Ο πανικός των "μεγάλων"

Ακόμα και ο πιο μολυσμένος απο το νεοταξικό "κατηχητικό"  των MEGAλων  δημοσιογράφων  και του  "ουρανοκατέβατου" National  Pornographic   καναλιού, μπορεί να διακρίνει τον πανικό  του καταρρέοντος  ευρωπαϊκού  διευθυντηρίου.

Τόσο η Μέρκελ όσο και ο  μιζαδόρος  υπουργός της απο το "μπλέ σόϊ" , καθώς  επίσης και όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι "ψαλιδόκολοι", αντιλήφθηκαν ότι  τα αφεντικά τους  έχουν ήδη  αποφασίσει να τους πετάξουν  σαν την στημένη λεμονόκουπα.

Βλέπετε  οι ανόητοι και μικρονοϊκοί υπηρέτες της  παγκόσμιας τραπεζοπιστωτικής εξουσίας, πίστευαν πως αν παραμείνουν  μέχρι τέλους πιστοί στις εντολές της,  όλο και κάποια θεσούλα θα είχαν  στην παγκόσμια κυβέρνηση που χρόνια τώρα έκτιζαν με  το ξένο αίμα , τον ξένο  ιδρώτα και το χώμα  των  κατακτηθέντων  εθνών-κρατών.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν  και τα μολυσματικά τσιμπούρια του καπιταλισμού "δυνάμωσαν" και έγιναν σαρκοβόροι  δεινόσαυροι. 

Οι "ξενιστές" μεταλλάχτηκαν σε αυτόνομες   τερατώδεις οντότητες  και  δεν έχουν  ανάγκη πλέον  τους μέχρι χθές "εκλεκτούς σερβιτόρους- ηγέτες".

Αυτό που ζούμε σήμερα είναι  "πρωτόγνωρο", ή μήπως  η  ιστορική  μας μνήμη  εχει  δυστυχώς ταυτιστεί με εκείνη του θνητού μας  εγκεφάλου  δηλαδή με την κοντή και εύπλαστη "βιολογική μνήμη";

Aν σκεφτούμε όμως  τι προϋπήρξε της εποχής  του "μεγάλου κραχ" και κυρίως  τι  ακολούθησε  μετά το "New Deal", τότε  θα αντιληφθούμε πως  το σύστημα  έιχε και έχει τεράστιες  ικανότητες και δυνατότητες ειδικά στο να  αλλάζει  πανωφόρια προκειμένου  να εξυπηρετήσει  την  αχαλίνωτη πείνα του.

Το "πρωτόγνωρο"  και εν πολλοίς τρομακτικό για τους λαούς γεγονός, είναι το ότι  η εξουσία  αποκολλάται  βίαια απο τους μέχρι χθές "φυσικούς" διαχειριστές της,  δηλαδή τους πολιτικούς , δηλαδή  εκείνους που  "διαλέγαμε", για να συγκολληθεί οριστικά και αμετακλητα στο "σώμα"  εκείνων  που ήταν ανέκαθεν  η πηγή  και η  πραγματική της δύναμη.

Η εξουσία πλέον  δεν θα διαχειρίζεται απο "ενδιάμεσους" αλλά απο το ίδιο το σύστημα που την γέννησε.

Δεν είναι συγκυριακοί οι λόγοι για τους οποίους πραγματοποιείται αυτή  η  "μεταβίβαση", ούτε φυσικά οφείλεται στην ανάγκη  του "κεφαλαίου" να κινηθεί με  ιδιαίτερους  στρατηγικούς ελιγμούς  προκειμένου να επιβιώσει  όπως εκείνο σχεδίασε και επιθυμεί. Απλώς  οι τρόποι της παραγωγής άλλαξαν , γίναμε πολλοί και όπως  είπε ο Μάλθους*  το "πρόβλημα" είναι "ποσοτικό"  και η λύση του βρίσκεται στη μείωση του πληθυσμού.

Ο Β΄Παγκόσμιος πόλεμος  ήταν μια χοντροκομμένη εφαρμογή  που όχι μόνο δεν  έφερε την ποθούμενη  "τελική λύση"  αλλά αντιθέτως την απομάκρυνε χρονικά, αναγκάζοντας το "κεφάλαιο"  να κάνει  μία στρατηγική υποχώρηση  για περίπου  70 χρόνια.

Σήμερα  και ενόσω  όλες σχεδόν οι υποδομές  της "νέας εξουσίας" έχουν αποπερατωθεί, το "κεφάλαιο" δείχνει  να είναι έτοιμο να απελευθερωθεί απο τις τελευταίες κεϋνσιανικές του γάζες, ώστε να κυβερνήσει  παγκόσμια με την ασφάλεια της ισχύος  μιας οργουελικού τύπου πλανηταρχίας.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι δεν πρέπει να μας απασχολεί ο πανικός των "μεγάλων"  ούτε φυσικά   οι εκδηλώσεις του, είτε αυτές έχουν την  μορφή  της επιθετικότητας και των απειλών , είτε  την μορφή της αυτοκριτικής και της "αναδίπλωσης". 

Αυτά όλα αφορούν εκείνους που στενοχωριούνται και απελπίζονται απο την προοπτική της ολοσχερούς απώλειας της εξουσίας απο τα χέρια τους.

Εκείνο που έχει τεράστια σημασία είναι να καταλάβουμε  πως  ο πραγματικός εχθρός είναι το ίδιο το σύστημα και πρωτίστως η "μήτρα" που το γένησε , το συντηρούσε, το δυνάμωνε και που τώρα  θέλει να το διαχειριστεί.

Το δίλημμα λοιπόν δεν είναι  αν θα πεθάνουμε απο την έλλειψη  Ευρώ ή δραχμών, αλλά το άν θα δεχτούμε  αυτή την "μοίρα".  

Στο χέρι μας είναι να προσπαθήσουμε να  χαλάσουμε  τα σχέδια των "ολίγων". 

Στο χέρι μας είναι να  μην  θυματοποιηθούμε  αλλά να αγνωισθούμε  και με την βοήθεια του Θεού να διώξουμε  εκείνους  που για το "καλό" μας θέλουν να μας θανατώσουν.

Στο χέρι μας είναι τελικά αν  στις επόμενες εκλογές θα  χορέψουμε τον δικό μας  λεβέντικο και απελευθερωτικό "πυρρίχιο"  ή  εκείνον του "Ζαλόγγου" στον οποίο μας εξωθούν οι  μεταμφιεσμένοι σε "σωτήρες" πανικοβλημενοι  ληστές και   μωροφιλόδοξοι  μπράβοι και  σερβιτόροι του λεβαντινοραγιαδισμού.

Δεν αρκεί λοιπόν να αναγνωρίζεις ποιός ή ποιοί είναι οι "κακοί"  αλλά ποιό είναι το ίδιο το "κακό",και για  να το πολεμήσεις πρέπει να καταλάβεις  τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά, τι χρειάζεται  για να ζήσει και  πως δυναμώνει.

Ο στόχος μας δεν είναι να διαπραγματευτούμε  με τον διάβολο για μια καλύτερη θέση στην κόλαση , αλλά να φύγουμε όσο πιο μακρυά γίνεται απο αυτήν προσδοκώντας και παλεύοντας  να βρούμε επιτέλους τον παράδεισο που φτιάχτηκε  όχι για λίγους αλλά για όλους.