Έμεινα "παξιμάδι"....

Έκανα την συνηθισμένη διαδικτυακή μου βόλτα και ξαφνικά μένω "παξιμάδι", που λένε. 
Η είδηση σαφής: "Έφυγε ο ....".
Λίγη σημασία έχει το όνομα. Η ιδιότητα ...κάνει την διαφορά, σε συνδυασμό με τα εισαγωγικά στο έφυγε.
Πολύ γνωστός πολιτικός -ως προς την ιδιότητα- ο εκλιπών,καταγόμενος από την πόλη μας. Τον γνώριζα -δημοσιογραφικά- από χρόνια. Ζωντανός και δραστήριος άνθρωπος. 

Δεν ήταν άρρωστος. Έκανε μια απλή εγχείριση καρδιάς και μετά ...εισαγωγικά. Περίπου αυτό που λέμε "στα καλά καθούμενα".
Θα μου πείτε "τόσος κόσμος πεθαίνει καθημερινά, εσύ γιατί στάθηκες στον πολιτικό ;"
Απαντώ: Ιδιαίτερα στις μέρες μας που τα μεγάλα πράγματα (συνήθως άσχημα για τον κοσμάκη) γίνονται από τους πολιτικούς και μεις υφιστάμεθα, δίχως σοβαρή αντίδραση εν τοις πράγμασι, και καθώς -περισσότερο παρά ποτέ- τώρα η απόσταση ανάμεσα στην εξουσία και σε μας είναι τεράστια, εμείς μαζεμένοι και ζαρωμένοι εναγωνίως ανοίγουμε το γραμματοκιβώτιο μήπως και μας θυμήθηκε η Εφορία ή κάποιος άλλος χαρατσοοργανισμός και αυτοί άνετοι, πλούσιοι και προπετείς (συνήθως), παίζουν με τον πόνο μας. Αυτό, στο υποσυνείδητό μας, -εκτός από μισητούς- τους έχει κάνει και λίγο υπερανθρώπους στα χέρια των οποίων είναι (περίπου) η ζωή και ο θάνατός μας.
Ενίοτε δε, λέμε και "τί ανάγκη έχουν αυτοί"...
Να λοιπόν τί ανάγκη έχουν ΚΑΙ αυτοί!
Να λοιπόν που δεν ορίζουν την ζωή και τον θάνατό μας αλλά μόνο το πορτοφόλι μας και την αξιοπρέπειά μας και αυτά επιτρέποντος του Αφεντικού (προφανώς για να σηκώσουμε -επιτέλους- το κεφάλι στον ουρανό της προσευχής ή να το σκύψουμε, για τις δίκαιες δοκιμασίες μας, ή και τα δύο μαζί -το καλύτερο-).
Ο άνθρωπος αυτός με τους φρουρούς, τις συνοδείες, το χρήμα, "έφυγε" το ίδιο συνηθισμένα και απροσδόκητα με τον άνεργο της διπλανής πόρτας. 
Βλέπετε ο Θεός δεν είναι ούτε... ταξικός, ούτε πιάνουν σ' Αυτόν αξιώματα και τα λοιπά των βροτών τερτίπια.
Η διαφορά είναι πως αύριο θάχουμε παράτες, επικηδείους λόγους (πιθανόν και φιλαρμονικές) στον μητροπολιτικό ναό της πόλης μας ενώ οι λοιπές κηδείες που θα μάθουμε από τα αγγελτήρια των εφημερίδων θα είναι "σαν των απλών ανθρώπων τις κηδείες"....
Και λοιπόν;
Και οι Λάζαροι της αυριανής μέρας και ο πολιτικός, θα θαφτούν σε χώμα ιδίας συστάσεως και θα αντιμετωπίσουν τον ίδιο Κριτή.
Τα δάκρυα των συγγενών θα είναι το ίδιο καυτά, με την διαφορά ότι των μεν θα τα αποτυπώνει η κάμερα, των δε όχι.
Και λοιπόν;
Έχει καμία σημασία η κάμερα της τηλεόρασης, μπροστά στην "κάμερα" του Θεού;
Τελικά πεθαίνουν και αυτοί.....
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο!
Μήπως το είχαμε ψιλοξεχάσει, τόσο καιρό που ψιλοζηλεύαμε την οικονομική τους άνεση;
Μήπως -εστιάζοντας στην οικονομική μας δυσπραγία- ξεχάσαμε τον μεγάλο Κουμανταδόρο και μάλιστα δώσαμε αυτόν τον ρόλο σε άρχοντες, υιούς ανθρώπων και ειδωλοποιήσαμε εξουσίες, που γεννιούνται από μας και πεθαίνουν σαν εμάς;
Πέθανε ο πλούσιος, πέθανε και ο Λάζαρος: Η Αλήθεια αρχίζει ακριβώς από αυτό το σημείο.
Αν δεν το είχα "ξεχάσει", δεν θα είχα μείνει "παξιμάδι" με την είδηση......

Υ.Γ. Είθε ο Κύριος να χαρίσει και σ'αυτόν τον άνθρωπο, καλόν Παράδεισο.