Τὸ φρούριο». Ταινία ἀποκάλυψη. Εἶναι μία δοκιμασία γιὰ τὴν ψυχή. Ἂν καταφέρεις νὰ τὴ δεῖς ἕως τὸ τέλος σημαίνει πὼς ἡ κάρδια σου δὲν ἔχει σκληρύνει ἀκόμα, δὲν ἀποστασιοποιήθηκες ἀπὸ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο κρυμμένος πίσω ἀπὸ ψηλοὺς τοίχους. Ταινία γιὰ τὸ θαῦμα. Θαῦμα πραγματικὸ καὶ ὄχι φανταστικό. Ταινία γιὰ τὴ θεραπεία τῶν ἄρρωστων παιδιῶν καὶ γιὰ τὴν ἴαση τῶν ἐνήλικων...
Στὸν κινηματογράφο πιὰ ἡ ἔννοια τοῦ ἥρωα ταυτίζεται μὲ σκληρότητα καὶ μυϊκὴ δύναμη. Ὅμως βλέπετε πὼς γίνεται καὶ ἀλλιῶς. Ὁ ἥρωας εἶναι αὐτὸς ποὺ μὲ τὴ δύναμη τῆς καρδιᾶς μπορεῖ νὰ κάνει τὸ καλό. Ἐξάλλου ὑπάρχει τόσο λίγο καλὸ γύρω μας. Ἀκόμη δὲν ξέρουμε τί εἶναι ἡ ζωή. Εἶναι μία περίοδος ἐργασίας πρὶν ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα ἢ μία ἁπλὴ βολτούλα ἀπὸ τὸ ἕνα σημεῖο στὸ ἄλλο;
Παραγωγή: 2007
Σκηνοθέτης: Μιχαὴλ Σάδριν
Προβολή: ὀρθόδοξο τηλεοπτικὸ κανάλι «Γκλᾶς»
Τὸ 2009 ἡ ταινία προβλήθηκε στὸ φεστιβὰλ ὀρθόδοξης ταινίας καὶ πῆρε τὰ πρῶτα βραβεῖα σὲ ὅλες τὶς κατηγορίες, μὲ ὁμοφωνία κοινοῦ καὶ ἐπιτροπῆς.
Τὰ γυρίσματα διήρκεσαν ἕνα χρόνο στὸ μοναστήρι Σβιάτο-Βαζνεσένσκι (Τῆς Ἀναλήψεως) στὰ σύνορα μὲ τὴν Ρουμανία. Ὁ σκηνοθέτης μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ ἀναθεωρήσουμε τὶς ἀξίες τῆς ζωῆς, μέσα ἀπὸ τὰ παραδείγματα τῶν μοναχῶν, ἐφαρμόζοντας καθημερινὰ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης.
Τὰ κεντρικὰ πρόσωπα εἶναι: ὁ ἡγούμενος τοῦ μοναστηριοῦ (ποὺ ἔγινε ὁ πατέρας γιὰ 29 υἱοθετημένα παιδάκια, ἔχοντας ἤδη τρία δικά του, δύο ἀγόρια καὶ ἕνα κορίτσι), ἡ ἀδελφότητα καὶ τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ μοναστηριακὸ ὀρφανοτροφεῖο (150 ὀρφανά), πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποία εἶναι βαριὰ ἄρρωστα.
Αὐτὴ ἡ ταινία θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ σὰν ἕνα μεγάλο πνευματικὸ γεγονός. Μία οὐράνια ἀγάπη ἐμφανίζεται πάνω στὴ γῆ.
Ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα τῆς ταινίας τὰ ἐξηγεῖ ὅλα:
«Σφίγγοντας τὰ δόντια μέχρι τριγμοῦ, καὶ τὰ χέρια μέχρι πόνου, χαῖρε, διότι ζεῖς. Χαῖρε μὲ τὴ γαλαζόπετρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ μὲ τὸ ρουμπίνι τῆς ἡλιοβασιλέματος. Χαῖρε μὲ τὸ μαργαρίτη τῆς βρόχινης σταγόνας, διότι δὲν μπορεῖς ἀλλιῶς. Χαῖρε μὲ τὴ χαρὰ τοῦ πληγωμένου μαχητῆ, ποὺ κεῖται κάτω. Ἂν καὶ ἡ μάχη χάθηκε, ἡ σημαία εἶναι ψηλά, καὶ τὸ ὅπλο δὲν πετάχτηκε στὴ λάσπη, καὶ δὲν τρέχεις ντροπιασμένος, ἐπειδὴ δὲν ἔχεις πιὰ πόδια... Καὶ τὸ μόνο ποὺ μένει εἶναι νὰ πολεμᾶς μέχρι θανάτου. Καὶ ἂν δὲν μείνει πιὰ τίποτα, χαῖρε μὲ μία ἄνωθεν χαρὰ γιὰ τὸν πλησίον σου. Χαῖρε μὲ τὴν ἀγάπη τῶν ἄλλων, χαῖρε μὲ τὰ γέλια τῶν παιδιῶν ποὺ δὲν εἶναι δικά σου. Ἀκόμα καὶ ὅταν εἶναι μαῦρα σύννεφα παντοῦ χαῖρε. Στὴ βροχὴ καὶ στὴ λάσπη χαῖρε. Χαῖρε καὶ ἀγαλλιάσου, ἀψηφώντας τὸ πόνο, διότι τὸ ὄνομά σου εἶναι Ἄνθρωπος!»
«Σφίγγοντας τὰ δόντια μέχρι τριγμοῦ, καὶ τὰ χέρια μέχρι πόνου, χαῖρε, διότι ζεῖς. Χαῖρε μὲ τὴ γαλαζόπετρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ μὲ τὸ ρουμπίνι τῆς ἡλιοβασιλέματος. Χαῖρε μὲ τὸ μαργαρίτη τῆς βρόχινης σταγόνας, διότι δὲν μπορεῖς ἀλλιῶς. Χαῖρε μὲ τὴ χαρὰ τοῦ πληγωμένου μαχητῆ, ποὺ κεῖται κάτω. Ἂν καὶ ἡ μάχη χάθηκε, ἡ σημαία εἶναι ψηλά, καὶ τὸ ὅπλο δὲν πετάχτηκε στὴ λάσπη, καὶ δὲν τρέχεις ντροπιασμένος, ἐπειδὴ δὲν ἔχεις πιὰ πόδια... Καὶ τὸ μόνο ποὺ μένει εἶναι νὰ πολεμᾶς μέχρι θανάτου. Καὶ ἂν δὲν μείνει πιὰ τίποτα, χαῖρε μὲ μία ἄνωθεν χαρὰ γιὰ τὸν πλησίον σου. Χαῖρε μὲ τὴν ἀγάπη τῶν ἄλλων, χαῖρε μὲ τὰ γέλια τῶν παιδιῶν ποὺ δὲν εἶναι δικά σου. Ἀκόμα καὶ ὅταν εἶναι μαῦρα σύννεφα παντοῦ χαῖρε. Στὴ βροχὴ καὶ στὴ λάσπη χαῖρε. Χαῖρε καὶ ἀγαλλιάσου, ἀψηφώντας τὸ πόνο, διότι τὸ ὄνομά σου εἶναι Ἄνθρωπος!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου