Μηδέ προ του τέλους ...γκρίνιαζε...

Έχω ένα μικρό κοτέτσι όπου μέσα έχω ανεπτυγμένες κότες αλλά και μικρά πουλιά που αγόρασα.

Το κοτέτσι ενώνεται με μία πλαγιά περιφραγμένη με κοτετσόσυρμα αλλά έχω κλειστή την πρόσβαση προς την πλαγιά μέχρι τα μικρά πουλάκια να τρανέψουν γιατί είναι άγριο και δύσβατο το μέρος και φοβάμαι μην πάθουν τίποτε.

Χθες έκοψα το γκαζόν και πήγα να το ρίξω στο κότες.

Όπως άνοιξα το κοτέτσι και με το φτυάρι ξεκίνησα να το ρίχνω μέσα το γκαζόν μία κότα αντί να πάει προς το βάθος του κοτετσιού τρόμαξε και βγήκε από την πόρτα ενώ ταυτόχρονα βρήκε μία τρύπα και πέταξε στο περιφραγμένο μέρος της πλαγιάς.

Ήταν σούρουπο λίγο πριν νυχτώσει.

Γύρισα είδα το μέρος - απίθανο να την έπιανα μόνος μου.

Σκέφτηκα πως θα την έπιανα την άλλη ημέρα με την βοήθεια κάποιου άλλου.

Πήγα σήμερα κι έψαξα όλη την πλαγιά - η κότα άφαντη.

Άρχισα να γκρινιάζω για την ατυχία μου και για την απροσεξία μου γυροφέρνοντας μέσα στην πλαγιά.

Αγανακτισμένος βγήκα από την έξω πλευρά της περίφραξης και την περιδιάβαινα για να δω μήπως τυχόν η κότα γυρόφερνε απ' έξω όταν ξαφνικά ακούω ένα απειλητικό γαύγισμα. Πλησιάζω και βλέπω μία σκύλα με μερικά κουτάβια και πούπουλα γύρω-γύρω...

Κατάλαβα...

Η σκύλα είχε ανοίξει τρύπα κάτω από το θεμέλιο της περίφραξης για να γεννήσει τα κουτάβια της και είχε πλέον πρόσβαση στην περιφραγμένη πλαγιά όπου την προηγούμενη είχε φύγει η έντρομη κότα...

Σκέφτηκα πως εάν είχα αφήσει όλες τις κότες και τα μικρά ενδεχομένως δεν θα είχε μείνει τίποτε...

Θυσιάστηκε η μία κότα - άλλωστε «τρώει κι ο λύκος...» όπως λένε οι παλιοί τσομπαναραίοι - για να γλιτώσουν οι υπόλοιπες, γι' αυτό «μηδέ προ του τέλους ...γκρίνιαζε...» είπα στον εαυτό μου...

Το καλό και το κακό μετά από καιρό το καταλαβαίνουμε...
http://hggiken.pblogs.gr/