Καλό κι' ευλογημένο....

Μου λέει η φιλενάδα μου, στο τηλέφωνο, "βλέπω  στην τηλεόραση πως αυτοί φαγώνονται". 

"Αυτοί" είναι οι βουλευτάδες και οι λοιποί πολιτικοί που τρώγονται για τα μέτρα και δεν τα βρίσκουν ούτε μεταξύ τους.

Ε, ήρθε η ώρα, σκέφτηκα. Να φαγωθούν και να μην μείνει τίποτε από δαύτους. 

Στην αρχή είμαστε ακόμη. Θα δούμε πράγματα. 

Έτσι μπερδεύονται και από μόνοι τους μπερδεύουν τον

 βηματισμό τους, όσοι αποπειρώνται να βηματίσουν αντίθετα με το ρεύμα του Θεού και του λαού (γιατί αυτά τα δύο πάνε μαζί, όταν ο λαός δεν αποστατεί από το θεϊκή Αγάπη).

Μετά λέγαμε για τα γεμιστά της που πέτυχαν και ύστερα έπιασε να μου λέει το όνειρο που είδε τη νύχτα. 

Συνήθως όταν μου αφηγούνται όνειρα λέω "άστο, μην το μελετάς. Πες καλό κι' ευλογημένο και στο Θεό παραδομένο". 

Όμως -δεν ξέρω γιατί- τούτο το ενύπνιο το άκουσα.

Ήταν λέει σε ένα ναό, καινούργιο, φρεσκοβαμμένο, μεγάλο -σαν τον Αγιαντρέα στην Πάτρα- ήταν αναμμένος ο τεράστιος πολυέλαιος και τον κουνούσαν τα πολλά παπαδάκια που φορούσαν μίτρες στα κεφάλια τους και ο κόσμος έλεγε "αυτοί είναι οι αυριανοί δεσποτάδες".

Το δάπεδο από αστραφτερό λευκό μάρμαρο και στον σολέα κυριαρχούσε και έλαμπε ο τεράστιος βυζαντινός δικέφαλος αετός.

Ο κόσμος στριμωχνόταν στις θύρες να μπει να δει τους πολλούς δεσποτάδες με τα πορφυρά άμφια, τους παπάδες και τους ψαλτάδες και όλοι περίμεναν κάποιον.

 Η προσδοκία ήταν το κυρίαρχο στον λαό και στο όνειρο .

"Άντε καλό απόγευμα" είπαμε μετά και κλείσαμε το τηλέφωνο.

 Από το παράθυρο του γραφείου άρχισα να βλέπω πορφυρά απλωμένα στα αντικρινά δέντρα, ένα Βυζάντιο να ελεεί την μιζέρια των σκυμμένων ανθρώπων, τα κλειστά μεσημβρινά σπίτια να λάμπουν σαν του Γένους εκκλησιές και οι κοιμισμένοι άνθρωποι να περιμένουν νάρθει κάποιος να ξυπνήσει τα όνειρα τους και να τους δώσει λόγο και δικαίωμα.

"Καλό κι' ευλογημένο και στο Θεό παραδομένο" είπα και το απόγευμα άρχισε να ομορφαίνει αλλόκοτα και απόκοσμα.....