Τα μωρά του Ιησού

Αυτό το ροζ που σε τρελαίνει, εκείνη η μυρωδιά των μωρών που δεν θυμίζει τίποτε άλλο και σε διαλύει στα εξ ων συνετέθης τρυφερά, τα βλέμματα που έχουν αγγέλων φτερά σκορπισμένα, οι φωνές που δεν είναι παρά τα αρχικά τεριρέμ....όλα τελείωσαν εκείνη την ημέρα: Μια μεγάλη κόκκινη γραμμή και πάνω της να τρέχει η απαρηγόρητη Ραχήλ και να ουρλιάζει τα ονόματα των παιδιών, που της έσφαξαν οι στρατιώτες του Ηρώδη.



 

14.000 μωρά....Φαντάζομαι μαλακές θαλασσιές κουβέρτες βουτηγμένες στο αίμα να λουφάζουν στις λάσπες, σκουφάκια με θυμητάρια ξανθιάς κόμης να απομένουν μόνα τους, κρεββατάκια άδεια και απορημένα, αγκαλιές -χιλιάδες αγκαλιές- να γίνονται ενδιαίτημα θρήνου.
Τα μωρά αντί του Ιησού, τα μωρά του Ιησού, οι πρώτοι δικοί του άνθρωποι!
Εκείνος ερχόταν από την χώρα των αγγέλων και έπρεπε να μεγαλώσει για νάναι μεγάλη η οδύνη Του (και της Μάνας), αντάξια της μεγάλης και θυσιαστικής για τον άνθρωπο, Αγάπης. Εκείνος μεγάλωνε για να πονέσει τον πόνο του Σταυρού. Τα βρέφη έφυγαν και πλήθυναν οι άγγελοι.
Και στις δυο περιπτώσεις, η εξουσία των ανόμων ισορρόπησε στην γραμμή του αίματος και του Αίματος και τσακίστηκε -τελικά- από την δύναμη της θυσίας.
Ό,τι δεν είναι Θεός, ό,τι δεν έχει τον ουρανό του πάντα σκουληκιάζει, δυσωδεί και πεθαίνει, όπως ο Ηρώδης, όπως όλοι οι ενάντιοι.
Το ζήτημα είναι να βρούμε χώρο ένταξης στο διάστημα της μεγάλης σφαγής. Να βρούμε μια καλή θέση στις προσευχές που προσφέρονται, για να εγκατασταθούν στις παρυφές τους οι πρόσφυγες της πίστης, όσο γύρω μας τρέχουν έξαλλοι οι στρατιώτες του μίσους και του ψεύδους -διψασμένοι για θάνατο, καθώς μόνο στο θάνατο επιβεβαιώνεται αυτός που φοβάται την Αλήθεια της ζωής-.
Πάνε χρόνια πολλά που ο Ηρώδης βρυχάται και πάλι....Με χίλιους τρόπους ζητάει, ξανά και ξανά, την ψυχήν του Παιδίου.
Ματώνουν πάλι οι ψυχές, οι καρδιές, οι κουβέρτες στα σκουπίδια των μαιευτηρίων, οι Ραχήλ ζητούν τα παιδιά τους, τα παιδιά που έζησαν και μεγάλωσαν ζηλεύουν τον ουρανό των 14.000, τα παιδιά του Θεού πεινούν για κερί, λιβάνι, ψωμί, επιστροφή και ζωή.
Τα παιδιά ξαναγίνονται άγγελοι σήμερα στην Συρία, αύριο αλλού, όπου περπατάει το Παιδί της Βηθλεέμ και ο μανιασμένος εξουσιαστής αναζητά τα Βήματα για να τα εξαφανίσει.
Κλείσαμε τις πόρτες και τα παράθυρα γιατί είναι νύχτα, βρέχει και περνούν οι εχθροί.
Όταν έρθει η άνοιξη, όταν μερώσουν η Ραχήλ και ο καιρός, θα το καταλάβουμε από το πουλί που θα τραγουδάει επίμονα πίσω από το κλειστό παντζούρι και από την καμπάνα που θα χτυπήσει " Δόξα Σοι τω δείξαντι το φως".
Κάτι έχω ακούσει πως τότε θα βγούν ως άγγελοι στις οδούς τα ματωμένα μωρά του Ιησού και θα παίζουν με τις πεταλούδες που δεν πρόλαβαν αλλά δεν είμαι σίγουρη πως το ξέρω σωστά...Μην σας γελάσω κιόλας.