Ο μεγάλος Κουμανταδόρος...

Κρύες μέρες, κρύες νύχτες. Την ημέρα βγαίνει ο ήλιος και -παρά τους 5 βαθμούς των οδόντων του- σώζεται λίγο το πράγμα.
Το βράδυ όμως, θέλει τα χουσμέτια του: Ζεστό σπίτι, σκεπάσματα, μια ανάσα δίπλα σου, αναμνήσεις χουχουλιάρικες και -αν είσαι έξω- σηκωμένους γιακάδες. Αυτή προσπαθούσε να μαζεύεται νωρίς στο σπίτι αλλά τ'Αη Γιαννιού το βράδυ γιόρταζε το παιδί της και είχαν τραπέζι, κατά πως λέγαμε στους καλούς καιρούς.

 

Έδωσε ο Κύριος και στρώσανε τράπεζα παλιών ημερών, με τα αγαθά του Αβραάμ, ένα κύκλο γύρω από το λευκό τραπεζομάντιλο γονείς, παιδιά, εγγόνια, αδέλφια, ξαδέλφια, χαρά σεμνή και σεβαστική χωμένη -γουστόζικα- σε οίνο ερυθρό. Δόξα Σοι Κύριε! 
Φεύγοντας για το σπίτι της, κουβαλούσε χαμόγελα μωρών, τα έβγαλε και ζεστάθηκε από το μεσονύχτιο ξεροβόρι, σαν να διάβαζε Μεσονυκτικό.
 " Έτσι έρχεται η ευτυχία στον άνθρωπο" σκέφτηκε και γύρισε τον διακόπτη του αυτοκινήτου.
Οι δρόμοι άδειοι. 
" Κάνε Κύριε να μην κρυώνουν και πονούν οι άνθρωποι που δεν ήταν στη γιορτή μας" είπε και γκάζωσε, με την προσδοκία της εστίας.
 "Βοήθησε, Χριστέ μου, τους ανέστιους".
Όταν γύρισε δυο φορές το κλειδί του σπιτιού της από μέσα, ένιωσε μια ζεστασιά και μιαν ευφροσύνη να απλώνεται στο αναμμένο καντηλάκι, στο σκοτάδι το προοιμιακό του ύπνου και στις ώρες που περπατούσαν τακτοποιημένες στο ρολόι. 
"Πάει κι' αυτή η μέρα". 
Πήρε το προσευχητάρι, κοίταξε τον Αφέντη και την Κυρά "δεν έχω λόγια" είπε και αυτοί της έδωσαν τα λόγια, αυτά που τα λένε προσευχή.
Μια ησυχία περπάτησε από δωμάτιο σε δωμάτιο και χώθηκε κάτω από τις μαλακιές κουβέρτες και έκανε απαλό το κομποσκοίνι της και σπλαχνικό το φως μιας φαρφουρένιας λάμπας.
"Τίποτε δεν πάει καλά" σκέφτηκε " τί ανωμαλία είναι αυτή εγώ να γαληνεύω.."
Πάτησε τον διακόπτη της λάμπας και είπε: "Κύριε ελέησέ μας και οικονόμησε τα πράγματα της καθημερινότητάς μας".
Στο σκοτάδι, λίγο πριν αποκοιμηθεί, πρόλαβε να σκεφτεί πως ανωμαλία θα ήταν να μην είναι ήρεμη, με τέτοιον Κουμανταδόρο που είχε βάλει.....