ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΕΛΕΓΧΩ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΟΣΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΙ ΑΝ ΕΞΑΓΓΕΛΘΟΥΝ...

ΓΙΑΤΙ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ «ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ» ΤΟΣΟ ΑΚΑΡΙΑΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑ;

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου

 

Ίσως να μην υπάρχει στην ιστορία των εργατικών αγώνων τόσο ακαριαία, ψυχρή, αλλά και πανικόβλητη εκτέλεση μιας απεργίας, σαν και αυτή που έγινε με τους εκπαιδευτικούς.

 

 

Δείχνει και αυτό ότι βρισκόμαστε σε μια μαύρη, κατοχική περίοδο που τα πάσης φύσεως και χρώματος ανδρείκελα ΕΚΤΕΛΟΥΝ, χωρίς ενδοιασμούς και περιστροφές τα «συμβόλαια θανάτου» που τους έχουν ανατεθεί από τα αφεντικά τους…

Βεβαίως, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, αυτοί οι κατάπτυστοι εργατοπατέρες (όλων των χρωμάτων) πάντα έπαιζαν με κάποια επιτυχία το παιχνίδι του μεταμφιεσμένου Ιάγου: Υπονόμευαν και πρόδιδαν τους δυναμικούς εργατικούς αγώνες μέσα από ποικίλες μανούβρες, ελιγμούς και ντρίπλες…

Εξάλλου αυτός είναι και ο ουσιαστικός ρόλος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, καθώς και της σοσιαλδημοκρατικής και σταλινικής: Από τη μια, ΦΩΝΑΧΤΑ και υστερικά να είναι με το μέρος των εργαζομένων και από την άλλη ΥΠΟΓΕΙΑ, με «κόλπα» και ελιγμούς να τους υπονομεύουν τους αγώνες τους.

Αυτή η διπλή υπόσταση των εργατοπατέρων (Ιάγοι) ήταν και το ρεφορμιστικό ατού τους στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τους εργοδότες και το κράτος.

ΣΗΜΕΡΑ έχουν απολέσει και αυτό το διαπραγματευτικό χαρτί που το έπαιζαν ΠΑΝΤΑ προς ίδιον όφελος.

ΣΗΜΕΡΑ δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ περιθώριο ρεφορμιστικής διεκδίκησης, συνακόλουθα διαπραγμάτευσης ανάμεσα στους εργατοπατέρες και στην οικονομική και πολιτική εξουσία.

ΣΗΜΕΡΑ οι εργατοπατέρες μπορεί να υπάρχουν μόνο σαν «πέμπτη φάλαγγα» των εργοδοτών και του κράτους.
Το ίδιο, όπως και τα σοσιαλδημοκρατικά και σταλινικά κόμματα μπορεί να υπάρχουν ΜΟΝΟ σαν γρανάζια και σαν «αριστερά» εξαπτέρυγα του κεφαλαίου: Η «αριστερά» του κεφαλαίου…

Η απεργία των εκπαιδευτικών και οι θυμωμένες διαθέσεις τους αποκάλυψαν αυτό που μέχρι χθες δεν ήταν άμεσα ορατό: Ότι οι «αριστερές» ηγεσίες και οι εργατοπατέρες δεν έχουν πλέον ούτε την πολυτέλεια των ελιγμών και των διαπραγματευτικών παιχνιδιών. Είναι εξαρτήματα του καθεστωτικού δωσιλογισμού, «κεφαλές» του κατοχικού κυβερνητικού οικοδομήματος που εκτελούν ΑΥΤΟΜΑΤΑ τις εντολές του.

ΣΗΜΕΡΑ δεν είναι μόνο ότι εκλείπει κάθε υλική βάση για ρεφορμιστικές διεκδικήσεις και διαπραγματεύσεις.

Υπάρχει και κάτι άλλο: Κυοφορείται στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας τόσο συσσωρευμένη και εκρηκτική ενέργεια που ακόμα και αυτοί οι παλιοί ελιγμοί και μανούβρες των εργατοπατέρων γινόντουσαν πολύ επικίνδυνοι.
Μπορούσε πολύ εύκολα η ΟΡΓΗ του κόσμου να περάσει πάνω από τις υπονομευτικές μανούβρες των εργατοπατέρων και των «αριστερών» κομμάτων και να ξεχυθεί, σαν λάβα, θάβοντας μέσα σ’ αυτήν στην πυρωμένη λάβα το καθεστωτικό οικοδόμημα: Κυβέρνηση, κόμματα, εργατοπατέρες…

Η δωσίλογη κυβέρνηση του 4ου Ράιχ δεν είχε κανένα περιθώριο να παίξει με την «επιτηδειότητα» των χειραγωγών (της «αριστεράς» και των συνδικαλιστικών γραφειοκρατών), συνακόλουθα δεν άφηνε και ΚΑΝΕΝΑ περιθώριο σ’ αυτούς του Ιάγους για ελιγμούς και μανούβρες.

Να, γιατί ενήργησαν τόσο βεβιασμένα, χοντροκομμένα και ψυχρά οι «αριστερές» ηγεσίες και οι εργατοπατέρες.
Ακόμα και πριν ξεσπάσει η απεργία τα μαντρόσκυλα των εργαζομένων έκαναν ό,τι είναι δυνατόν να την υπονομεύσουν.

Οι γραφειοκράτες του Περισσού, η ΓΕΣΣΕ και η ΑΔΕΔΥ, συμμάχησαν (ενώ ούτε μια απεργιακή παρέλαση δεν κάνουν μαζί) στον ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ:
Την υπονόμευση της απεργίας.

Εδώ, οφείλουμε να ξεχωρίσουμε τη «διορατικότητα» της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ του ΚΚΕ (είναι δεκαετίες εκπαιδευμένο), οι άλλοι έκαναν και κάποια νάζια πριν ακολουθήσουν τη «γραμμή» ΚΚΕ…

Το μόνο ΣΧΕΔΙΟ ελιγμού που μπόρεσαν να εφαρμόσουν ήταν με την ΟΛΜΕ:

 Αυτή προέβηκε σε κάποιους λεονταρισμούς στην αρχή κάτω από την πίεση της βάσης και πρόδωσε στην κρίσιμη ώρα…

Η δυναμική και η οργισμένη κίνηση των εκπαιδευτικών ξεγύμνωσε, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ τους εργατοπατέρες και την «αριστερά» του κεφαλαίου: Οι εκπαιδευτικοί έδωσαν τη χαριστική βολή σ’ αυτά τα εξαπτέρυγα του καθεστώτος.

ΑΠΟΚΑΛΥΦΤΗΚΕ, όμως και κάτι ακόμα σημαντικό: Ο ΠΑΝΙΚΟΣ της κυβέρνησης, πανικός κατάρρευσης…

ΑΠΟΚΑΛΥΦΤΗΚΕ το απελπισμένο αδιέξοδο της δωσίλογης κυβέρνησης. Ότι είναι δραματικά απομονωμένη μέσα στην κοινωνία και ότι απέναντί της έχει σε θέση μάχης ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον ελληνικό λαό.
Μια σπίθα απλώς χρειάζεται…
Διαφορετικά δεν θα ενεργούσε με τόση απροκάλυπτη φασιστική αυθάδεια και στρατιωτικούς νόμους…

ΤΩΡΑ τα ψελλίσματα του ΚΚΕ τα οποία και παπαγαλίζουν ΟΛΟΙ οι εργατοπατέρες περί «ανώριμων συνθηκών» είναι για γέλια.

Αν δεν είναι σήμερα, που όλος ο κόσμος πνίγεται από θυμό και απελπισία, πότε θα είναι; ΠΟΤΕ!!!
Ο συνθήκες δεν είναι απλώς ώριμες, αλλά υπερώριμες, σαπισμένες…

ΠΑΝΤΑ οι μεγάλες ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ επενδύονταν με την «ανωριμότητα των συνθηκών»….

ΡΕΣΑΛΤΟ