Και να ανάσαινα, λέει, τα θυμιατήρια

Απομεσήμερο καλοκαιριού σε ταραγμένο καιρό ανθρώπων αποσβολωμένων και Αγίων σε ατέλειωτα "πήγαινε- έλα" στις οδούς των ανθρώπων.
Το ξέρεις, το νιώθεις αλλά και το μαθαίνεις πως οι Φίλοι του ουρανού βολτάρουν στους δρόμους των αναγκεμένων. 
"Το χεράκι έκανε πολλά θαύματα" έλεγε, χθες, μια γριούλα. 
Το χεράκι είναι του Αγίου Νεκταρίου και βρισκόταν -για μια βδομάδα- στην πόλη μας.
(Διαβάστε Φιλώ σε Αη Νεκταράκη μου).

Αλλά δεν είναι μόνο ο Αη Νεκτάρης. Είναι και ο Λουκάς ο ιατρός, ο Αρσένιος ο νονός του Γέροντος Παϊσίου, η Αναστασία η Ρωμαία, ο Ραφαήλ της Μυτιλήνης, η Ματρωνίτσα η αόμματη, ο παπα Νικόλας ο Πλανάς, ο Φανουράκης, ο Σεραφείμ του Σάρωφ και άλλοι ών ουκ έστι αριθμός Άγιοι, που λαγγεύει η καρδιά τους από τις προσευχές μας και αφήνουν παρηγοριές θείου ελέους στην φτωχεμένη ζωή μας.
Όπως αναφέρεται στο Καταφτάνουν οι "κομάντος" του Θεού, όσο μεγαλώνουν οι αποστάσεις ανάμεσα σε μας και την Εδέμ, τόσο κατηφορίζουν οι Μεγάλες Δυνάμεις των ουρανών να μας προλάβουν από την τελική -και μοιραία- κατρακύλα....
Έτσι που ψυχανεμίζομαι τις απογευματινές τους βόλτες, ξανάρθε μου η πεθυμιά να πήγαινα, λέει, στο σπιτάκι του Αη Νεκταράκη μου στην Αίγινα. 
Δεν έχω αξιωθεί ακόμη και απομένω να παρηγοριέμαι με φωτογραφίες που τις κοιτώ ώρα πολύ.
Κοιτάζω και σκέφτομαι πως εκεί ο αέρας θα φυσάει αλλιώς....Πως στις κορυφές των κυπαρισσιών θα ανεμίζουν -σημαίες αθέατες- οι στεναγμοί του κατατρεγμένου Αγίου, το πεύκο θα έχει ακόμη τα χαϊδεματά του, η αγιοσύνη του θα αναπαύεται στον σταυρό του καμπαναριού, τα θυμητάρια του θα χαμογελούν στις ικεσίες, τα αφιερωμένα του καντήλια θα μαρτυρούν απαντημένες προσευχές και ο Νεκταράκης θα περιπλανιέται στις εικόνες της Κυράς, ξαναλέγοντας το "Αγνή Παρθένε" για μιαν Ελένη, για μια Μαρία, για ένα Γιώργο, για κάθε ψυχούλα καταπονουμένη.
Και να έμενα, λέει, εκεί παίζοντας τον "κουτσό" των παιδικών μου χρόνων στις πλάκες της αυλής του και στοιχηματίζοντας αν εδώ, αν εκεί, αν παραπέρα έχει περπατήσει ο Άγιος τότε ή τώρα....
Και να ανάσαινα, λέει, τα θυμιατήρια που άναβε για να κάνει δέηση τον πόνο, το ντέρτι, τον καημό των πιστών...
Και απλά, λέει, να έμενα εκεί δίχως αξιώσεις, χωρίς αντιστάσεις, με μόνη την ελπίδα του Κόσμου όπου επήγεν ο Άγιος...
Του Κόσμου, λέει όπου επήγεν ο Άγιος....Μα είναι περίπου ο κόσμος που φτιάχνεται όταν οι άγιοι περνούν από δω τα απογεύματα (καλή ώρα..) και βρίσκουν ανοιχτό -έστω- το παραπόρτι της καρδιάς....