“Children of men” και μεταναστευτικός εφιάλτης. Προπαγάνδα και αλήθειες μέσα από μια φουτουριστική ταινία

ΚΟ: Η επίδειξη δύναμης και η ‘έφοδος’ προς τον Άγνωστο Στρατιώτη του όχλου των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών (με την αγαστή συνεργασία των εγχώριων επαγγελματιών αντιρατσιστών) στο πρόσφατο "αντιρατσιστικό συλλαλητήριο" μου θύμισε την ταινία “Children of men” (‘Τα παιδιά των ανθρώπων’), μια ταινία φουτουριστική και δυστοπική για ένα μέλλον όχι τόσο μακρινό. Ένα μέλλον όπου οι πόλεις της πολυπολιτισμικής Ευρώπης (στην συγκεκριμένη ταινία το Λονδίνο) θυμίζουν Αφγανιστάν και Συρία, το χάος και ο θάνατος κυριαρχούν και ο στρατιωτικός νόμος έχει επιβληθεί καθώς ένοπλες ομάδες μουσουλμάνων μεταναστών και ντόπιων υπερασπιστών τους συγκρούονται με τον στρατό, κάνοντας τα πάντα κόλαση!

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Πάντοτε μου άρεσαν οι λεγόμενες φουτουριστικές ταινίες (βλ. και εδώ). Άλλωστε είναι «συμβατές» με τον ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ και την θεματολογία του.

Φουτουριστική ονομάζεται μία κινηματογραφική ταινία που η ιστορία της εξελίσσεται σε μία - όχι και τόσο πολύ - μελλοντική εποχή και συνθέτει μία πραγματικότητα του αύριο, με στοιχεία όμως που μαζεύει από το σήμερα.

Μία φουτουριστική (δηλ. μελλοντολογική) ταινία, ενώ συγγενεύει με τον χώρο των ταινιών «επιστημονικής φαντασίας», εν τούτοις είναι πιο ρεαλιστική και για αυτό, σχεδόν πάντα, καταλήγει να είναι δυστοπική και συνεπώς καταθλιπτική. Δυστοπία – το αντίθετο της ουτοπίας- είναι η περιγραφή ενός μελλοντικού «φανταστικού» (;) κόσμου απόλυτης δυστυχίας.

Πολλές από αυτές τις ταινίες είναι πράγματι «προφητικές». Χωρίς βέβαια την θεολογική έννοια του όρου, αλλά πραγματικά, λες και προ-βλέπουν το μέλλον. Είτε λόγω της γνώσης, της ικανότητας και της οξυδέρκειας του σεναριογράφου, είτε λόγω τύχης (;), είτε λόγω κάποιας εσωτερικής (μυστικής) πληροφόρησης, είτε λόγω ‘συνομωσίας’, πολλές τέτοιες ταινίες μπορούν και πιάνουν θέματα που από «φαντασία» γίνονται σύντομα σύγχρονη πραγματικότητα, (θυμάμαι τώρα το ‘The Island’ και το ‘Gattaca’ που παίζουν με τα θέματα της κλωνοποίησης και της γενετικής). Αποδεικνύονται έτσι, μετα-αποκαλυπτικές και πολλές φορές, σχεδόν, «επίκαιρες», μόνο που η επικαιρότητα είναι συνήθως εφιαλτική. Ιδού ένας κατάλογος τέτοιων ταινιών και το "προφητικό" χρονολόγιό τους:

Τέτοιες ταινίες που μπορώ να θυμηθώ είναι οι : το “Brazil” του Terry Gilliam (1985), το “Gattaca” (1997), το ‘Minority Report’ (2002) του Steven Spielberg, το “Blade Runner” του Ridley Scott (1982), το “Total Recal” («Ολική Επαναφορά») του Paul Verhoeven (1990), ο «Υδάτινος Κόσμος» (1995), το "The Postman" (1997), το “V For Vendetta” (2005), το πιο πρόσφατο ‘In Time’ (2011), το πολυαγαπημένο μου – για το οποίο ετοιμάζεται αφιέρωμα - “They Live” («Ζουν ανάμεσά μας») του John Carpenter και το πιο κλασσικό ίσως, του είδους, το «1984» (1984), μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Όργουελ.

Το 2006 ανέβηκε στους κινηματογράφους η φουτουριστική – δυστοπική ταινία «Τα παιδιά των ανθρώπων» (“Children of men”) του Alfonso Cuaron, η οποία αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου που έγραψε η P.D. James το 1993.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Clive Owen,καθώς και οι : Julianne Moore, Michael Caine, Claire-Hope Ashitey, Chiwetel Ejiofor, Pam Ferris, Danny Huston κ.α.

Η υπόθεση της ταινίας: 

Ένας πρώην ακτιβιστής ο οποίος τώρα κάνει μια συνηθισμένη δουλειά γραφείου, ο Theo Faron (Clive Owen), ζει τη βίαιη, σκοτεινή και αποτρόπαιη καθημερινότητα του μελλοντικού Λονδίνου. Το 2027, και ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος έχει καταστραφεί από τον πόλεμο και την αναρχία, όλοι οι επιζώντες μεταναστεύουν στο Λονδίνο όπου, αν και σε παρακμή υπό στρατιωτικό νόμο, φαντάζει σαν παράδεισος. Επιπλέον, από το 2009, όλες οι γυναίκες του κόσμου άρχισαν να γίνονται στείρες με αποτέλεσμα να μη υπάρχουν πλέον γεννήσεις και το ανθρώπινο είδος να οδεύει προς την εξαφάνισή του. Όταν ο νεότερος άνθρωπος του κόσμου, 18 ετών, δολοφονείται το μέλλον διαγράφεται ακόμα πιο δυσοίωνο. Ο Theo πέφτει θύμα απαγωγής μιας τρομοκρατικής ομάδας η οποία υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μεταναστών, που η κυβέρνηση στοιβάζει σε κλουβιά. Υψηλόβαθμο στέλεχος της οργάνωσης αυτής είναι η Julian Taylor (Julianne Moore), πρώην ερωμένη του Theo με την οποία είχαν ένα παιδί. Η Julian θα τον πληρώσει αδρά για να χρησιμοποιήσει τις διασυνδέσεις του με σκοπό να βγάλει διαβατήριο σε μια νεαρή μαύρη κοπέλα, την Kee (Claire-Hope Ashitey), και να την παραδώσει στα χέρια μιας μυστικής επιστημονικής ομάδας που μελετά τη σωτηρία του ανθρώπινου είδους.

Δείτε ένα trailer:

Η ταινία όμως - που είχε γενικά καλές κριτικές αν και δεν φαίνεται να τα πήγε καλά στις εισπράξεις - έχει μεγάλες διαφορές από το βιβλίο της P.D. James. Κυρίως όσον αφορά τις χριστιανικές και "συντηρητικές" πτυχές της ιστορίας.

Η Βρετανίδα συγγραφέας P.D. James (πλήρες όνομα: Phyllis Dorothy James, Baroness James of Holland Park, γεννημένη στις 3 Αυγούστου του 1920), είναι συντηρητική ευγενής (life peer) στην Βουλή των Λόρδων.

Το τίτλο του βιβλίου της τον εμπνεύστηκε από το Βιβλίο των Ψαλμών (Ψαλμός 90 (89):3) «…επιστρέψατε υιοί ανθρώπων», στα αγγλικά: “Return, ye children of men”. Ο ήρωας ονομάζεται Theodore ή "Theo", δηλαδή Θεόδωρος. Υπάρχει έντονη η αλληγορία με την ιστορία της Γέννησης, ενώ η ίδια η συγγραφέας ονόμασε το βιβλίο της ένα ‘χριστιανικό μύθο’ ("Christian fable").

Ο Μεξικάνος και αριστερών πεποιθήσεων Cuaron, (ο οποίος, όπως δήλωσε, δεν διάβασε ποτέ του το βιβλίο!) από ότι φαίνεται θεώρησε σωστό να αφαιρέσει κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να θεωρηθεί χριστιανικό ή «συντηρητικό» και κάνοντας ένα τεράστιο άλμα, να φτιάξει μια ταινία που προβάλει όλη την αριστερή, ‘πολιτικά ορθή’ ατζέντα σχετικά με τους μετανάστες. Άλλωστε και ο ίδιος είναι μετανάστης που μετανάστευσε αρχικά στις ΗΠΑ και μετά στην Βρετανία.

Έτσι:

Έτσι όλοι οι αστυνομικοί στην ταινία είναι λευκοί (κάτι που για την Βρετανία του σήμερα πόσο μάλλον του 2027 μοιάζει με ανέκδοτο) και φυσικά είναι «κακοί». Γενικά στην ταινία όλοι οι «κακοί» είναι λευκοί.

(Κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω μια έρευνα – άρθρο για τους «κακούς» του νεότερου κινηματογράφου. Έχω την εντύπωση ότι δεν θα βρούμε μαύρο ηθοποιό σε τέτοιο ρόλο.)
Εκείνοι που ρίχνουν πέτρες στο λεωφορείο της γραμμής με το οποίο ταξιδεύει ο πρωταγωνιστής είναι λευκοί. Η ομάδα των αγρίων άστεγων (;) χούλιγκανς που βγαίνουν από το δάσος κραδαίνοντας ρόπαλα και βόμβες μολότοφ και που τελικά σκοτώνουν την Τζούλιαν είναι όλοι λευκοί! Μία μικρή ομάδα ένοπλων που την ώρα που γίνεται χαμός, σκοτώνει χωρίς έλεος στους δρόμους, αποτελείται από λευκούς. Οι μετανάστες είναι όλοι να τους λυπάσαι, ενώ οι αστυνομικοί μοιάζουν με ναζί. Υπάρχουν σκηνές που θυμίζουν τα πογκρόμ των Γερμανών κατά των Εβραίων και τις μεταφορές τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλες τους Αμερικάνους και την φυλακή Άμπου Γκράιμπ στο Ιράκ και τη βάση του Γκουαντανάμο στην Κούβα.
Στο μεταξύ οι μετανάστες του Λονδίνου δεν έχουν σχέση με τα στίφη των τριτοκοσμικών που έχουν μετατρέψει το Λονδίνο σε ‘Λονδονιστάν’, αλλά οι περισσότεροι μοιάζουν με Ευρωπαίους κουστουμαρισμένους οικογενειάρχες (!), μαμάδες, γιαγιάδες, παππούδες κλπ και αυτό προκειμένου να γίνουν πιο «συμπαθείς» (αλήθεια, αυτό δεν είναι ‘ρατσιστικό’;)   

Η δε «ελπίδα» ολάκερης της ανθρωπότητας είναι μια μαύρη λαθρομετανάστρια, η Kee, ένα πρόσωπο που εφηύρε ο Κουαρόν, καθώς δεν υπήρχε στο βιβλίο! Επίσης στην ταινία παρουσιάζεται μέσα από τους διαλόγους, όλη η αριστερή ρητορεία περί μεταναστών: ότι για το απολυταρχικό ‘ρατσιστικό’ κράτος αποτελούν κίνδυνο, ότι οι πολίτες πρέπει να γίνουν ‘ρουφιάνοι’ και να τους καταδώσουν, ότι το κράτος τους αντιμετωπίζει ως παράσιτα και η αστυνομία σαν κατσαρίδες να τις λιώσει. 

Στην «εξέγερση» των μεταναστών – ο οποία προφανώς είναι δικαιολογημένη με αυτά που τραβάνε - βλέπουμε έναν όχλο κυρίως από μουσουλμάνους (με αραβικά συνθήματα και πράσινες σημαίες) που θυμίζει διαδηλώσεις Παλαιστινίων στα κατεχόμενα. Έχουν βέβαια, όπλα αλλά δεν κάνουν καταστροφές και φαίνονται ως οι «καλοί» που δεν αντέχουν άλλο πια και εξεγείρονται. Ποτέ δεν βλέπουμε έναν λαθρομετανάστη να κλέβει, να βιάζει, να σκοτώνει, να καταστρέφει, να ρημάζει, να λέει έστω μια κακή λέξη. Είπαμε είναι οι «καλοί». Οι σκηνές της καμμένης Αθήνας με το άγριο πλιάτσικο από τα αφιονισμένα ασκέρια λαθρομεταναστών και κουκουλοφόρων - μολοτοφόρων «εξεγερμένων παιδιών» είναι φαίνεται από άλλο… στόρι. Το ίδιο και οι κατά καιρούς εξεγέρσεις μουσουλμάνων (κυρίως) μεταναστών σε Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Σουηδία, όπου κάνουν λαμπόγιαλο τις πόλεις φωνάζοντας «Αλλάχ Ακμπάρ». Θέλει φαίνεται, περισσότερη δόση επιστημονικής φαντασίας για να αποτυπώσεις το μέλλον βλέποντας το παρόν….  

Δείτε στιγμιότυπα από την ταινία:

 

Στο πάνω δεξιά της φωτογραφίας το απόκομμα της εφημερίδας λέει: "New Racist Policies' ("νέες ρατσιστικές πολιτικές")

 

Πόσους τέτοιους "λαθρομετανάστες" βλέπετε στην Αθήνα και στις πόλεις σας;; Εδώ η σκηνή σκόπιμα παραπέμπει στα πογκρόμ κατά των Εβραίων

 

Οι πέτρες στο λεωφορείο πέφτουν από λευκούς που κρύβονται στο σταθμό των τρένων..!

Ο κακός μαλιάς ("αντιεξουσιαστής";) που πυροβολεί τον κοσμάκη είναι λευκός

Οι όχλοι των χούλιγκανς - αγρίων είναι λευκοί

Μάκλ Κέιν: "Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη" (και το χασίς)

"Κακός" λευκός μπάτσος μιλάει "ρατσιστικά" σε έντρομο λαθρομετανάστη

Προσέξτε στα αριστερά της φωτογραφίας το κρατούμενο με την κουκούλα και κοιτάξτε και κάτω

  

  

Η εξέγερση των μουσουλμάνων. "Αλάχ Ακμπάρ", όπλα και... άλογα αλλά δικαιλογημένα

Μια τσιγγάνα ("καλή" οπωσδήποτε) βοηθάει το ζεύγος

    
- Για το ‘ξεγύμνωμα’ κάθε χριστιανικού στοιχείου (που υπήρχε στο βιβλίο) από την ταινία γράφει ο Anthony Sacramone:

«Στην πραγματικότητα, το πρώτο πράγμα που κάνει Κουαρόν όταν φθάνει το έτος 2027 είναι να εξαλείψει τους Χριστιανούς. Στο βιβλίο της James, η Julian είναι μια  όμορφα συνειδητοποιημένη πιστή χριστιανή: μια νέα Εύα, μια νέα Μαρία, η ελπίδα για τη σωτηρία του κόσμου. Αλλά αυτή η Julian έχει μετατραπεί από την Julian Moore, η οποία εμφανίζεται ως η πρώην σύζυγος του Theo και μια επαναστάτρια που  ο κάθε μαοϊκός θα μπορούσε να αγαπήσει. (Όσον αφορά Λουκά του βιβλίου, τον χριστόμορφο Αγγλικανό ιερέα - ο Κουαρόν τον μετέτρεψε σε ένα διπρόσωπο χασάπη.) Στην πραγματικότητα, το μόνο σχετικό με την θρησκεία που δείχνει η έκδοση του Κουαρόν, είναι κάποιες εκδηλώσεις μιας σέκτας φανατικών μαζοχιστών και μια μαία που ασχολείται αδέξια με το Τάι Τσι και μουρμουρίζει βουδιστικά άσματα του στυλ Om mani Padme.

Εκτός να λογαριάζετε ως θρησκευτικό στοιχείο τον τζιχαντισμό. Βλέπετε, η Ιντιφάντα είναι η απάντηση στην αλλά Bush απάνθρωπη μεταναστευτική πολιτική, η οποία συνίσταται στο μπουντρούμιασμα των παράνομων μεταναστών σε καταυλισμούς που μοιάζουν με το Αμπού Γκράιμπ και το Γκουαντάναμο, και όπου το τραγούδι της ναζιστικής εποχής «Arbeit Macht Frei» (‘Η εργασία θα σας ελευθερώσει’) τραγουδιέται (hint hint). Ατό που είναι φοβερό με το μυαλό του Κουαρόν είναι ότι δεν υπάρχει λογική εξήγηση πως είναι δυνατόν τόσοι πολλοί άνθρωποι να ρισκάρουν τη ζωή τους για να έρθουν σε μια Αγγλία που υποφέρει από την ίδια μάστιγα της ατεκνίας, την ρύπανση, τον υπερπληθυσμό, και την καταπίεση».

Παρακάτω σκηνές με "θρησκευτικό θέμα" από την ταινία: Στις πρώτες : "Μετανοείτε" και "Μας τιμωρεί ο Θεός" από την σέκτα με τα κίτρινα αδιάβροχα (δεν υπήρχε ούτε καν ένας σταυρός ανάμεσα σε αυτούς τους "χριστιανούς") και στις άλλες: Στο σπίτι φιλόξενων (εννοείται "καλών") μεταναστών ρωσικής καταγωγής υπάρχουν ορθόδοξες εικόνες αγίων και η μορφή του Λένιν!!! Και σε κάδρο στον τοίχο. (Θα πρόκειται φαίνεται για φίλους της Κανέλη..)

 

http://master-lista.blogspot.gr/

Πηγή