«δάγκωνα πάντα περισσότερο από όσο μπορούσα να μασήσω...»

Πριν 20 χρόνια αγαπητός φίλος ξεκίνησε μία δουλειά στην οποία είχε ιδιαίτερη επιτυχία. Σιγά-σιγά επεκτάθηκε και σε άλλα αντικείμενα και μετά από καιρό ήθελε να κάνει και υποκαταστήματα. Εν τω μεταξύ, άρχισε να χάνει την επαφή με τον περίγυρό του και τελικά με την ίδια του την οικογένεια ώσπου στο τέλος καταστράφηκε οικονομικά και γενικά διαλύθηκε η ζωή του.

Σε ένα ντοκυμοντέρ για τον Ωνάση δεν θα ξεχάσω μια από τις τελευταίες φράσεις αυτού του μεγάλου Έλληνα επιχειρηματία «δάγκωνα πάντα περισσότερο από όσο μπορούσα να μασήσω...»

Αυτό σκεφτόμουνα χθες το βράδυ με αφορμή κάποια θέματα στην δική μου δουλειά και κατάλαβα ότι όλη η δική μας γενιά υπό τον αέρα του δανεικού χρήματος και του προτύπου του «επτυχημένου επιχειρηματία» και καλά, εστίασε στις δυνατότητες για να βγάλει χρήματα και όχι στις ανάγκες της. Έτσι με την προβολή των δυτικών προτύπων του «πετυχημένου πλούσιου» και μπαίνοντας σε έναν κατανωλιτικό κυκεώνα χάσαμε τον έλεγχο πρώτα - πρώτα στο τι πραγματικά χρειαζόμασταν για να ζήσουμε, με αποτέλεσμα να συρθούμε από την άλλη σε ένα ανηλεές κυνήγι πλούτου.

Φαντάζομαι ότι η ποιότητα της ζωής ως ένα μέρος, μπορεί κάλλιστα να αναπαρασταθεί με το εξής κλάσμα :

έσοδα / ανάγκες.

Αυτοί που δουλέψανε επί χρόνια για να καταστρέψουνε την ελληνική κοινωνία αυτό που κάνανε ήταν απλό :

δημιουργήσανε πλαστές ανάγκες με αποτέλεσμα όταν αυτές τείνουν προς το άπειρο η ποιότητα ζωής τείνει στο μηδέν...

Και δώστου ψυχοφάρμακα και δώστου αλκοόλ και ναρκωτικά, κυνηγώντας το κέρδος σαν καουμπόηδες, για να αντέξουμε...

Γιατί όμως υπήρξαμε τόσο ευάλωτοι στις πλαστές ανάγκες;

Μα φυσικά γιατί εξαλείφθηκαν τα παραδοσιακά πρότυπα και αντικαταστήθηκαν από άλλα ξενόφερτα...

Ο καλός οικογενειάρχης που δουλεύει όλη την εβδομάδα και την Κυριακή πάει με την οικογένειά στην Εκκλησία αντικαταστάθηκε με τον πλούσιο οικογενειάρχη που δουλεύει όλη την εβδομάδα και την Κυριακή επικαλούμενος ένα meeting πάει με την τζιπάρα του και την γκόμενα στην Αράχωβα στο πεντάστερο...

Έτσι υπήρξε μία πλήρης αντιστροφή του σκηνικού και φτάσαμε στην κατάρρευση...

Τα πρότυπα δεν είναι κάτι γενικόλογο - είναι οι πηγές της αυτοεκτίμησής μας ώστε να μπορούμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας και κατ' επέκταση τους δίπλα μας!

Επειδή τα ψωμιά του υφιστάμενου κόσμου που ζούμε είναι πολύ λίγα όπως μας διαβεβαίωσαν οι σύγχρονοι άγιοι γέροντες, καλό είναι να το βάλουμε καλά στο νου μας και να καταλάβουμε πως οι πραγματικές μας ανάγκες είναι πολύ - πολύ συγκεκριμένες και ας μην τρομάζουμε από μία ενδεχόμενη υποβάθμιση του βιωτικού μας επιπέδου...

Με πρότυπο τον Χριστό θα αποκτήσουμε ξανά αυτοεκτίμηση και από εκεί κι έπειτα όλα θα πάρουν τον δρόμο τους και να μην ανησυχούμε για τίποτε εφ' όσον είμαστε κοντά Του και βιώνουμε το Αρχέτυπο...
Τότε θα μάθουμε να δαγκώνουμε όσο μπορούμε να μασήσουμε κι όσο μπορεί να χωνέψει το στομάχι μας και θα ισορροπήσουμε...
http://hggiken.pblogs.gr/