Με λίγα λογια: Οι περισσότεροι γονείς ενδιαφέρονται για το πως θα περάσουν καλά τα παιδιά τους , που θα πάνε διακοπές, να αγοράζουν ρούχα, να διασκεδάζουν, ως μια μορφή αποκλειστικής δυνατότητας στην ζωή. Οι περισσότεροι βλέπουν τα παιδιά ως σκεύη, ως βιολογικές υπάρξεις που απλά πρέπει να περάσουν καλά μέχρι την στιγμή που θα τις φάνε τα σκουλίκια σε ένα ξύλινο κουτί. Αγνούν όμως την ψυχική τους σύσταση, αγνοούν την πνευματική άθληση από μικρή ηλικία.
Λέμε στο παιδί σε όλα ΝΑΙ για να μην του χαλάσουμε το χατίρι ενώ στην ουσία το καταστρέφουμε πνευματικά και σαν ύπαρξη. Μια ομιλία πραγματικά συγκλονιστική που καλό είναι να την ακούσουν και νέοι γονείς , και όσοι επρόκειτο να γίνουν αλλά και γονείς γενικά, διότι παρατηρείται και ένα άλλο φαινόμενο, γονείς που έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους και τους έδωσαν τα πάντα θεωρούν ότι έκαναν το σωστό, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι.
Μεγαλώνουμε ΠΑΙΔΙΑ με ιδιωτικά, πανεπιστήμια , χαρτιά για τον τοίχο, πιάνα, μπαλέτα , εκδρομές, ταξίδια στο εξωτερικό και τα παιδιά αυτά που συνήθως τα είχαν όλα στην ζωή ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ, τον γάμο, τη δυσκολία. Διότι απλά η ζωή τους ήταν πνευματικά νεκρή . ΦΟΒΑΤΑΙ να πονέσει και να δεσμευτεί όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει πραγματικά , να αγαπηθεί και να στάξει η καρδιά του θυσία ως έξοδος προς τον άλλον. Παιδιά που στη λέξη ΔΥΣΚΟΛΙΑ τρέπονται σε φυγή. Διότι μαθαίνουμε στα παιδιά μας να περνάνε καλά και μόλις μάθουμε οτι θα δυσκολευτεί σε κάποια φάση της ζωής του αντί να το αφήσουμε προς παιδαγωγία, κοιτάμε να στρώνουμε κόκκινα χαλιά. Γι' αυτό τα παιδιά σήμερα βαριούνται , πέφτουν στα ναρκωτικά ενώ τα έχουν όλα. ΕΧΟΥΜΕ ανάπτυξη της ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ διότι το παιδί βλέπει μια ζωή άχαρη με δυσκολίες , οικονομικά προβλήματα κλπ και μια μάνα και έναν πατέρα να του λένε ότι παιδί μου όλα είναι μέχρι τον τάφο . Οπότε καλώς θα πάρει ναρκωτικά το παίδι να ομορφύνει την ανυπαρξία του μέχρι την κάσα διότι αυτή του μάθαμε.
Ποιος γονιός λέει στο παιδί του ότι είναι καρπός αγάπης και ερωτικής έκρηξης ενός δημιουργού που μπαίνει στον χρόνο και στο κόσμο με την άκρα ταπείνωση και την πληρότητα της ελευθερίας για να οδηγήσει το δημιουργημα του στην Θέωση σε μια κατάσταση που "εστι εκ του κόσμου τούτου", και με μια ανεπανάληπτη προσωπική σχέση;
Θα κλείσω με μια φράση που είδα σε μια αφίσα με ένα παιδάκι που είχε καρκίνο - - - -> "ΕΧΩ ΚΑΡΚΙΝΟ , ΑΛΛΑ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΜΕΝΑ"
Θα πάρουμε τελικά την ευθύνη που μας αναλογεί δηλαδή τον Σταυρό ; η θα το πετάξουμε ή στην χειρότερη θα τον μεταβιβάσουμε σε κάποιον άλλον ;
Μια ομιλία συγκλονισμός .......
Καλό θα ήταν να αφήσουμε τα Τουρκικα και τις Eurovision και να θρέψουμε την ψυχή μας με πνευματικές νουθεσίες που κανουν διάγνωση και αποκρυσταλλώνουν την κατάντια μας...
Καλό ακουστικό ταξίδι. . . .
Με αγάπη Χριστού
Σπύρος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου