”Στις 12 Ιουλίου (νέο ημερολόγιο) του 1994, στις 11:30 τη νύχτα, την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή!
Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιον Όρος.
Το απόγευμα έγινε γνωστό ότι ο Γέροντας είχε περάσει στην αιωνιότητα.”
Ηθελα απόψε να ήμουν εκεί, στα χαλικάκια που θυμάμαι του τάφου σου....
Τόσος κόσμος, τόσα κλάματα, τόσες προσευχές, τόσα κεριά, τόση ικεσία, τόσος πόνος, τόσες καρδιές αφημένες κάτω από τον ξύλινο σταυρό, κάτω -τελικά- από εκείνον τον Σταυρό.....
Δεν το αξιώθηκα αυτό το ταξίδι.
Σου στέλνω όμως τα δάκρυα μου, τις ατέλειωτες αμαρτίες, τα βολέματά μου να τα ξεβολέψεις και να τα κάνεις προσευχές για όλους μας.
Από κοντά, θα σου αφήσω τα ζυμωμένα από τη μάνα μου πρόσφορα, τα λιβάνια, το καθαροκέρι, από κοντά δεν θα να σου μιλήσω, μόνο να προσπέσω στην χάρη σου να αξιωθώ...
Από μακριά σε παρακαλώ να μην είμαι πολύ μακριά Του, Γέροντα....
Πως θάθελα απόψε να ήμουν εκεί, αλλά μήπως εσύ -με την δωρεά Του- δεν έχεις μηδενίσει το "εδώ", το "εκεί ", το τοπικό και χρονικό, δεν έχεις κάνει τα πάντα απλά πέρασμα για το νυν και αεί...
Αραγε μπορεί και να είμαι στο "εκεί" σου Γέροντα, από δω, από το γραφείο και την αθλιότητά μου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου