσες λεπτομέρειες θαυμάτων και να ακολουθήσει έναν «Άνθρωπο», χωρίς να έχει μετά κέρδος, αλλά μάλιστα φριχτά και μόνο βασανιστήρια;
Ποιος από τα είδωλά μας, τραγουδιστής, πολεμιστής, πολιτικός, οραματιστής κλπ αξίζει τέτοια θυσία, χωρίς να μας δώσει αντάλλαγμα ή τουλάχιστον την βεβαίωση ότι θα ζήσουμε καλύτερα από πριν;
Ποια «γραφή» άλλης θρησκείας, έχει γραφτεί από τόσους Μάρτυρες (που μαρτύρησαν με Θάνατο), ωσάν μαρτυρικές καταθέσεις σε δικαστήριο και όλοι να λένε τα ίδια και όχι μόνο από έναν ιστορικό, όπως συμβαίνει στις περισσότερες θρησκείες;
Πως γίνεται απλοί, αμόρφωτοι, φωτισμένοι Γέροντες και Άγιοι να γράφουν πριν χιλιάδες χρόνια, για το τι θα συμβεί και να νιώθουμε στις μέρες μας, ότι διαβάζουμε τα νέα μίας σημερινής εφημερίδας!;

Όλα αυτά συνέβηκαν, για τον Έναν και Μοναδικό Υιό του Θεού, τον Θεάνθρωπο, Κύριο Ιησού Χριστό, που νίκησε τον Θάνατο! Και αυτή είναι μία μεγάλη Αλήθεια, μία διαφορά της Χριστιανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τις περισσότερες αιρέσεις, που παραπλανούν τους πιστούς, η αποδοχή της Αναστάσεως και της Θεανθρώπινης Φύσεώς Του.

"Μας ζητάς «πέρδικα ψητή σε κέρινο σουβλί και να λαλή»! Αι, δεν γίνεται!"
Είχε πει ο Πατέρας Επιφάνιος σε κάποιον άθεο, που αναζητούσε ένα 13ο ιστορικό πρόσωπο, να του επιβεβαιώσει τα ήδη επιβεβαιωμένα!
Και που αν υπήρχε θα ήταν σίγουρα και εκείνος, φανατικός μαθητής του Χριστού μας, αφού θα πίστευε!!! Και θα ψάχναμε ένα 14ο ιστορικό πρόσωπο…

Ποιος Βασιλιάς της Ιστορίας του ανθρώπου, πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, είχε τόσο πιστούς οπαδούς και μάλιστα, με φριχτά βασανιστήρια, να υποστηρίζουν ότι ο Βασιλιάς Τους είναι και Θεός;;;

Ας σταματήσω λοιπόν να σκέφτομαι με το μυαλό μου. Το μυαλό παίζει παιχνίδια, κάνει άπειρους λογισμούς, χάνεται...
Έχω καρδιά, έχω συνείδηση, που όταν τα «ακούω», τα μάτια μου βουρκώνουν ή αισθάνομαι απέραντη ευφορία και πάλι βουρκώνουν. Σκέψεις τρέχουν και δεν προλαβαίνω με το στόμα να τις εκφράσω... είναι η ώρα που πρέπει να βρω τον δρόμο μου, να βρω χρόνο, να τακτοποιήσω την εσωτερική μου ακαταστασία.
Δεν είναι η στιγμή, που πρέπει να κάνω ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω... με ανόητα, ίδια ερωτήματα στον εαυτό μου.
Θέλω απαντήσεις και μπορώ να τις βρω.

Απορρίπτω εύκολα την Ορθόδοξη Χριστιανική τεκμηριωμένη πίστη, στην ουσία πιστεύω στην απιστία μου, ενώ δεν μπορώ να την τεκμηριώσω (την απιστία μου) με αποδείξεις.
Είναι τρομερό!!!
Αν δεν θέλω να πιστέψω, δεν πιστεύω με τίποτε!

«Πως μπορεί ένας θρησκευτικός αναζητητής, να αποφύγει τις παγίδες και τις πλάνες που συναντά στην έρευνα του;
Υπάρχει μόνο μια απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση:
Κάποιος πρέπει να βρίσκεται σε θρησκευτική έρευνα, όχι χάριν θρησκευτικών εμπειριών, που μπορεί να εξαπατήσουν, αλλά χάριν της αλήθειας. Ο καθένας που μελετά τη θρησκεία στα σοβαρά, έρχεται αντιμέτωπος μ’ αυτό το ερώτημα. Είναι στην κυριολεξία ένα ερώτημα ζωής και θανάτου», λέει ο Ιερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ.

Η συνείδησή μου, ποτέ δεν βάζει διλήμματα όπως κάνει το μυαλό μου, ξέρει και εμμένει σε μία θέση, σε μία άποψη, πριν καν πράξω αυτό που θα σκεφτώ. Καιρός να δώσω περισσότερο χώρο ελευθερίας στην συνείδησή μου, μέσα μου.
Συνείδηση έχει και ο πιο μεγάλος κλέφτης ή δολοφόνος, που τον κάνει, μετά την αποτρόπαια πράξη του, να κρυφτεί, να μην καμαρώσει για ότι έκανε και ελάχιστοι «τρελοί» είναι αυτοί που δεν την έχουνε.

Ως Ορθόδοξος Χριστιανός, ξέρω ότι με την βάπτισή μου, αποκτώ έναν Άγγελο δίπλα μου, που καταγράφει ότι καλές πράξεις κάνω στην ζωή μου, μα και έναν δαίμονα... γιατί έχω προπατορικό αμάρτημα, να πολεμήσω…
Ξέρω ότι η φωνή της συνείδησής μου, είναι ο Άγγελος αυτός, η άφωνη φωνή που με ξεκουφαίνει, όταν θα σκεφτώ να κάνω μία αμαρτία... μία μικρή αλλά σημαντική «απόδειξη» της ύπαρξης του Άυλου Κόσμου, των «Παρεμβάσεών Του», καθώς και των ιδιαίτερων «αισθητηρίων» που έχω, να υπακούσω (αφού ερευνήσω προσεχτικά), να χρησιμοποιήσω και να αναπτύξω... αν θέλω να χρησιμοποιήσω άλλα «μάτια»...

Βαπτίζεται το παιδί μου και το Άγιο Πνεύμα έρχεται πάνω από το κεφαλάκι του.
Αρωματίζει το βαπτισμένο, νεοφώτιστο.
Αβάπτιστοι άνθρωποι και μωρά μυρίζουν έντονα. Το παιδί μου όχι.
Ξέρω πως έχει έναν Άγγελο δεξιά του και πολύ μακριά του, αριστερά, έναν διάολο, όπως όλοι μας. Δική μου η επιλογή, ποιον θα έχω κοντινό φίλο μου και αυτό θα εξαρτηθεί από πράξεις και σκέψεις μου.
Είμαστε ότι σκεφτόμαστε λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας...

Για τα νήπια από πολύ νωρίς, η Αγία μας Εκκλησία έχει θεσπίσει, να διαβάζεται μια ιδιαίτερη νεκρώσιμη ευχή, «ο φυλάσσων τα νήπια Κύριε…» και όχι η ευχή «ο Θεός των πνευμάτων...», που διαβάζεται στους μεγάλους. Ως νήπια, θεωρούνται τα παιδιά κάτω των επτά ετών. Τα παιδιά αυτά, είναι άκακα και δεν έχουν τις αμαρτίες που έχουν οι μεγάλοι, όπως επίσης, δεν γνωρίζουν την έννοια της αμαρτίας. Για το λόγο λοιπόν αυτό, επειδή υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των μεγάλων και των νηπίων, η αγία μας Εκκλησία, ορίζει η κηδεία των νηπίων, να έχει παρακλητικό και παρήγορο χαρακτήρα, για τους γονείς που πονούν και είναι λυπημένοι για τα παιδιά τους.

Όλα τα μωρά είναι ευτυχισμένα, είναι χαρούμενα μέχρις δακρύων, ζούνε την «τρέλα» του Αγίου Πνεύματος. Μία «τρέλα» και μία ηρεμία, που συναντούμε σε αδύνατους μοναχούς, ασκητές, που αποποιήθηκαν περιουσίες και τρώνε χορτάρια και σπόρους, που δεν βλέπουν συγγενικά τους πρόσωπα, που έχουν προβλήματα υγείας και ακόμη γελούνε!
Πως γίνεται να είσαι αδύνατος και το πρόσωπό σου να φωτίζεται;
Πως γίνεται, εγώ, να έχω περισσότερες ανέσεις, αγαθά και να μην αισθάνομαι την δική τους ευφορία;

Ήρθαμε στην Γη, για να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί για τον Ουρανό και να απαλλαχτούμε από τις αμαρτίες μας, ακόμη και από την προδιάθεση για αυτές, που κληρονομήσαμε…!
Το προπατορικό αμάρτημα σαφώς είναι πάνω μας, πάνω ακόμη και στο αθώο μωρό μας.
Ποιο μωράκι δεν ζήλεψε τον αδερφό του, γιατί δεν το πήρε και εκείνο αγκαλιά η μητέρα του;
Ποιο μωράκι, δεν λιχούδεψε, δεν πείσμωσε, δεν τσαντίστηκε γιατί δεν του κάνανε το χατίρι;
Χαρακτηριστικά αμαρτιών που κληρονομούνται από γενιά σε γενιά, υπολείμματα από το προπατορικό αμάρτημα, φαίνονται και στο μωρό μας, που όταν κοιμάται γαλήνιο, γελά ασταμάτητα, λες και κάποιοι το επισκέπτονται στον ύπνο του, όπως επισκέπτονται ενάρετους ανθρώπους Άγγελοι, να τους παρηγορήσουν, να τους παροτρύνουν ή να τους φανερώσουν μελλούμενα, όπως χιλιάδες μαρτυρίες υπάρχουν.

Όποιος πιστεύει στον Θεό, πιστεύει και στην ύπαρξη του διαόλου! Και το μεγαλύτερο κατόρθωμα του τελευταίου, είναι να έχει πείσει πολλούς, ότι δεν υπάρχει!

Τι περιμένω να εμφανιστεί μπροστά μου;
Αν εμφανιστεί…, με μιας θα πιστέψω στον Θεό και θα ζητήσω προστασία.
Δεν το θέλει κανένας αυτό να συμβεί.
Ούτε ο διάολος, ούτε ο Θεός!
Ο διάολος δεν θέλει να μας τρομάξει με την ασχήμια του, θέλει να μας πλανήσει, σαν μία άρρωστη αλλά στολισμένη και όμορφη πόρνη, που επιθυμεί να κοιμηθώ μαζί της.
Ο δε Δημιουργός, αν και στην Παλαιά Διαθήκη ήταν άμεσος, τώρα θέλει να είμαστε ελεύθερα σκεπτόμενα όντα και δεν επιβάλλει την παρουσία Του.
Ποιος δεν είδε τον Θεό και δεν πίστεψε, δεν έφυγε «τρελαμένος» στα βουνά να τον υμνήσει...;

Λέει φωτισμένος Γέροντας: «Στην Παλαιά Διαθήκη εκείνη την γλώσσα, εκείνον τον νόμο καταλάβαιναν. Ο ίδιος ο Θεός ήταν και τότε, αλλά εκείνος ο νόμος ήταν για εκείνους τους ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν αλλιώς. Μη σας φαίνεται εκείνος ο νόμος σκληρός και το Ευαγγέλιο διαφορετικό. Ήταν ο νόμος που θα ωφελούσε εκείνη την εποχή. Δεν ήταν ο νόμος εκείνος βάρβαρος, αλλά η γενιά εκείνη ήταν βάρβαρη. Οι σημερινοί άνθρωποι μπορεί να κάνουν μεγαλύτερες βαρβαρότητες, αλλά τουλάχιστον μπορούν να καταλάβουν. Τώρα ένα κανδήλι κουνιέται και πόσο οι άνθρωποι συγκλονίζονται! Ενώ, βλέπεις, τότε πόσα έκανε ο Θεός! Έδωσε δέκα μάστιγες στον Φαραώ, για να βγάλει τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο. Κάνει ξηρά την Ερυθρά θάλασσα, για να περάσουν. Τους δίνει νεφέλη την ημέρα, για να μην τους καίει ο ήλιος, στήλη φωτεινή την νύχτα, για να τους οδηγεί. Και μετά από τόσα γεγονότα έφθασαν στο σημείο να ζητήσουν για Θεό, ένα χρυσό μοσχάρι! Σήμερα οι άνθρωποι δεν θα έλεγαν ποτέ, ότι ένα μοσχάρι θα τους οδηγήσει στην Γη της Επαγγελίας.»

Ξέρω ότι τα δαιμόνια και το αρχέγονο αφεντικό τους, έχουν μεγαλύτερη γνώση και πείρα από τον ίδιο τον άνθρωπο, για την ανθρώπινη υπόστασή μου και τα τρωτά μου σημεία.
Δεν έχουν μόνο 100 χρόνια γνώσης για τον εαυτό μου, όση θα αποκτήσω εγώ αυτογνωσία και αν αποκτήσω.
Ήταν Αρχάγγελος ο Εωσφόρος, σαν τον Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ και Ουριήλ, που όμως περηφανεύτηκε, νόμισε ότι ήταν θεός και μαζί του πήρε και άλλους, να φτιάξει το δικό του βασίλειο.
Τόση ελευθερία είχαν και οι Άγγελοι από τον Θεό, σαν αυτήν που έχει παραχωρήσει και σε μας ο Θεός, με την διαφορά ότι εμείς δεν βλέπουμε και δεν τρεφόμαστε από το Μεγαλείο Του άμεσα, δεν είμαστε πνευματικά όντα, έχουμε σώματα και πεινούμε, με την δυνατότητα να γίνουμε ασώματα θεάρεστα πνευματικά όντα!
Τους Αρχαγγέλους βρίσκουμε σε πολλές θρησκείες, όπως στο Χριστιανισμό, Ισλάμ, Ιουδαϊσμό και Ζωροαστρισμό και όμως ο Πονηρός δεν θέλει να πιστεύουμε στην ύπαρξη Αυτών, πόσο μάλιστα την δική του, ο πλανεμένος!

Πέρασε ο καιρός που ο διάβολος ερχότανε με κέρατα και ουρά, τώρα έχει μεταλλαχθεί, ξέρει να μεταμφιέζεται, έρχεται σαν μία ωραία ιδέα, σαν ένας άνθρωπος με χαρίσματα, σαν πολιτικός με ευγλωττία, σαν ένας εκκλησιαστικός που θα με συναρπάσει με τις ομιλίες του, σαν σκέψη, σαν εφεύρεση, σαν ήχος που θα διακόψει την προσευχή μου, ένας κρότος, ένα τρίξιμο πόρτας, ένα όμορφο κελάηδισμα!

Πως μπορούν οι άνθρωποι να πιστεύουν στα UFO -άλλο ένα διαβολικό τέχνασμα- από μαρτυρίες άλλων ανθρώπων, που δεν γνωρίζουν εάν είναι αποτέλεσμα, της εξελιγμένης μυστικής τεχνολογίας, κάποιου μεγάλου κράτους;
Πως μπορούν οι άνθρωποι να μην πιστεύουν, στην δημιουργία και ύπαρξη των «εξωγήινων» Αγγέλων, μετέπειτα της δημιουργίας του ανθρώπινου γένους, ώστε να αναπληρωθεί το τάγμα του εωσφόρου που κατέπεσε, με τους καλύτερους εξ υμών, όπως τόσοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, επίσης λένε;

Αυτό είναι ο διάολος!
Δεν σε αφήνει σε ησυχία. Σε κάνει να αμφιβάλεις, να απελπίζεσαι, να βλέπεις ότι όλα θα γίνουν χώμα, ακόμη και η ψυχή σου, η συνείδησή σου ή να ελπίζεις ότι θα επιστρέψεις (μετενσάρκωση), στην καλύτερη περίπτωση, σαν ζώο, σαν πτηνό, σαν σκουλήκι...
Τι πλάνη Θεέ μου!

Ξέρω ότι οι πονηροί λογισμοί πρέπει να σταματήσουν πριν τρελαθώ, πριν «φυτρώσει» η αμαρτία και φύγει από το κεφάλι μου το Άγιο Πνεύμα και λυπηθεί ο Άγγελός μου και με πλευρίσει ο διάολος χαρούμενος...
Είναι σαν το ψάθινο καπέλο στο κεφάλι μου, που έχω να με προστατεύει από τον ήλιο, το καλοκαίρι, που αν αφήσω να το πάρει ο αέρας, θα καώ, θα ζαλιστώ…

Καλώ τον Δημιουργό για βοήθεια με το παραμικρό.
Αυτό ο Κύριος το επιτρέπει όταν εγκάρδια γίνεται!
Είμαι ένα μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα, τίποτε παραπάνω!
Η κίνησή μου γίνεται με στράτα, μεταξύ απελπισίας και υπερηφάνειας…
Οι κίνδυνοι αυτών των δαιμόνων με περιμένουν.
Θέλω και εκλιπαρώ για βοήθεια!
Δεν μπορώ μόνος μου, να σηκωθώ στα πόδια μου.
Και δεν θα συρθώ ποτέ. Και δεν θα σηκωθώ ποτέ…

Λέει Γέροντας π. Παϊσιος: «Το καλό είναι πού δεν μας εγκαταλείπει ο Θεός. Ο Καλός Θεός τον σημερινό κόσμο τον φυλάει με τα δυό Του χέρια, παλιότερα μόνο με το ένα. Σήμερα, μέσα στους τόσους κινδύνους πού ζει ο άνθρωπος, ο Θεός τον φυλάει, όπως η μάνα το μικρό παιδί, όταν αρχίζει να περπατάει. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε... Στην κατάσταση πού είναι σήμερα οι άνθρωποι, ό,τι τους λέει ο λογισμός κάνουν. Άλλοι είναι με χάπια, άλλοι παίρνουν ναρκωτικά...; Κάθε τόσο τρεις - τέσσερις ξεκινούν να κάνουν μια καινούρια θρησκεία. Ανάλογα, λίγα γίνονται, εγκλήματα, δυστυχήματα κ.λ.π. Βοηθάει ο Θεός... Παλιά, θυμάμαι, πήγαιναν οι γονείς στα χωράφια και πολλές φορές, μας άφηναν στην γειτόνισσα, να μας προσέχει, μαζί με τα παιδιά τα δικά της. Αλλά τότε ήταν ισορροπημένα τα παιδιά. Μια ματιά έριχνε η γειτόνισσα και έκανε τις δουλειές της και εμείς παίζαμε ήσυχα... Να ξέρατε πόσες φορές ο διάβολος τύλιξε την γη, με την ουρά του, για να την καταστρέψει! Δεν τον αφήνει όμως ο Θεός, του χαλάει τα σχέδια.»

Όποιος αγωνίζεται πνευματικά, πολεμάει τον εχθρό διάβολο και επόμενο είναι να πολεμηθεί και απ' αυτόν.
Σε πόσους Αγίους Ασκητές δεν έφθασε ο διάβολος, να τους παρουσιαστεί και να τους μαστιγώσει;!
Λύσσαξε από το κακό του, που οι λογισμοί του, δεν ήταν αρκετοί να πλανήσουν ενάρετους Ασκητές και σαν αγρίμι, ζώο ή άγγελος επιτέλους φανερώθηκε μπροστά τους!!

Μακάριοι όσοι έκαναν τον διάολο να αποκαλυφθεί, λόγω της ενάρετης και απυρόβλητης ζωής τους!
Μακάριοι όσοι έκαναν τον Θεό μέσω των Αγγέλων Του, να τους εμφανιστεί, για να τους ενισχύσει την πίστη τους!

Τι περιμένω λοιπόν;
Πως περιμένω το Έπαθλο, χωρίς αναζήτηση, χωρίς γνώση και χωρίς αγώνα;

Ο άνθρωπος που θα νικήσει τον νοητό εχθρό, θα στεφανωθεί από τον Χριστό.
Η πείρα αποκτιέται από τα πυρά των δαιμόνων, που δέχεται ο στρατιώτης του Χριστού στην πνευματική μάχη.
Πριν αρχίσει την μάχη ο εχθρός, αρχίζει τον βομβαρδισμό με τους λογισμούς.
Η ευχή του Ιησού είναι το βαρύτερο όπλο, κατά των λογισμών του εχθρού.
H πνευματική προκοπή του αγωνιζόμενου, δεν θα εξαρτηθεί από τον καλό Πνευματικό Πατέρα, αλλά από τους καλούς λογισμούς μου.

Οι λογισμοί είναι τριών ειδών να τους ξεχωρίσουμε, λένε οι Πατέρες μας:
Είναι οι λογισμοί οι δικοί μας, οι σκέψεις οι δικές μας, αυτές που κάνει το ανθρώπινο μυαλό.
Είναι οι λογισμοί, οι σκέψεις που μας φέρνει ο καλός Θεός.
Είναι οι λογισμοί, οι σκέψεις που μας φέρνει και ο διάβολος.

Λέμε για παράδειγμα: “Μου 'ρθε μια σκέψη”.
Δεν φαντάζεται κανείς πόσο κυριολεκτεί πολλές φορές, όταν λέει αυτή την φράση. Πραγματικά σου 'ρθε, πραγματικά κάποιος στην έφερε!
Ο διάβολος είναι πνεύμα και σαν πνεύμα που είναι, μπορεί και ακουμπάει μέσα στο μυαλό μου σκέψεις.

Είναι λοιπόν σκέψεις δικές μου, που μπορώ και τις κάνω εγώ, σκέψεις που τις κάνει ο διάβολος και σκέψεις - λογισμοί που τους στέλνει ο καλός Θεός.

Πώς θα μπορέσω τώρα να τους ξεχωρίσω, ώστε να μπορώ να ασχοληθώ με τις δικές μου σκέψεις και τις σκέψεις που μου στέλνει ο Θεός και να απορρίψω τις σκέψεις που μου στέλνει ο διάβολος;

Χρειάζεται μεγάλη εξάσκηση, χρειάζεται μεγάλος αγώνας, οι Πατέρες της εκκλησίας λένε, ότι το χάρισμα της διακρίσεως των λογισμών, είναι η μεγαλύτερη αρετή.

Λίγες είναι οι αμαρτίες που κάνω από απροσεξία, επειδή ήμουν αφηρημένος, επειδή με βρήκε ο διάβολος απρόσεκτο. Τις περισσότερες φορές, έχω συμφωνήσει μέσα μου, να κάνω το κακό, με τον αντίστοιχο, αρχικό κακό λογισμό μου, που αν και με είχε κάπως αναστατώσει, εγώ τον έκαμα πράξη!
Οι σκέψεις από τον Θεό σταλμένες, με ηρεμούν, μου δίνουν λύση, μου δίνουν χαρά ή μεταμέλεια και σύνεση... Αναφέροντας το όνομα του Κυρίου, ζητώντας την βοήθειά Του, για την ερμηνεία τους, οι σκέψεις αυτές δεν χάνονται, δεν αντικαθίστανται, αν είναι δικές Του!

Πρέπει λοιπόν να είμαι άμεσος και αποφασιστικός. Να διώχνω με μιας τους πονηρούς λογισμούς και να μου γίνει συνήθεια! Σαν το φαγητό, τον ύπνο και την αναπνοή μου!

Το ίδιο γίνεται και με μια αρρώστια.
Σού λέει ο γιατρός: Είσαι στην αρχή της αρρώστιας σου, πάρε αυτά τα χάπια, μια μικρή θεραπεία”.
Κάνεις υπακοή, σώζεσαι.
Δεν κάνεις; Χειροτερεύεις, θα χρειαστείς περισσότερα χάπια, περισσότερη αντιβίωση περισσότερη θεραπεία.
Δε θα την κάνεις και αυτή;
Θα φτάσεις στην εγχείρηση. Δεν ξέρεις αν θα ζήσεις στο τέλος.

Λέει μία ευχή, στην Θεία Μετάληψη, που την διαβάζουμε πριν κοινωνήσουμε: “θάψον μου διά τών αγαθών λογισμών τα πονηρά διαβούλια”.

Μα αυτό δεν φθάνει. Πρέπει να φεύγω και από τον τόπο, που πηγάζει πονηρούς λογισμούς.
Σε ποιον αρέσει να παραμένει σε έναν σκουπιδότοπο;
Θέλει να αποφύγει την βρωμιά και φεύγει μακριά από την δυσοσμία.

Είχε πάει ένα ναρκομανάκι στον πατέρα Παϊσιο και του λέει ο Γέροντας: «τι να σου κάνω ρε, είσαι σαν αυτόν που θέλει να κόψει το τσιγάρο και γυρνάς γύρω-γύρω από το περίπτερο, δε θα πάρεις μια, δε θα πάρεις δυό, την τρίτη θα πάρεις. Θα φεύγεις και από τους τόπους που θα γεννάνε το κακό σε σένα, όχι μόνο να προσέχεις τους λογισμούς.»
Λένε οι πατέρες, "Φεύγε και σώζου" και έχουν δίκιο οι λαϊκοί με την φράση, «του φευγάτου η μάνα, δεν έκλαψε ποτέ»!

Παρόλα αυτά, ένας όμορφος τόπος, ένα όμορφο συναίσθημα, μία ακαταμάχητη έλξη, δεν είναι πάντοτε αθώα…
Η χειρότερη φυλακή, είναι εκείνη, της οποίας δεν αντιλαμβανόμαστε τα κάγκελά της, γιατί ίσως γεννηθήκαμε σε αυτήν.
Μαθαίνουμε από μικρά παιδιά την αξία του χρήματος, σπουδάζουμε, εργαζόμαστε, χαλάμε την υγεία μας… για να αποκτήσουμε χρήματα και στο τέλος, ξοδεύουμε χρήματα, για να αποκτήσουμε υγεία… Ένας φαύλος, καθημερινός τρόπος ζωής.

Πόσοι από μας, έχουμε σταματήσει στην άκρη μίας εθνικής περιφραγμένης εθνικής οδού, για να ανεβούμε στην κορυφή ενός βουνού;
Οι περισσότεροι από εμάς, ακολουθούμε τον περιφραγμένο δρόμο και υπακούμε σε σήματα, προκαθορισμένους χώρους στάθμευσης ή εξόδους!
Είμαστε άραγε ελεύθεροι, κάνουμε ότι θέλουμε ή ότι συνηθίσαμε;

Λέει ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, «πόσο σοφός είναι ο εχθρός, δε με δένει με δεσμά που εγώ μισώ, με δένει με δεσμά που μου αρέσουνε και χαίρομαι δεμένος. Να 'σαι νικημένος, να 'σαι σκλαβωμένος σε κάτι και να χαίρεσαι κι όλας. Εκεί είναι η πονηριά του διαβόλου, όταν ο διάβολος έρχεται σαν χάρισμα, σαν αρετή, ντυμένος με το ένδυμα της ελευθερίας, είμαι ελεύθερος να κάνω ότι θέλω.»

Ενώ η ελευθερία είναι να κάνω, εγώ την ψυχή μου ότι θέλω, να μην ακούω φωνές, πειρασμούς, πονηρές επιθυμίες, ορμόνες και ουσίες...
Θα επιβάλλω τέτοια «στέρηση» στο σώμα μου, που θα παραδοθεί και αυτό άνευ όρων στον Δημιουργό του, όπως η σκέψη μου.
Και αυτό είναι που κάνουν οι μοναχοί και ασκητές. Δεν υπακούνε στην πείνα, στην δίψα, στην σεξουαλική επιθυμία, σε ορμόνες, σε ουσίες… Θέλουν σώμα και ψυχή, να αναπνέουν ελεύθερα, Θείο Αέρα!
Είναι πραγματικά Ελεύθεροι!

Ενώ κάποιοι «τυφλοί», βλέπουν ταλαιπωρημένα και αδύνατα σώματα!
Δεν βλέπουν την λάμψη των προσώπων τους, το χαμόγελο και τα άφθαρτα μετέπειτα σώματά τους... υπεράνω φυσικών νόμων.
Δεν βλέπουν την Ψυχή τους, που έχει ελευθερωθεί από αμαρτίες, όπως της φιλαυτίας, της φιληδονής και της φιλαργυρίας, που επιτέλους ελαφρύτερη, πετά έξω από το σώμα της!

Ο Άνθρωπος, δεν είναι αυτό που βλέπω στον καθρέπτη μου καθημερινά. Δεν είναι σωστός ο καθρέπτης, που χρησιμοποιώ καθημερινά, για να ζυγίσω την ομορφιά μου…

Και υπάρχει κάτι όμορφο και μοναδικό, που δεν έχει ο διάβολος και μπορώ εγώ να το αποκτήσω!
Λέει ένας άγιος της εκκλησίας: “Θέλεις να νηστεύεις, σε βοηθάει ο διάβολος, θέλεις να κάνεις ελεημοσύνες, σε βοηθάει ο διάβολος, να κτίσεις εκκλησίες, σε βοηθάει ο διάβολος, γιατί σε βοηθάει;
Γιατί ξέρει, ότι με όλα αυτά που καταφέρνουμε, μπορεί να μας ρίξει στην υπερηφάνεια και να πάνε όλα χαμένα”.
Θα έχω λοιπόν αυτήν την αρετή, που δεν έχει ο διάβολος, θα είμαι ταπεινός.

Αυτό ακριβώς έκανε ο Χριστός και τι λέει η Αγία Γραφή;
«Εταπείνωσε εαυτόν γινόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, έκλινε ουρανούς και κατέβη».

Θα γίνω ταπεινός, θα μάθω να έχω ταπεινό φρόνημα.
Να ταπεινοφρονώ, να μην ταπεινολογώ.
Όχι στα λόγια.
Στο φρόνημα ταπεινό, σκέψη ταπεινή, και σκέψη ταπεινή, θα πει να μην θεωρώ τους άλλους κατώτερους από εμένα, να μη θεωρώ τον εαυτό μου τόσο σπουδαίο.
Θα βλέπω ότι έχω κάποιο καλό, θα λέω: “ο Θεός μου το έδωσε”.

Γιατί μόνος μου, ανούσια πράγματα καταφέρνω, ανόητος είμαι και αμαρτωλός, βρώμικος και άθλιος.
Γιατί μόνο ο ανικανοποίητος άνθρωπος καταφέρνει περισσότερα.
Γιατί μόνο όποιος διψά για την τελειότητα, καταφέρνει περισσότερα πράγματα.
Γιατί μόνο όποιος έχει αυτογνωσία και αναγνωρίζει τι προσφέρει ο Δημιουργός, ξέρει να ζητήσει βοήθεια. Ξέρει ότι υπάρχει Βοήθεια. Ξέρει ότι είναι ο γρηγορότερος και μοναδικός δρόμος του.

Για αυτό θέλουν προσοχή οι σκέψεις μου και ο δρόμος μου μεγάλος...
Και όσα γράφω δεν είναι φωτισμένα λόγια Πατέρων, αλλά ενός αμαρτωλού σκέψεις, που απλά κατάλαβε πόσο αμαρτωλός είναι...
Για αυτό και ο δανεισμός των φράσεων των Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι αναπόφευκτα επιβεβλημένος, να καθαρίσουν τους άσχημους, δικούς μου λογισμούς.
Για αυτό και οι Γραφές, αλλά και οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων των φωτισμένων Πατέρων της Εκκλησίας μας, πρέπει να είναι Δόγματα για μένα.

Πρέπει να μελετήσω την Αγία Γραφή, καθετί γραμμένο από τους Πατέρες μας. Πρέπει συνάμα, να μετέχω ενεργά, εγκάρδια, στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας και να προσεύχομαι, να έχω επαφή με τον Κύριο και η ζωή μου, με ελεημοσύνες, έμπρακτα, να αποδεικνύει ότι είμαι, αν θέλω να λέγομαι, Ορθόδοξος Χριστιανός.

Γίνεται κάποιος ιατρός, αν μόνος του διαβάσει, σπίτι του, ιατρικά βιβλία;
Δεν πρέπει ένας ιατρός, να σπουδάσει σε πανεπιστήμιο ιατρικής;
Είναι σωστός ιατρός, κάποιος που δεν έχει κάνει την πρακτική του;

Μελετώντας λοιπόν, διαπιστώνω ότι πρώτα έγινε η δημιουργία του πνευματικού κόσμου, η πτώση του Εωσφόρου και μετά δημιουργήθηκε ο υλικός κόσμος μας.
Μόνο λοιπόν με την σκέψη του, αυτός ο αρχάγγελος έγινε διάβολος.
Τι δύναμη είχανε οι σκέψεις, σε αυτόν τον Κόσμο των Πνευμάτων!
Τι δύναμη έχουνε οι σκέψεις και στον δικό μου κόσμο, των σωμάτων!

Ας ανοίξω λοιπόν πνευματικές συζητήσεις με τον Άγγελό μου.
Μπορεί να μοιάζει μονόλογος η συζήτηση, όμως οι καλοί λογισμοί είναι η φωνή του Συνομιλητή μου. Μην σταματήσω να προσεύχομαι για αυτό…
Ας καταδεχτεί να μου μιλήσει, εμένα τον αμαρτωλό.
Και αν το κάνει… μεγάλη η χαρά μου…
Ας σιγουρευτώ πρώτα, ότι αυτός που με συμβουλεύει είναι ο καλός μου Άγγελος. Και αν έχω την «τύχη» να τον δω, ας πει πρώτα μαζί μου «Το Πιστεύω» και μετά συνεχίζουμε...
Να επαγρυπνώ πάντοτε, μην το ξεχνώ και να προσεύχομαι.
Όποιος με συμβουλεύει οτιδήποτε άλλο, εκτός των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, δεν έχει αθώους σκοπούς ή καθοδηγείται από τον πονηρό εχθρό μας.

Πώς τρέμει ο διάβολος το όνομα του Χριστού!
Πως τρέμουν τα μέντιουμ την Θεία Ευχαριστία;
Ποια χαρτομάντης, σας έχει πει να εξομολογηθείτε και να κοινωνήσετε, για να πετύχετε το σκοπό σας, αν είναι Θεάρεστος, τόσο ο σκοπός της επίσκεψής σας, όσο και η ανταπόκριση του μάντη σας;

“Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”.
Πόσο φοβάται ο διάβολος αυτή την σύντομη και περιεκτική προσευχή!
Πόλεμος γίνεται.
Ο διάολος τα όπλα του, εγώ τα όπλα μου.
Ο διάολος τις επιθέσεις του, εγώ τις δικές μου.
Ποιανού θα περάσει;
Το έχει χάσει το παιχνίδι προ πολλού.
Απλώς κοιτάει να δει πόσους περισσότερους μπορεί να κερδίσει.

Όμως δεν υπερηφανεύομαι.
Δεν θα με ρίξει κάτω ο Πονηρός, ούτε θα δεχθώ θρόνο του να καθήσω. Κουβαλώ μεγάλο σταυρό…
Εγώ θέλω να πλησιάσω τον Κύριό μου, να γίνω Θεάρεστος, να με λυπηθεί, να με συγχωρήσει, να δει ότι άλλαξα.

Ο αγώνας μου είναι ότι καλύτερο για μένα. Νιώθω μέσα από την προσπάθειά μου, χαρά και επιζητώ περισσότερες δοκιμασίες, αν είναι Θέλημά Του, να δοκιμάσει την πίστη μου.
Ανησυχώ αν θα έχω, όλα τα καλά του κόσμου, γιατί τότε μάλλον αδιαφόρησε για μένα ή με θεωρεί πολύ ευάλωτο, για δοκιμασίες-προπονήσεις που αρμόζουν σε πρωταθλητές… Και θέλω να γίνω Πρωταθλητής, πάντοτε αυτό ζητούσα στην επίγεια ζωή μου και ήταν ματαιοδοξία, ενώ τώρα είναι η Λύτρωσή μου!
Συνεχώς θα προσεύχομαι, συνεχώς θα αναζητώ την προσοχή Του.

Έλεγε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ότι «όσο απαραίτητον είναι να αναπνέει ο άνθρωπος, άλλο τόσο δια την ψυχή, απαραίτητον είναι να προσεύχεται».

«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Σε κάθε στιγμή της ζωής μας, είτε περπατάμε, είτε είμεθα όρθιοι, είτε είμεθα στην εργασία μας, στο αυτοκίνητο ή αλλού. Οτιδήποτε και αν κάνομε, ακόμα και στο κρεβάτι. Παντού και πάντοτε, «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλόν», να λέμε.

Αν ξέραμε κάθε πόσο, μας διαβάλλει ο σατανάς (διάβολος), ακούραστα, 24 ώρες το 24ωρο, δεν θα αναπνέαμε, λέγει Γέροντας! Θα λέγαμε, σε κάθε αναπνοή και εκπνοή μας, την παραπάνω προσευχή που φοβάται! Τόσο συχνά!!!

«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλόν»
Κλείνω μάτια, αυτιά... αλλάζω κατεύθυνση, να βγω σε φωτεινότερο δρόμο.
Όποτε περνά ένας πονηρός λογισμός από κοντά μου, εικόνα, ήχος, μυρωδιά, οτιδήποτε… λέω νοερά την προσευχή. Δεν επιτρέπω ο λογισμός, να γίνει ολοκληρωμένη σκέψη.

Σαν τον καρκίνο. Ένα σημάδι αρκεί να με κάνει να τρέξω για εξέταση. Δεν περιμένω να εξαπλωθεί το σημαδάκι. Δεν περιμένω τον πόνο ή άλλες παρενέργειες.

Κρατώ την ψυχή μου, ως πρόσφορο έδαφος για να την πλησιάζει το Άγιο Πνεύμα και νιώθω την χαρά, ότι και αν συμβαίνει. Γιατί αυτός είναι ο σκοπός που είμαι εδώ.
Δεν ήρθα σε αυτόν τον κόσμο για να «πεθάνω»!
Αυτό μου το είπε πριν 2000 χρόνια ο Χριστός με την Ανάστασή Του!
Το είπε στον ληστή που μετανόησε, πάνω στον σταυρό του.
Τι άλλο πρέπει να κάνει ο Θεός, για να πιστέψω;

Έχω «ουσία» μέσα μου, που όπως λέει ο Γέροντας Εφραίμ:
«Είναι υπέρτατη η τιμή για εμάς τους Ορθοδόξους, μετά τον θάνατό μας, ο Χριστός μας να έχει ορίσει τον αρχηγό των Αγγέλων, τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, να βγάζει την ψυχή κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού...
Παίρνει λοιπόν την ψυχή, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και την παραδίδει εις χείρας άλλων Αγγέλων, οι οποίοι αναχωρούν για τον Τελωνισμό, μετά τον θάνατο.
Όσον αφορά τον φύλακα Άγγελο, αυτός στέκεται δίπλα στο σκήνωμα και δεν φεύγει μέχρι την ταφή. Όταν υπάρχουν περιπτώσεις που η ταφή καθυστερήσει (λόγω κάποιων συγκυριών λ.χ. ομαδικών θανάτων), ο Άγγελος Φύλακας παραμένει κοντά στο νεκρό σκήνωμα, μέχρι να ταφεί το σώμα …Τιμής ένεκεν !
Πολύ σημαντικό αυτό! Η ψυχή όμως μαζί με άλλους Αγγέλους ξεκινά για το ταξίδι της …
Από την στιγμή που θα εξέλθει η ψυχή από το σώμα και μέχρι να συμπληρωθεί η Τρίτη ημέρα, μετρώντας με τον δικό μας γήινο χρόνο, (γιατί η ψυχή δεν βιώνει χρόνο σε αντίθεση με εμάς που και τον μετράμε και τον βιώνουμε), η ψυχή μέσα σε αυτό το τριήμερο τελωνίζεται…
Δηλαδή καθώς κατέβαιναν οι δαίμονες με το «στώμεν καλώς» του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, μερικοί έμειναν στα πιο υψηλά στρώματα κατερχόμενοι και έμειναν στον αέρα…
Είναι τα λεγόμενα εναέρια τελώνια. Καθώς λοιπόν ανεβαίνει η ψυχή κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού, μηδενός εξαιρουμένου τελωνίζεται από αυτούς…»

Οράματα Άγιων Ανθρώπων, μας αποκάλυψαν το φοβερό ταξίδι της ψυχής μας μετά τον θάνατο, την διέλευσή της από τα φοβερά Τελώνια, τους 23 ελέγχους που υφίσταται η ψυχή του ανθρώπου, για συγκεκριμένα αμαρτήματα και την «προανακριτική» διαδικασία που γίνεται, μεταξύ των Αγγέλων και των δαιμόνιων τελωνών...
Αγκομαχά ο Άγγελός μου, αν έχω την παραμικρή αμαρτία και ζυγίζει συνεχώς ελεημοσύνες, συγχωρέσεις προσώπων μου, μνημόσυνα που θα μου γίνουνε κ.α. ώστε να κλείνει η ζυγαριά προς το μέρος του, σε κάθε αμαρτία μου.

Φοβερή η οπτασία, μεταξύ πάρα πολλών φωτισμένων γερόντων, είναι και εκείνη που είδε ένας μοναχός ονομαζόμενος Γρηγόριος και έχει καταγραφεί, ο οποίος για ένα διάστημα ήταν μαθητής του Αγίου Βασιλείου, του νέου επί Βασιλέως Λέοντος σοφού, κατά τον 9ον αιώνα, που αποκαλύπτει το παζάρεμα που γίνεται στα διάφορα τελώνια, στο δρόμο προς το Βασίλειο του Θεού.

Και τα τρομερά τελώνια είναι:
1. το τελώνιο της κακολογίας
2. το τελώνιο της ύβρης
3. το τελώνιο του φθόνου
4. το τελώνιο του ψέματος
5. το τελώνιο του θυμού και της οργής
6. το τελώνιο της υπερηφάνειας
7. το τελώνιο της βλασφημίας
8. το τελώνιο της φλυαρίας και της ανοησίας
9. το τελώνιο του τόκου και του δόλου
10. το τελώνιο της τεμπελιάς και του ύπνου
11. το τελώνιο της φιλαργυρίας
12. το τελώνιο της μέθης
13. το τελώνιο της μνησικακίας
14. το τελώνιο της μαγείας και της μαντείας
15. το τελώνιο της λαιμαργίας
16. το τελώνιο της ειδωλολατρίας
17. το τελώνιο της ομοφυλοφιλίας
18. το τελώνιο της φιλαρέσκειας
19. το τελώνιο της μοιχείας
20. το τελώνιο του φόνου
21. το τελώνιο της κλεψιάς
22. το τελώνιο της πορνείας
23. το τελώνιο της ασπλαχνίας

Τι τρομαχτικός και ατελείωτος είναι ο δρόμος προς το Φως το Αληθινό, τον Υπέροχο και Ευρύχωρο Κόσμο!
Πόσο τρέμω αυτή την στιγμή, που θα ανεβαίνω ένα-ένα τα σκαλιά, μην παραπατήσω ή μην με τραβήξουν κάτω τα σιχαμερά πλάσματα του διαβόλου.
Δεν τρομάζω από τον θάνατο, τον σωματικό.
Τρομάζω από τον τελικό θάνατο, τον πραγματικό θάνατό μου!
Τον πνευματικό μου θάνατο!
Δεν το ριψοκινδυνεύω με τίποτε στον επίγειο τούτο κόσμο μας, ούτε απελπισία, μα ούτε υπερηφάνεια θα έχω!!! Θα τα καταφέρω και μόνο δίπλα στον Κύριο!

Λέει ο Γέροντας Ιωσήφ: «Ω! Πόσο ωφέλιμη είναι αυτή η εργασία της μνήμης του θανάτου. Είναι εξάλλου τόσο αισθητή, γιατί καθημερινά εγκαταλείπουν τη ζωή συνάνθρωποί μας, αλλά και αυτοί οι πρόγονοί μας! Μακάριος είναι εκείνος, που κατόρθωσε και πήρε ως σύζυγό του ισόβια, αυτήν την σκέψη και μνήμη. Από την αρχή πρόκοψε και ξέφυγε τις πολυποίκιλες παγίδες του θανάτου».

Καμιά φορά μου αρκεί το να δηλώνω αδαής… Μια βολική άγνοια… μια χλιαρή ενίοτε αντιμετώπιση που αποστρέφεται ο Χριστός μας…
Πιστεύω μεν στο Θεό, αλλά όχι και στο μετά… στα τελώνια… στην κόλαση.

Και όμως, άγνοια νόμου δεν συγχωρείται, τόσο στον κόσμο μας, όσο και στον Ουρανό, αφού το Ευαγγέλιο και οι Γραφές των Πατέρων μας, υπάρχουν ακόμη, δεν χάθηκαν, δεν εξαφανίστηκαν! Παρόλο τους διωγμούς των Χριστιανών, τους δύο παγκόσμιους πολέμους, την εικονομαχία και τα τόσα δεινά... Υπάρχουν, σαν το Σύνταγμα, τον ποινικό κώδικα, που και αν δεν έχεις μελετήσει, μπορείς να συμβουλευτείς νομικό. Δεν είναι φοβερό;!

Κάθε Κυριακή, χρόνια τώρα, όλες οι εκκλησίες είναι ανοιχτές και διδάσκουν αρετές, υμνούν, κατηχούν και οι καμπάνες χτυπούνε τόσο δυνατά, να ακουστούν από όλα τα αυτιά... Σαν ταξιδιωτικά γραφεία, σου δίνουν χάρτη, πληροφορίες, τρόπο, εισιτήριο για αυτό το Μεγάλο Ταξίδι στον Υπέροχο Κόσμο των Ουρανών!
Δεν υπάρχει δικαιολογία, ούτε θα φθάσω εκείνη την στιγμή, να ανεβαίνω την Ουράνια Σκάλα, με αυτό το μοναδικό εφόδιο μαζί μου(!), …την δικαιολογία ότι δεν γνώριζα!!
Ποτέ στην ζωή μου, εδώ στην Γη, δεν άφησα τα πράγματα στην τύχη τους, δεν ταξίδεψα χωρίς εισιτήριο, χωρίς προετοιμασία, χωρίς να ξέρω που πηγαίνω!

Θα πρέπει να είμαι ανόητος, να μην επιθυμώ ότι θαυμαστό μου έταξε ο Δημιουργός μου.
Θα μάθω, θα προσπαθήσω να βρω τον τρόπο…
Ας συγχωρήσει τις αμαρτίες μου ο Κύριος και η επιμονή μου να φθάσω κοντά Του, ας γίνει η μόνη μου αμαρτία… σαν ένα παιδί που ζητά απεγνωσμένα την λιχουδιά που του τάξανε.

Έχω λοιπόν να επιλέξω.
Αφού ξέρω πως να πολεμώ τους λογισμούς μου, πρέπει να ζητήσω την βοήθεια και του Χριστού μας, αν θέλω τη πλήρη νίκη του εχθρού μου.
Και για να εισακουστώ, πρέπει να έχω καθαρή συνείδηση και ψυχή.
Να γίνω και εγώ σαν άγγελος... να γίνω και εγώ κάτι στην ζωή μου.
Να τραβήξω την Προσοχή του Ουράνιου Πατέρα μου!

Αν θέλω να πολεμώ συνεχώς, σερνάμενος στο έδαφος, από οχυρό σε οχυρό, θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο και μακριά από τον Χριστό μας. Αλλά θα κουραστώ… και κάποια στιγμή θα περικυκλωθώ ανίσχυρος, από αυτά τα ακούραστα, σιχαμερά και πολεμοχαρή όντα.

Πρέπει να σηκωθώ στα πόδια μου και να παραδώσω στο Φως του Κυρίου μας, καθετί σκοτεινό μέσα μου.
Πως κάνει ο απελπισμένος πολιορκημένος μαχητής;
Ανοίγει τα χέρια του, έχει λευκή σημαία και καρτερεί επιείκεια!
Έτσι και εγώ. Ανοίγω τα σπλάχνα μου, παίρνω βαθιά ανάσα, οξύνω κάθε μου αίσθηση, περιμένω μία ζωή, την στιγμή που ανάσα Θεού θα μπει στα πνευμόνια μου.

Αν θέλω φτερά, πρέπει να έχω και λιγότερα βάρη, για να αποφύγω αυτή την τρομερά δύσκολη για την ψυχή μου κατάσταση.
Αν θέλω λύτρωση, πρέπει να την ζητήσω τώρα και γρήγορα, γιατί όπως λένε Πατέρες της Εκκλησίας μας …οι ψυχές στον Άδη, εκλιπαρούν για ένα λεπτό ζωής και μετάνοιας, όταν βλέπουν τι έχει συμβεί, τι χάσανε... Αλλά δεν την έχουν ποτέ αυτή την ευκαιρία, για δεύτερη φορά.

Αυτή είναι η κόλαση!
Δεν είναι η παπική τιμωρία που πολλοί νομίζουνε, αλλά μία αυτοτιμωρία!
Είναι η ψυχική κατάσταση, όμοια με ενός μικρού μωρού, που ενώ γελά ανυποψίαστα, του δείχνει κάποιος μία λιχουδιά, που δεν μπορεί να την αποκτήσει.
Και το κλάμα είναι ασταμάτητο. Τι να μην ήξερε καν την ύπαρξή της καλύτερα…

Καλοπιάνεται λίγο μία δυστυχισμένη ψυχή με τα πρόσφορα και τις επιμνημόσυνες δεήσεις, που κάνουν συγγενείς, λένε Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά ο πόνος της αμαρτίας της, θα ξαναέρθει…
Σαν τον ισόβια φυλακισμένο, που δέχεται ένα επισκεπτήριο. Για λίγο ευφραίνεται, αλλά μόνιμα θλιμμένος, θα επιστρέψει στο ίδιο ή καλύτερο κελί του.

Γιατί οι ψυχές, πριν τελωνιστούν και πάνε στον Άδη ή σε καλύτερο μέρος, περιμένοντας την Τελική κρίση τους (Δευτέρα Παρουσία), έχουν με τον Άγγελό τους ξεναγηθεί, σε όλα τα μέρη του Υπέροχου Άυλου Κόσμου και είναι τρομερή η χαρά, η ομορφιά και η γλυκύτητα, να είσαι ελεύθερος και κοντά στην Πηγή της Ζωής σου.
Και μακάρι να είναι χαρά και όχι μόνιμη, αιώνια, γλυκιά ανάμνηση! Κόλαση…!

Έχουν δει συγγενείς, φίλους, την άδεια κόλαση, το μέρος των ψυχών που περιμένουν με στεναχώρια ή χαρά ανάλογα, έχουν δει όλη την δική τους ζωή, να περνά από μπροστά τους και έχουν δοθεί οι απαντήσεις, στις αιώνια αναπάντητες ερωτήσεις των ανθρώπων, περί ύπαρξης αυτού του Κόσμου, που δεν κάνανε κάτι, για να τον πλησιάσουνε όταν έπρεπε!

Λένε οι Άγιοι Πατέρες μας: "Συγχωρούνται τα αμαρτήματα όταν ο άνθρωπος μετανοήσει και εξομολογηθεί στον πνευματικό και κάμει τον κανόνα που του έβαλε, τότε εξαλείφονται τα αμαρτήματα, από τα κατάστιχα των δαιμόνων και λυσσώντας οι δαίμονες τους πολεμούν, για να τους ρίψουν σε νέα αμαρτήματα. Γι' αυτό η εξομολόγηση και η μετάνοια, γίνονται αιτίες να συγχωρηθούν οι άνθρωποι και να περάσουν ελεύθερα, τα εναέρια τελώνια. Αλλά πολλοί άνθρωποι, λέγουν ότι τα εξομολογούνται στον Θεό μόνο και άλλοι πάλι, ζητούν να εύρουν πνευματικόν συγκαταβατικόν, για να αποφύγουν τον κανόνα. Αλλά αυτή δεν είναι μετάνοια, αλλά πονηρία και ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Και όπως στην ασθένεια του σώματος, εκλέγουμεν τον καλύτερον ιατρόν, έτσι πολύ περισσότερον, στην ασθένεια της αθάνατης ψυχής, να εκλέγουμε τον θεοφοβούμενον και αυστηρό πνευματικό και να τον έχει κανείς, μέχρι τέλους της ζωής, αλλιώς πλανούνται οι άνθρωποι και δεν μπορούν να περάσουν τα τελώνια του αέρος."

Το Μυστήριο της Εξομολόγησης καθιερώθηκε από τον ίδιο τον Χριστό. Αυτός έδωσε στους Αποστόλους την εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες. Στη συνεχεία οι Απόστολοι μετέδωσαν το χάρισμα αυτό, στους επισκόπους και τους Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Έτσι, μέσω της κανονικής χειροτονίας διαιωνίζεται και είναι το μόνο Μυστήριο, που βάλλεται σφοδρά, μέσω πονηρών λογισμών, από τους πλανεμένους ανθρώπους.
Γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος, να ανοίξουν οι ουρανοί!

Να λοιπόν τι έπεται να γίνει.
Αφού όπως λέει και ο Γέροντας Παΐσιος, πρέπει να εξομολογούμαστε για τις αμαρτίες μας, που κάναμε από τότε που γεννηθήκαμε, η λύση είναι μία και μοναδική.
Παίρνω τα «Τελώνια» μαζί μου και τις «Δέκα Εντολές» και ζητώ στο πετραχήλι του παπά μου, να του εξομολογηθώ μία-μία τις αμαρτίες, μικρές και μεγάλες, που θυμάμαι και βάση των Δέκα Εντολών και Φοβερών Τελώνιων, που θα περάσω, σαν να ήρθε η ώρα μου... Ήρθε η ώρα μου, που πρέπει να το κάνω! Και άργησα πολύ…

Η ντροπή είναι μεγάλη!
Μοιάζει σαν επικίνδυνη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, η πρώτη εγκάρδια εξομολόγηση, ταπείνωση! Η πρώτη σωστή εξομολόγηση!
Θα αποκαλύψω ασχήμιες μου από παιδί και θα είναι δύσκολη, η πρώτη μου προσπάθεια αυτή, αλλά ευχάριστες οι επόμενες.

Το άγχος, η πίεση, οι αμφιβολίες, ο φόβος…
Λέω την προσευχή μου ασταμάτητα… δεν ανασαίνω!
Τρέχω να φθάσω γρήγορα στο κατώφλι της εκκλησίας της ενορίας μου.
Έτσι ξαφνικά, τηλεφωνώ στον πνευματικό μου, να έρθει. Είναι επείγον περιστατικό Ιατρέ της ψυχής μου!
Είναι ζήτημα Ζωής και Θανάτου!
Έτσι δεν γίνεται όταν κάποιος παθαίνει έμφραγμα;
Και εγώ δεν μπορώ άλλο να ανασάνω…

Με ακούει ένας παπάς άνθρωπος... μα δεν είναι παρά η πλάνη των αισθήσεών μου...
Ο Θεός ο ίδιος με ακούει και ο Άγγελός μου χαίρεται, χοροπηδά, υμνεί την ώρα και την στιγμή, που βρήκα το θάρρος να έρθω.
Βλέπω που χαμογελούν και τραγουδούν οι Άγγελοι και μου φθάνει!

Έρχονται στο νου μου, άνθρωποι απλοί, αγράμματοι, ακόμη και δολοφόνοι, αμαρτωλοί, που καταγεγραμμένη η μετάνοιά τους, στις Γραφές της Εκκλησίας μας, γίνανε πάλι αγαπητά παιδιά του Θεού!
Δεν μπορεί να ανοίγουν οι ουρανοί και να κατεβαίνουν άγγελοι να υποδεχθούν την ψυχή του Λύκο-Θωμά, του περιβόητου μετανιωμένου δολοφόνου της Ρωσίας ή την ψυχή της πόρνης της Αιγύπτου ή τόσων άλλων πρώην αμαρτωλών και η δική μου να χαθεί, στο πρώτο κιόλας τελώνιο!
Δόξα τον Θεό, για τον λογισμό που ακούμπησε στο μυαλό μου!

Η ντροπή μου μεγαλώνει ακόμη... αλλά το φως, η τρέλα μου να φθάσω, εκεί ψηλά, δίχως να με αποσυναρμολογήσουν τα λυσσασμένα δαιμόνια-τελώνες, είναι μεγαλύτερη!

Κλαίω και κατηγορώ τον εαυτό μου, που έχασα χρόνο...
Μετανιώνω και θέλω να ταπεινωθώ, στο πετραχήλι του γνωστού παπά μου...
Θέλω τόσο πολύ να πετάξω... να πετάξω τα σκουπίδια, που βρώμησαν την ψυχή μου!

«Για να νιώσει κανείς ανάπαυση, πρέπει να πετάξει τα μπάζα από μέσα του. Αυτό θα γίνει με την εξομολόγηση. Ανοίγοντας ο άνθρωπος την καρδιά του στον πνευματικό και λέγοντας τα σφάλματά του, ταπεινώνεται και έτσι ανοίγει την πύλη του Ουρανού, έρχεται πλούσια η Χάρις του Θεού και ελευθερώνεται», λέει ο Γέροντας Παΐσιος.

Ζητάω να με λυπηθεί ο Θεός, κλαίω και οδύρομαι για το κάθε μικρό ή μεγάλο αμάρτημα, που θα με κάνει, να πέσω από την Ουράνια Σκαλωσιά και δεν επιζητώ μόνο την ευχή της εξομολογήσεως...
Δεν λέω καν καλημέρα στον παπά μου. Δεν κάθομαι εκεί που συνήθως καθόμουνα.
Δεν χρονοτριβώ, η κατάστασή μου έφτασε στο απροχώρητο!
Δεν ζητώ να ακούσω λόγια γλυκά και ευχές συγχώρεσης όσων επιμελώς, τόσα χρόνια, αποκρύπτω!
Δεν μου φθάνει.
Θέλω αυστηρό κανόνα, τιμωρία, να γίνω καλύτερος, να με λυπηθεί ο Θεός, να είμαι σίγουρος ότι θα λάμψουν και πάλι τα σωθικά μου...
Και αν δεν πάρω κανόνα, θα βάλω μόνος μου στον εαυτό μου!
Θα πάω και σε δεύτερο, τρίτο, τέταρτο Ιατρό… έτσι δεν κάνουμε, όταν η κατάσταση της υγείας μας είναι σοβαρή;

Μοναχός είχε παρουσιαστεί σε Ηγούμενο και απογοητευμένος, γιατί δεν του έφθανε η απομόνωση, να γίνει καλύτερος άνθρωπος, σαν τους άλλους μοναχούς, ζήτησε να φύγει, να πολεμήσει, να αγωνιστεί πιο κοντά στην αμαρτία, μέσα στον δικό μας κόσμο και να επιστρέψει πιο δυνατός...

Έτσι και εγώ λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγωνιστώ και η χαρά μου είναι μεγάλη, που ταπεινώθηκα, για πρώτη φορά, ολοκληρωτικά στον δικό μου Πνευματικό.
Που θα το κάνω κάθε φορά πριν κοινωνήσω και θα του αποκαλύπτω κάθε μου σκοτεινή σκέψη, σκέψεις από αυτές που μας κάνουν να ντρεπόμαστε και κρατούμε μέσα μας.
Δεν θέλω βάρη.
Τα δίνω στον πνευματικό μου.
Ελευθερώνομαι και πετώ και πάλι...
Πλέον δεν κάνω πράγματα, που έχω πει στον Πνευματικό μου, ότι έκανα.
Πλέον δεν κάνω νέες ανοησίες, που θα στεναχωρήσουν τον Πνευματικό μου και τον Φύλακα Άγγελό μου, που θα με φέρουν στην αρχική ντροπιαστική μου κατάσταση!
Δεν αξίζει τίποτε στην Γη, που θα με κάνει, να χάσει, τουλάχιστον το ενδιαφέρον Του, ο Πατέρας μου, για μένα και την προσπάθειά μου και πόσο μάλιστα να λάβω την συγχώρεσή Του!

Νιώθω σαν βρέφος, που κάνει τα πρώτα του βήματα… είμαι ένας αμαρτωλός!

