Οἱ κανόνες τοῦ Καλοῦ Ἀγώνα

Σαράντα χριστιανοί στρατιώτες συνελήφθησαν (το 320 μ.Χ. ) και αφού τους αφήρεσαν τα ρούχα, τους έριξαν γυμνούς στην παγωμένη λίμνη της Σεβαστείας. Οι δήμιοι που τους φρουρούσαν είχαν ανάψει φωτιά και ζέσταιναν νερό. Ένας από τους Σαράντα λιποψύχησε και έτρεξε να ζεσταθεί στη φωτιά και το ζεστό νερό. Όταν όμως πλησίασε στη φωτιά, η θερμότητα τον θανάτωσε.
Ένας φρουρός τότε, είδε στον ουρανό ένα φως που σκέπαζε τους Μάρτυρες ˙ και τα κεφάλια τους να είναι στεφανωμένα με

 

ολόλαμπρα στέμματα. Εκτός από το κεφάλι του στρατιώτη που είχε λιποψυχήσει… Όταν λοιπόν ο φρουρός είδε το όραμα, έτρεξε και έπεσε στην παγωμένη λίμνη , και πέθανε μαζί με τους άλλους Μάρτυρες… ( Συναξάρι 9 Μαρτίου ) .
Στον αγώνα της πίστης, όπως και στον πόλεμο ισχύουν οι ίδιοι κανόνες.
Ένας πρώτος κανόνας είναι η μη στροφή προς τα πίσω. Ο στρατιώτης που μάχεται πρέπει να προχωρεί πάντα προς τα εμπρός, να μη στρέφει τα μάτια του πίσω. Όταν προχωρεί μπροστά, έχει περισσότερες πιθανότητες να ζήσει. Η σκέψη ή , πολύ χειρότερα, η στροφή προς τα πίσω σημαίνει θάνατο.
Ο δεύτερος Κανόνας είναι ο μη χωρισμός από τους άλλους. Ο στρατιώτης που αγωνίζεται πρέπει να μένει πάντοτε κοντά και μαζί με τους άλλους. Οποιαδήποτε καθυστέρηση ή χωρισμός από τους άλλους έχει σοβαρές συνέπειες.
Ο τρίτος Κανόνας είναι ότι η λιποταξία ισοδυναμεί με προδοσία.
Ο τέταρτος Κανόνας είναι ότι ο τραυματισμός ή ο θάνατος στο πεδίο της μάχης είναι δόξα και τιμή , για τον στρατιώτη. Γι’ αυτό και ο χώρος της μάχης λέγεται «πεδίον της τιμής».
Μη γυρίζεις πίσω! Η νοσταλγία γοητεύει και αιχμαλωτίζει την ψυχή. Η στροφή προς τα πίσω σκοτώνει. Η γυναίκα του Λωτ, όταν στράφηκε προς τα πίσω, να δει τα Σόδομα και τα Γόμορρα , έγινε «στήλη άλατος» ( Γεν. ιθ΄26 ) και έμεινε εκεί για πάντα! Ο ένας που χωρίζεται από τους πολλούς αποπροσανατολίζεται , περιπλανάται και τελικά χάνεται ή σκοτώνεται. Όσοι χάνουν την πίστη τους, δεν είναι τίποτε άλλο παρά άνθρωποι που εγκατέλειψαν τη σύναξη της Εκκλησίας, που τράβηξαν μόνοι τους τον δρόμο της ζωής… Η λιποταξία, η εγκατάλειψη του αγώνα είναι το χειρότερο. Το ρίψιμο των όπλων και η φυγή από το πεδίο της μάχης είναι λύση δειλίας και ντροπής. Η άρνηση του αγώνα. Η άρνηση του Αρχηγού. Είναι προτιμότερο να μην αρχίσει κανείς τον αγώνα παρά να τον εγκαταλείψει.
Μη χωρίζεσαι από τους πολλούς. Η απομόνωση εγκυμονεί κινδύνους. Το πρόβατο που χωρίζεται από το κοπάδι, πέφτει στα δόντια των λύκων. Το μέλος της Εκκλησίας που χωρίζεται από το σώμα του Χριστού απομονώνεται, ξηραίνεται και τελικά καίεται, όπως είπε ο Χριστός (Ιω. ιε΄6 ) .

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

 http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2012/07/blog-post_9494.html

 

 

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2012/12/blog-post_29.html?spref=bl