Μόνο που -παραδόξως- σήμερα έχει ήλιο.
Έβρεχε θυμάμαι και μεις μαζεύαμε λυγμούς, κάτω από τις ομπρέλες.
Τρέξαμε να σε δούμε, ελπίζοντας πως είναι ψέματα.....
Η πιο οδυνηρή αλήθεια ήταν εκεί, μαζί σου, σε ένα φέρετρο που δεν "σου πήγαινε" και στη χλωμάδα του προσώπου σου που δεν την γνωρίζαμε.
Μουσκεύτηκαν αγκαλιές, φιλιά, στιγμές κι' ένα παράπονο τόσο μεγάλο, που κρατάει πέντε χρόνια τώρα.
Χθες δεν πήγα ούτε στο μνημόσυνό σου, ούτε στις απογευματινές εκδηλώσεις μνήμης.
Δεν αντέχω πια αυτό το ξαφνικό κλάμα που -απροειδοποίητα- έρχεται και με κάνει μουσκίδι, λες και βάδιζα ώρες σε νεροποντή.
Ο Σωτήρης μου είπε πως ήταν μια λαοθάλασσα σαν εκείνες που έφερνες στο Πνευματικό Κέντρο όταν ήσουν εδώ, πως ο κόσμος έκλαιγε με λυγμούς και χειροκροτούσε στο βίντεο των στιγμών σου κι' εγώ το ξανάζησα....
Μου είπε και για τα "παιδιά", τους πατέρες της συνοδείας σου εννοώ, που ήταν εκεί και για όλους τους ανθρώπους που μαζί τους αγαπηθήκαμε και ονειρευτήκαμε τα όνειρα στα οποία μας "υποχρέωσε" το πάθος σου για τον Χριστό, την πατρίδα και τον Άνθρωπο.
Δεν ήσουν καλός ή κακός. Ήσουν ο πατέρας μας.
Μας αγάπησες -το νιώσαμε-, σε αγαπήσαμε -σου άρεσε- και μαζί τραβήξαμε δρόμους εκτός "κοινής λογικής", δρόμους που είχαν λιακάδες που φώτιζαν την αρματωσιά μας.
Ξαρμάτωτοι τώρα, παλεύουμε να μην γίνουμε το "λίγο" που μισούσες και -ξαφνιασμένοι από το πόσο κενό αφήνει ο θάνατος ενός ανθρώπου- αναζητούμε το βλέμμα και το χαμόγελό σου, για να καταργηθούν οι ήττες μας και οι φόβοι που έγιναν προσκέφαλό μας.
Αν ήσουν εδώ.....
Επιτέλους, πάψε να χαμογελάς όταν σου μιλάω κλαίγοντας!
Ευλόγησέ μας μόνο, για να καταλάβουμε ότι είσαι εσύ, αυτός που μας κοιτάζει σιωπηλός.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου