(Απ' τη... δημοτικότητα των Ορθοδόξων γιαγιών)
ω αφηνιασμένο μου...
διάβασα σήμερα στο μπλογκ Αντιπαρακμή
για τη διαμαρτυρία των κτηνοβατών της Γερμανίας
που ζητάνε κι αυτοί οι...κακόμοιροι τα...δικαιώματά τους(!)
-Φρίκαρα, εντελώς!
Εντάξει!
Προσωπικώς υπάρχω ως γρια μούμια- το παραδέχομαι απολύτως-ποτέ δεν το έκρυψα
πρώτη εγώ- ω λατρεμένε της γριας μάνας σου- άγνωστε, πρακτοράκο μου,
πρώτη -η ίδια, κι από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησα
στον ψηφιακό πλανήτη του διαδίκτυου-
σου τόνισα -σε ανύποπτο χρόνο- ότι τυγχάνω, "βάβω",
επειδή, πάνω από όλα, ήλπιζα -στοιχειωδώς- εσύ να με σέβεσαι,
αλλά...πού τέτοια τύχη, απ' τα άμυαλα, πρακτορικά νιάτα- τής σήμερον!
;-)
Στα παλιά χρόνια που μεγάλωσε η αφεντιά μου,
τους γέρους, ξέρεις,
τους σέβονταν οι νεότεροι,
απροϋπόθετα,
είτε έπαιρναν σύνταξη σε καιρό κρίσης,
είτε όχι!
(Η ίδια πάντως, δουλεύω ακόμη,
σε πικραίνω το ξέρω, όμως..η αλήθεια, να λέγεται...)
;-)
-Λοιπόν; πού σταματήσαμε;
Σταματήσαμε
στα δικά μου, "έρημά μου νιάτα".
Τότε που δεν είχαμε ζήσει -ακόμη- την κάθετη απαξίωση της γριάς
όπως τη βιώνουμε σήμερα,
που μόνο και μόνο, για τη μίζερη σύνταξή της, ξαναλέω,
τη μάζεψαν λάχα- λάχα,( Πατρινό ιδιόλεκτο- το ξεπατίκωσα)
την επέστρεψαν -τουτέστιν, απ' το γηροκομείο όπου την είχαν παραπετάξει-
την επέστρεψαν :
-Μάνα! ξανά-μανά"- στο σπίτι!
"Χριστιανικά" πλέον τα συναισθήματα των νεότερων-ω του θαύματος!
γιων-νυφάδων- αγάπησαν απροσδοκήτως τη γραία που τους μεγάλωσε
ωσαύτως το γέρο, πατέρα-πεθερό τους,
και τους φέραν
ευγνωμόνως-μάλλον-
στο σπίτι
ανάμεσα στα εγγονάκια,
κοιτάζοντάς τους εφεξής,
με φροντίδα
ώστε να κρατηθούν τα κούσαλα-θέλοντας και μη θέλοντας-στη ζωή,
πάση δυνάμει,
μήπως- με τη μαυροσύνταξη εκείνων των αιωνόβιων-
επιβιώσουν όσο γίνεται
και οι λοιποί της οικογένειας- οι φερέλπιδες άνεργοι...
;-(
-Ααααχ! Μην ξεφεύγω. Μην ολοφύρομαι.
Στο θέμα μου πάλι.
Δεν ήθελα, πρακτοράκο μου, επαναλαμβάνω, επ'ουδενί
να φαντασιώνεσαι ότι ήμουν μια κουκλάρα ξανθιά ή και καστανή,
με πλούσια κάλλη και να μου κολάζεσαι νοερά- α πα παααα!
Γι αυτό σου το εμπιστεύτηκα
(εγώ εσύ και όλος ο ιντερνετικός κόσμος, χαχα...)
ότι ήμουν αρχαίας τεχνοτροπίας, γραία.
-Σαλή γραία.
-Όχι δια Χριστόν σαλή-ούτε κατά διάνοιαν.
-Λάθος κατάλαβες.
-Απλώς και απολύτως σαλή. Μουρλή για δέσιμο κοινώς.
-Σκέτη σαλή-σαχλή.
-Χωρίς κέτσαπ.
-Χωρίς μουστάρδα.
Μάλλον σαν καφές εσπρέσσο -πριν μεταμορφωθεί σε καπουτσίνο με κρέμα και ζάχαρη,
με εννοείς;
-Μακάρι να εννοήσεις, αλλά κιτρινιασμένο, σε βλέπω...
-Δεν θα τολμούσα-για λόγους χριστιανικής συνείδησης- να βγω στις ρούγες του διαδίκτυου,
αν τύγχανα ζωντανός πειρασμός,
ξανθιά ή καστανομελάχροινη,
με ...προσόντα..
χρυσούλι μου- άπαγε!
Φωτιά να πέσει να ανάψει το καντήλι,
αν είχα επίσης,
την παραμικρότερη περιγελαστική πρόθεση
απέναντι σε όποιον άλλον
εκτός απ' τον άθλιο, αμετανόητο εαυτό μου.
;-)
Μόνο στο μάτι ενού παπά ήθελα ελαφρώς να μπω, που έβρισκε μάλλον ...απαράδεκτα
τα περί Ορθοδοξίας γραφόμενά μου,
και απαγόρευσε την ανάρτησή τους σε φιλική σελίδα, στο διαδίκτυο,
χαχα..είναι απίστευτο το τι...φαντασιώσεις,
με αφορμή τα γραφτά των -σαν τρίο καρό- γριών
μπορεί να δημιουργεί ο διάβολος ακόμα και σε ρασοφόρους
( Θε μου συχώρα...)
Έτσι λοιπον, μια ο... αναφουφουλιασμένος... δερβίσης από δω,
άντε και τα παιδιά μου -τα μη του κατηχητικού από κεί-
στα εξήγησα και παλιότερα
άρπαξα το πληκτρολόγιο, στα γνησίως τρελαμένα χεράκια μου
άρχισα να το... γαργαλάω
και...ό,τι προκύψει- προέκυψε!
-Ελέησε, Κύριε!
Το δημοσίευμα, λοιπόν, σήμερα της Αντιπαρακμής
για τους κατάπτυστους κτηνοβάτες Όύννους
μου θύμισε δική μου
παλιότερη ανάρτηση με τίτλο:
Στο θυμίζω επειδή είπες ότι ευχαρίστως θα το διαβάσεις.
Η δική μου γενιά- το πιστεύεις;- δεν θέλω να το παινευτώ,
φτάσαμε 25 ετών και τη λέξη "αδερφή"- δεν την ξέραμε.
Ούτε άλλες χειρότερες.
Δεν ξέραμε τι νόημα είχανε-αλήθεια στο λέω!
Σήμερα, η μόλυνση των συνειδήσεων των ανθρώπων,
μοιάζει αβυσσαλέα και...
προχωράει με ταχύτητ' ασύλληπτη .
Δεν το βρίσκω τυχαίο.
Αλίμονο στους νέους μας.
Έχουν ανοίξει φαρδιές-πλατιές για όλους μας,
οι πύλες της Κόλασης.
Και οι Φύλακες των Ψυχών, αποκαρώθηκαν, σε ύπνο αμαρτίας- βαθύ.
Μονάχα η Κυρά Παναγία αγρυπνεί ακόμη.
Θρηνεί για τα παιδιά του Υιού της και, οδύρεται...
επειδή ο καιρός του Τέλους, εγγύς
και ουδείς ο Μετανοών
ουδείς -φαινομενικώς- ο Φυλάσσων...
Σαλογραία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου