Εξαντλημένος χτες βράδυ, ξάπλωσα με ένα κεφάλι γεμάτο προθεσμίες, απογοητεύσεις, σκέψεις και συμπιεσμένα όνειρα. Η χτεσινή μέρα ήταν πολύ κουραστική. Ξάπλωσα, λοιπόν, στο κρεβάτι μου και αποφάσισα να προσπαθήσω να μη σκεφτώ τίποτα. Απολύτως τίποτα!
Η νυχτερινή σιγή πολύτιμος βοηθός. Έκλεισα τα μάτια μου και άκουγα μονάχα την καρδιά μου να χτυπάει. Πάντα στο ίδιο τέμπο: σιγανά και σταθερά. Αλήθεια, αναρωτήθηκα, σκέφτηκες ποτέ, εαυτέ μου, ότι η ζωή σου -ή αυτό το συνεχές τρέξιμο που ονομάζεις "ζωή"- κρέμεται από μια κλωστή; Αν ο χτύπος αυτός ο συνεχόμενος σταματήσει, τότε όλα για σένα αλλάζουν...
Δε θα σε ενδιαφέρουν τότε οι προθεσμίες κι οι λογαριασμοί. Ούτε θα έχεις προβληματισμούς, εγωισμούς, άγχη και προσδοκίες.
Κι όμως! Αυτή η καθημερινότητα με παρασέρνει σε ρυθμούς τόσο τρελούς σε σημείο που νιώθω να χάνω την ταυτότητά μου. Τον εαυτό μου. Θολώνει η οπτική της καρδιάς μου. Κι έτσι ο κάθε χτύπος της μετατρέπεται σε μια ρουτίνα φυτοζωής.
Πόσο θέλω να γνωρίσω τα τρίσβαθα της ψυχής μου... Να κατανοήσω τις πηγές της ύπαρξής μου. Να τιθασεύσω τα πάθη μου... Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του όταν αναμετριέται μ'αυτό που του αντιστέκεται,γράφει ο Αντ. Σαιντ Εξιπερύ...
Μια άλλη μέρα θα ξημερώσει αύριο. Αν τα μάτια μου αξιωθούν να την αντικρίσουν, θα πείσω την καρδιά μου να χτυπάει διαφορετικά. Κάθε νέος χτύπος και μια ελπίδα για αγάπη. Κάθε νέος χτύπος, μια ευκαιρία για νέο πλησίασμα... Παντού και προς όλες τις κατευθύνσεις...
Να έχεις μια καλή μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου