Στα εικονοστάσια, αδέλφια, στα εικονοστάσια

Ένα γύρω, τα νέα που έρχονται είναι άσχημα.
 Άνθρωποι αλαλιασμένοι (όπως θάλεγε η γιαγιά μου) από το κυνηγητό της παράφρονος εξουσίας και οι αυτοκτονίες σε έξαρση. 
Οι "ιθύνοντες", δίχως λύπηση, κλέβουν τον κόπο μας, εποφθαλμιούν τις ζωές μας, ζητούν τις ψυχές μας (γιαυτό και χλευάζουν και -όταν τους παίρνει- απαγορεύουν ό,τι έχει σχέση με τον Χριστό-το μόνο λιμάνι των ανθρώπων).

Νιώθεις πως δεν μπορείς να γλυτώσεις από δαύτους, με τον τρόπο που δεν μπορεί το μικρό πουλάκι να γλυτώσει όταν τα αρπακτικά το βάλουν στον στόχο.
Είναι λοιπόν η ώρα των επιχειρίων της αποστασίας της ανθρωπότητος, η ώρα του μεγάλου πειρασμού, άρα και η ώρα της επερχόμενης μεγάλης ευλογίας ή (αν το επιλέξουμε) της τελειωτικής καταστροφής μας. 
Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει: Ή πληθαίνουμε τις τάξεις των ουράνιων Φίλων και προσευχόμαστε στο Αφεντικό, βάζοντας τα Φιλαράκια ως μέσον και προπομπούς ή συνεχίζουμε να ακολουθούμε τις πρακτικές της απιστίας (που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, ονομάζοντας "πρόοδο" την αποκοπή μας από την Χάρη) και χανόμαστε, όπως τόσοι αποστάτες πριν από μας.
Δεν μας υποχρεώνει κανείς να σωθούμε αλλά δεν μπορούμε να σωθούμε λίγο πιστεύοντας (εξ' ανάγκης, πλέον) και λίγο θυσιάζοντας στα είδωλα που μας επέβαλαν ως δήθεν αναγκαιότητες (αν όχι και ως ιδανικά).
Η μοναδική και πραγματική μας ανάγκη είναι Αυτός που είπε τον εαυτό Του Αγάπη και τούτο ήταν πάντα έτσι και δεν θα αλλάξει ποτέ.
 Όλη η ιστορία παιζόταν πάντα -και θα παιχτεί και τώρα- μπροστά στα εικονοστάσια. 
Όλα τα άλλα που δεν έχουν Θεό, τα μπαλκόνια της πολιτικής και οι τάχα.. δημοκρατικές διαδικασίες, δεν είναι παρά η δικαιολογία της υποδούλωσης του Ανθρώπου και της υποταγής του πλασμένου για νάναι ελεύθερος, στον εγωιστή τέως αγγέλο που ήθελε να φτάσει ψηλότερα από τον Δημιουργό....
Στα εικονοστάσια, λοιπόν, θα γίνει η επ-Ανάσταση. 
Την ώρα της συντριβής μας θα ακούσουμε το σπάσιμο της αλυσίδας, όταν τα δάκρυα θα έχουν περισσέψει, θα χαμογελάσουν οι Φίλοι, θα απλώσει το ρούχο Της η Μάνα και θα μας σκεπάσει και τότε το Παιδί που θήλασε θα ξαναγίνει το Μωρό Της, θα πέσει στο στήθος Της, θ'ακούσει πως οι χτύποι της καρδιάς Της είναι για μας και... ποιός γυιός δεν θα έκανε τα πάντα για τους αγαπημένους της μάνας του;
Και μάλιστα Αυτός ο Γυιός ΜΠΟΡΕΙ να κάνει τα ΠΑΝΤΑ και τούτη η Μάνα είναι ΚΑΙ δική μας Μάνα! Αδέλφια δεν μας είπε, το Παιδί ετούτο;
Όπως θάλεγε και η νόνα μου, αν και δεν τόχουμε πιάσει, "είμαστε στο επάνω σκαλί"!
 Ένα σκαλοπάτι ακόμη και βρεθήκαμε στα πόδια Του και αυτό ακριβώς είναι η λύση!
Αυτό ακριβώς φοβούνται οι ενάντιοι και μας τραβούν - με απειλές και υποσχέσεις- να γυρίσουμε πίσω, στην διαφθορά που στηρίζει τους θρόνους τους.
Όμως κάτι μου λέει πως, τώρα πια, δύσκολα ο κόσμος θα φύγει από τα εικονοστάσια, δύσκολα θα ξαναφορτωθούμε τα σκοτάδια, αφήνοντας πίσω την ιλαρότητα του καντηλιού.....
Τα κρόσσια στο ρούχο της Παναγιάς άρχισαν να κουνιούνται, σημάδι πως πολλοί τραβούν το ένδυμα Της, αναζητώντας μεσιτεία για τους δρόμους του Φωτός.
Αν βρεθεί κάποιος που να έχει να μας πει ότι έβαλε μέσον την Κυρά, ζήτησε Φως και δεν του δόθηκε, τότε κακώς γράφτηκε αυτό το κείμενο.
Έλα όμως που κόβω το κεφάλι μου, που λένε, πως γράφτηκε καλώς!