Αν από ένα χωράφι, αφαιρέσει κανείς τα ζιζάνια, πρέπει να το οργώσει και να το σπείρει. Και εγώ είμαι έτοιμος για την σπορά.
Βλέπω τους βίους των Αγίων μας, τις θυσίες και τα μαρτύριά Τους και είναι τόσο απλά τα πράγματα για μένα, ύστερα από την ντροπή, την ταπείνωση του Μυστηρίου της Εξομολόγησης.
Την εποχή μας πολλοί Άγιοι θα την ζήλευαν, για να αλλάξουν με καλύτερο και φωτεινότερο, το φωτοστέφανό τους, λένε κάποιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, που προμηνούν δεινά, φτώχια, πείνα, πόλεμο κ.α.
Και πάλι δεν περηφανεύομαι, δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Είμαι ανίσχυρος, δίχως το όνομα του Κυρίου στα χείλη μου, στην πνοή μου και ο δρόμος μου μακρύς. Απλώς τώρα τον βρήκα!

Ζητώ την ενεργή συμμετοχή μου σε κάθε Ορθόδοξο Χριστιανικό Μυστήριο, ζητώ τον δρόμο τον Ορθόδοξο. Γιατί θέλει κόπο, αλλά και τρόπο.

Ως Χριστιανός, δεν κάνω την προσευχή μου, σε κάθε εκκλησάκι ή προσκυνητάρι, τυπικά και μηχανικά μόνο, όπως έκανα, λες και είχα κάποιο νευρικό αντανακλασμό.
Σχηματίζω τον Σταυρό μου, θυμάμαι πόσο αμαρτωλός ήμουν και είμαι και οδύρομαι... σταυρώνομαι και ξανά νοερά, σταυρώνομαι, αυτοτιμωρούμαι! Φαντάζομαι τι πέρασε ο Χριστός, για να ξεπλύνει τις αμαρτίες μου, που εγώ αχάριστος έχω ξανακάνει. Και σταυρώνω τον εαυτό μου, να συναισθανθεί το λάθος του!

Ζηλεύω το Φως που λούζονται τα ενάρετα αδέρφια μου και επιζητώ διακαώς, το δικό μου φωτοστέφανο!
Αλλά δεν μπορώ και να συγκριθώ μαζί τους.
Ως Χριστιανός είμαι ασυμβίβαστος σε κάθε τι, εκτός από μία θέση, έστω και μακριά, αλλά μέσα στην φωτεινή αίθουσα του Θρόνου του Κυρίου μας.

Η στεναχώρια, η μόνιμη μελαγχολία στο πρόσωπο ενός Χριστιανού, έρχεται να φωτίσει η Ελπίδα της Αναστάσεως του Κυρίου μας και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου, στο πετραχήλι του πνευματικού μου γέροντα, καταθέτω τις δικές μου μικρές οικονομίες, ελπίζοντας να λάβω κάποιον τόκο αργότερα...

Μαραίνομαι δίχως προσευχή, σαν τα λουλούδια το βράδυ και ανοίγω φτερά και νοερά πετώ, όταν βρίσκομαι σε αγίους τόπους ή στο εικονοστάσι του σπιτιού μου...
Ξέρω πως αν θέλω δροσερό νερό, δεν θα πιω από αυτό που έχω μαζί μου, αλλά θα αναζητήσω την Πηγή, για να ανανεώσω την φρεσκάδα του.

Αναζητώ τον φωτισμό, την θέωση, την αρχική άφθαρτη και χαρούμενη φύση μου και προσέχω μην πέσω από τα σκαλιά, στους τελώνες ή ανέβω άλλα σκαλοπάτια αλαζονείας και υπερηφάνειας.

Διαβάζω και προσεύχομαι, προσεύχομαι και διαβάζω… Θέλω να ταυτιστώ με τους αμαρτωλούς, που γίνανε Άγιοι, να ανοίξουν και οι δικοί μου ουρανοί, να χαρούν και για μένα οι Άγγελοι... και νιώθω πως δε έκανα τίποτε, για αυτό.
Απλά ξεκουράζομαι για λίγο, με την πλάνη μου αυτή και συνεχίζω τον αγώνα μου.
Αφού είμαι ένας αμαρτωλός, δεν συγκρίνεται ο αγώνας μου, με τον δικό Τους. Πρέπει να εντείνω τις προσπάθειές μου…
Πρέπει να ανεβώ ψηλά, δεν είναι σωστό να σταματώ και να θαυμάζω κάθε φορά τον εαυτό μου, πόσο ψηλά ανέβηκα, κοιτώντας πίσω. Πρέπει να κοιτώ μόνο ψηλά, το Έπαθλο να φθάσω…

Νιώθω ως Χριστιανός, την φλόγα να ανάβει μέσα μου με την Ιερά Εξομολόγηση και προσπαθώ να την κρατήσω ζωντανή, να την μεταδώσω στους αγαπημένους και εχθρούς μου και να αξιωθώ, να δω χαρούμενο τον Άγγελό μου και τον Πνευματικό μου, την επόμενη φορά.

Ο «κατά φαντασίαν» Χριστιανός, δεν ακολουθεί τον Ορθόδοξο δρόμο. Πιστεύει ότι οι καλές πράξεις αρκούν και χάνει στο «ζύγι» των αμαρτιών του, με τους πρώτους κιόλας τελώνες.
Γίνεται Προτεστάντης, εχθρός της Ορθοδοξίας, αφού οι Προτεστάντες, θεωρούν τον τρόπο της Ορθόδοξης λατρείας, ως "έξω-Βιβλικό". Τους ενοχλούν οι εικόνες, οι ψαλμωδίες, οι ναοί, τα μυστήρια, τα άμφια, οι ακολουθίες, οι ιεροί κανόνες, οι παπάδες κλπ. Χωρίς Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία, ο Χριστιανός είναι σαν τον αβάπτιστο, λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός!

Λένε πολλοί πως η Εξομολόγηση είναι εφεύρεση των παπάδων, να μαθαίνουν τα μυστικά μας!
Άραγε πόσοι από εμάς, θέλουμε να λεγόμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και πόσοι από εμάς, έχουμε μελετήσει τα Ευαγγέλια;;;

«...και εβαπτίζοντο εν τω Ιορδάνη υπ’ αυτού εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών.» λέγει το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφ. Γ΄, στιχ. 6 και συνεχίζει στον στιχ. 16, «...και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος και ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί και είδε Πνεύμα του Θεού...».
Φοβερό! Κατά εντολή Θεού, στον Ιορδάνη ποταμό, ο Άγιος Ιωάννης βάπτιζε και εξομολογούσε έναν-έναν τους αμαρτωλούς και όσο βρίσκονταν μέσα στο νερό, εκείνοι «έξω-ομολογούσαν» τις αμαρτίες τους. Και μόνο ο Κύριος δεν είχε τίποτε να εξομολογηθεί και ανέβη αμέσως από το νερό του Ιορδάνη!

Πόσα πράγματα δεν ήξερα... Πόσα ξέρατε αδέρφια μου και δεν ήξερα καν τι ερώτηση να σας κάνω;

Και τα θαύματα του Ορθόδοξου τρόπου λατρείας και ζωής, ενός Χριστιανού είναι σχεδόν καθημερινά, μέσα και έξω από την Εκκλησία, κάτι που δεν συμβαίνει με τους καθολικούς ή άλλους αιρετικούς.
Ο Θεός δείχνει τις προθέσεις και την ευαρέσκειά Του, στους Ορθοδόξους Χριστιανούς, εμείς το βλέπουμε; Εγώ το βλέπω;

Ως Χριστιανός βρίσκω αφορμή να κάνω καλή πράξη, ελεημοσύνη, πρόσφορο, προσευχή... Ξέρω πως ένα τρένο, που πάει στον προορισμό του, πρέπει να έχει γεμάτα τα βαγόνια του, μην πάει άσκοπα άδειο και μνημονεύω ζωντανούς και νεκρούς, γνωστούς και αγνώστους, σε κάθε προσευχή μου, όπως λέει και ο Γέροντας Παίσιος.

Δεν λέω πλέον, «Θεέ μου δώσε μου εκείνο ή το άλλο, σε μένα, στα παιδιά μου…»
Δεν έχω ιδέα για τις ανάγκες που έχω πραγματικά και πόσο μάλιστα για τους άλλους! Αφήνομαι στο Έλεος και στην Γνώση του Κυρίου μου!

Λέω, «Θεέ μου βοήθησέ μας όλους μας, να διώξουμε κάθε αμαρτία από πάνω μας, πριν σωματικά πεθάνουμε και ελέησέ μας. Και όταν το κάνεις αυτό, για όλους όσους ξέρω, τα παιδιά, την γυναίκα μου, τους γονείς μας, τους γονείς τους,…ή όσους δεν έτυχε να γνωρίσω, ότι σου μείνει, δώσε και σε μένα λίγο από το Έλεός σου, να δω, έστω για λίγο, από την εξώπορτα του Βασιλείου Σου, ότι όλοι αυτοί είναι μέσα και ας πεθάνω… Δύναμη θέλω, να γίνω αγαπητός Σου και το ίδιο επιθυμώ για την οικογένειά μου, για όλους… Να γίνω, να γίνουμε, τα καλύτερα παιδιά Σου…»

Όχι δεν είμαι της θρησκείας. Δεν είμαι ανόητος, αμόρφωτος, αφελής!
Δεν έχω ανάγκη από περγαμηνές, αξιώματα και ευχολόγια από τους ανθρώπους.
Αρκετά χαρτιά έχω από Πανεπιστήμια…

Αγαπώ τον Κύριο και ο παράδεισος για μένα, είναι η τρέλα του έρωτα, της ανιδιοτελής αγάπης, η μέθη μίας γλυκιάς μελωδίας, ενός μοναδικού αρώματος, η απερίγραπτη χαρά και γαλήνη, που νιώθω μέσω των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας και διαμέσω του συνεχόμενου αγώνα μου, νοερά από την Γη... πόσο μάλιστα κοντά Του!!!

Δεν θέλω να είμαι θρησκευόμενος, θέλω να είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος.
Ακούγεται σαν ύβρης, όταν κάποιος πει ότι είμαι θρησκευόμενος.
Η θρησκεία είναι η ταύτιση του Άκτιστου με τον κτιστό κόσμο μας και συγκεκριμένα η ερμηνεία και αναπαράσταση, των προβολών, απεικονίσεων του Άκτιστου Κόσμου, μέσα από την στείρα ανθρώπινη φαντασία, την λογική και το ανθρώπινο συναίσθημα, σε αντικείμενα του κόσμου μας.
Γίνεται αυτό;
Μπορεί μία εικόνα, ένα άγαλμα, ένα φυλαχτό, μία τυπική διαδικασία λατρείας του Άκτιστου Δημιουργού, κάτι που αντιμετωπίζεται ως μαγικό, να εκφράσει τον Ανέκφραστο Θεό, αν δεν το νιώθω μέσα μου και να φωλιάσει στο κεφάλι μου, η Θεία Χάρη του Αγίου Πνεύματος;
Πολλοί θεολόγοι υποστηρίζουν ότι η στείρα έννοια της Θρησκείας, είναι η βάση της ειδωλολατρίας και δεν είναι το ποθούμενο για μένα και την καρδιά μου!

Θέλω να εξομολογούμαι με δάκρυα, νοερά, μόνος μου, στον Άγγελό μου, αλλά και στον Πνευματικό μου, μπροστά δηλαδή στην προβολή, του ίδιου του Κυρίου μου!
Θέλω να νιώθω την Θεία Κοινωνία, ως βραβείο, μετά από μία σκληρή δοκιμασία νηστείας, στο σώμα και στην σκέψη μου και όχι μία συνήθεια, αποτέλεσμα μίας περιόδου απλής φυτοφαγίας.
Θέλω να ακούω τα λόγια των Θείων Λειτουργιών της Εκκλησίας μας και να τα γνωρίζω. Και να μην λέω μόνο «Αμήν», να μην σηκώνομαι και κάθομαι, μόνο όποτε το κάνουν οι άλλοι. Να γίνομαι ένα με την Εκκλησία του Κυρίου μας!
Να προσεύχομαι νοερά και συνεχώς.
Να είμαι εκεί, όταν οι Άγιοι συλλειτουργούν μαζί μας και να τους καταλαβαίνω.
Να συναναστρέφομαι μόνο ενάρετους ανθρώπους, με ίδια ενδιαφέροντα μαζί μου, για να χορτάσω την δίψα μου, να μάθω τον σωστό τρόπο, να μάθω...
Γιατί ήμουν και είμαι αδαής και ανίκανος και απερίσκεπτος και θανάσιμα επιπόλαιος…

Δίπλα μου ήταν, όλοι εκείνοι που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν και εγώ χαζολογούσα, πνιγόμουνα, γελούσα, σαν μεθυσμένος που δεν καταλάβαινα, το κατάντημά μου.

Δεν μπορεί, να αναμένω να αλλάξει η ζωή μου προς το καλύτερο, αν δεν κάνω καλύτερα πράγματα... αν δεν απλώσω το χέρι μου και δεν βοηθήσω αυτόν που ζητιανεύει, δίχως να υποκύψω σε πονηρούς λογισμούς, λ.χ. αν με κοροϊδεύει… ακόμη και αν είναι αληθινοί!

Δεν μπορεί, να μην βοηθήσω άνθρωπο, τώρα που δεν έχω, γιατί όταν θα έχω, δεν θα είναι το ίδιο, δεν θα έχει τόσο υψηλό τόκο η κατάθεσή μου… στην καρδιά μου και στην χαρά του Φύλακα Αγγέλου μου και Κυρίου μου.

Δεν μπορεί, να μην μου λείπει τίποτε και να βλέπω ότι μου λείπει το σπουδαιότερο αγαθό, η Ελευθερία μου!

Δεν μπορεί, το Άγιο Φως, να εμφανίζεται μόνο, όποτε έχουν Ανάσταση οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί (κινητή εορτή) και εγώ ακόμη να προσπαθώ να το εξηγήσω, με λογική... το Φως και την Πίστη μου ολάκερη!

Δεν μπορεί, στα Θεοφάνεια, την ημέρα που ακούστηκε η Φωνή του Θεού, ο Ιορδάνης ποταμός να αλλάζει κατεύθυνση ροής, κάθε τέτοια μέρα, από τότε… και εγώ ακόμη να ακολουθώ, τον ίδιο μονότονο δρόμο μου, σαν μη σκεπτόμενος, μαθημένος γάιδαρος, που κουβαλά ότι του αποθέτουν οι δαίμονες και περπατά, με σκυμμένο κεφάλι, το γνώριμο μονοπάτι του…

Δεν μπορεί, την μεγαλειώδη Εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, στο Θεοβάδιστο Όρος Θαβώρ, όπου έλαμψε ο Κύριος εμπρός στους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, για να ενισχύσει την πίστη τους, μόνον όταν ψάλλουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί Προσκυνητές σήμερα, ένα ολόλευκο σύννεφο σε πολύ χαμηλό ύψος, να στέκεται επάνω από την Εκκλησία της Μεταμορφώσεως και να σκεπάζει όλον τον κόσμο που προσεύχεται, με άπλετο Φως… και εγώ να ζω στα σκοτάδια μου...

Δεν μπορεί, το αγιασμένο νερό, με τον Σταυρό, τον Βασιλικό και με μόνο την Προσευχή του Ορθόδοξου Ιερέως, να έχει αντισηπτικές ιδιότητες, να γίνεται άφθαρτο και εγώ να ζω και να καλύπτω την φθορά μου...

Δεν μπορεί, να υπάρχει δυνατότητα, κατά τρόπο υπερφυσικό, να παρασκευάσουμε ψωμί χωρίς βακτήρια και χωρίς ζύμη, μόνο με προσευχή, σταυρολούλουδα και βασιλικό, από την Εκκλησία την εορτή μόνο της Υψώσεως του Σταυρού και το φύραμα να έχει φουσκώσει, να έχει ζυμωθεί… και την ψυχή μου να την αφήνω αζύμωτη, για τους τελώνες γεύμα...

Ένας είναι ο δρόμος της πνευματικής μου ωριμότητας και είναι μονόδρομος! Είναι ο δρόμος των Ορθοδόξων Χριστιανών, όπως οι Οικουμενικές Σύνοδοι των Φωτισμένων Πατέρων μας, από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, έχουν καθορίσει, εγκάρδια ο Χριστιανός, διά μέσω των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας να συμμετέχει.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ απέστειλε ευλαβώς προς τον Παναγιώτατον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο επιστολή, καταδικάζοντας την παναίρεση του Οικουμενισμού και δηλώνοντας την αποστροφή του στην Παπική «Εκκλησία», κάτι που δεν γίνεται στις μέρες μας από όλους… μεταξύ άλλων αναφέρει και ένα Φοβερό γεγονός, που αξίζει με αυτό να σφραγίσω τις σκέψεις μου:
 «…Ο Θεός περισσότερο ευαρεστείται στην τάξη του πασχαλίου και απλώς ειπείν του καλανταρίου του δικού μας, του Ορθοδόξου, παρά στην ακρίβεια του πασχαλίου και καλανταρίου των Λατίνων, γίνεται φανερό από τα θαύματα, πού έδειξε και δείχνει έως τώρα γι’ αυτό. Διότι (μεταξύ άλλων), στα μέρη της Ηλιουπόλεως της Αιγύπτου, όπου είναι οι δύο μεγάλες Πυραμίδες, ενεργεί ο Θεός κάθε χρόνο αυτό το παράδοξο, δηλαδή κατά το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης της δικής μας (όχι των Λατίνων), ξερνά η γη λείψανα και κόκκαλα παλαιά ανθρώπινα, από τα οποία γεμίζει ένας ευρύχωρος κάμπος, τα οποία στέκονται έως την Πέμπτη της Αναλήψεως, και τότε κρύβονται και παντελώς δε φαίνονται, μέχρι να έλθει πάλι η Μεγάλη Πέμπτη. Αυτό δεν είναι κανένας μύθος, αλλά αληθινό και βέβαιο, μαρτυρημένο από παλαιούς και νέους ιστορικούς, μάλιστα δε από τον Γεώργιο Κορέσσιο τον Χίο και από τον αοίδιμο πατριάρχη Ιεροσολύμων Νεκτάριο, ο οποίος το διηγείται στον αραβικό χρονογράφο, που έγραψε, και φαίνεται, απ’ όσα λέει, ότι το είδε με τα μάτια του (τα ανθρώπινα αυτά κόκκαλα προμηνύουν την μέλλουσα ανάσταση των νεκρών, όπως τα είδε και ο προφήτης Ιεζεκιήλ).»

Τρομερό!!! Ο καιρός περνά και τα μελλούμενα έρχονται. Βιάσου!!!
Η Ανάσταση της ψυχής μου, είναι ο σκοπός της ζωής μου ως Ορθόδοξος Χριστιανός.
Η Ανάσταση της ψυχής των αγαπημένων μου, είναι ο σκοπός και πάλι της υπάρξεώς μου, ως σύζυγος, πατέρας, γιος ή φίλος, ως άνθρωπος που ζει και μοιράζεται την χαρά, της ανιδιοτελής αγάπης του Κυρίου μας.

Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλόν.
Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλόν.
Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Παναγία μου βοήθησέ με, στεναχώρησα τον Πατέρα μου και το μετάνιωσα… θέλω να γίνω το καλύτερο παιδί Του.

Θεέ μου, δώσε μου δύναμη και φώτιση, να βρω και να μείνω στο δρόμο της επιστροφής μου σε Σένα... να μην ξεχάσω καμία αμαρτία ανεξομολόγητη και να μην υποπέσω σε καμία νέα πλάνη.
Να γίνουμε φως όλοι μας κοντά σου!

Δόξα τον Θεό! Δόξα τον Θεό! Δόξα τον Θεό!


Κατεβάστε δωρεάν υπέροχα βιβλία ή έρευνές μας:
http://www.scribd.com/my_document_collections/3244615

Εγγραφείτε στο ιστολόγιό μας, προβάλετε τον ιστοχώρο μας, για να δυναμώσουμε την φωνή μας!!!

Με εκτίμηση, ΓΧΝΚ.
Ένας αμαρτωλός…

http://church-taxiarchon-kernitsas.blogspot.com
http://aromapanagias.blogspot.com
http://aeropsekasmostripolisarcadias.blogspot.com